Anna Karen Friðriksdóttir

Anna Karen Friðriksdóttir fæddist 24. desember 1947 á Freyjugötu í Reykjavík. Hún lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja 3. maí 2025.

Foreldrar Önnu Karenar voru Friðrik Steindórsson, f. 5.4. 1921, d. 10.7. 2002 og Olga María Karvelsdóttir, f. 16.8. 1928, d. 19.11. 2011. Fósturfaðir Önnu Karenar var Hreiðar Bjarnason, f. 1934, d. 2002. Sambýliskona Friðriks var Elísabet Ohl, f. 15.5. 1932, d. 1.5. 2018. Systkini Önnu Karenar, sammæðra eru Kristjana Hafdís, f. 1956, Pétur Ægir, f. 1958, Karvel f. 1961, Sonja María, f. 1963, og Hreiðar, f. 1966. Samfeðra er Kristín, f. 1960.

Anna Karen giftist Rúnari Sigurði Þórissyni, f. 1945. Þau slitu samvistir. Sonur þeirra er Friðrik Ingi, f. 18.6. 1968. Hann var giftur Önnu Þórunni Sigurjónsdóttur, f. 17.10. 1967, d. 3.8. 2023. Börn þeirra eru: 1) Karen Elísabet, f. 1993, maki hennar er Aron Hlynur Ásgeirsson, f. 1994, og börn þeirra eru Kamilla Íva, f. 2021, og Jökull, f. 2024. 2) Sigurjón Gauti, f. 1998, maki hans er Embla Berndsen, f. 1999, dóttir þeirra er Anna Þórdís, f. 2025.

Fyrir átti Friðrik Ingi soninn Steinar Bjarka, f. 1985. Börn Steinars Bjarka eru Aldís Berglind, f. 2009, Harpa Dís, f. 2010, og Júlía Rögn, f. 2021.

Maki Friðriks í dag er Anna Sigríður Brynjarsdóttir, f. 1969.

Anna Karen bjó mestan hluta ævi sinnar í Njarðvík, fyrir utan nokkur ár á Húsavík. Anna Karen var um 16 ára þegar hún fór til Skotlands í eitt ár sem au pair. Á yngri árum vann hún ýmis störf en var í rúm 15 ár á Dagheimilinu Gimli. Hún málaði, teiknaði, samdi smásögur sem hún las fyrir börnin og svo spilaði hún á gítar og söng.

Anna Karen var með stúdentspróf frá Menntaskólanum í Hamrahlíð og lauk svo meistaragráðu í ensku frá Háskóla Íslands. Eftir það lauk hún námi í kennsluréttindum á framhaldsskólasviði. Hún kenndi við Holtaskóla og Myllubakkaskóla í Keflavík, Njarðvíkurskóla og Miðstöð símenntunar á Suðurnesjum, MSS. Einnig aðstoðaði hún unga nemendur í framhaldsskólum og háskólum við að lesa yfir ritgerði.

Útför Önnu Karenar fer fram frá Ytri-Njarðvíkurkirkju í dag, 15. maí 2025, klukkan 13.

Elsku mamma, elsku besta mamma mín, þú sem gafst mér líf til að lifa, ljós til að lýsa mér leið, þú verður ætíð minn áttaviti.

Að alast upp hjá einstæðri móður getur verið ærið verkefni, lífið er ekki alltaf dans á rósum, en að alast upp hjá þér var einstakt, þú veittir mér alla þá hlýju sem hægt var að hugsa sér, tíma og athygli. Fengi ég annað tækifæri myndi ég engu breyta, að vera í fangi þér og leiddur áfram í gegnum lífið af þér voru forréttindi. Þú varst einkar næm fyrir fólkinu þínu, umhyggja þín var einstök, athyglin sem þú hafðir til eftirbreytni, þolinmæði á kvarða sem ekki mælist, svo ekki sé minnst á alla ástina, ást þín á mér og mínu fólki var sem eldsneyti þitt sem dreif þig áfram. Íslenska konan.

Þú varst kennari af guðs náð, þú elskaðir að vera í kringum börn og ungmenni, þú hafðir frá miklu að segja og þú gafst endalaust af þér. Þú sagðir alltaf að lykillinn að samskiptum við börn og ungmenni væri að fara niður til þeirra og tala við þau þar, ekki tala yfir þeim. Ég fékk aldeilis að njóta þessarar náðargáfu þinnar. Samband okkar var sérstakt alla tíð, samtölin um lífið og tilveruna á við bestu gráður allra skóla í veröldinni.

Manstu þegar við fórum á landsmótið á Akranesi 1975, eða þegar við fórum á Höfn og gistum þar eina nótt á leið okkar með Sporði RE til Englands, manstu allar rútuferðirnar til Reykjavíkur þar sem við byrjuðum á því að fá okkur að borða á Kokkhúsinu við Lækjargötu og svo lá leiðin í bókabúðirnar og hannyrðabúðirnar á Laugaveginum, enduðum svo á því að gista á Flókagötunni hjá afa Friðriki og Elísabetu, við elskuðum útvarpsleikrit, við tókum þau upp og hlustuðum aftur og aftur, manstu þegar íbúðin okkar á Bjargi fylltist af systkinum þínum og vinum þeirra, það var svo mikil gleði og mikið hlegið. Það er svo margs að minnast og vera þakklátur fyrir, það var einstakt að vera sonur þinn og fyrir það þakka ég hvern dag.

Læt ljóðið mitt um lífið fylgja sem þú elskaðir svo mikið.

Rigningin á rúðunni er eins og spegilmynd tára og tregans sem streyma niður kinnar þínar.

Sársaukinn og sorgin sem dynja innra með þér eru eins og vindur inn sem lemur húsið þitt að utan.

Sólin og skugginn bítast um athyglina í brjósti þér.

Í boði eru gull og grænir skógar, skýjabakkar og sólarljós.

Að elska er önnur hliðin, að sakna og syrgja er hin.

Hlið við hlið, hönd í hönd, leiðast út lífið.

Lærdómur lífsins er stundum þyrnum stráður, við tiplum
á tám og mildum sporin.

Við lærum, lifum, leikum, við grátum, gleðjumst, g(l)eymum.

Birtan sem bærir á sér er afsprengi þess að elska og
finna neistann á ný.

Vonin vaknar í hjartanu sem
hamast eins og hamstur á hjóli,

Ástin er ávöxturinn og ljósið
sem lýsir okkur leiðina heim.

Hamingjan er heimilið þar
sem sálir dansa og dilla í takt.

Það er gott að elska og enn
betra að vera elskaður.

Friður færist yfir, róar og
ruggar okkur í svefn.

Vonin vekur okkur að morgni,
björt og brosandi tær.

Dagurinn í dag er svar við
gærdeginum, við lifum.

Takk fyrir allt og allt, ég elska þig.

Þinn sonur,

Friðrik Ingi.

Elsku amma. Nú kveð ég þig í hinsta sinn, dagur sem ég hef alltaf kviðið fyrir að yrði að veruleika. Þú varst svo miklu meira en bara amma, þú varst vinkona mín og minn helsti stuðningsmaður. Alveg frá því að ég var lítil stelpa höfum við verið teymi, alltaf vinkonur og til staðar fyrir hvor aðra. Þú talaðir svo oft um að ég hefði kennt þér svo margt en bara ef þú vissir hvað þú kenndir mér í gegnum ævina. Ég á þér svo ofboðslega margt að þakka, þú varst oft á tíðum akkerið mitt á erfiðum tímum og gleðin mín á góðum stundum.

Ég sá ekki sólina fyrir ömmu Karen og allir sem í kringum mig voru vissu það. Við eyddum miklum tíma saman og það var grínast með það á heimilinu að þegar ég ætlaði að kíkja í heimsókn til þín ætti ekki að gera ráð fyrir mér heim fyrr en undir morgun því við nátthrafnarnir gátum spjallað um heima og geima langt fram á nótt. Það var alltaf svo gaman hjá okkur að tíminn flaug áfram.

Þú varst einstök manneskja með svo hlýja og góða nærveru og endalausa ást að gefa. Við fjölskyldan vorum þér allt og við fengum að vita það alla daga hvað þú elskaðir okkur mikið. Mikið var ég lánsöm að fá að eiga þig að í öll þessi ár, og þó að ég hefði viljað að árin hefðu orðið aðeins fleiri þá er ég full af þakklæti fyrir þann tíma sem við fengum saman. Ég held að við höfum nýtt hann vel.

Þú munt alltaf eiga stóran stað í hjarta mínu, ég mun hugsa til þín alla daga og gera mitt besta við að halda minningu þinni á lofti. Ég mun segja Kamillu og Jökli sögur af langömmu Píanó, enda er af nógu að taka, og þau munu fá að vita að þú elskaðir þau óendanlega þó að tíminn með þeim hafi verið stuttur.

Ég gæti setið hér tímunum saman og skrifað upp sögur af þér í gegnum tíðina. Skrifað um allt sem þú gerðir fyrir mig og hvernig þú gerðir mig að betri manneskju. Þú varst fyrirmynd mín og hetja og ég vona að þú hafir vitað hversu mikils virði þú varst mér. Þú varst algjörlega „one of a kind“. Þú og ég, amma, bestu vinkonur að eilífu og lengur en það. Þangað til við hittumst næst þá segi ég takk fyrir allt og allt. Góða nótt, elsku hjartað mitt, ég elska þig út í geim og heim.

Þín,

Karen.

Elsku amma.

Orð fá því ekki lýst hversu þakklátur ég er fyrir að hafa átt þig sem ömmu. Það er ekki auðvelt verk að reyna að kjarna þig sem persónu eða lýsa okkar sambandi með stuttri grein, en ef ég ætti að byrja einhvers staðar þá myndi ég byrja á að tala um þig sem mikla fjölskyldumanneskju. Það er fátt eins öruggt í þessum heimi og sú fullyrðing að hjá þér var fjölskyldan alltaf í fyrsta, öðru og þriðja sæti. Hvort sem það var ég eða Karen, pabbi eða mamma, systkini þín eða amma Helga, eða jafnvel vinir okkar Karenar. Þetta voru þeir aðilar sem voru ávallt þér efst í huga.

Það er ekki laust við að stundum hafi maður talið hugulsemina vera komna fram úr öllu hófi þegar maður var að nálgast tvítugt og þú enn áhyggjufull um barnabarnið, því hann þurfti að fara yfir götuna. Þetta lýsir þér ágætlega, en þú varst á þinn ljúfa hátt oft dramatísk þegar kom að öryggi fjölskyldunnar, jafnvel smá ofsakennd. En ást þín til fjölskyldunnar náði þar af leiðandi oft ofsakenndum hæðum á móti, sem við nutum heldur betur góðs af. Þú elskaðir fjölskylduna af öllum lífs- og sálarkröftum og það verður erfitt að venjast því að hafa þig ekki lengur með okkur.

Þú og Hjallavegurinn voruð eitt, en ég á svo margar dýrmætar minningar með þér þar. Öll Óskarsverðlaunakvöldin, allar bíómyndirnar sem við horfðum á saman, öll samtölin sem við áttum um allt milli himins og jarðar og þegar ég var gutti í borðtölvunni og þú sast í sófanum við hliðina á mér og horfðir á Strictly Come Dancing. Á Hjallaveginum leið manni alltaf vel, en það má segja að þér hafi tekist að skapa eins konar kærleikshjúp sem tók utan um hvern þann sem þar gekk inn. Margar litlar minningar sem eiga risastórt pláss í hjarta mínu.

Stundum fer hugurinn með mann á eigingjarna staði og maður óskar þess að eiga lengri tíma með fólkinu sínu, en ég er þakklátur fyrir þann tíma sem við áttum og að þú hafir fengið að hitta dóttur mína. Það er dýrmætt og mun ylja mér um hjartarætur um ókomna tíð. Að lokum vil ég enda þetta á stuttri sögu, en þú varst alltaf svo dugleg að halda utan um sniðuga hluti sem við Karen sögðum og gerðum og skrásettir margt af því í dagbók. Ein sagan var þannig að ég þurfti sem barn að vera með astmapúst í einhvern tíma, en þegar ég fékk loks pústið í hendurnar var ég himinlifandi og hrópaði hátt: „Núna er ég alveg eins og amma Karen!“ Þetta fannst þér auðvitað hrikalega fyndið, en fyrir lítinn dreng var þetta algjör draumur. Það var ekki á hverjum degi sem maður fékk að vera eins og þú, það þótti mér sko merkilegt. Þú hefur verið fyrirmynd í mínu lífi frá því ég var barn, og ég óska þess að fá fleiri tækifæri til að hrópa hátt: „Núna er ég alveg eins og amma Karen!“

Takk fyrir allt, þangað til næst. Ég elska þig út í geim og heim.

Þinn,

Sigurjón.

Ég sendi þér kæra kveðju,

nú komin er lífsins nótt.

Þig umvefji blessun og bænir,

ég bið að þú sofir rótt.

Þó svíði sorg mitt hjarta

þá sælt er að vita af því

þú laus ert úr veikinda viðjum,

þín veröld er björt á ný.

Ég þakka þau ár sem ég átti,

þá auðnu að hafa þig hér.

Og það er svo margs að minnast,

svo margt sem um hug minn fer.

Þó þú sért horfin úr heimi,

ég hitti þig ekki um hríð.

Þín minning er ljós sem lifir

og lýsir um ókomna tíð.

(Þórunn Sigurðardóttir)

Þín,

Hafdís.

Nú er elskuleg frænka mín fallin frá og minningar hrannast upp, einkum minningar æskuáranna frá Bjargi í Njarðvík, sem var þá nafli alheimsins í stórfjölskyldunni.

Anna Karen var fyrsta barnabarn afa okkar og ömmu og fékk nöfn þeirra beggja. Hún var stóra frænka mín, svo falleg með sitt dökka liðaða hár, alltaf blíð, umhyggjusöm og tilbúin að taka þátt í lífi og leikjum okkar sem yngri vorum.

Við vorum framan af nánar en smám saman minnkuðu samskiptin þegar líf og störf fullorðinsáranna tóku við.

Í lífinu skiptast á skin og skúrir og þannig var það einnig hjá frænku minni, en hún var hamingjusöm og lánsöm með einkasoninn. Mér er það minnisstætt að þegar hann stofnaði heimili og fjölskyldu sagði hún við mig að þótt hún hefði fengið öllu ráðið fyrir hann hefði það ekki getað orðið betra með þau tengsl sem hann stofnaði til þá.

Hin síðustu ár sáumst við sjaldnar en alltaf var það innilegt faðmlag og nóg um að spjalla.

Ég kveð elskulega frænku mína með sorg í hjarta og votta Friðriki syni hennar, börnum hans og barnabörnum mína dýpstu samúð. Einnig votta ég systkinum hennar og fjölskyldum þeirra djúpa samúð.

Anna Margrét Ákadóttir.