Jón Sören Jónsson

Jón Sören Jónsson fæddist á Akureyri 6. janúar 1941. Hann lést á Vífilsstöðum 22. maí 2025.

Foreldrar hans voru hjónin Gyða Sigrún Jónsdóttir húsmóðir, f. 1916, d. 1989, og Jón Björn Benjamínsson húsasmíðameistari, f. 1914, d. 2004. Systur Jóns eru Alda Dagmar, f. 1939, Jóhanna Björk, f. 1947, d. 2007, Sigríður Guðrún, f. 1949, og Sigrún Anna, f. 1958. Bróðir Jóns er Kjartan Helgi, f. 1934, sem Jón Björn átti fyrir.

Jón var giftur Sólveigu Sjöfn Helgadóttur, f. 2. maí 1946 í Ólafsvík. Foreldrar Sólveigar voru Fanný Guðmundsdóttir húsmóðir, f. 1913, d. 2000, og Helgi Kristinn Helgason sjómaður, f. 1912, d. 2004. Dætur Jóns og Sólveigar eru: 1) Bryndís lyfjafræðingur, f. 1968, gift Guðmundi Jónssyni byggingarverkfræðingi, f. 1968. Þeirra börn: a) Hildur, f. 1993, b) Jón Atli, f. 1999, c) Ásdís, f. 2003. 2) Hjördís, sjúkraliði og háskólanemi, f. 1970, d. 1999. Hennar börn: a) Þórunn Þrastardóttir, f. 1989, í sambúð með Gísla Steinari Jónssyni, f. 1984. Sonur þeirra er Hinrik Hrafn, f. 2022, b) Þórbergur Ísak Þóroddsson, f. 1993. Dóttir hans er Þórdís Rán, f. 2021, barnsmóðir Aldís Freyja Magnúsdóttir, f. 1992. 3) Svandís viðskiptafræðingur, f. 1974, gift Arnari Má Jóhannessyni endurskoðanda, f. 1977. Þeirra börn: a) Katrín Ósk, f. 2003, b) Þórdís María, f. 2006, c) Hlynur Már, f. 2010. 4) Valdís viðskiptafræðingur, f. 1976, gift Samuel Montoro gullsmið, f. 1975. Þeirra börn: a) Sara, f. 2003, b) Daníel, f. 2007, c) Jónatan, f. 2011.

Jón fluttist til Reykjavíkur á þriðja ári og ólst þar upp hjá foreldrum sínum í Laugarnesinu og svo síðar í Karfavogi 13, þar sem foreldrar hans byggðu sér hús. Jón kynntist Sólveigu, eiginkonu sinni, árið 1962 og gengu þau í hjónaband 2. september 1967. Þau hófu búskap sinn í risinu í Karfavoginum en byggðu sér síðan hús í Kjalarlandi, þar sem dæturnar fjórar ólust upp. Síðar byggðu þau sér hús í Sveighúsum í Grafarvogi, þar sem þau bjuggu árin 1994 til 2021. Síðustu árin bjuggu þau í Sóleyjarima og undu sér vel þar. Jón lauk sveinsprófi í húsasmíði árið 1965 og hlaut meistararéttindi árið 1969. Jón vann við smíðar allan sinn starfsferil og var mikill fagmaður. Hann var sjálfstæður verktaki í um 40 ár, allt til ársins 2020.

Jón var félagi í Oddfellowreglunni frá árinu 1989 og var einn af stofnendum stúkunnar Ara fróða. Jón hafði mikla ánægju af dansi og kynntust þau hjónin fyrst sem dansfélagar. Af öðrum áhugamálum Jóns í gegnum tíðina má nefna brids, skák, ljósmyndun, óperutónlist og ferðalög, innanlands og utan. Hann fylgdist vel með því sem afkomendurnir voru að fást við og hvatti sitt fólk áfram, allt til síðasta dags.

Útför Jóns Sörens fer fram frá Grafarvogskirkju í dag, 5. júní 2025, klukkan 13.

Í dag kveð ég elsku pabba, sem lést á Vífilsstöðum þann 22. maí, 84 ára að aldri. Ég sakna hans mikið en á sama tíma er ég mjög þakklát fyrir allan þann tíma sem við áttum saman. Pabbi passaði vel upp á fólkið sitt og þá sérstaklega okkur dæturnar og mömmu. Hann var traustur, heiðarlegur, fagmaður fram í fingurgóma og algjör dugnaðarforkur og þau lífsgildi kenndi hann mér og mínum börnum.

Þegar við vorum yngri fórum við í ótal útilegur bæði innanlands og utan. Einnig voru foreldrar okkar duglegir að fara með okkur í Bláfjöll á skíði og í bíltúra oft bara niður Laugaveginn. Við vorum líka iðulega mætt þegar einhverjir merkisviðburðir áttu sér stað, hvort sem það var til að fagna kjöri Vigdísar Finnbogadóttur til forseta, hitta páfann eða sjá Heklu gjósa.

Pabbi var húsasmíðameistari, en betri iðnaðarmann og leiðbeinanda var vart hægt að hugsa sér. Framkvæmdir voru pabba hjartans mál og hann átti alltaf gagnleg ráð, hvort sem verkefnið var rétt að kvikna eða komið á fullt. Maðurinn minn vann undir hans handleiðslu í nær tíu ár og fyrir vikið gátum við hjónin gert upp tvær íbúðir og hús, byggt palla og nú síðast byggt heilan bílskúr með aðstoð frá honum. Bílskúrinn var síðasta verkið sem pabbi stýrði á sínum starfsferli, þá rétt að verða áttræður. Hann var alltaf fyrsti maðurinn á staðinn, með aukateikningar og hugmyndir. Hann kom oft tvisvar til þrisvar á dag til að fylgjast með, leiðbeina og styðja. Skrúfur, vinklar og rær talaði hann mikið um og oftar en ekki hentist hann í Byko eða Húsasmiðjuna til þess að færa okkur réttu skrúfurnar.

Pabbi var alltaf til staðar. Jafnvel þótt hann lægi mjög veikur inni á spítala fylgdist hann með okkur öllum og þá sérstaklega vildi hann alltaf fá að vita hvernig lífið gengi hjá okkur dætrunum, barnabörnunum og barnabarnabörnum. Hann vildi svo mikið lifa og fannst hann enn eiga margt ógert.

Elsku pabbi, ég mun sakna þess að geta ekki lengur hringt í þig, farið í heimsókn, rætt næstu verkefni og fengið góð ráð frá þér. En ég veit að þér líður betur núna, þú varst orðinn þreyttur og vildir ekki þessi miklu veikindi. Ég trúi að þú sért nú kominn í faðm Hjördísar okkar, sem fór frá okkur allt of snemma. Það veitir manni ákveðna huggun. Þú munt lifa áfram í hjörtum okkar allra og í verkunum sem þú stýrðir af svo mikilli fagmennsku.

Hvíl í friði elsku pabbi og takk fyrir allt.

Valdís.

Nú er komið að kveðjustund, elsku pabbi er látinn 84 ára að aldri eftir löng og erfið veikindi. Þvílíkur baráttujaxl og með óþrjótandi lífsvilja. Ég veit ekki hversu oft við töldum að nú væri komið að leiðarlokum þegar hann náði kröftum á ný. Ótrúlegt ofurmenni, alveg eins og hann hefur verið í gegnum lífið. Traustur, trúr, tryggur og heiðarlegasti maður sem ég hef kynnst. Hann var húsasmíðameistari og vann á mínum æskuárum frá morgni til kvölds þannig að stundir til samveru voru af skornum skammti. Þrátt fyrir miklar annir voru mamma og pabbi dugleg að ferðast með okkur systrahópinn, bæði innanlands og utan í tjaldvagni, sem var ekki svo einfalt með fjögur börn. Jafnframt voru ferðirnar í Bláfjöll óteljandi og skilja eftir sig góðar minningar. Eins og áður sagði vann pabbi alla tíð mikið og í raun hætti hann ekki að vinna fyrr en heilsan gaf sig en þá var hann kominn vel á áttræðisaldur. Vinnan var honum mjög mikilvæg og ástríðan fyrir starfinu nær áþreifanleg. Til marks um það má nefna að hann var fyrir um níu árum, þá 75 ára að aldri, búinn að panta sér nýjan vinnubíl en lenti þá í mjög alvarlegum veikindum þar sem honum var vart hugað líf. Við systur og mamma tókum þá ákvörðun að afpanta bílinn þar sem við töldum óhugsandi að pabbi myndi snúa aftur til starfa eftir þessa raun, ef hann þá á annað borð kæmist í gegnum hana. Við hefðum ekki getað haft meira rangt fyrir okkur. Þegar hann var kominn í gegnum mestu hindranirnar í þessum veikindum og fékk þær fregnir að búið væri að afpanta bílinn varð hann ekki neitt sérstaklega ánægður. Hann þyrfti að reka fyrirtæki og það gæti hann ekki gert án þess að hafa almennilegan bíl. Hans fyrsta verk var því að setja pöntunina aftur af stað. Bíllinn kom og hann var á þessum vinnubíl í nokkur ár, alsæll. Við hefðum í raun átt að vita betur.

Á seinni árum fengum við að kynnast mýkri hlið á pabba og þá sérstaklega í gegnum veikindin sem hann þurfti að kljást við á þessum tíma. Hann var duglegur að láta okkur vita hversu vænt honum þætti um okkur og hversu stoltur hann væri af bæði okkur og barnabörnunum. Hann sýndi einlægan áhuga á öllu því sem líf okkar snerti og var alltaf að spyrja fregna. Pabbi var stálminnugur, orðheppinn og mikill húmoristi. Þau eru ófá gullkornin sem frá honum hafa komið og höfum við ósjaldan verið í hláturskasti yfir því sem hann hefur sagt.

En nú er komið að leiðarlokum. Elsku pabbi, síðustu ár hafa reynt mikið á þig en aldrei kvartaðir þú og nú þegar sorgin er alltumlykjandi er jafnframt huggun fólgin í því að vita til þess að þú þjáist ekki lengur.

Ég veit að Hjördís systir hefur beðið þín með útbreiddan faðm og saman munið þið vaka yfir mömmu sem misst hefur mikið.

Deyr fé,

deyja frændur,

deyr sjálfur ið sama;

en orðstír

deyr aldregi,

hveim er sér góðan getur.

(Úr Hávamálum)

Sakna þín og elska þig alltaf.

Svandís.

Elsku pabbi hefur nú kvatt okkur, eftir löng og erfið veikindi. Ég er elst af fjórum systrum og man fyrst eftir mér á þeim tíma sem pabbi og mamma eru að koma undir sig fótunum. Þau byggðu sér raðhús í Fossvoginum og er ég rétt að verða þriggja ára og Hjördís systir nokkurra mánaða þegar við flytjum þangað. Á næstu fimm árum bættust svo tvær systur við í hópinn. Við fluttum fyrst í kjallarann, eins og algengt var á þessum árum og svo var smátt og smátt unnið í að klára aðra hluta hússins. Á þessum tíma var óðaverðbólga og sagði pabbi okkur frá því að hafa þurfti hraðar hendur við að ná í byggingarefni um leið og fréttist af mögulegri gengisfellingu.

Pabbi var framkvæmdamaður, öflugur í vinnu og vandaði til verka. Hann var mjög agaður og hjá honum var ekkert slór. Hann vann langa daga á okkar uppvaxtarárum og á meðan sá mamma um heimilið. Á veturna var þó oft farið á skíði og á sumrin í hverja útileguna á fætur annarri. Tvisvar sigldi sex manna fjölskyldan með skipi út fyrir landsteinana, með bíl og tjaldvagn í eftirdragi. Þannig var ferðast um Færeyjar, Skotland og England og síðan Noreg, Svíþjóð og Danmörku. Eftir að við systurnar fullorðnuðumst nutu pabbi og mamma þess að ferðast saman og voru siglingar með skemmtiferðaskipum í mestu uppáhaldi. Ég var svo heppin að við fjölskyldan náðum að fara með þeim í eina siglingu um Karíbahafið, með stærsta skipi í heimi á þeim tíma, Allure of the Seas. Það var mikið ævintýri fyrir okkur öll og dýrmætt að eiga þessa ferð í minningabankanum. Pabbi naut þess að hlusta á fallega tónlist og fara á tónleika. Hann var mikill óperuunnandi og gerðu foreldrar okkar heiðarlega tilraun til þess að vekja með dætrum sínum þennan sama áhuga. Við stöndumst þeim víst seint snúning á þessu sviði en einhverjum fræjum var þó sáð.

Pabba var annt um fólkið sitt og hann fylgdist vel með því sem við systur og okkar fjölskyldur vorum að bardúsa. Hann fylgdist vel með barnabörnunum og barnabarnabörnunum og fannst gaman að sjá þau standa sig vel. Hann var sérstaklega áhugasamur þegar við stóðum í framkvæmdum og þá var nú gott að geta leitað í reynslu- og verkfærabankann hans pabba. Hann aðstoðaði oft sjálfur á meðan heilsan leyfði en seinni árin mætti hann á svæðið til að fylgjast með gangi mála og tryggja að allt væri rétt gert. Heiðarleiki, framtakssemi og seigla eru gildi sem lýsa pabba vel og þessum gildum miðlaði hann áfram til sinna afkomenda, bæði í orði og verki. Einnig hafði hann yfir að búa óbilandi bjartsýni og lífsvilja, sem líklega gáfu honum þennan allt að því ofurmannlega kraft í baráttunni við veikindin. Pabbi hefði svo gjarnan viljað vera með okkur áfram. Hugurinn var enn ótrúlega sterkur þótt líkaminn væri þrotinn að kröftum. Pabbi varð mýkri eftir því sem árin færðust yfir og hafði oft orð á því hversu þakklátur hann væri fyrir að eiga svona góðar dætur. Við systurnar getum svo sannarlega líka verið þakklátar fyrir góðan pabba og traustan bakhjarl í lífi okkar og okkar fjölskyldna.

Með kærri þökk fyrir allt.

Bryndís.

Með miklum söknuði kveð ég kæran bróður. Þó svo Brói eins og hann var ávallt kallaður hafi verið 17 árum eldri en ég þá náðum við vel saman þegar ég litla systirin var komin á fullorðinsár.

Brói var áhugasamur um stórfjölskyldu sína og spurði ávallt um hagi hennar og hvernig gengi hjá þeim öllum. Áhugamál hans voru mörg og má þar m.a. nefna ferðalög, húsbyggingar og tónlist, en þau hjónin nutu þess að hlusta saman á klassíska tónlist og óperur. Þau ferðuðust víða um heim og ósjaldan ræddum við um ferðalög, enda hafði hann alltaf mikinn áhuga á ferðalögum litlu systur.

Hann var afar stoltur af Sólveigu konu sinni og dætrum og þeirra fjölskyldum, enda hefur þeim öllum vegnað sérlega vel í leik og starfi.

Í langri veikindasögu pössuðu þau upp á að allt væri eins gott og mögulegt væri miðað við heilsufar hverju sinni. Yfir velferð hans og heilsu var sannarlega vakað og hann tjáði mér oft hve þakklátur hann væri fyrir þetta og hve mikið öryggi það veitti honum.

Kæri bróðir, þú varst ótrúlega mikill baráttumaður og ætlaðir ekkert að fara strax. Þetta hlyti að verða betra á morgun. Þú varst á leiðinni í útskriftir barnabarnanna.

Ég sakna þín og kveð þig með þakklæti fyrir samfylgdina.

Sólveigu, dætrunum Bryndísi, Svandísi og Valdísi og fjölskyldum þeirra votta ég mína dýpstu samúð. Megi Guð gefa ykkur huggun og styrk í sorginni.

Hafðu þökk fyrir allt og allt kæri bróðir. Hvíl í friði.

Þín systir,

Sigrún Anna Jónsdóttir.

Deyr fé,

deyja frændur,

deyr sjálfur ið sama.

En orðstír

deyr aldregi

hveim er sér góðan getur.

(Úr Gestaþætti Hávamála)

Vinur minn Jón Sören var á alla lund einstakur maður; bjargtraustur, einlægur, sannur vinur, og ráðhollur. Hann var einnig gleðigjafi og hvati til góðra verka með nærveru sinni. Það er öllu félagsstarfi gulli dýrara.

Ég gekk til liðs Oddfellowregluna 25. október 1984. Fimm árum síðar, 26. október 1989, gekk Jón Sören í þessa sömu sveit vaskra manna innan vébanda St. nr. 11 Þorgeirs. Okkur varð strax vel til vina og aldrei bar minnsta skugga á bræðralag okkar.

Við vorum meðal stofnfélaga nýrrar stúku innan Oddfellowreglunnar 1995. Sú fagnaði því 30 ára afmæli í marz á þessu ári. Stofnun St. nr. 18 Ara fróða I.O.O.F. markaði upphaf mikillar sóknar í reglustarfinu, sem staðið hefur óslitið frá þeim degi.

Með okkur Jóni Sören tókst þegar einlæg vinátta og bræðralag. Mér þótti hann aldrei eldast þá dagleið sem við vorum samferða, en þroski hans og reynsla ára og daga dýpkaði brosið og hlýtt viðmót. Handtak hans var alla tíð þétt, traust og hlýtt. Hann var maður skynsemi, samvinnu og sátta. Jón Sören var í stuttu máli mannkostamaður og drengur góður. Betri eftirmæli verða aldrei skráð um nokkurn mann. Þau eru einföld og sönn.

Berðu alltaf höfuð hátt

hvað sem að þér gengur.

Verndaðu blómið veikt og smátt

og vertu góður drengur.

(Ingibjörg Magnúsdóttir)

Á þessum sorgardögum sendum við frú Sólveigu Sjöfn Helgadóttur og fjölskyldu þeirra Jóns Sörens samúðarkveðjur. Blessuð sé minning þessa vinar og bróður.

Í vináttu, kærleika og sannleika,

Haraldur G. Blöndal,
María Aldís Kristinsdóttir.

Hagleiksmaður, vandaður og góður félagi er það fyrsta sem kemur upp í hugann þegar við kveðjum vin okkar Jón Sören Jónsson húsasmíðameistara. Leiðir okkar lágu fyrst saman fyrir rúmum 40 árum þegar hann vann við smíðar á okkar fyrstu íbúð í Neðstaleitinu þar sem Byggingasamvinnufélagið Skjól byggði og vorum við svo heppin að komast í þann hóp. Þarna tókst með okkur strax góður kunningsskapur sem síðar varð góð vinátta. Sú vinátta leiddi til þess að við fengum Jón Sören til að byggja fyrir okkur þegar við ákváðum að stækka við okkur og festa kaup á lóð í Grafarvoginum. Það var mikið gæfuspor því betri smið var varla hægt að fá, vandað til verks og alltaf gott að fá góðar ráðleggingar sem komu ungum húsbyggjendum að góðum notum. Þær eru líka eftirminnilegar stundirnar sem við unnum saman, hann við smíðar en ég við dúklagnir í Sorpu, sem styrkti böndin enn frekar.

Við vorum líka samferða innan Oddfellowreglunnar, þar sem Jón var ötull liðsmaður og þau hjónin Sólveig og hann mjög virk í félagslífinu, fyrst í stúkunni nr. 11. Þorgeir og síðar í stúkunni nr. 18, Ara fróða. Við minnumst margra gleðistunda, veglegra árshátíða þar sem þau hjónin vöktu athygli á dansgólfinu undir öruggri stjórn Jóns. Skemmtilegra ferðalaga innan lands og utan, þar standa upp úr ógleymanlegar minningar m.a. frá Reims í Frakklandi, Búdapest og Pétursborg. Þau voru skemmtilegir ferðafélagar þar sem traust, gleði og hlátur réðu ríkjum.

Nú þegar leiðir skilja þökkum við fyrir góðar minningar.

Þótt nú sértu horfinn, hjartkæri vin,

ég horfi á myndina þína.

Minninganna ljós þíns leiftrandi skin

mér lýsir, það aldrei mér dvín.

(ÁB)

Um leið og við þökkum samfylgdina vottum við Sólveigu dætrum og fjölskyldunni allri okkar dýpstu samúð.

Stefán og Erla.