Gunnlaugur Claessen fæddist í Reykjavík 18. ágúst 1946. Hann lést á hjúkrunarheimilinu Mörkinni 1. maí 2025.

Foreldrar hans voru Haukur Claessen, varaflugmálastjóri í Reykjavík, og Guðrún Claessen, húsfreyja og símavörður. Þau eignuðust þrjú börn: Sigríði Ingibjörgu, f. 1. apríl 1943, d. 23. maí 2005, Gunnlaug og Helgu Kristínu, f. 5. september 1955.

Gunnlaugur kvæntist Helgu Hjálmtýsdóttur árið 1972. Þau slitu samvistum. Börn þeirra eru Þórdís, f. 1974, grafískur hönnuður, og Haukur, f. 1977, stjórnmálafræðingur og kennari. Eiginkona Hauks er Jórunn Harpa Ragnarsdóttir læknir. Synir þeirra eru Jökull Fannar og Óðinn Breki.

Árið 1985 gekk Gunnlaugur í hjónaband með Guðrúnu Sveinbjörnsdóttur, f. 22. október 1955, sjúkraliða. Foreldrar Guðrúnar voru Sveinbjörn Hjálmarsson, forstjóri í Vestmannaeyjum, og Erna Margrét Jóhannesdóttir skrifstofumaður. Sonur Guðrúnar og Gunnlaugs er Sveinbjörn, f. 1986, lögfræðingur. Eiginkona hans er Sigríður Hulda Árnadóttir hjúkrunarfræðingur. Dætur þeirra eru Sara Rakel og Sóley Erla. Stjúpdóttir Gunnlaugs er Erna Margrét Þórðardóttir, f. 1980, lögfræðingur. Maki hennar er Leifur Steinn Árnason viðskiptafræðingur. Börn þeirra eru Arnór Steinn, Berglind Björt, Jakob Kári og Embla Katrín.

Gunnlaugur ólst upp í Langholtshverfinu í Reykjavík og gekk í Langholtsskóla og síðar í Vogaskóla. Hann útskrifaðist sem stúdent frá MR árið 1966 og tók lögfræðipróf frá lagadeild HÍ árið 1972. Hann stundaði framhaldsnám í kröfurétti við Óslóarháskóla veturinn 1972-1973, varð héraðsdómslögmaður 1974 og hæstaréttarlögmaður 1980. Gunnlaugur starfaði sem fulltrúi í dóms- og kirkjumálaráðuneytinu árið 1972, var fulltrúi í fjármálaráðuneytinu frá 1973-1975 og deildarstjóri þar frá 1975-1984. Hann var skipaður ríkislögmaður árið 1984 fyrstur manna og gegndi því embætti í 10 ár uns hann var skipaður dómari við Hæstarétt Íslands árið 1994. Hann gegndi dómarastarfinu við Hæstarétt til hausts 2013. Gunnlaugur var varaforseti Hæstaréttar 2004-2005 og forseti réttarins 2006-2007. Gunnlaugur var formaður Orators, félags laganema við HÍ, veturinn 1970-1971. Hann sat í ýmsum öðrum stjórnum, m.a. Lífeyrissjóðs starfsmanna ríkisins, Skógræktarfélags Reykjavíkur og Slippstöðvarinnar á Akureyri. Hann var formaður Lögfræðingafélags Íslands, átti sæti í réttarfarsnefnd og var formaður nefndar um dómarastörf. Gunnlaugur var stundakennari í verslunarrétti við Verzlunarskóla Íslands 1977-1984 og prófdómari við lagadeild Háskóla Íslands frá 1975. Hann var formaður yfirmatsnefndar skv. lögum um lax- og silungsveiði frá árinu 1995. Hann var formaður stjórnar sjálfseignarstofnunarinnar Minja frá 2000-2022. Gunnlaugur var virkur félagi í Frímúrarareglunni á Íslandi.

Gunnlaugur var skógræktarmaður og ræktaði skóg ásamt fjölskyldu sinni á jörð hennar í Grímsnesi. Skógræktin átti hug hans allan og undi hann hag sínum vel í sveitinni.

Útför Gunnlaugs fer fram frá Langholtskirkju í dag,
15. maí 2025, klukkan 13.

Elsku pabbi minn.

Á þínu síðasta ævikvöldi fékk ég sterka löngun til að ganga upp Langholtsveginn að æskuheimili þínu laust eftir kvöldmat. Vorregnið hafði gert hlé, sólin braust fram og krafturinn í gróðrinum ómaði í þögninni. Stóra öspin sem þú gróðursettir sem drengur er löngu komin hátt yfir húsið, bein og sælleg. Þú sagðir mér að hún hefði eitt sinn verið agnarlítið grey sem hóf lífið á röngum stað og þú bjargaðir henni frá jarðýtum sem mótuðu róluvöll skammt frá. Svo komstu henni fyrir í garðinum og fyrsta plantan þín laufgast einmitt núna. Síðar gróðursettir þú heilu skógana, breyttir hrjóstrugu mosahrauni í ríkan svörð með vinkonu þinni lúpínu og skapaðir yndisreiti sem laða að sér fuglalíf og söng.

Ástkærar minningar á ég úr sveitinni þar sem við krjúpum við plönturnar moldug á hnjánum og búum um þær fyrir lífið. Umhyggja þín fyrir hverri plöntu var aðdáunarverð og þú vildir gefa þeim besta veganestið. Endalausar botnklipptar málningarfötur eru til marks um þetta, þær hlupu á hundruðum. Við systkin fylltum ruslasekki af plasti sem veittu litlum hríslum skjól fyrstu árin, hver fata fest með járnprjónum eins og traust hús. Trén höfðu vaxið upp úr fötunum, alveg eins og börnin gera.

Í stað þess að henda væskilslegum trjám gafstu þeim möguleika og potaðir þeim niður á afmarkað svæði sem fékk nafnið „Kirkjugarðurinn“. Þar fengu þau dæmdu að reyna sig. Með tímanum reis þar upp myndarlegur skógur. Eftir þig stendur laufgað listaverk.

Upp úr aldamótum dýpkuðu tengslin með auknum þroska okkar beggja. Oft sáum við spegil hvort í öðru og vorum lík um margt. Við hringdumst mikið á og eitt það fallegasta sem þú gafst mér nokkurn tímann sagðir þú margoft í símann: „Hæ Dísa mín. Ég hef ekkert að segja. Mig langaði bara að heyra í þér röddina.“

Svo urðum við sammála um að ástin væri umvefjandi afl, eitt og hið sama í okkur öllum og ætti sér liti eins og ljósbrotið. Við kenndum hvort öðru ýmislegt og ég lærði með þér að í fyrirgefningunni er mesti kærleikurinn. Ég gat leitað til þín í mótbyr og í því smáa. Mikið hefði ég viljað halla mér að þér fyrir rúmu ári þegar ég villtist og týndi því dýrmætasta.

Þú talaðir ekki mikið um tilfinningar, en þær streymdu eins og stórfljót úr augum þínum. Við lásum hvort í annað á þann veg og við blikkuðumst á skömmu fyrir kveðjustund. Þannig hughreystum við hvort annað og sægur af skilaboðum fór á milli orðalaust. Ég hvíslaði að þér að við héldum utan um þig og hvert um annað. Sorgin þéttir raðirnar. Við þurftum að halda í hönd hvort annars og þegar ég kyssti lófa þinn þá kysstir þú mig á handarbakið. Ég veit enn betur nú að við höfum hvert annað að láni aðeins augnablik.

Móðurfólkið þitt hefur glaðst þegar þú gekkst yfir brúna á sjálfum baráttudegi verkalýðsins og þau líklega flaggað rauðu. Og prúð föðurættin sveipað þig fagurbláum silkiborðum. Nú ert þú kominn í himnasali og hvort þar blaktir roðafáni, blár, regnbogans eða skógræktarflagg breytir engu, því þar býr kærleikurinn.

Ég er í þér og þú ert í mér.

Þín,

Þórdís (Dísa).

Elskulegur faðir minn er horfinn á vit feðra sinna. Með það í huga að móðurætt hans var eldrauð en föðurættin blá í gegn þykir mér einstaklega viðeigandi að hann hafi kvatt á sjálfan verkalýðsdaginn. Nei, það er vafalaust engin tilviljun að hann valdi sér þennan dag fyrir gönguna miklu.

Með nokkrum fátæklegum orðum vil ég minnast pabba – Papa Class – áhrifamesta einstaklingsins í lífi mínu. Fyrirmyndar minnar, stoðar og styttu.

Pabbi var skógræktarbóndi í hlutastörfum þar sem hann lagði í áratugi ást, alúð og metnað við niðursetningu þeirra þúsunda plantna sem vaxa nú og dafna á jörð þeirra mömmu. Hver einasta planta – hvort heldur veikluleg birkihrísla í bakka eða stálpað greni – fékk sömu vandvirku meðferðina í höndum pabba. Hann bar nefnilega virðingu fyrir lífi hverrar plöntu. Sýnir það sig í því að hann bjó hverri þeirra heimili af natni þar sem hrossaskít og eðalmold (lífrænum úrgangi) var blandað saman við mold. Síðan var plöntunni komið fyrir í þessum kokteil og vökvað endurtekið. PC veitti hverri plöntu veganesti út í lífið með þeim árangri að heljarinnar skógur er nú risinn. Pabbi má vera stoltur af verki sínu fyrir austan.

Starfsframi pabba var glæstur. Sonurinn, sem þetta skrifar, leyfir sér að fullyrða að PC hafi verið afburðamaður á sviði lögfræðinnar. Lögfræðikunnátta hans, réttsýnin, heiðarleikinn, vinnusemin en síðast en ekki síst þessi meiri háttar yfirvegun sem hann bjó yfir eru allt eiginleikar sem leiddu hann á fremsta svið fræðigreinarinnar sem hægt er að komast á. Hann skilaði sínu og ríflega það.

Frímúrarareglan átti stóran sess í lífi PC. Ég hugsa með hlýhug til þess þegar ég var lítill og stóð oft með honum þar sem hann klæddi sig í „mörgæsafötin“, ég heillaður af gallanum. Reglulega spurði ég hvað hann gerði á þessum fundum. Svarið var oftar en ekki: „Tja, það er nú það. Spurðu Ara frímúrara.“ Svo fylgdi glott eftir þennan brandara sem í dag myndi nú vafalaust flokkast sem „pabbabrandari“. Aldrei tókst mér að fá upp úr honum hvað frímúrarar gera. Fyrir mér sýnir það m.a. hversu traustur maður hann var. Honum var treystandi fyrir leyndarmálum og var að sama skapi alltaf tilbúinn að veita góð ráð. Slíkt var alltaf gert af ró, yfirvegun og skynsemi.

Halda mætti lengi áfram um pabba en verður þó ekki gert hér. Í staðinn mun ég varðveita í hjarta mínu allar fallegu minningarnar um hann elsku besta pabba minn. Ég þykist vita að amma, afi og Sigga frænka tóku vel á móti honum við hliðið og sitja þau vafalaust nú í sumarlandinu og dreypa á sérrítári, jafnvel Lagavulin. Hver veit nema amma splæsi í ísblóm í eftirrétt. Það skyldi þó ekki vera?

Pabba þakka ég samfylgdina í gegnum ferðalagið sem þetta líf er. Ég er honum þakklátur fyrir allt og lofa að halda á lofti minningu hans, segja dætrum mínum frá þeim góða manni sem afi þeirra var og gera hvað ég get til að verða þeim jafn góður faðir og vinur og pabbi var mér. Það voru sannkölluð forréttindi að eiga besta vin í föður sínum.

Guð geymi og varðveiti elsku besta Papa Class.

Sveinbjörn (Svenni).

Elsku afi.

Við elskum þig og söknum þín. Við pössum ömmu.

Þegar piparkökur bakast,

kökugerðarmaður tekur

fyrst af öllu steikarpottinn

og eitt kíló margarín.

(Thorbjørn Egner, þýð.
Kristján frá Djúpalæk)

Þínar afastelpur,

Sara Rakel og Sóley Erla.

Þann 1. maí síðastliðinn lést Gunnlaugur bróðir minn eftir erfið veikindi.

Það var töluverður aldursmunur á okkur systkinum, Gulli var níu árum eldri en ég og Sigga systir 12 árum eldri, þannig að þau voru að flytja úr foreldrahúsum þegar ég var að vaxa úr grasi.

Í æsku fannst mér alveg hátíð þegar vinir systkina minna komu í heimsókn á Langholtsveginn. Mikið var talað og hlegið, og drakk ég, smákrakkinn, alla þessa lífsgleði í mig.

Árin liðu og hugurinn hvarflar til ársins 1973, þegar við mamma fórum í heimsókn til Gulla, en hann var þá í námi í Osló. Hann tók okkur í ferðalag til Þrándheims og niður með vesturströnd Noregs. Virkilega skemmtilegt ferðalag og lærdómsríkt.

Við deildum sama áhugamálinu, en það var jörðin okkar, Foss í Grímsnesi. Hann við skógrækt en við Raggi við hestamennsku. Gulli notaði hverja stund frá vinnu til að hlúa að trjárækt og koma sér upp unaðsreit fyrir þau Guðrúnu. Hann hefði þegið að fá örlítið meiri tíma til að njóta þar.

Gulli bróðir minn var mjög skemmtilegur maður. Hann var mikill sögumaður og fróður var hann. Þær eru dýrmætar stundirnar okkar saman.

Síðustu ár reyndust honum erfið. Heilsan bilaði og þá er mikið tekið frá manni. Síðustu mánuði dvaldi hann á sjúkrastofnunum, en alltaf færðist líf í andlit hans þegar ég kom í heimsókn og sagði við hann að „Músin“ væri komin, en það kallaði hann mig ávallt.

Ég kveð þig elsku bróðir minn með hlýju í hjarta til þín og veit að það hefur verið tekið vel á móti þér. Takk fyrir allt og allt.

Elsku Guðrún, Dísa, Haukur, Svenni, Erna og fjölskyldur. Þið hafið misst mikið. Ég vona að góður Guð styrki ykkur í sorginni.

Hvíldu í friði, elsku Gulli.

Helga og Ragnar.

Elsku besti frændi minn. Nú ert þú kominn í sumarlandið, þangað sem við öll förum að lokum.

Með örfáum kveðjuorðum langar mig aðeins að segja þér hversu vænt mér þótti um þig og hversu fallegt samband okkar var, þótt við hittumst ekki mjög oft í seinni tíð.

En samverustundir okkar hjá „ömmu Langó“ voru alltaf skemmtilegar og núna þegar ég loka augunum, þá man ég svo vel eftir hlátrinum þínum og kímninni í augunum þínum.

Þú kallaðir mig alltaf „Kúttu“ og hefur það nafn loðað við mig í fjölskyldunni.

Þú reyndist mér alltaf vel, þegar ég leitaði til þín, hvort sem það var að gefa mér ráð í skólanum eða ráð út í lífið.

Mér er svo minnisstætt núna, þegar ég hitti ykkur Guðrúnu í Smáralind fyrir um það bil ári. Þá heyrði ég kallað „nei Kútta“ og ég leit náttúrlega strax upp og sá þig.

Ég veit að amma, afi og Sigga hafa tekið vel á móti þér.

Ég votta ykkur öllum í fjölskyldunni innilega samúð mína með elsku besta Gulla frænda.

Edda Rún Ragnarsdóttir.