Þuríður Hjörleifsdóttir fæddist í Reykjavík 29. desember 1931. Hún lést á Hrafnistu í Hafnarfirði 22. maí 2025.

Þuríður var dóttir hjónanna Halldóru Narfadóttur húsmóður frá Borgarfirði, f. 26.6. 1897, d. 19.7. 1982, og Hjörleifs Ólafssonar stýrimanns frá Hænuvík, f. 24.5. 1892, d. 2.7. 1975. Systkini Þuríðar eru Guðrún Ólöf, f. 10.4. 1927, Jón Ástráður, f. 2.3. 1930, d. 10.6. 2021, Leifur, f. 10.1. 1935, d. 27.11. 2017, Narfi, f. 19.12. 1936.

Þuríður giftist 10.6. 1961 Jóni Þórarni Sveinssyni, f. 11.4. 1925 að Butru í Fljótshlíð, d. 18.5. 2018. Foreldrar hans voru Guðbjörg Jónsdóttir, f. 20.4. 1901, d. 8.3. 1990, og Sveinn Böðvarsson, f. 20.11. 1895, d. 10.8. 1985.

Dætur Þuríðar og Jóns eru: 1) Þórunn Jónsdóttir, f. 9.8. 1965, eiginmaður hennar er Jóhannes Halldórsson, f. 12.10. 1950. Fyrrv. sambýlismaður hennar er Steinn Hrútur Eiríksson frá Brimnesi í Fáskrúðsfirði, f. 5.6. 1965. Börn þeirra eru: Hulda Steinunn, f. 18.3. 1995, gift Jóni Freysteini Jónssyni, f. 1995, þeirra dóttir er Védís, f. 15.2. 2024. Jón Björgvin, f. 9.3. 2001, unnusta Ronja Snædís Frostadóttir, f. 2002. Börn Jóhannesar eru: Hanna Dóra, Páll, Kristín Þóra og Signý og eru barnabörn og barnabarnabörn tólf. 2) Sveinbjörg Jónsdóttir, f. 25.8. 1969, eiginmaður hennar er Gunnar Jóhann Birgisson, f. 19.10. 1960. Sonur Sveinbjargar og Úlfs Grönvold, f. 3.1. 1966, er Jón Þórarinn, f. 18.12. 1993, unnusta hans er Helena Guðmundsdóttir, f. 1997. Börn Gunnars eru Birgir Ísleifur, Unnur Elísabet, Katrín Björk og Gunnar Freyr, barnabörnin eru sex.

Þuríður ólst upp í Skerjafirði til tíu ára aldurs, þá flutti fjölskyldan í Laugarnesið. Eftir grunnskóla stundaði Þuríður nám við Kvennaskólann í Reykjavík. Um tvítugt fór hún svo í húsmæðraskóla í Vejle í Danmörku og var þar í eitt ár. Eftir að hún kom heim vann hún við ýmis skrifstofustörf, m.a. hjá Slysavarnafélagi Íslands, Flugmálastjórn og í Flataskóla í Garðabæ. Hjónin voru meðal þeirra fyrstu sem reistu sér hús í Garðabæ, en 1963 byggðu þau Smáraflöt 8 og bjuggu þar nánast alla tíð.

Útför Þuríðar fer fram frá Garðakirkju í Garðabæ í dag, 10. júní 2025, og hefst athöfnin kl. 13.

Á þessum tímamótum í lífi okkar systra, þegar elsku mamma hefur kvatt, reikar hugurinn aftur og upp rifjast æskan, heimilið, samveran og umhyggjan. Umhyggjan og festan sem umvafði okkur systur í uppeldinu. Áherslan á að vera góð og heiðarleg manneskja var alltaf í forgrunni. Elsku mamma sem var afskaplega hógvær en engu að síður með sterka réttlætiskennd og steig fast til jarðar þegar henni fannst á einhvern hallað. Sérstaklega ef í hlut áttu börn, dýr eða þeir sem ekki gátu varið sig. Uppalin sjálf við mikinn kærleik í sínum systkinahópi, fyrst í Skerjafirði en síðar í Laugarnesinu. Æska hennar einkenndist af umhyggju hennar eigin foreldra sem hún skilaði áfram til okkar. Hún rifjaði oft upp þann tíma sem hún sá í ljóma, sumarið 1941, en til stóð að leggja flugbraut í í Skerjafirði. Vegna þess þurfti að taka niður húsið þeirra og reisa aftur í Laugarnesinu. Akurholtið á Snæfellsnesinu varð athvarf fjölskyldunnar það sumarið þar sem móðursystir mömmu bjó ásamt eiginmanni og tíu börnum. Þetta sumar einkenndist af samveru, öryggi, áhyggjuleysi bernskunnar og sveitalífi með öllu því góða sem því fylgdi.

Seinna áttu mamma og pabbi eftir að velja sér framtíðarheimili og reistu þau hús á Smáraflöt 8 í Garðabæ sem þá hét Garðahreppur. Samstiga héldu þau inn í framtíðina, áfram með sín sterku gildi að vera góðar manneskjur, skapa gott heimili og hlúa að öllu því sem skipti máli.

Í tæp 80 ár hittist saumaklúbburinn hennar mömmu sem samanstóð af einstökum vinkonum – en sá vinskapur varð til í Kvennaskólanum og hélst alla tíð og heldur enn.

Eins átti mamma einstakt samband við Guðrúnu systur sína en þær voru sem eitt alla tíð og allt fram á síðasta dag mömmu. Gunna stóð eins og klettur við hlið mömmu allan þann tíma sem mamma var lasin undir það síðasta. Við systur viljum þakka Gunnu frænku og dætrum hennar fyrir styrkinn og samhuginn sem þær hafa veitt okkur þessar síðustu vikur.

Einnig þökkum við öllu starfsfólki á Ölduhrauni, Hrafnistu í Hafnarfirði, einstaka umönnun, hlýju og ástúð í garð mömmu.

Um leið og við kveðjum mömmu þökkum við henni og pabba fyrir allt það sem þau gáfu okkur í uppeldinu en meira er ekki hægt að biðja um.

Við kveðjum þig elsku mamma í dag með sömu orðum og við kvöddum þig daginn sem þú fékkst hvíldina. „Þú varst besta mamman.“

Við látum fylgja með bæn sem afi okkar Sveinn Böðvarsson samdi, en milli hans og mömmu ríkti alltaf mikill kærleikur.

Líknar Guð mér ljáðu krafta,

léttu sorgum mér af hjarta.

Heilög verði hugsun mín.

Þú sem læknar þrautasárin,

þerrar líka hvarmatárin.

Heim mig leiddu í hús til þín.

Þínar dætur,

Þórunn og Sveinbjörg.

Í dag kveðjum við tengdamóður mína, Þuríði Hjörleifsdóttur, eða Diddu eins og hún var jafnan kölluð. Dagurinn er 10. júní eða brúðkaupsdagurinn hennar og Jóns Þórarins Sveinssonar, sem kvaddi okkur fyrir sjö árum. Þau voru frumbyggjar í Garðahreppi og bjuggu lengst af á Smáraflöt og vildu hvergi annars staðar vera. Þau voru alla tíð samhent og hjónabandið var farsælt. Systurnar, barnabörnin og langömmustúlkan eru vitni um það.

Didda tilheyrði kynslóð sem nú er að kveðja. Kynslóð sem byggði upp landið okkar af dugnaði og einurð. Didda var staðföst og vissi að ekkert er ókeypis og það þarf að vinna fyrir hlutunum. Hún var alin upp í Reykjavík á stríðsárunum en fólkið hennar á rætur bæði á Vestfjörðum og í Borgarfirði. Diddu fannst vænt um landið sitt og vildi standa vörð um það. Það viðhorf einkenndi á margan hátt lífsskoðanir hennar. Hún átti dýrmætar minningar frá Akurholti við Haffjarðará á Snæfellsnesi og sá blettur á landinu var kannski alltaf svolítið eins og sveitin hennar. Henni fannst líka vænt um Rangárvelli eða Bakkabæina við Þverá þar sem eiginmaður hennar ólst upp. Á slíkum slóðum, þar sem víðsýnt er og fjallasýnin engu lík, fannst henni farið offari í skógrækt og sagði stundum: „Hvað er verið að kagga niður trjám og þannig byrgja manni sýn.“ Við í fjölskyldunni erum henni hjartanlega sammála.

Didda var hins vegar fyrst og fremst hæglát og ljúf. Hún þoldi ekki ranglæti og fannst ekkert verra en þegar hún taldi að vegið væri að þeim sem minna mega sín. Hún var fjölskylduholl, barngóð og einlægur dýravinur. Hundurinn okkar Tinni átti hauk í horni þar sem Didda var. Ég kallaði hana umboðsmann Tinna. Tinni, sem var ósköp dagfarsprúður hundur, átti það til fyrir forvitni sakir og einlægrar lífsgleði að setja húsbúnað eða annað í hættu sökum stærðar sinnar. Það mátti hins vegar aldrei skamma hann þegar Didda heyrði til, því þá sagði hún alltaf: „Hvað er þetta – ekki vera að skamma sómann – hann má þetta alveg.“ Þá var málið útrætt og hægt að snúa sér að öðru. Þetta viðmót hennar gagnvart málleysingjum og minnimáttar einkenndi margt í hennar fari.

Garðakirkja, sem var fyrst vígð á hvítasunnu fyrir 145 árum, var kirkjan þeirra Diddu og Jóns og því fer vel á því að fjölskylda, vinir og vandamenn komi saman i kirkjunni þeirra til þess að kveðja Diddu í hinsta sinn. Kveðja hana í þeirri vissu að nú eru þau Jón sameinuð á ný á stað þar sem ljósið ræður ríkjum. Þar munu þau standa samhent sem fyrr og líta til með ættingjum og vinum.

Gunnar Jóhann

Birgisson.

Um leið og ég kveð kæra tengdamóður er margs að minnast og þakka.

Þau hjónin, Didda og Jón, tóku hlýlega á móti mér þegar ég kom fyrst inn í fjölskylduna fyrir mörgum árum. Þar var alltaf heitt á könnunni, nýbakaðar pönnukökur og straubrettið uppi við.

Didda var hógvær, hún var klettur, kvartaði aldrei þó að hún væri með brotið bak og færi úr axlarlið við minnsta tilefni. Við áttum margar góðar stundir í bústaðnum okkar, spjall um gamla daga, Skerjafjörðinn og Akurholt.

Nú við leiðarlok læt ég Maríubænina fylgja henni.

Heil sért þú María, full náðar. Drottinn er með þér, blessuð ert þú meðal kvenna, og blessaður er ávöxtur lífs þíns, Jesús. Heilaga María, Guðsmóðir, bið þú fyrir oss syndugum mönnum, nú og á dauðastundu vorri. Amen.

Þinn tengdasonur,

Jóhannes Halldórsson.

Elsku amma Didda var svo miklu meira en bara amma. Hún var undirstaða heimilisins, hluti af daglega lífinu okkar – annaðist okkur eins og börnin sín. Alltaf tilbúin með matarbita, samveru, spjall – alltaf til staðar.

Hún prjónaði á okkur ullarhosur, kenndi okkur muninn á réttu og röngu – las með okkur skólabækurnar – kvittaði í lestrarbækurnar – horfði með okkur á barnaefni í sjónvarpinu. Varði hálfu og heilu dögunum með okkur á róló.

Amma var alltaf tilbúin með mat handa okkur – það var eins og hún vissi nákvæmlega hvað okkur langaði að borða á undan okkur. Hún var frábær kokkur og bakaði bestu bollurnar.

Eftir situr þakklæti fyrir það að hafa átt ömmu fyrir ömmu. Það er ekki sjálfsagt að eiga ömmu sem gefur manni allt það besta með samveru og nærveru.

Minning hennar mun ávallt fylgja okkur og vonandi getum við gefið áfram allt það góða sem hún gaf okkur.

Við kveðjum elskulega ömmu okkar með söknuði og hlýju í hjarta.

Barnabörnin þín,

Jón Þórarinn, Hulda Steinunn og Jón Björgvin.

Það er með hlýju og miklu þakklæti sem við minnumst móðursystur okkar, Diddu. Það voru forréttindi fyrir okkur að alast upp úti á landi en eiga samt alltaf skjól í Reykjavík, bæði hjá afa okkar og ömmu og einnig á heimili Diddu og Jóns í Garðabæ. En það erum ekki bara við sem kveðjum móðursystur okkar heldur er móðir okkar að kveðja yngri systur sína.

Samfylgd systranna hefur verið löng, samband þeirra alltaf mjög náið og samfundirnir tíðari eftir því sem á ævina hefur liðið. Á efri árum gátu þær rifjað upp yndislega bernskudaga í paradísinni Skerjafirði þar sem fjölskyldan bjó á Reykjavíkurvegi 3, fram að því að flugvöllurinn var lagður og fjölskylduhúsið var rifið til flutnings. Við tók sumarlöng dvöl í sveitinni hjá Veroniku móðursystur þeirra og hennar fjölskyldu vestur á Mýrum og að lokum fékk fjölskyldan nýtt heimilisfang á Hrísateig 7 í Laugarneshverfinu. Við systurdæturnar höfum fengið ljóslifandi mynd af fjölskyldulífinu á sjómannsheimilinu eftir því sem við höfum setið oftar með þeim systrum yfir kaffibolla og hlustað á upprifjun þeirra á sólbjörtum æskudögum.

Didda átti tvö mótandi ár í Danmörku, fyrst í húsmæðraskólanum í Vejle, ásamt Grétu æskuvinkonu sinni, og í kjölfarið fékk hún starf sem ráðskona á heimili betri borgara í Gentofte. Hún bjó alla tíð að danskri matargerðarlist og „hygge“ sem oft var vitnað til þegar þurfti að undirbúa góða veislu. Danmerkurárin voru sveipuð ljóma og ófáar ferðir fóru þau Didda og Jón til Kaupmannahafnar enda höfðu þau bæði dvalið þar í námi og starfi. Heimili Diddu og Jóns í Garðabæ var sem annað heimili okkar og var alltaf gott að heimsækja þau á Smáraflötina.

Um leið og við systurnar og Guðrún, móðir okkar, kveðjum Diddu með söknuði og þökkum fyrir þann sess sem hún skipaði í okkar lífi sendum við Þórunni og Sveinbjörgu og fjölskyldum þeirra innilegar samúðarkveðjur.

Dóra, Oddný og Helga.

Það var vorið 1950 eftir skólaslit í Kvennaskólanum í Reykjavík að sex ungar stúlkur fengu sér göngutúr í Hljómskálagarðinum og settust þar á bekk. Þær voru búnar að vera fjóra vetur í sama bekk í Kvennó og voru orðnar góðar vinkonur. Einhver okkar sagði, hvað gerum við núna, við getum ekki hætt að hittast? Það vorum við allar sammála um og hugmynd að saumaklúbbi varð veruleiki. Enn í dag njótum við þess að koma saman en því miður hefur fækkað í hópnum. Erla dó árið 2017 og í dag kveðjum við Diddu. Didda var frekar hljóðlát en það var hlustað á það sem hún sagði og gaman að vera með henni. Við munum sakna hennar en erum þakklátar fyrir árin sem við fengum að hafa hana með okkur. Innilegar samúðarkveðjur til fjölskyldunnar. Guð geymi þig, elsku Didda.

Anna Jóna, Ingibjörg, Greta og Sigurlaug.