Hrafnhildur Gunnarsdóttir fæddist á Akureyri 22. september 1941. Hún lést 27. apríl 2025.

Foreldrar hennar voru Gunnar Pétur Sölvason, f. 2. nóvember 1906, d. 7. ágúst 1970, og Elísabet Ragnhildur Bjarnadóttir, f. 3. febrúar 1893, d. 25. maí 1961.

Hrafnhildur ólst upp í Glerárþorpi á Akureyri.

Hinn 10. desember árið 1960 giftist hún Jóhanni Svan Aðalsteinssyni frá Skútum í Glæsibæjarhreppi. Eignuðust þau tíu börn en sex þeirra komust á legg. Þau eru: Aðalsteinn, Elísabet Lilja, Sigríður, Jóhann Gunnar, Hrafnhildur Ósk og Svandís Björk. Ömmubörnin eru orðin 18 talsins og langömmubörnin 15.

Hrafnhildur starfaði sem verkakona og húsmóðir alla sína tíð. Hún var mikil hannyrðakona og hafa afkomendur notið góðs af því.

Útför hefur farið fram í kyrrþey.

Þegar ég kom inn í fjölskylduna bjuggu Hrafnhildur og Svanni í Háhlíðinni og var mér strax tekið opnum örmum. Við Brói bjuggum á tímabili á neðri hæðinni í Háhlíð og áttum við Hrafnhildur ófáar stundir saman við eldhúsborðið þar sem ýmislegt var rætt. Við deildum sameiginlegum áhuga á handavinnu, lestri og íþróttum.

Hrafnhildur var afar dugleg og kraftmikil kona. Hún var rösk til allra verka, heimilið var alltaf þrifalegt og fínt og alltaf var til bakkelsi í skápum. Hún hafði mikið yndi af því að baka og naut þess að gefa sínum nánustu eitthvað gott að borða. Hún hafði gaman af því að prófa nýjar uppskriftir og leggja á borð.

Það var alltaf svo dásamlegt að koma í kaffi og veislurnar hjá henni voru gjarnan hlaðborð af kræsingum. Allt þetta var innt af hendi samhliða störfum á almennum vinnumarkaði. Hrafnhildur var ætíð í miklum samskiptum við sína nánustu og fylgdist vel með öllum sínum afkomendum. Fjölskyldan öll fann vel fyrir umhyggju Hrafnhildar og aðhaldi. Hún var óhrædd við að segja sínar skoðanir og gerði ávallt kröfur til sinna nánustu um að standa sig í sínu. Hún naut þess að fylgjast með Bróa og síðar meir Kristínu, Steinþóri og Dagbjörtu í sínum íþróttum og var með öll úrslit og félagaskipti á hreinu og var gjarnan fyrst með þær fréttir. Þegar Brói stundaði handbolta sótti Hrafnhildur alla heimaleiki hans í íþróttahúsi KA. Eftir leikina var alltaf boðið upp á kaffi og kökur í Háhlíð þar sem fjölskyldan safnaðist saman og ræddi leikinn og annað sem á dagana hafði drifið.

Hrafnhildur tjáði ást sína einnig í gegnum handavinnu og var sífellt að prjóna, hekla og sauma fatnað og skrautmuni til að gefa börnum, barnabörnum og barnabarnabörnum. Í janúar á hverju ári var Hrafnhildur byrjuð að plana og vinna jólagjafir fyrir fjölskylduna og fengu allir ýmiskonar handverk frá henni á hverjum jólum. Þessir munir eru okkur afar dýrmætir og standa eftir sem minning um ást hennar og atlæti.

Ég fann alla tíð vel fyrir umhyggju Hrafnhildar í minn garð. Hún spurði reglulega um hvernig gengi, hvatti mig áfram og veitti mér aðhald til að ljúka þeim verkefnum sem ég var með í vinnslu hverju sinni. Ef ég byrjaði á prjónaverkefni fékk ég reglulega spurninguna „ertu búin með peysuna“ eða „hvernig gengur með peysuna“. Hrafnhildur var alltaf svo kvik í hugsun, var fljót til svars og hafði góða yfirsýn yfir fjölskylduna.

Hún var einnig létt í lund og alltaf var stutt í góðlátlegt glens.

Elsku Hrafnhildur, ég þakka þér fyrir allar okkar góðu samverustundir og fyrir að vera alltaf til staðar fyrir mig og mína. Þín er og verður sárt saknað. Blessuð sé minning þín.

Eimpípan blístrar í síðasta sinn;

sé ég að komin er skilnaðar stund.

Hugstola sleppi ég hendinni þinni.

Handtakið slitnar sem þakkaði kynni,

samvistir allar og síðasta fund.

Sálirnar tengjast við tillitið hinsta

taug sem að slítur ei fjarlægðin blá.

Brenna í hjartnanna helgidóm innsta

hugljúfar minningar
samverustundunum frá.

(Erla)

Helga Rún.

Elsku amma mín.

Naflastrengur getur verið stuttur milli mæðra og barna þeirra, ekki bara við fæðingu heldur í lífinu sjálfu. Ég hef alla tíð haft tvo mjög stutta strengi – við mömmu og þig! Ég bjó með mömmu hjá ykkur afa fyrstu sex ár ævi minnar, eftir það var ég daglegur gestur hjá ykkur í Háhlíðinni og síðar í Hringteignum.

Eftir að ég flutti suður heyrðumst við oft í viku í síma, ég hreinlega veit ekki hvernig við förum að án þín, elsku amma. Mesti peppari lífs míns en á sama tíma svo raunsæ og alltaf með góð ráð handa okkur. Vildir allt fyrir okkur gera. Nú síðast þegar við hittumst sagðir þú mér að þú ættir bara eftir að græja jólagjafir fyrir krakkana – skulum ekki gleyma að það er apríl þegar þetta er sagt – og ég spyr: Hvaða krakka? Nú, krakkana mína, sagðir þú, þessa sextugu, og svo hlóstu. Þú sagðir mér að maður hætti aldrei að hafa áhyggjur af börnunum sínum og vildi alltaf allt fyrir þau gera. Það sannarlega gerðir þú og stundum grínuðumst við með það að ég væri nú ein af þínum börnum – svo stuttur var strengurinn á milli okkar.

Ef mamma sagði nei þá spurði ég ömmu, sem næstum alltaf sagði já, ef amma hins vegar ákvað að segja nei þá hafði ég afa sem sagði alltaf já. Ég var ekki lengi að fatta þetta. Það eru svo ótalmargar minningar sem koma upp í hugann, söngurinn fyrir svefninn er þar efstur – þá einna helst lagið um hann Bjössa á mjólkurbílnum, kaffisúkkulaðið sem við elskuðum báðar mjög mikið, tímarnir í berjamó, allur baksturinn og svo margt margt fleira.

Alltaf þegar ég gisti hjá ykkur svaf ég uppi í, oft reyndir þú að fá mig í næsta herbergi en það afþakkaði ég ávallt og fékk að lúlla á milli bestu ömmu og afa. Bara það að vera nálægt þér gerði daginn betri, faðmurinn og hlýjan sem þú gafst var ómæld! Alla daga hef ég verið þakklát fyrir þig, elsku amma mín. Ef allir væru jafn heppnir og ég þá væri heimurinn betri staður.

Nú ertu ekki lengur að berjast við hvern andardrátt og ég sé þig fyrir mér skúrandi gólfin á milli þess sem þú hnoðar í lagtertu.

Ekki gleyma bleika kreminu, það verður að vera bleikt! Það fór nefnilega ótrúlega í taugarnar á þér að geta ekki allt sem þú hafðir getað áður, ég reyndi að segja þér að njóta enda hundleiðinlegt að skúra en í raun snerist þetta ekki um skúringar heldur að vera sjálfbjarga og geta lifað lífinu með öllu sem því fylgir.

Núna ert þú frjáls en líf okkar fátækara, á sama tíma erum við ríkust, rík að minningum sem ylja okkur um ókomin ár, dásamlegum minningum um duglegustu konu sem ég hef kynnst, um hana ömmu mína.

Elska þig, alltaf.

Þín,

Heiðdís Dögg.