Hrafn Bragason fæddist á Akur­eyri 17. júní 1938. Hann lést á Sóltúni 28. apríl 2025.

Foreldrar Hrafns voru hjónin Bragi Sigurjónsson, f. 1910, d. 1995, og Helga Jónsdóttir, f. 1909, d. 1996. Systkini hans eru Sigurjón, d. 1976, Þórunn, Gunnhildur, Ragnhildur, d. 2010, og Úlfar. Hálfbræður samfeðra eru Helgi Ómar og Kormákur Þráinn.

Eiginkona Hrafns var Ingi­björg Árnadóttir, f. 1941, d. 2007, bókasafnsfræðingur hjá Háskólabókasafni. ­Foreldrar hennar voru Steinunn Davíðs­dóttir og Árni Marinó Rögnvaldsson.

Börn Hrafns og Ingibjargar eru: 1) Steinunn, f. 1964, prófessor. Maki: Haraldur Arnar Haraldsson. Börn þeirra eru Andri Þór, d. 2024, og Felix. 2) Börkur, f. 1969, lögmaður og fast­eignasali. Maki Elín Norðmann. Börn þeirra eru: Snædís, Tinna, Jón Hrafn og Óskar Árni.

Hrafn ólst upp á Akureyri en dvaldi öll sumur í sveit á Þverá í Fnjóskadal. Hann lauk stúdentsprófi frá Menntaskólanum á Akureyri 1958 og stundaði í eitt ár eftir stúdentspróf spænskunám í Madrid. Hrafn lauk embættisprófi í lögfræði frá lagadeild Háskóla Íslands 1965, var í framhaldsnámi við Oslóarháskóla 1967-1968 og framhaldsnámi við Bristol University 1973. Hann stundaði rannsóknir í félagarétti við Oslóarháskóla 1984 og í réttarfari í Kaupmannahöfn 1992. Hrafn var fulltrúi hjá yfirborgardómaranum í Reykjavík 1965-1972, borgardómari 1972-1987 og hæstaréttardómari frá 1987-2007. Hann var varaforseti Hæstaréttar 1993 og forseti Hæstaréttar 1994-1995. Meðfram störfum sínum sem borgardómari kenndi Hrafn töluvert í lagadeildinni. Hann sat í stjórn Lögfræðingafélags Íslands, í stjórn Bandalags háskólamanna, í stjórn Dómarafélags íslands og í yfirkjörstjórn í Reykjavík. Hann var formaður réttarfarsnefndar og formaður Íslandsdeildar Amnesty International. Eftir starfslok var Hrafn formaður nefndar sem vann úttekt á fjárfestingastefnu, ákvörðunum og lagalegu umhverfi lífeyrissjóða í aðdraganda efnahagshrunsins á Íslandi. Hann sat einnig í nefnd til að undirbúa löggjöf um frjáls félagasamtök og sjálfseignarstofnanir sem starfa að almannaheillum. Hrafn skrifaði auk þess ýmsar greinar um lögfræði, bæði almennar og í tímarit.

Útför hans verður frá Neskirkju í dag, 16. maí 2025, klukkan 15.

Pabbi minn lést eftir erfiða baráttu við parkinsonsjúkdóminn 28. apríl sl. Það er erfitt að minnast pabba án mömmu. Þau áttu gott hjónaband, ólík, en samt svo samhent og falleg. Fjölskyldan minnist þess þegar þau sátu saman í stofunni í Granaskjóli og hlustuðu á tónlist og lásu ljóð fyrir hvort annað. Þau leiddust alltaf á göngutúrum sínum í vesturbænum og fóru saman á alla foreldrafundi í skólanum, sem á þeim tíma var óvenjulegt. Pabbi var alltaf rólegur og yfirvegaður heima og mátti telja það á fingrum annarrar handar ef hann reiddist okkur systkinunum.

Pabbi hafði brennandi áhuga á lögfræði, mannréttindum, stjórnmálum og lífinu almennt. Foreldrar mínir leyfðu okkur systkinunum að fara eigin leiðir en alltaf með stuðningi. Þau kenndu okkur einnig ýmis gildi í lífinu svo sem mikilvægi mannréttinda, jöfnuðar og kærleika. Þegar mamma dó fyrir aldur fram, þá svignaði pabbi, en hann brotnaði ekki. Pabbi hafði nýlega látið af störfum þegar mamma dó og það var auðvitað erfitt fyrir alla í fjölskyldunni.

Hann stóð samt keikur og náði að lifa góðu lífi eftir það, þar til parkinsonsjúkdómurinn fór að ágerast, þó að hann saknaði alltaf mömmu. Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi að búa með pabba á virkum dögum og hans yngsta barnabarni í fimm ár, eða þar til hann vegna veikinda sinna varð að fara á hjúkrunarheimili. Á þeim tíma tók hann alltaf á móti barnabarninu eftir skóla.

Hann fór einnig með okkur í margar langar ferðir erlendis til að gæta yngsta barnabarnsins meðan ég var í vinnu. Ég man eftir því að þegar við vorum í Dublin í tvo mánuði sagði hann eitt sinn: „Ég var með hinum au-pair-stelpunum í garðinum í dag.“ Hann bauð okkur líka í vetrarfríum til Tenerife og það voru skemmtilegar ferðir. Eins var pabbi oft með okkur stórfjölskyldunni í Laugarási Biskupstungum en þar áttu foreldrar mínir sumarhús.

Við pabbi spjölluðum mikið um lífið og tilveruna í gegnum árin og það geymi ég með mér. Pabbi studdi okkur fjölskylduna mikið í alvarlegum veikindum sonar okkar sem lést árið 2024. Þar var hann klettur í okkar lífi.

Pabbi var ekki fullkominn og hann var alveg með sína galla eins og aðrar manneskjur, en hann studdi okkur systkinin á allan hátt og var okkur góð fyrirmynd. Við eigum foreldrum okkar mikið að þakka, við vorum heppin með þau.

Ég vildi að pabbi hefði ekki þurft að fá þennan sjúkdóm, hann hefði sjálfur viljað deyja fyrr. Ég trúi því að þú og mamma gangið nú saman hönd í hönd á einhverjum fallegum stað, sem svipar til íslenskrar náttúru.

Skógurinn flýgur, trén svífa í tíbrá.

Fjærst þaðan ber skæran fuglasöng

inn í þetta afskekkta, hljóða hús,

þar sem gluggatjöld blakta við gólf

eins og brúðarslóði.

Sólargeislar fara hverft um blinda glugga,

allar þrár eru þegar á burt.

Innan dyra dauðs manns er þögnin djúp,

þótt á munum megi enn sjá fingraför:

Komið, sjáið mig sem fugl stakan

teygðan á flugi út yfir vatnið, vatnið.

(Bo Carpelan, þýð. Bragi Sigurjónsson)

Þín dóttir,

Steinunn.

Komið er að leiðarlokum hjá elskulegum tengdaföður mínum, Hrafni Bragasyni. Að lokinni áratuga samfylgd, sem aldrei bar skugga á, á ég í hugskoti mínu ótal góðar minningar frá liðnum árum sem verða nú dýrmætari en nokkru sinni fyrr.

Í mínum huga var Hrafn einstaklega heilsteyptur, vandaður og vel gerður maður og búinn mörgum þeim mannkostum sem okkur þykja jafnan eftirsóknarverðir. Hann var ávallt hlýr og notalegur í viðmóti og naut þess að spjalla, hvort heldur var um fjölskylduna eða málefni líðandi stundar. Hjá honum var fjölskyldan í fyrirrúmi og naut hann þess að fylgjast með afkomendum sínum vaxa úr grasi. Hrafn lifði heilbrigðu og hófsömu lífi en bruðl og óhóf voru honum ekki að skapi. Hann átti að baki langan og farsælan starfsferil sem dómari og leit á það sem forréttindi að fá að gegna starfi sem jafnframt var hans helsta áhugamál. Mesta gæfa Hrafns í lífinu var án nokkurs vafa sú að kynnast Ingibjörgu sinni. Þau voru einstaklega samrýmd hjón og saman mynduðu þau órofa heild. Þau nutu þess að ferðast saman innan lands sem utan en einnig kunnu þau svo vel að njóta hversdagsins og líðandi stundar. Þau voru dugleg að sækja tónleika og aðra menningarviðburði og ekki má gleyma hinum fjölmörgu námskeiðum sem þau sóttu og jafnan hafa verið kennd við Jón Böðvarsson. Þeim námskeiðum fylgdu jafnframt ferðalög á framandi slóðir. Hrafn og Ingibjörg áttu dásamlegan sælureit í Laugarási í Biskupstungum og þar fannst þeim best að vera. Ósjaldan fékk Snædís, dóttir okkar Barkar, að fylgja ömmu og afa í sveitina og minnist hún þeirra stunda með mikilli hlýju. Óvænt og ótímabært andlát Ingibjargar árið 2007 var Hrafni og fjölskyldunni allri mikið áfall. Aðeins örfáum mánuðum áður hafði hann látið af störfum og hlökkuðu þau Ingibjörg til þess að njóta efri áranna saman.

Það var aðdáunarvert að fylgjast með því hvernig Hrafn tókst á við lífið eftir fráfall Ingibjargar. Hann gætti þess að rækta líkama og sál með tíðum sundferðum, göngutúrum og bóklestri. Þá naut hann þess áfram að sækja námskeið og ferðast með okkur fjölskyldunni. Sælureiturinn í Laugarási átti enn sem fyrr stóran hlut í hjarta hans og dvaldi hann þar eins oft og kostur var.

Eiginleikar Hrafns komu enn á ný í ljós þegar heilsu hans tók að hraka á síðustu árum. Við tóku nýjar áskoranir sem hann tókst á við af æðruleysi og var hann staðráðinn í að gera allt sem í hans valdi stóð til að auka lífsgæði sín og bæta heilsu.

Á kveðjustund er mér efst í huga þakklæti fyrir vináttuna, tryggðina og kærleikann sem Hrafn sýndi okkur fjölskyldunni alla tíð. Hans verður sárt saknað.

Elín Norðmann.

Vinur minn Hrafn Bragason er nú fallinn frá eftir langa baráttu við illkynja sjúkdóm. Við Hrafn kynntumst fyrst í lagadeild Háskóla Íslands. Þar stunduðum við nám í lögfræði á svipuðum tíma. Hrafn lauk prófi þaðan með góðum vitnisburði. Að embættisprófi loknu hélt hann til framhaldsnáms, einkum í réttarfari og félagarétti, fyrst í Ósló en síðar í Bristol á Englandi.

Við urðum síðan samstarfsmenn við embætti yfirborgardómarans í Reykjavík um langt árabil og urðum nánir félagar, bæði faglega og félagslega. Við héldum því sambandi í góðu og reglulegu horfi. Þarna myndaðist sterkur strengur á milli okkar sem aldrei slitnaði.

Hrafn varð borgardómari frá 1972 og gegndi því embætti til ársins 1987 er hann var skipaður hæstaréttardómari. Því embætti gegndi hann í 20 ár eða til ársins 2007. Hann var forseti réttarins árin 1994-1995 og varaforseti þar á undan. Honum voru þannig falin viðamikil trúnaðarstörf í þágu æðsta dómstóls þjóðarinnar sem hann leysti af hendi með mikilli prýði.

Hrafn gegndi margvíslegum öðrum trúnaðarstörfum um ævina. Nefna má að hann sat í réttarfarsnefnd og átti m.a. sæti í stjórn Lögfræðingafélags Íslands og Dómarafélags Íslands. Nefna má einnig að hann kenndi við lagadeild Háskóla Íslands um árabil og tók virkan þátt í félagsstörfum lögfræðinga og háskólamanna.

Hrafn var hæfileikaríkur og hafði mikla réttlætiskennd. Hann var mikill jafnaðarmaður. Það fór ekki fram hjá neinum sem áttu skipti við hann. Hann gat verið pólitískur í skoðunum og varði þá að jafnaði málstað almennings. Þetta kom þó ekki fram í dómum hans. Þvert á móti bar hann gott skynbragð á hlutverk dómarans og gætti þess vel að láta persónulegar skoðanir sínar ekki koma fram eða hafa áhrif á niðurstöður einstakra dómsmála.

Ég sendi börnum Hrafns og öðrum aðstandendum hans samúðarkveðjur.

Stefán Már Stefánsson.