Jón Auðunn Guðmundsson fæddist að Innsta-Vogi í Innri-Akraneshreppi 15. mars 1934. Hann lést á hjúkrunarheimilinu Höfða á Akranesi 17. maí 2025.

Jón var elsta barn foreldra sinna, þeirra Jónínu Sigurrósar Gunnarsdóttur og Guðmundar Sigurðar Jónssonar. Systkini Jóns eru Jóhanna Kristín, Sigurjón, sem er látinn, Þorvaldur, sem er látinn, Ragnheiður og yngst er Guðrún.

Jón giftist Elsu Valdísi Engilbertsdóttur í febrúar 1968, Elsa lést langt fyrir aldur fram 7. apríl 1989 aðeins 48 ára að aldri. Elsa var ekkja og átti fyrir fjögur börn, Kristínu Friðriku, Svein Inga, Hjört Magnús og Árna Garðar Svavarsbörn. Jón og Elsa eignuðust eina dóttur, Huldu Jónínu, og á hún þrjár dætur, Auði Valdísi, Sigurrós Elddísi og Ástríði Glódísi Guðlaugu. Langafabörnin eru orðin sjö.

Jón ólst upp á Kúludalsá og síðar Innra-Hólmi. Snemma hleypti Jón heimdraganum eins og títt var, og starfaði hann meðal annars hjá bandaríska hernum á Keflavíkurflugvelli, stundaði síldveiðar og var línumaður hjá RARIK við lagningu rafmagns um sveitir landsins. Jón var blaðamaður á blaðinu Frjálsri þjóð og síðar ritstjóri vikublaðsins Fálkans. Eftir það gerðist Jón bóndi á Kollslæk í Hálsasveit en flutti síðar að Bæ í Króksfirði. Meðfram búskap í Bæ var Jón bókaútgefandi og saman ráku þau Elsa ferðaþjónustu og söluskála í Bæ. Jón flutti til Siglufjarðar 1997 og rak þar bókabúð í Aðalgötu 26.

Jón starfaði mikið að félagsmálum á sínum yngri árum og var einn af stofnendum Ungmennafélagsins Þrasta í Innri-Akraneshreppi og fyrsti formaður þess. Auk þess starfaði Jón að sveitarstjórnarmálum í Hálsasveit sem og vestur í Reykhólasveit. Jón hélt síðast heimili að Lindási í Hvalfjarðarsveit en síðustu æviár sín dvaldi hann á hjúkrunarheimilinu Höfða á Akranesi þar sem hann lést.

Útför Jóns Auðuns fer fram frá Innra-Hólmskirkju í dag, 4. júní 2025, klukkan 13.

Elsku pabbi minn. Það er komið að þínu hinsta sólsetri. Ég ætla ekki að rekja sögu þína, það verða aðrir að gera. Ég ætla að minnast þess pabba er ég átti. Pabbans sem kenndi mér að lesa áður en ég mundi eftir mér, ég man ekki annað en að hafa kunnað það. þú kenndir mér mátt orðannanna og íslenskrar tungu, þú kenndir mér virðingu fyrir landinu mínu, þú kenndir mér að rata í þoku, það falla jú öll vötn til sjávar. Þú kenndir mér nöfnin á stjörnum himins, Stórabjörn, Litlabjörn, Fjósakonurnar og hvað þetta heitir allt. Ekki að ég muni það skammlaust í dag.

Þú varst þrjóskur, þver og jafnvel sérvitur á köflum, sumu varð einfaldlega ekki breytt. T.d. byrjaðir þú aldrei slátt nema á hádegi á laugardögum, jafnvel þótt brakandi blíða væri og allir bændur í kring kepptust við að koma heyi í hús. Ekki þú, laugardagur skyldi það vera.

Þú kenndir mér að tína æðardún í eyjunum heima, það slapp nú alveg fyrir horn, en ég hefði glöð viljað sleppa við að læra að hreinsa hann og fjaðratína, drepleiðinlegt sem það nú var. Ég var reyndar liðtæk í að smíða með þér grindur undir rolluskjáturnar í fjárhúsunum, segi það ekki, þangað til ég taldi það meiri nauðsyn að hendast á sveitaböll norður í Sævang enda þá komin með þessa margrómuðu unglingaveiki sem er pína hvers foreldris; jú ég fékk hana og gott ef þið mamma gránuðuð ekki í vöngum á methraða.

Þú kenndir mér elsku á bókum, það má reyndar setja spurningarmerki við það að leyfa átta ára krakkarassi að lesa Gráskinnu og Gráskinnu hina meiri og undrast svo þessa myrkfælni, ég var auðvitað með helstu afturgöngur Íslands á hreinu, djáknann á Myrká, Miklabæjar-Sólveigu og flesta þá sem maður vill ekki mæta í myrkri. Ég veit líka að á þínum yngri árum varstu oft góðglaður, voru það ekki sokkabandsárin svokölluðu? Ég veit að minnsta kosti hvar þið góðglöðu félagarnir grófuð kassa af víni í jörð hér um árið, kannski ég hendist með skófluna og grafi draslið upp, sorgin sem það var nú fyrir ykkur félagana að dallurinn ykkar skyldi sigla til veiða áður en uppgröftur gæti hafist.

Pabbi minn, takk fyrir að kenna mér að lífið er ekki dans á rósum, takk fyrir aðstoðina með stelpustóðið mitt, takk fyrir að bíða eftir mér aftur heim þegar ég framdi axarsköftin hér áður fyrr, takk fyrir að dæma mig ekki heldur láta mig sjálfa taka afleiðingunum.

Takk fyrir uppeldið þó svo við getum reyndar sett spurningarmerki við uppeldisaðferðirnar. Takk fyrir að rífast endalaust við mig um trúmál og stöðu kvenna, frekar fyndið samt verandi faðir og afi eintóms kvenfólks. Hvað þú trúðir á er svo eitthvað sem ég ekki átta mig ekki alveg á ennþá, eitthvert sambland af þjóðtrú, norrænni goðafræði og guðsótta held ég. Ég lærði samt að trúa á Grýlu og alla stórfjölskyldu hennar þökk sé þér.

Pabbi minn, ég þakka þér samfylgdina, ég þakka þér kennsluna jafnvel þótt ég hefði viljað læra svo ótalmargt með öðrum hætti. Pabbi minn, ég hitti þig við brúsapallinn hinum megin, skilaðu kveðju og góða ferð heim.

Hulda.