Grátstafir og skattaæði

Það er lítilmannlegt að kenna öðrum um eigin ráðaleysi eins og dómsmálaráðherra gerði um sl. helgi og fékk bágt fyrir í þingsal í byrjun vikunnar. Stór mál ráðherra nutu ekki meiri hljómgrunns en svo innan eigin ríkisstjórnar að hunda- og kattahald og nafngift stofnunar voru tekin fram yfir mikilvæg útlendingamál og landamæravörslu. Þetta risti eðlilega djúpt hjá ráðherra, en í staðinn fyrir að taka harmakveinið út á ríkisstjórnarfundi sakaði hún stjórnarandstöðuna um að tefja fyrir málunum í útvarpsviðtali.

Þær ásakanir áttu vitaskuld ekki við nokkur rök að styðjast enda bauð minnihlutinn hinni sanngjörnu og réttlátu ríkisstjórn Íslands að færa málið framar svo hægt væri að koma þeim í gegn og þannig treysta stoðir Íslands í útlendingamálum. Ráðherra lét nú vera að segja takk heldur hélt áfram með skæting í ræðupúlti Alþingis, þrátt fyrir að hafa fengið meiri aðstoð frá fólkinu sem hún sakar um „tafaleiki“ en sinni eigin ríkisstjórn. En gott og vel.

Í yfirlætisfullum ræðum sínum, þegar Þorbjörg Sigríður reyndi með veikum mætti að svara stjórnarandstöðunni, hélt ráðherrann áfram innantómum ásökunum um að stjórnarandstaðan hefði aðeins eitt erindi á Alþingi og það væri að gæta sérhagsmuna. Fleira hefði hún ekki upp á að bjóða, svona fyrir utan auðvitað að hjálpa ráðherranum að marka sín spor í nýja starfinu.

Erindi Sjálfstæðisflokksins á Alþingi er mjög skýrt. Það er að berjast gegn skattastjórninni sem hefur falið tilgang sinn með frasafroðu og fallegum orðum. Staðan er einföld. Skattastjórnin er með í pípunum að hækka skatta á allt að 95.000 manns. Veiðigjöld, aukin skattlagning ferðaþjónustunnar, afnám samsköttunar hjóna og lokun á svokölluðu EHF-gati. Skattahækkanir á skattahækkanir ofan.

Það hefur verið erindi Sjálfstæðisflokksins í tæpa öld að gæta hagsmuna borgaranna í landinu og stuðla að verðmætasköpun fyrir framþróun lands og þjóðar. Því munum við halda áfram nú sem endranær.