Ágústa Einarsdóttir fæddist á Selfossi 11. september 1935. Hún lést á Hrafnistu við Laugarás 30. apríl 2025.

Foreldrar hennar voru þau Laufey Lilliendahl húsmóðir, f. 1902, ólst upp á Akureyri, d. 1982, og Einar Pálsson bankaútibússtjóri, f. 1903 í Hlíð í Gnúpverjahreppi, d. 1980. Foreldrar Laufeyjar voru Ágústa Lilliendahl húsmóðir og Carl Lilliendahl kaupmaður á Akureyri. Foreldrar Einars voru Páll Lýðsson, hreppstjóri í Hlíð, og kona hans Ragnhildur Einarsdóttir frá Hæli. Bræður Ágústu voru Gestur ljósmyndari, f. 1933, d. 1993, Páll, f. 1937, dó sama ár og Einar Páll vélstjóri, f. 1939, d. 2021.

Ágústa giftist Guðjóni Styrkárssyni hæstaréttarlögmanni árið 1957, þau skildu. Foreldrar hans: Unnur Sigfúsdóttir frá Hólmlátri og Styrkár Guðjónsson, bjuggu í Tungu í Hörðudal þar til þau fluttu til Reykjavíkur árið 1954.

Ágústa og Guðjón eignuðust þrjú börn: 1) Laufey, f. 4. maí 1958, gift Erni D. Jónssyni. Börn þeirra: Steinunn, f. 1982, gift Leópold Kristjánssyni, synir þeirra eru Snorri og Bjartur; Ágústa, f. 1987, gift Adetokumbo Ayorinde og eiga þau soninn Femi Þór; Einar Þorsteinn, f. 1992, og á hann börnin Þorstein Loka og Katrínu Eyju með sambýliskonu sinni Örnu Katrínu Kjartansdóttur. 2) Einar, f. 15. september 1961. Sonur hans er Jóhann Páll, f. 1998, móðir Tinna Jóhannsdóttir. Kærasta Jóhanns er Kristín Klara Birgisdóttir. 3) Þórdís, f. 14. maí 1964. Hún á tvo syni með fv. eiginmanni, Agustín Navarro Cortés: Guðjón Agustín, f. 1988, og Pál Pascual, f. 2001. Sambýliskona Guðjóns er Alexandra Kristjánsdóttir og eiga þau börnin Kristján Agustín og Ísabellu Erlu.

Ágústa ólst upp á Selfossi en foreldrar hennar voru meðal fyrstu íbúa þar og reistu sér hús við Bankaveg 5 sem þau nefndu Svalbarð. Að lokinni grunnskólagöngu innritaðist hún í Menntaskólann á Akureyri þar sem hún bjó á heimavist og í nágrenni við ættingja sína. Að loknu fyrsta árinu færði hún sig um set og lauk stúdentsprófi frá Menntaskólanum í Reykjavík árið 1955. Hún nam læknisfræði við Háskóla Íslands 1955-1958 en lagði það á hilluna og var heimavinnandi húsmóðir fyrstu uppvaxtarár barna sinna. Árið 1969 lauk hún kennaraprófi frá Kennaraskóla Íslands. Ágústa lagði stund á listasögu veturinn 1989-1990 við Birckbeck-deild Lundúnaháskólans og áfram í hlutanámi við HÍ á árunum 1990-1993 meðfram kennslustörfum. Hún var meðal þeirra fyrstu til að útskrifast sem leiðsögumaður frá Leiðsögumannaskólanum og meðan börnin voru ung sótti Ágústa ýmis námskeið, m.a. þýskunám við háskólann í Bonn og HÍ og Leiklistarskóla Leikfélags Reykjavíkur.

Eftir kennarapróf kenndi Ágústa við Vogaskóla og Hlíðaskóla en við Ölduselsskóla frá stofnun hans árið 1976 þar til hún lauk starfsferli sínum árið 2006. Hún starfaði jafnframt sem leiðsögumaður erlendra ferðamanna þegar færi gafst til á 8. og 9. áratugnum. Eftir að Ágústa flutti frá Selfossi bjó hún lengst af við Snekkjuvog 15 í Reykjavík.

Útför Ágústu fer fram frá Langholtskirkju í dag, 14. maí 2025, og hefst athöfnin klukkan 11.

Það er tæplega hálf öld síðan við Ágústa tengdamóðir mín hittumst. Allt frá þeim tíma og nú fram að andláti er það fas hennar sem lifir, hvað hún var vönduð og viðmótsþýð. Hún náði til allra og heillaði fólk.

Ágústa ólst upp ásamt bræðrum sínum við mikið ástríki og alúð foreldra sinna, Laufeyjar Lilliendahl og Einars Pálssonar á Selfossi. Heimilið var fallegt og afar gestkvæmt og þar fléttuðust danskir straumar sem Laufey móðir hennar bar frá uppvexti sínum á Akureyri og dvöl hennar hjá ættingjum í Danmörku við rótgróna bændamenningu uppsveitanna en Einar ólst upp í Hlíð í Gnúpverjahreppi. Selfoss var að byggjast upp á þessum árum og þar ríkti mikil samheldni vina og ættingja sem bjuggu í nágrenninu.

Ágústa stefndi á að verða læknir en hún hætti læknanáminu þegar hún giftist og eignaðist börn eins og var algengt hlutskipti kvenna á þeim árum þegar leikskólar og námslán voru ekki í boð í sama mæli og við þekkjum í dag. Hún hefði sjálfsagt orðið góður læknir en úrræðagóð greining og næmni er kjölfestan í því fagi. Þegar um hægðist heima fyrir náði hún sér í kennararéttindi og helgaði sig grunnskólakennslu eftir það, lengst af við Ölduselsskóla í Reykjavík. Það var greinilegt að Ágústa bar hag nemenda sinna fyrir brjósti og var fundvís á styrkleika hvers og eins og áhugasvið og leitaðist við að mæta nemendum á þeirra forsendum.

Ágústa var vinmörg, hún var heilsteypt, háttvís, umtalsfróm um náungann, fordómalaus, jákvæð í viðhorfum og laðaði þannig að sér fólk í góðmennsku sinni og mildi. Hún var trygg vinum sínum og vandamönnum og reiðubúin að leggja þeim lið sem áttu við vanheilsu að stríða eða stóðu höllum fæti af einhverjum ástæðum. Það trygglyndi fékk hún endurgoldið þegar hún þurfti sjálf á aðstoð að halda, þá brugðust ættingjar, vinir og góðir nágrannar vel við.

Hún var einlægur listunnandi og fagurkeri, áhugasöm um sögu og mannlíf og næm á hið náttúrulega umhverfi sitt.

Það var unun að ferðast með henni. Oft voru það fjölskylduferðir og þá vandlega undirbúnar og farið vel yfir menningu og staðhætti áfangastaðanna. Ferðirnar einskorðuðust ekki aðeins við stórvirki listasögunnar í stórborgum víða um heim. Síðdegisferð út í Gróttu eða á Álftanes að skoða fuglalífið gat verið jafn gefandi. Það voru stemningin og hughrifin sem skiptu máli.

Nú þegar ég kveð Ágústu er mér þakklæti efst í huga, fyrir vináttuna og alla þá ástúð sem hún sýndi mér og börnum og barnabörnum okkar Laufeyjar alla tíð. Hún var yfirleitt hraust og naut lífsins þar til heilsunni fór að hraka síðustu árin.

Hún dvaldi á Hrafnistu við góða umönnun starfsfólks síðustu misseri en komst þó heim í Snekkjuvoginn í nokkra daga í senn á meðan hún hafði heilsu til.

Blessuð sé minning Ágústu Einarsdóttur.

Örn D. Jónsson.

Við kveðjum elsku ömmu í dag, mikla fyrirmynd sem hefur svo sannarlega mótað okkur og gefið okkur ómetanlegt veganesti.

Amma var víðsýn. Hún var áhugasöm um listir og menningu í víðum skilningi og örnefni voru henni hugleikin. Eins var hún á heimavelli hvar sem hún kom, á Kópaskeri, í Reykjavík og Róm.

Hún var uppbyggileg og jákvæð, sama hvað var – og ræktarleg við vini og fjölskyldu. Hún hafði svo hlýja og einstaka nærveru og hreif fólk með sér í frásögnum sínum, allt lifnaði við. Hún hafði mikinn áhuga á fólki og ættfræði. Í gegnum tíðina hefur verið ánægjulegt fyrir okkur að heyra frásögn nemenda sem hún kenndi áður fyrr og tala svo hlýlega um hana sem kennara.

Allir sem hana þekktu höfðu alltaf orð á því hversu smekkleg og glæsileg hún var. Óaðfinnanleg til fara sama hvaða dagur var eða hvert tilefnið var. Það var gaman að fá að fylgjast með því og læra hvernig hún hafði sig til. Hvernig hún greiddi á sér hárið, pússaði og lakkaði neglurnar, pressaði fötin.

Hún hafði óviðjafnanlegt lag á því að njóta litlu hlutanna. Hvernig hún bjó um rúmið sitt. Horfði á lítinn fugl á grein út um eldhúsgluggann eða myndverk á listasýningu.

Amma kenndi okkur að fara vel með það sem við eigum, huga að öllu svo það myndi endast sem lengst og bera virðingu fyrir samferðafólki og umhverfi.

Við höfum oft talað um það systkinin, að ef við náum að tileinka okkur þó ekki sé nema hluti af gildum ömmu, þá séum við á góðri leið í lífinu.

Ágústa, Einar og Steinunn.

Ágústa frænka mín sagði mér oft frá fyrstu minningum sínum um mig. Hún var tæpum 10 árum eldri en ég, fjölskyldur okkar bjuggu á Selfossi og mikill samgangur milli þeirra. Hún hafði hlakkað mikið til fæðingar minnar. Þegar ég kom svo í heiminn kom babb í bátinn. Lúsafaraldur hafði komið upp í skólanum og fékk hún því ekki að fara í heimsókn til að sjá barnið. En nokkrum dögum síðar þegar leyfið fékkst varð hún mjög sár. Ég var nauðasköllótt og því engin hætta á lúsasmiti að hennar mati. Mér þótti sagan aðallega skemmtileg af því að mér fannst svo fráleitt að nokkrum skyldi detta hug að Gústa frænka gæti fengið lús.

Mínar minningar af Ágústu frá bernskuárunum eru margar og tengjast meðal annars sameiginlegum samverustundum okkar fjölskyldna og fjölskyldu Hjalta Gestssonar frænda okkar. Jólaboðin eru oft rifjuð upp, meðal annars jólaboðið þegar Laufey reyndi að kenna okkur börnunum að borða rjúpu og boðin hjá Karen þar sem boðið var upp á ekta „julefrokost“.

Það sem ég man þó best eftir er hvað ég var montin af því að eiga svona fallega og glæsilega frænku. Hún var líka alltaf svo smekklega klædd og bar sig eins og hefðarmær. Hún var mikill fagurkeri eins og heimili hennar bar síðar einnig vott um. Þessir eiginleikar fylgdu henni alla ævi. Á síðustu æviárunum á Hrafnistu vildi hún alltaf vera vel til höfð, með skartgripi og slæðu og vildi hafa fallegt í kringum sig. Bar sig vel og naut þess að horfa út um gluggann á Esjuna og fylgjast með mannlífinu á kaffistofunni.

Áhugamálin voru mörg og tengdust ekki síst menningu og listum. Hún naut þess að fara á málverkasýningar, tónleika og leikhús og að afla sér fróðleiks um fyrri tíma sögu og hafði mikinn áhuga á ættfræði. Annað sem einkenndi Ágústu alla tíð var einstök frændrækni, ræktarsemi og trygglyndi sem ég naut meðal annars góðs af. Hún hélt alla tíð góðu sambandi við frændfólk sitt og heimsótti eldra fólkið í fjölskyldunni reglulega.

Sambandið milli fjölskyldu minnar og fjölskyldu Ágústu hefur alla tíð verið mjög náið og gott. Við höfum fylgst að í gegnum lífið og upplifað saman flestar hátíðarstundir í lífi okkar. Mér er þakklæti efst í huga þegar ég kveð Ágústu eftir 80 ára samfylgd og vináttu.

Ragnhildur Bjarnadóttir.

Ágústa Einarsdóttir frænka mín var falleg kona í víðum skilningi. Hún var björt yfirlitum og mildin skein úr hverjum andlitsdrætti. Brosið hennar fallega náði ævinlega til augnanna sem báru með sér góðmennsku þessarar merku konu. Fas hennar bar með sér reisn og fágun hinnar metnaðarfullu konu sem bar hag okkar, sem vorum þeirrar gæfu aðnjótandi að vera hennar fólk, fyrir brjósti. Frændsemi hennar var rómuð og fylgdist hún með ættingjum sínum, hringdi og heimsótti. Hún var ekki bara frændrækin heldur var hún mannvinur sem lét sig varða um hag þeirra sem minna mega sín eða eiga um sárt að binda. Einnig var áhugi hennar á velferð þeirra sem sjúkir eru og ekki síst barna rómaður. Ágústa var kennaramenntuð og starfaði bæði sem bekkjarkennari og sérkennari. Þar deildum við sameiginlegu áhugamáli og áttum við mörg samtöl um menntamál og sérkennslu. Mér fannst ég alltaf ríkari á eftir og áhugi hennar fyrir nemendum sínum var áþreifanlegur. Hún hafði mikil áhrif í gegnum gott fordæmi, mildi og kærleika í anda dæmisögunnar um Sólina og vindinn sem tókust á um hvort þeirra megnaði að færa ferðalang nokkurn úr frakkanum. Skemmst er frá því að segja að því meir sem vindurinn blés og barði á ferðalangnum, þeim mun fastar reyrði hann frakkann að sér og vindurinn náði engum árangri. Þá kom sólin með sína mildi og hlýju og fljótlega kastaði ferðalangurinn af sér frakkanum. Þannig var frænka mín Ágústa. Hún vann sína sigra með kærleika, umburðarlyndi og mildi. Hún mun lifa í þeim mörgu einstaklingum sem fengu að njóta leiðsagnar hennar og vináttu. Blessuð sé minning hennar.

Við Indriði sendum Þórdísi, Einari, Laufeyju, Erni, barnabörnum og barnabarnabörnum hennar okkar innilegustu samúðarkveðjur.

Elín Erna Steinarsdóttir.

Ágústa Einarsdóttir var aldrei kölluð annað en frú Ágústa í okkar hópi enda einstök kona sem vakti hvarvetna athygli og aðdáun fyrir prúðmannlegt fas, glæsileika og smekkvísi. Hvar sem hún kom var ljóst að þar fór kona sem sópaði að, vel gefin og víðlesin, hláturmild og orðheppin með eindæmum. Áhugi hennar á menningu, bókmenntum, listum og ættfræði var einlægur. Hún hafði m.a. numið listasögu, las mikið og var iðin við að sækja leikhús og listsýningar. Fróðleiksleitandi fagurkeri. Við vorum sjö, fyrrverandi kennarar við Ölduselsskóla, sem héldum vel hópinn. Hittumst reglulega, borðuðum saman og fórum í ferðalög. Frú Ágústa hafði eins og við allar yndi af þessum samverustundum. Hún var fróðleiksbrunnur um sögu og staðhætti vítt um land og hafði frá mörgu að segja. Aldrei þó til að láta á sér bera eða að sér kveða heldur var áherslan alltaf á skemmtanagildi sögunnar. En þrátt fyrir að vera glaðvær, góður sögumaður og létt í lund var frú Ágústa öðrum þræði hlédræg; þurfti tíma fyrir sjálfa sig. Á ferðalögum, jafnt innan lands sem utan, átti hún til að draga sig út úr hópnum og fara eigin leiðir. Aðspurð sagðist hún þá þurfa að anda að sér umhverfinu, menningunni og sögunni í einrúmi og aldrei villtist hún af leið.

Frú Ágústa var sterk kona og sjálfstæð. Fjölskyldukona sem fylgdist vel og af umhyggju með sínu fólki. Umfram allt var hún einstök kona sem leitaði fegurðar í smáu sem stóru og brá lit og ljóma á umhverfi sitt. Heimskona með fangið fullt af yl. Minning hennar er björt og hlý. Ástvinum hennar öllum vottum við samúð.

Bryndís Halldóra
Bjartmarsdóttir og Kristín Jóhannesdóttir.