Andrés Magnússon
Þá er komið að árvissum pistli mínum um tafarlausa sniðgöngu söngvakeppni Evrósjón. Fyrir henni eru ekki pólitískar röksemdir af neinu tagi, þó kolefnisfótsporið jafngildi um 68.000 t af CO2 þegar kókaín, prosecco og glimmer eru talin með.
Ekki heldur sú frumspekilega þversögn að dvergunum í Basel, sem þrátt fyrir allt töpuðu ekki stríðinu, sé falin sú risahátíð fjölbreytileikans, sem manni skilst að Evrósjón eigi að vera.
Nei, fyrir sniðgöngunni skulu hér aðeins nefndar menningarlegar og fagurfræðilegar ástæður.
Það þarf ekki að horfa lengi eða oft á Evrósjón til þess að undrast hvað evrópsk poppmenning er einstaklega amerísk, bara lélegri og ófrumlegri.
Til eru undantekningar, en lögin eru sjaldnast upp á marga fiska. Æ fáklæddari flytjendurnir yfirleitt með hæfileika af skornum skammti en sjálfsánægju í ofskammti.
Komast þeir þó ekki í hálfkvisti við kynnana að því leyti, sem keppa í yfirborðsmennsku og uppgerðarhressleika með aðstoð lélegra handritshöfunda og snjallra efnafræðinga.
Á næsta ári verður þessi hátindur lágkúrunnar, árviss niðurlæging vestrænnar siðmenningar, heilla 70 ára. Er ekki mál að linni?
Til baka
Leita í greinasafni
Prenta grein