Sigurður Ágúst Kristjánsson fæddist 28. desember 1941 í Stykkishólmi. Hann lést á Landspítalanum í Reykjavík 28. maí 2025.

Foreldrar Sigurðar voru þau Kristján Sigurðsson, f. 22. nóvember 1907, d. 10. janúar 1983, og Hólmfríður Magnúsdóttir, f. 30. október 1910, d. 12. nóvember 2002. Systkini Sigurðar voru þau Magnús Kristjánsson, f. 29. september 1943, d. 16. janúar 2024, og Lára Gillies, f. 16. febrúar 1948. Sigurður giftist Kristínu Jeremíasdóttur, f. 1. apríl 1940, og saman áttu þau fimm börn: 1) Hlíf Sigurðardóttur, f. 1962, maki Jóhann Unnari Joensen, dætur Alda Kristín, f. 1992, og Sandra Björk, f. 1994. 2) Kristján Sigurðsson, f. 1965, maki Anna Helgadóttir, börn Maríanna, f. 1993, og Marinó, f. 1997. 3) Gerður Hrund Sigurðardóttir, f. 1967, fyrrverandi maki og barnsfaðir Þorgrímur Rúnar Kristinsson, börn Kristín Arna, f. 1991, Sigrún Eir, f. 1994 og Marteinn Óli, f. 1997. 4) Oddrún Sigurðardóttir, f.1969, maki Hreiðar Hreiðarsson, synir Sigurður Ágúst, f. 1996, og Viktor Atli, f. 2006. 5) Særún Sigurðardóttir, f. 1974, maki Eggert Halldórsson, dætur Anna Lind, f. 1994 og Valdís María, f. 2006.

Sigurður ólst upp í Stykkishólmi og bjó þar alla sína tíð ásamt eiginkonu sinni. Þau hjónin kynntust þegar þau voru 16 og 17 ára gömul og bjuggu sem lengst af í Lágholti 21 sem þau byggðu sjálf og ólu þar upp börnin sín fimm. Sigurður var í brúarsmíði sem unglingur og síðar í bátasmíði. Sigurður stundaði nám við Iðnskólann í Stykkishólmi þar sem hann lærði húsasmíði og varð síðar húsasmíðameistari. Sigurður starfaði um tíma í Trésmiðjunni Veðramót, síðar í Trésmiðju Stykkishólms og eftir það starfaði hann sjálfstætt sem smiður. Sigurður hafði gaman að alls kyns veiðiskap og var mikið í lundaveiði, gæs og rjúpu. Einnig var hann um tíma með kindur og í tugi ára stundaði hann hestamennsku og var dómari á hestamannamótum. Sigurður keypti sér einnig nokkra báta í gegnum tíðina og gerði þá upp. Síðar á lífsleiðinni fór hann að tálga fígúrur og karla úr tré og renndi marga fallega muni á rennibekk.

Útför hans fer fram frá Stykkishólmskirkju í dag, 10. júní 2025, klukkan 14.

Í dag er kvaddur Sigurður Ágúst Kristjánsson, vinur og tengdafaðir. Skömmu eftir að ég kom inn í fjölskyldu Sigga réðust þau hjónin, Siggi og Stína, í að reisa sér sumarbústað upp með Langá á Mýrum. Þessi bústaður var líf þeirra og yndi og átti hug þeirra allan í nær 25 ár og það var gott að sækja þau heim í bústaðinn eða í Hólminn. Siggi var fjölskyldumaður og tók öllum vel sem bættust í fjölskylduna, alltaf að spyrja frétta af öllum í hópnum.

Í mínum huga er Sigga best lýst þannig að hann var hæverskur með góðan húmor og einstaklega greiðvikinn, heilsteyptur sómamaður. Hann var alltaf að vinna og stússast, hvort sem það var í bústaðnum eða heima í Hólminum, hann endurbyggði t.d. heimili þeirra hjóna við Austurgötu 3 að innan og utan á þessum árum meðfram vinnu og öðrum verkefnum. Hann sagði að það væri gott að hafa þetta eins og hjá maurunum, að vera sífellt að, og sjálfur sagðist hann vinna bara á hraða snigilsins. Siggi gat verið fljótur að taka ákvarðanir þegar kom að því að kaupa eitthvað, báta, bíla eða jafnvel annan sumarbústað eins og hann gerði eitt sinn, nú síðast var hann búinn að kaupa húsbíl og var að skipuleggja ferðalag á Strandirnar.

Hann var Hólmari umfram allt annað og stoltur af bænum sínum. Það var gaman að taka rúnt um bæinn með Sigga, sjá hvað væri að gerast, oft var hann að segja manni frá veiðiferðum, hestaferðum eða einhverju sem hann og vinir hans tóku sér fyrir hendur hér áður fyrr, veiðisögurnar bárust um eyjarnar og fiskimiðin, vötnin og fjöllin við innanvert Snæfellsnes og má segja að það hafi verið hans heimavöllur. Hann stundaði næstum allar veiðar, svartfugl og eggjatöku, silungs-, lax- og rjúpnaveiði, línu, net og handfæri á trillum og ekki er langt síðan hann lagði haukalóð á grunnslóðina, allt sér til skemmtunar og til að færa björg í bú. Á rúntinum sýndi hann mér t.d. hvar krökkunum var kennt sund, í sjónum, hvar hann var í sveit og nú síðast sagði hann mér frá því þegar hann og pabbi hans heyjuðu í Skoreyjum og Hvítabjarnarey.

Það var gott að leita ráða hjá Sigga, í reynslubanka hans, hvort sem það var um smíðar eða annað, hann var alltaf tilbúinn að hjálpa manni. Við fórum saman í veiðitúra, bæði í veiðivötn og í laxveiði. Í okkar fyrsta laxveiðitúr, saman á stöng, var komin sú regla að sleppa skyldi öllum laxi yfir 70 cm, leist Sigga bara alls ekkert á þessa reglu og sagði að hann mundi engu sleppa sem hann veiddi. Varð ég, nýliðinn, svolítið stressaður út af þessari yfirlýsingu. Ekki leið á löngu þar til Siggi setti í lax, sem virtist nokkuð vænn. Ekkert málband fannst og áður en ég vissi af var hann búinn að renna fiskinum í land, rot'ann og blóðga og ég var orðinn töluvert stressaður yfir þessu öllu, þá sagði Siggi: „Hann er 69 cm, ég sé það, ég er smiður.“ Og með það fórum við í hús. Um kvöldið læddist ég í kælinn til að mæla fiskinn, og stóðst lengdin upp á millimetra.

Ég minnist með söknuði allra veiðitúranna, heimsókna í bústaðinn og allra sagnanna á rúntinum.

Hvíldu í friði, Siggi, og takk fyrir vináttuna.

Hreiðar

Hreiðarsson.

Elsku afi minn. Það er erfitt að hugsa til þess að ég muni aldrei rekast á þig í búðinni aftur eða veifa þér á rúntinum, ekki geta hringt í þig til að fá ráðleggingar eða leitað til þín með öll mín heimsins vandamál. Þú varst alltaf boðinn og búinn að aðstoða og mættur um leið, eins og ekkert væri sjálfsagðara. Á sama tíma er ég svo þakklát fyrir allar stundirnar okkar saman. Ég er svo þakklát fyrir að þú fékkst að kynnast börnunum mínum sem dýrkuðu þig og dáðu, og umfram allt er ég svo þakklát fyrir að ég fékk að eiga afa eins og þig.

Eins sárt og það er að sakna þín þykir mér svo vænt um síðasta kvöldið sem við áttum saman. Þú varst svo sáttur við að fara út að borða og fá nautasteik og whisky sour með því. Það var mikið hlegið þetta kvöld og ég man hvað þú brostir allan hringinn þegar ég skutlaði þér heim. Ég er svo þakklát fyrir að ég ákvað að fylgja þér inn heima, þú ætlaðir sko ekki að fara að sofa og sagðist vera í svo miklu stuði að þú værir helst til í að fara á sveitaball á Breiðabliki eins og í gamla daga. Svo kvaddi ég þig og þú brostir til mín eins og þú værir hamingjusamasti maðurinn á jörðinni. Það eru forréttindi að síðustu dagarnir þínir einkenndust af gleði og ekki af veikindum.

Takk fyrir allt elsku afi minn, takk fyrir endalausa skutlið, fyrir að svara alltaf þegar ég hringdi, takk fyrir að passa börnin mín, takk fyrir að vera alltaf til staðar og takk fyrir að vera heimsins besti afi.

Hvíldu í friði elsku afi minn, við pössum ömmu fyrir þig.

Anna Lind
Særúnardóttir.

Því fylgir að eldast, að gömlu traustu vinunum fækkar. Nú verður samtalið við Sigga ekki tekið oftar eða skipst á skoðunum og sögum. En það er huggun að eiga allar ljúfu og gleðiríku minningarnar. Siggi lærði húsasmíði í Trésmiðju Stykkishólms fljótlega eftir miðskólann. Að námi loknu vann hann þar áfram og um tíma hjá Kristjáni slippstjóra við brúargerð og fleira. Kaflaskil verða í lífi Sigga er hann, upp úr 1970, gerðist hluthafi í Trésmiðjunni en þeim samheldna eigendahópi tókst að snúa margra ára taprekstri til betri vegar. Þar gerði gæfumun rótgróin vinátta okkar allra og gagnkvæmt traust, á slíkum grunni verður öll starfsemi auðveld og farsæl.

Á þessum árum öðlaðist Siggi meistararéttindi og hafði yfirumsjón með mörgum verkefnum, t.d. byggingu skólans og íþróttahússins. Öll þessi ábyrgðarstörf leysti Siggi með prýði, var vinsæll verkstjóri, skipulagður og ákveðinn, sjálfur hamhleypa til verka sem gaf öðrum tóninn en líka sanngjarn og hrokalaus. Þegar iðnfyrirtækin í Hólminum sameinuðust upp úr 1990 tók minn maður þá ákvörðun að kljúfa sig frá og stofna sitt eigið fyrirtæki. Af meðfæddu áræði og krafti kom Siggi sér upp góðum húsa- og vélakosti, og reynsluboltinn gat ávallt valið úr verkefnum og miklu var áorkað en seglin rifaði hann ekki fyrr en næstum áttræður.

Óhætt er að segja að Siggi naut þess í botn að vera sinn eigin herra. Siggi var mikill Hólmari og vöxtur og viðgangur fæðingarstaðarins skipti hann miklu. Hann var þeirrar skoðunar að aflið til allra hluta verði að koma frá öflugu atvinnulífi með nýtingu auðlinda. Með því leggjum við grunninn, annað fylgir svo á eftir. Hann hafði áhyggjur af stórauknum afskiptum opinbera báknsins gegn atvinnusköpun og framkvæmdum með allt sitt flækjustig og dragbíta sem svo í þokkabót er rukkað fyrir. Siggi stóð ávallt fastur á sínu en hafði það fyrir sig. Staðfestuna kallaði hann sjálfur Fagureyjarþráann. Það var oft gaman að heyra Sigga rifja upp bernskuárin við Maðkavíkina og hennar síbreytilegu leikvelli fjöru og flæðis, sjórinn heillaði og hann hafði sterkar taugar til trilluútgerðar enda með margra kynslóða sjómannsblóð í æðum. Hann var lunkinn veiðimaður með byssu og stöng, þar sagði eðlislæg sjálfsbjargarviðleitnin til sín. Siggi var um tíma mjög virkur í hestamennskunni og varð tíðrætt um þær skemmtilegu stundir. Þar undi hann sér vel í frjálsum og afslappandi frítíma í góðum félagsskap. En fjölskyldan var ávallt í fyrsta sæti. Siggi og Stína voru alla tíð mjög náin og samhent hjón og geta verið stolt af mannvænlega hópnum sínum. Þau eru gott dæmi um þá mörgu Íslendinga sem ung hefja búskap með tvær hendur tómar en auðug af kjarki og þor, óbilandi dugnaði og ráðdeild. Og Siggi vinur minn gat svo sannarlega litið glaður og stoltur um öxl, miklu dagsverki hafði verið skilað.

Elsku Stína, Hlíf, Kristján, Gerður, Oddrún, Særún og fjölskyldur.

Megi góður Guð styrkja ykkur og blessa um alla framtíð.

Blessuð sé minning Sigurðar Ágústs Kristjánssonar.

Takk fyrir allt, Siggi minn.

Ellert.