Gylfi Gautur fæddist 23. janúar 1956. Hann lést 17. apríl 2025.

Útför Gylfa Gauts fór fram 8. maí 2025.

Kynni okkar Gylfa Gauts hófust þegar við Hildur Halla dóttir hans tókum að rugla saman reytum fyrir að verða 26 árum. Ég var viss um að mér yrði tekið fagnandi af tilvonandi tengdaföður en það var öðru nær. Honum leist ekkert vel á þennan –70 kílóa bifvélavirkja úr Kópavogi sem var ekki bara óheflaður og sveitalegur. Hann lét allt flakka, gerði grín að öllu og þar með að honum sjálfum. En ég skil hann betur í dag því samband okkar Hildar Höllu þróaðist hratt og Tryggvi Gautur, fyrsta barnabarn Gylfa Gauts, fæddist 18 mánuðum síðar.

Þrátt fyrir togstreitu fyrst um sinn vorum við líkari en við þorðum að viðurkenna enda báðir fastir fyrir og prinsippmenn í anda. Við trúðum á trygglyndi og skyldurækni í garð okkar nánustu og þoldum ekki dramatík en vorum samt miklar tilfinningaverur. En allt blessast að lokum og þegar við náðum loks saman eignaðist ég ekki bara einn minn traustasta vin og ráðgjafa heldur voru samskipti okkar með þeim hætti að þau voru algjörlega tilgerðarlaus og sönn.

Við gátum talað hiklaust um hluti sem við ræddum ekki við aðra og fórum alltaf strax í kjarnann. Við vorum líka óhræddir að segja hvor öðrum til syndanna án þess að erfa það og mér líður eins á milli okkar hafi ríkt samband föður og sonar.

Við höfðum sama kolsvarta húmorinn og hann hafði gaman af því hversu óheflaður ég er og ekki síst þegar þetta beindist að einhverjum sem okkur fannst svona og svona, þá kom ég honum oft til að skella upp úr og hann hafði gaman af því að segja öðrum þessar sögur. Honum fannst t.d. mjög fyndið þegar hann kom til okkar eftir veiðisumarið og hafði ekki séð barnabörnin í einhverjar vikur, þá sá ég honum bregða fyrir fyrir utan húsið okkar flóttalegum á svip og kallaði til hans glottandi: „Var einhver að deyja?“

Við leystum mörg verkefni saman og mér fannst mjög gaman að starfa með honum en við höfðum stundum ólíka sýn á úrlausnina en það leystist alltaf því við gáfum eftir á báða bóga, tókum tillit og vorum alltaf ánægðir og sáttir á eftir. Eitt verkefni sem lifir í minningunni og gaf vel í aðra hönd gekk undir nafninu „litlu jólin“.

Hann var mjög stoltur af barnabörnunum sínum og spurði alltaf frétta af þeim og hafði virkilega gaman af prakkarastrikum og uppátækjum Tryggva Gauts og Einars Gauts og gellutöktunum í Fjólu Rannveigu og sagði að hún sverði sig inn í sína fjölskyldu og að hún væri illa sýkt af Onassis-heilkenninu.

Ég vissi að þegar hann fór að spyrja mig um hitt og þetta og hvernig þessi og hinn væri þá væri ég kominn í náðina hjá honum og þegar hann bætti elsku fyrir framan nafnið mitt eða bara elskan en það þótti mér mjög vænt um.

Ég minnist hans sérstaklega fyrir það að hann var alltaf reiðubúinn að gera allt sem í valdi hans stóð fyrir sína og hvað hann var ósínkur þó ekki stæði alltaf vel á en það finnst mér lýsa svo vel hans innsta kjarna.

Því var erfiðara en tárum taki að horfa upp á hvernig veikindin tóku af honum toll smátt og smátt síðustu árin og hann eltist og lést langt fyrir aldur fram.

Hvíl í friði kæri vinur.

Eyjólfur
Karlsson.