Margrét fæddist í Reykjavík 7. maí 1935. Hún lést 17. maí 2025 á Sléttunni, hjúkrunarheimili Hrafnistu í Reykjavík.

Foreldrar hennar voru Guðrún Sigurðardóttir, handavinnukennari, f. 1905, d. 1995, og Gísli Gestsson frá Hæli, safnvörður, f. 1907, d. 1984. Margrét var ein fjögurra systkina. Þau eru Anna, f. 1933, maki Geir Kristjánsson, f. 1934, d. 2009, Sigrún, f. 1937, maki Jóhann Már Maríusson, f. 1935, d. 2022, og Gestur, f. 1946, maki Erla Halldórsdóttir, f. 1949, d. 2004, sambýliskona Vigdís Harðardóttir, f. 1955. Systkinabörn Margrétar eru átta, Kristján Geirsson, Margrét Geirsdóttir, Gísli Másson, Már Másson, Guðrún Másdóttir, Vigdís Másdóttir, Hildur Gestsdóttir og Ragnar Gestsson.

Fyrstu starfsár sín vann Margrét á barnaheimilinu Laufásborg og síðar á Ljósmyndastofu Guðmundar Hannessonar. Margrét lauk handavinnukennaraprófi árið 1963 frá Kennaraskóla Íslands. Sama ár hóf hún störf við Húsmæðraskóla Suðurlands á Laugarvatni og kenndi þar til 1978. Árið 1973 sótti Margrét námskeið í forvörslu hjá Statens Historiska Museum í Stokkhólmi og fór í kjölfarið að taka að sér sérverkefni á sumrin í forvörslu textíla á Þjóðminjasafni Íslands. Hún var fastráðin sem forvörður þar árið 1978 en sótti þó frekara nám í faginu við Abegg-Stiftung í Sviss árin 1981 og 1983. Margrét vann við forvörsludeild Þjóðminjasafnsins til starfsloka árið 2008 og eftir það í tvö ár sem sjálfboðaliði í ljósmyndasafni þess. Árið 2004 veitti forseti Íslands Margréti heiðursmerki hinnar íslensku fálkaorðu fyrir varðveislu textílfornmuna.

Útför Margrétar fer fram í Kópavogskirkju í dag, 10. júní 2025, klukkan 13.

Systir okkar, Magga, er fallin frá. Þann 7. maí varð hún níræð og hélt upp á það með sambýlisfólkinu á 4. hæð á Sléttunni og fjölmörgum úr fjölskyldunni. Þetta var góður dagur en sá síðasti sem við náðum til hennar.

Við þessi tímamót sækja minningar að. Við áttum góða æsku í Reykjavík við systurnar og Gestur langyngstur. Magga var 11 ára þegar Gestur fæddist og hún var okkur systrum fremst í að passa hann. Foreldrar okkar voru bæði útivinnandi, pabbi í banka og mamma handavinnukennari. Við systurnar vorum frekar hæglátar og tókum ekki mikinn þátt í útileikjum. Við fórum þó með pabba á skíði í Hveradali og oft á skauta niður á tjörn.

Á þessum árum lauk skólanum í lok maí og þá fórum við í sveitina okkar. Við vorum svo lánsöm að amma og tveir bræður pabba bjuggu á æskuheimili hans, Hæli í Hreppum, og þar vorum við öll sumur. Fyrstu árin gerðum við ekkert gagn en svo kom að því að reka og sækja kýrnar, mjaltir, taka þátt í heyskap o.fl. Allt skemmtilegt og ekki síst þegar heimilisfólkið og gestir söfnuðust saman, t.d. í töðugjöldum og sungu og pabbi spilaði undir á orgelið.

Eftir gagnfræðapróf fór Magga á vinnumarkaðinn, fyrst á Laufásborg, sem átti vel við hana því hún hafði alla tíð yndi af börnum. Eftir útskrift frá Kennaraskólanum fór hún að kenna á Laugarvatni, hvar hún kenndi í 18 ár. Meðfram lærði hún textílforvörslu í Stokkhólmi og seinna við Abegg-Stiftung í Sviss. Hún fékk stöðu forvarðar við Þjóðminjasafnið og vann hún þar til starfsloka.

Magga var alger hjálparhella, systkinabörnin eru átta og nutum við foreldrarnir góðs af því. Alltaf var leitað til hennar við að sauma jólaföt, fermingarkjóla o.fl. Maður þóttist sauma sjálfur en yfirleitt sá hún að mestu leyti um verkið. Börnin voru glöð að vera hjá henni. Hún var smá stríðin og góð sögumanneskja, sem hún nýtti óspart og hafði gaman af þegar þau trúðu öllu sem hún spann upp.

Tónlistin átti ríkan þátt í lífi Möggu, lærði á píanó hjá Jórunni Viðar og síðar tók hún ætíð þátt í kórastarfi með Pólýfónkórnum, Fílharmóníu, kirkjukór á Laugarvatni svo eitthvað sé nefnt. Hún var áskrifandi að tónleikum Sinfóníuhljómsveitar Íslands alla tíð og sótti auk þess alls konar klassíska tónleika.

Magga hafði gaman af að ferðast bæði innanlands og utan. Oft fór hún í Ferðafélagsferðir um hálendið, t.d. með pabba og mömmu, og iðulega leigði hún ásamt vinkonum sumarbústaði víðs vegar um landið. Hún ferðaðist utanlands með kórum, vinum og vinnufélögum og hún heimsótti Gest og fjölskyldu þegar þau bjuggu í Hondúras og síðar í Kenýa.

Íbúð sína í Kópavogi keypti hún strax og fjárhagur leyfði og bjó þar uns heilsan tók að bila, en eftir það á hjúkrunarheimilinu Sléttunni í tvö og hálft ár. Hún var alltaf heilsuhraust en sjónin fór að gefa sig fyrir nokkrum árum og seinna varð vart við heilabilun, sem ágerðist. Hún sá miklar ofsjónir og oft var hún þá stödd í sveitinni austur á Hæli. Hún fékk hægt andlát 10 dögum eftir nírætt.

Við kveðjum Möggu og minnumst allra góðu stundanna með henni.

Anna, Sigrún og Gestur.

Ég man ennþá daginn sem ég frétti að Magga, móðursystir mín, héti Margrét eins og ég. Í fjölskyldunni var hún alltaf kölluð Magga. Ég hef líklega verið um fimm ára og hef sjaldan verið eins stolt. Alla mína ævi hefur Magga verið til staðar – áhugasöm um okkur krakkana, pínu stríðin með ákveðnar skoðanir, oftast með léttum undirtón og stutt í húmorinn.

Magga var alltaf traust og til staðar fyrir fjölskylduna. Hún var einstaklega handlagin og vandvirk, enda treyst fyrir mikilvægum verkefnum á því sviði hjá Þjóðminjasafninu. Gott var að leita til hennar, hvort sem það var við að líma saman grip sem hafði brotnað, eða sauma fermingarföt eða kjól fyrir grímuball. Eiginleikar hennar komu einnig vel í ljós þegar við Haukur vorum ásamt Möggu í Söngsveitinni Fílharmóníu í þónokkur ár. Þar var hún raddformaður altraddar, vandvirk í tengslum við sönginn sem annað – æfði heima, ávallt mætt tímanlega og ófá voru handtökin sem hún vann fyrir kórinn. Við fórum öll með kórnum í söngferðir til Pétursborgar, Ungverjalands og Slóveníu. Ferðalög voru einmitt meðal hennar áhugamála og margar góðar minningar eru frá þessum tíma. Einnig fór hún með okkur fjölskyldunni til Danmerkur þar sem við áttum góðar samverustundir.

Ekki síður var Magga hjálpleg þegar kom að aðstoð við börnin okkar. Eins og áður, pínu stríðin en áhugasöm, og fylgdist vel með okkur systkinabörnunum og okkar fjölskyldum. Allir fengu gjafir hver jól. Það voru ekki létt skref að þurfa að fara á hjúkrunarheimili, en hún tók því með nokkru jafnlyndi, og þar – eins og annars staðar – fann maður að hún var vel liðin, bæði af starfsfólki og öðru heimilisfólki. Magga og systkini hennar hafa verið samrýnd alla tíð og þegar Magga fluttist á Sléttuna leið varla sá dagur að eitthvert þeirra heimsótti hana ekki.

Erfitt var að fylgjast með því hvernig heilabilun svipti Möggu færni til handavinnu og fleiri verka. Á níræðisafmælisdaginn, einungis tíu dögum fyrir andlátið, var hún þó ennþá með marga hluti á hreinu og ræddi við okkur um gamla tíma í kórstarfinu og ferðalögin sem við fórum saman.

Við kveðjum Möggu með þakklæti.

Margrét og Haukur.

Hún Magga Gísla er dáin.

Margrét Gísladóttir, alnafna ömmu okkar, var klettur í tilveru æskuára minna á Hæli af natni og ástúð.

Í minningunni ólumst við barnabörn ömmu og afa á Hæli upp eins og systkini, vorum 25 að tölu en nú erum við orðin 22. Þrjú látin.

Við hétum flestöll sömu nöfnum, Margrét eða Gestur, og allt mikil krakkaflækja er skiptist niður ónákvæmlega í stóru stelpurnar, stóru strákarnir, litlu krakkarnir og minnstu börnin. Öll í sama húsi sem var skipt í tvennt, Austrí og Vestrí. Magga var alltaf Austrí. Kom á hverju sumri sem vinnukona, gekk í öll verk, úti og inni. Var ljúf og góð við menn og málleysingja. Einna ljúfust er minningin um Möggu þegar hún var orðin handavinnukennari á Laugarvatni og við Ari nemendur í héraðsskólanum. Þá voru sérréttindi að skreppa niður í Húsó með Rolling Stones- og Bítlaplöturnar og skella þeim á fóninn og fá kökur og fleira góðgæti.

Reykjavíkurferðirnar voru ævintýri út af fyrir sig. Þá tóku þau á móti okkur Magga og Gílli (stytting á Gestur), það varð að sérnefna alla Gestana eitthvað annað. En spenningurinn var mikill á Barónsstíg og síðar í Stigahlíð. Ég var með þrjár sérstakar óskir í einni af þessum fyrstu ferðum; fara í strætó, skoða Kolakranann og sjá sjóinn. Vá, hann var mikið stærri en Þingvallavatn. Og svo rúsínan í pylsuendanum, við fórum í bíó og Magga sagði oft frá þeim viðburði og hló hátt. Sýndar voru stuttmyndir með Chaplin og teiknimyndir. Ég skemmti mér svo rosalega, ég var staðinn upp og eins og Magga lýsti þessu meira horft á mig og ég ærði alla með hlátrinum. Ara bróður fannst ekki svona gaman, fannst karlarnir vondir menn og mest gaman þegar stafirnir komu.

Við uxum úr grasi og öll komumst við vel á legg, krakkaskarinn á Hæli, hver fann sína fjöl og við hittumst sjaldnar. En minningarnar ylja.

Ég kveð þig með ljóðlínum eftir Bjartmar Guðlaugsson:

þarna er gömul mynd sem sýnir glaðar stundir,

þar er ég, þar ert þú,

þar er allt það sem ástin okkur gaf.

Þannig týnist tíminn

þó hann birtist við og við.

Bless elsku Magga. Sjáumst í bíó.

Eiríkur Einarsson.

Magga frænka var alltaf hluti af lífi mínu og fjölskyldu minnar. Heimsóknir til Möggu, systur mömmu, og margvíslegir hittingar þar sem hún var voru fastur og gleðilegur hluti af barnæsku minni. Hún átti ekki börn sjálf en var alltaf að hluta til móðir okkar allra frændsystkinanna og að mörgu leyti hornsteinninn í fjölskyldu okkar ásamt ömmu Guðrúnu og afa Gísla.

Magga hafði mjög gaman af því að vera með okkur systkinabörnunum og við eyddum miklum tíma saman. Hún var ótrúlega góð og umhyggjusöm frænka, en líka lúmskt stríðin, sem gerði hana skemmtilega öðruvísi en annað fullorðið fólk í lífi okkar. Ég man að hún söng oft með mér „upp á grænum, grænum himinháum hól“, en ástæðan var mögulega sú að ég var bæði einstaklega laglaus og mjög gormæltur sem barn. Heimsóknir til Möggu á Laugarvatn vorum líka afdrifaríkar í mínu lífi, því það var á jólaskemmtun í húsmæðraskólanum sem ég hitti Siggu, konuna mína, í fyrsta sinn þegar við vorum sex ára gömul. Ég hugsa líka sérstaklega hlýlega til tjaldferðalags í Lakagíga á vegum Ferðafélagsins sem ég fór í með Möggu og Lóu vinkonu hennar þegar ég var sextán ára gamall. Það var mjög skemmtileg upplifun sem við áttum saman í íslenskri náttúru. Á þessum tíma unnum við líka saman á Þjóðminjasafninu, þar sem hún var forvörður og ég í sumarvinnu við uppgröft á Stóruborg undir Eyjafjöllum. Þá sá ég vel það traust og virðingu sem Magga naut frá samstarfsfólki sínu, enda var hún ávallt yfirveguð og vann öll sín verk vel og nákvæmlega með mikilli þolinmæði. Magga var skemmtileg og sá oft skoplegu hliðarnar á lífinu og hafði alltaf ákveðnar skoðanir á fólki og málefnum. Það kom líka fram í okkar samskiptum þar sem hún setti stundum aðeins ofan í við okkur og leiðrétti á sinn rólega og yfirvegaða hátt og stuðlaði þannig að því að gera mig að betri manni.

Tíminn leið og við Sigga fórum út í nám og settumst svo að á Fjölnisveginum og fjölskyldan stækkaði en ávallt var Magga nálægt og var hluti af lífi barnanna okkar. Henni þótti óhemjuvænt um börn og barnabörn systkina sinna, auk alls frændfólksins, og hafði gaman af því að fylgjast með því sem gerðist í lífi þeirra.

Magga naut þess líka að ferðast og það var því mjög gaman að sumarið 2023 gátum við og börnin okkar farið með Möggu og mömmu í ferðalag til Kaupmannahafnar þar sem við áttum mjög góðar stundir saman. Aldurinn var farinn að taka sinn toll og þetta varð síðasta utanferð Möggu en við fundum öll að hún naut hennar vel enda hafði hún ávallt yndi af því að eiga góðar stundir og ferðast með fjölskyldu og vinum. Við munum sakna hennar og hún mun lifa áfram sterkt í minningum okkar.

Már Másson og fjölskylda.

Vorið er komið og grundirnar gróa.

Þessi glaðlegi vorsöngur hljómaði oft við orgelið í Litlu stofunni á Hæli. Gísli pabbi Möggu spilaði og allir sungu, ungir og gamlir, dásemdardagar, dásemdarminningar.

Og enn vorar. Fagran vordag 17. maí kvaddi Magga Gísla, eins og við kölluðum hana, þennan heim hægt og hljótt, ekkert umstang. Magga sem við öll elskuðum og virtum, einn af föstu punktunum í tilverunni. Það var líka um vor fyrir 90 árum að Magga fæddist, með bollukinnar og dökkar krullur. Ekki var hún gömul þegar hún lagði í sitt fyrsta ferðalag austur að Hæli. Þá skírði sr. Gunnar í Skarði hana og hún varð alnafna ömmu. Árin liðu og yndislegt er að minnast hamingjudaganna í stóra krakkahópnum á Hæli.

Magga fetaði í fótspor mömmu sinnar og gerðist handavinnukennari. Síðar lærði hún textílforvörslu og fór höndum um marga þjóðardýrgripi, lagfærði og forðaði frá frekari skemmdum. Stærsta verkefnið var að taka að sér kápu Jóns Arasonar biskups. Stórvirki sem krafðist mikillar vandvirkni og þolinmæði. Af hvoru tveggja átti Magga nóg. Hún flaggaði ekki verkum sínum, um hana mátti segja eins og í kvæðinu „hún vinnur verk sín hljóð“. En verðskuldað var hún sæmd fálkaorðunni. Sjón Möggu hrakaði talsvert þegar leið á ævina. Hún sagði mér í gamni og alvöru að hún hefði gefið Jóni Arasyni stóran hluta af sinni skörpustu sjón.

Við Magga fórum í Pólýfónkórinn og sungum saman „Herre min gud hvad der månen lyser“, með misjöfnum árangri, Magga spilaði og svo var hlegið.

Hún gerði allt vel, jafnvel hversdagslegustu hluti. Þegar ég pakka niður í tösku mun ég alltaf hugsa til Möggu, en við fórum saman í ófá ferðalög. Oftast var Anna systir hennar með í för, frábært kompaní. Magga var snilldarbílstjóri og kom aksturinn oftast í hennar hlut. Hún átti alltaf góða bíla. Ég held að hún hafi verið með laumu bíladellu. Hún vildi reyndar hafa allt í kringum sig fallegt og í lagi, allt frá fötum til bíls. Það sást líka á heimili hennar, þar héngu verk þekktra málara, þar voru margir fallegir hluti, gamlir og nýir frá ýmsum löndum, að ekki sé minnst á allt frábæra handverkið hennar sjálfrar. Hún söng ekki bara „Glúntana“ með mér heldur líka í frábærum kórum sem fluttu stórvirki tónbókmenntanna, alltaf 2. alt og kunni allt upp á punkt og prik.

Svo var það sögumaðurinn Magga. Einföldustu hlutir urðu spennandi í hennar munni. Oft sagði hún skemmtisögur af spaugilegum hrakförum hennar sjálfrar, en mest var henni þó skemmt yfir misheppnuðum ljósmyndum af sér.

Magga eignaðist ekki fjölskyldu sjálf, en skyldmenni hennar og vinir nutu í ríkum mæli umhyggju hennar og áhuga.

Fyrir stuttu fórum við frænkuhópurinn í okkar árlegu heimsókn í kirkjugarðinn á Stóra-Núpi. Fram á síðasta dag, þótt hugurinn væri orðinn reikull, minntist Magga á þessa fyrirhuguðu ferð. En nú er skarð fyrir skildi.

Vorið var tíminn hennar Möggu. Hún fæddist inn í birtu vorsins og að löngu og góðu dagsverki loknu sofnaði hún inn í bjart vorkvöldið.

Sofðu vært, elsku Magga, ástarþökk fyrir allt og allt.

Jóhanna Steinþórsdóttir (Nanna).