Víglundur Þorsteinsson frá Haukholtum fæddist 12. maí 2015 á Landspítalanum í Reykjavík. Hann lést af slysförum 28. maí 2025.

Foreldrar hans eru Þorsteinn Loftsson, bóndi og smiður, f. 19. júní 1981, og Steinunn Lilja Svövudóttir, bóndi og matreiðslumaður, f. 17. október 1986. Faðir Þorsteins var Loftur Þorsteinsson, f. 30. maí 1942, d. 5. september 2019, og móðir hans er Hanna Lára Bjarnadóttir, f. 10. ágúst 1951. Alsystkini Þorsteins eru Magnús Helgi og Berglind Ósk, systkini hans sammæðra eru Edvin og Ólafur Bjarni. Móðir Steinunnar Lilju er Svava Theódórsdóttir, f. 23. apríl 1960, maki hennar er Víglundur Þorsteinsson, f. 21. maí 1952. Faðir Steinunnar Lilju er Heiðar Ingi Svansson, f. 18. janúar 1968, maki hans er Aðalbjörg Stefanía Helgadóttir, f. 28. júní 1972. Systkini Steinunnar samfeðra eru Birta Björg og Arna Dís og stjúpsystkini hennar, börn Aðalbjargar Stefaníu, eru Daníel Máni, Sóley Ylja og Unnur Blær.

Víglundur var næstelstur fjögurra systkina, þau eru: Loftur, f. 12. mars 2014, Heiðdís Hanna, f. 21. júlí 2019, og Svava Björt, f. 15. maí 2021.

Víglundur gekk í leikskólann Undraland á Flúðum og var að ljúka 4. bekk í Flúðaskóla þegar hann lést. Snemma á lífsleiðinni var ljóst að hugur hans stefndi að öllu sem sneri að störfum bænda og verkefnum í sveitinni. Hann var boðinn og búinn að hjálpa til við öll þau fjölmörgu störf sem féllu til á bænum hans Haukholtum, þar sem hann þekkti hverja þúfu og hvern hól.

Útför Víglundar fer fram frá Skálholtsdómkirkju í dag, 10. júní 2025, kl. 13.

Það er erfitt og nánast ómögulegt að koma í orð þeim tilfinningum og hugsunum sem berjast um í manni á þessum tíma. Elsku Víglundur var tekinn frá okkur snöggt og alltof snemma.

Minningin um brosmilda sveitagorminn okkar mun þó lifa sem ljós í hjörtum okkar að eilífu. Drengurinn sem vissi ekkert skemmtilegra en að vera í traktor og sinna sveitastörfum heima hjá sér í Haukholtum, með Magga frænda á Kópsvatni eða við að hjálpa hverjum þeim sem hann gat.

Passaði svo alltaf upp á að biðja ömmu sína um að prjóna á sig nýja lopapeysu þegar sú gamla var orðin slitin eða bara of lítil því að drengur á þessum aldri vex hratt.

Víglundur var ávallt með puttann á púlsinum þar sem þurfti og sérstaklega þegar það snéri að sveitastörfunum. Hann passaði alltaf upp á að frændfólk hans sem var brottflutt úr sveitinni vissi það sem skipti máli, til dæmis hvernig búskapurinn í Haukholtum gekk og auðvitað hvaða hrútar voru bestir í úrvalinu í hrútaskránni og hverja hann og pabbi hans hefðu valið.

Víglundur, Loftur stóri bróðir hans og Anton stóri frændi áttu þrír saman afskaplega fallegt og sterkt samband, enda allir fæddir með bara nokkurra mánaða millibili yfir þrjú ár. Í seinni tíð varð Þorláksmessa þeirra dagur eftir að Anton flutti utan þar sem lengra varð á milli hittinga en áður, svo mikil spenna var ávallt loksins þegar þeir hittust, lokuðu sig af inni í herbergi til að ræða málin og spila Roblox. Skytturnar þrjár sameinaðar og alltaf eins og þeir hefðu seinast hist í gær.

Ljósum lokkum, stóru brosi og hlýju hjarta átti Víglundur nóg af. Það verður því stórt gat í afmælum og öðrum fjölskylduviðburðum að hafa ekki Víglund þar með okkur, hver á núna að passa upp á að frændsystkini hans, „borgarbörnin“ á Selfossi og í Svíþjóð, viti það sem vita þarf um sveitina?

Ungur drengur með kröftugan og stóran persónuleika, sem snerti líf svo margra á stuttri ævi. Hlátraskalla og sögustunda hans verður sárt saknað um ókomna framtíð.

Hjörtu okkar eru brotin, við grátum því að við söknum þín og á sama tíma þökkum við fyrir þann tíma sem við fengum með þér og varðveitum þær minningar sem við náðum að skapa á þeim 10 árum sem við fengum með þér.

Hvíldu í friði, elsku engillinn okkar, við treystum á að þið afi Loftur sitjið nú og gluggið saman í hrútaskrána og fylgist með hvernig bústörfin gangi og hvort allir geri nú ekki örugglega rétt.

Amma Hanna, Eddi frændi, Maggi, Alína, dætur og tengdasonur, Berglind og Anton, Óli og börn.

Berglind Ósk.

Elsku Víglundur okkar. Eða Lundi eins og við kölluðum þig lengi vel eða allt þar til þú komst því skýrt á framfæri við okkur að þér líkaði ekki það viðurnefni. Það var nokkuð ljóst þegar við sáum þig fyrst að þú hefðir fengið bændagenin frá föður þínum. Þínar stóru hendur voru strax mun hentugri til að halda utan um girðingarstaura heldur en að sinna skrifstofuvinnu. Enda þurfti ekki að kalla til Íslenska erfðagreiningu til að gera frekari DNA-greiningu á þér. Þín samsetning erfðamengis sem bóndi varð ljós mjög snemma. Þú hefur sjálfsagt ekki verið eldri en 3ja ára þegar þú komst í gistingu til okkar og það fyrsta sem þú gerðir var að fara út á lóðina okkar til að taka út sprettuna. Þér leist ekkert á þessa órækt sem blasti við þér á blettinum okkar og sagðir að þarna væri nú aldeilis verk að vinna. Þetta þyrfti að herfa og plægja þannig að næst þegar þú kæmir myndir þú taka með þér tæki til þess að vinna á þessu. Þér fannst þó afi þinn ekki vera nægilega áhugasamur um nauðsyn þess að ráðast sem fyrst í þessa vinnu. Þegar þú komst svo næst í gistingu þá varstu búinn að taka til ýmiskonar tæki og tól sem þú taldir líkleg til þess að gagnast við að koma rækt í óræktina. Þú vildir svo hefjast handa um leið og við stigum inn fyrir þröskuldinn en við töldum ráðlegra að bíða til morguns. „Klukkan hvað á ég að byrja á morgun?“ spurðir þú þá en afi þinn sagði að þú gætir byrjað um leið og þú vaknaðir daginn eftir. Síðan vaknaðir þú auðvitað kl. 7 morguninn eftir og vildir hefjast handa. Okkur tókst að fá þig til að borða fyrst morgunmat og horfa aðeins á barnaefnið með Lofti áður en þú dreifst þig út í garð með þínar stórvirku vinnuvélar til að vinna á óræktinni. Það sem eftir lifði helgarinnar slóst þú ekki slöku við að plægja, herfa og bera á blettinn.

Þessi litla minning lýsir mannkostum þínum vel; að sjá hvað mætti betur fara, finna leiðir til að takast á við það, ráðast fumlaust í verkið og ljúka því af varkárni og með sóma. Jafnósanngjarnt og það er að þér hafi ekki verið gefinn tími til að láta alla draumana þína rætast, þá er huggun harmi gegn að þú nýttir vel hverja stund. Því að þrátt fyrir að þér hafi aðeins verið gefin tíu ár, þá skilur þú eftir hlýjar minningar í hjörtum allra sem þér kynntust.

Þau ljós sem skærast lýsa,

þau ljós sem skína glaðast

þau bera mesta birtu

en brenna líka hraðast

og fyrr en okkur uggir

fer um þau harður bylur

er dauðans dómur fellur

og dóm þann enginn skilur.

En skinið loga skæra

sem skamma stund oss gladdi

það kveikti ást og yndi

með öllum sem það kvaddi.

Þótt burt úr heimi hörðum

nú hverfi ljósið bjarta

þá situr eftir ylur

í okkar mædda hjarta.

(Friðrik Guðni Þórleifsson)

Sofðu rótt, elsku drengurinn okkar.

Afi og Adda amma.

Heiðar Ingi Svansson og Aðalbjörg Stefanía Helgadóttir.

Elskulegur sonardóttursonur bar sitt nafn með nokkuð óvæntri rentu; ekkert verk lét hann óunnið, og lund hans lyfti og lýsti samferðafólki og efldi þrek þess og fjör.

Hann var sómapiltur. Sólargjafi.

Fjölskyldan hefur misst sinn ljúfling; þjóðin hefur misst mætan þegn.

Elsku Steinunn Lilja, Þorsteinn, Loftur, Heiðdís Hanna og litla Svava Björt. Megi sól ykkar kvikna á ný, máni lýsa, stjörnur blika og jarðargróður grænka. Þangað til umvefji ykkur líknandi trú, von og kærleikur.

Ó, að við gætum snúið tímans hjóli!

Hve sæl við hefðum skipt við hann um sæti!

Svanur Kristjánsson og Auður Styrkársdóttir.

Í hugann kemur minning mörg,

og myndir horfinna daga,

frá liðnum stundum læðist fram

mörg ljúf og falleg saga.

Og hjá þér oft var heillastund,

við hryggð varst aldrei kenndur.

Þú komst með gleðigull í mund

og gafst á báðar hendur.

Svo, vinur kæri, vertu sæll,

nú vegir skilja að sinni.

Þín gæta máttug verndarvöld

á vegferð nýrri þinni.

Með heitu, bljúgu þeli þér

ég þakka kynninguna,

um göfugan og góðan dreng

ég geymi minninguna.

(Höf. ók.)

Elsku Víglundur.

Það er sárt til þess að vita að ekki verður lengur hægt að sjá þig fylgja pabba þínum hvert fótmál um hlöðin. Þú varst svo sannarlega skugginn hans.

Það er mér ógleymanlegt þegar þú komst ásamt Lofti bróður þínum að gá að mér þegar rafmagnið hafði farið af eitt sinn.

Það var svo hugulsamt af ykkur og lýsir sambandi ykkar bræðra í minn garð svo vel.

Takk fyrir hjálpina og allar stundirnar sem við áttum saman.

Elsku Steini, Steinunn, Loftur, Heiðdís og Svava, algóður guð styrki ykkur og verndi til að takast á við þessa óbærilegu sorg.

Guð geymi þig elsku vinur minn.

Elín Kristmundsdóttir (Ella).

Fallegi Lundinn okkar.

Það versta sem getur gerst hefur nú komið fyrir fjölskylduna okkar; að missa barn, að missa þig. Orð ná ekki að fanga sársaukann sem fylgir því að syrgja þig, litli að eilífu tíu ára gaurinn okkar. Það er óskiljanlegt að við fáum ekki að sjá þig vaxa úr grasi, verða unglingur, verða gelgja, fara í menntaskóla, verða tvítugur, gera mistök og læra af þeim, verða fullorðinn, verða ástfanginn, fara í ástarsorg, útskrifast úr Bændaskólanum og allt það sem fylgir því að fá að lifa lífinu sem er svo dýrmætt. Að við fáum ekki að halda í mjúku og sterku bóndahendurnar þínar í gegnum þetta allt veldur okkur óbærilegum sársauka. Litla ástin okkar. Við munum gera okkar allra besta að passa upp á Loft, Heiðdísi og Svövu, systkini þín sem við elskum svo heitt. Við verðum til staðar fyrir þau á öllum þeirra stóru stundum fyrir þig, en þú verður að sjálfsögðu hjá okkur öllum í hjartanu það sem eftir er. Við minnumst þín þar sem þú stendur brosandi, í John Deere-skyrtunni þinni, stuttbuxum og stígvélum á fallega landinu þínu á fallegum sumardegi, þannig munt þú lifa í hugum okkar um ókomna tíð.

Við erum svo stoltar af því að vera móðursystur þínar – að eilífu – og elskum þig.

Arna Dís, Birta Björg, Unnur Blær og Sóley Ylja.

Þann 28. maí síðastliðinn bárust okkur þær hörmulegu fréttir að Víglundur Þorsteinsson, nemandi í 4. bekk við Flúðaskóla, hefði látist af slysförum, aðeins 10 ára gamall.

Það er erfitt að finna orð sem duga þegar barn fellur frá. Slíkur missir skekur samfélagið okkar, skólann okkar og hjörtu allra sem þekktu hann. Við í Flúðaskóla syrgjum með fjölskyldu Víglundar, vinum hans og skólafélögum og sendum þeim okkar dýpstu samúð.

Víglundur var einstakur drengur. Hann var hlýr, kurteis, hugulsamur og með sterkan karakter. Hann hafði sérstakan áhuga á búskap og á dýrunum sínum – og þá sérstaklega kindunum. Hann talaði af mikilli ástríðu um sauðféð sitt og var sannur bóndi í hjarta og sál, þótt ungur væri að aldri. Það var augljóst að hann bar umhyggju og virðingu fyrir dýrunum sínum – og þau elskuðu hann á móti.

Víglundur var samviskusamur og glaðvær nemandi, heiðarlegur og traustur vinur. Hann átti sinn stað í skólanum, og hann fyllti hann með nærveru sinni, brosi og góðmennsku. Þegar við rifjum upp minningar um hann koma bros og hlátur líka með sorginni, og það eru dýrmætir fjársjóðir sem við berum með okkur áfram.

Í skólanum mun Víglundur ávallt eiga sinn stað – í minningum samnemenda og starfsfólks, í brosinu sem hann vakti hjá öðrum og í þeim hlýju augnablikum sem lifa áfram í hjörtum okkar allra. Hans verður saknað meira en orð fá lýst.

Við kveðjum Víglund með þakklæti. Þakklæti fyrir þann tíma sem við fengum með honum. Þakklæti fyrir hlýju hans, fyrir lífsgleðina hans og fyrir það hvernig hann snerti hjörtu okkar. Við munum aldrei gleyma honum, elsku Víglundur mun alltaf búa í hjörtum okkar

Það er margt sem við getum lært af börnum eins og Víglundi – um gleði, einlægni, ást á náttúrunni og tengsl við dýrin. Þó að stuttur hafi tími hans orðið hér með okkur skilur hann eftir sig ljós – og djúpar, dýrmætar minningar.

Við sendum fjölskyldu hans okkar innilegustu samúð og stuðning á þessum erfiða tíma. Megi Víglundur hvíla í friði, umvafinn sveitinni sem hann elskaði og megi minning hans vera okkur ljós og innblástur.

Blessuð sé minning Víglundar Þorsteinssonar.

Fyrir hönd starfsfólks Flúðaskóla,

Jóhanna Lilja Arnardóttir skólastjóri.

„Ja, veröldin væri nú einföld ef þú skildir hana Baldur“, sagði Bjartmar afabróðir einhverju sinni við afa minn og nafna þegar þeir voru að ræða eilífðarmálin. Við fráfall Víglundar frænda míns stöndum við frammi fyrir óskiljanlegu og óbærilegu áfalli. Ég kynnist honum fyrir tveimur árum, þegar Svava amma hans kom norður að vitja æskustöðvanna og dvaldi í nokkra daga á Ytri-Tjörnum með fjölskyldu sinni. Steinunn móðir hans tjáði mér að með í för væri einn átta ára bóndi sem hefði feikilegan áhuga á bústörfum og vildi gjarnan taka þátt í þeim. Enda leið ekki á löngu að Víglundur kom gangandi eftir hlaðinu, örlítið álútur og með báðar hendur fyrir aftan bak og spurði hvort hann mætti vera með mér í traktornum. Ég hélt það nú og svo spjölluðum við saman eins og tveir miðaldra kallar um landsins gagn og nauðsynjar, meðan rúllurnar voru fluttar heim.

Það er bjart yfir minningunni um þennan dreng sem svo sviplega er horfinn úr heimi á vormorgni lífs síns. Hann kom mér fyrir sjónir sem einstaklingur sem vildi vera til gagns, frekar en að sýsla við fánýti. Það er dapurlegt að hugsa til þess að Víglundur eigi ekki eftir að koma aftur í heimsókn og ræða um búskapinn og önnur hugðarefni.

Við Elin vottum fjölskyldu Víglundar og öllum þeim sem áttu hann að innilega samúð. Megi Guð blessa hann í eilífðinni.

Baldur Helgi Benjamínsson.

Víglundur frá Haukholtum hefur lagt á hestinn og er riðinn til himna.

Elsku Víglundur, þú gafst svo mikið af þér og fljótt varstu orðin svo fullorðinn. Hvernig þú svaraðir fyrir þig með kímnum hætti og hvernig þú sást hlutina. Þú lifðir fyrir búskapinn og sveitina þína, dugnaðurinn leyndi sér ekki og sama hvar þú komst var alltaf eftir þér tekið.

Við áttum eftir að kynnast miklu betur og var ég farinn að hlakka mikið til komandi fjallferða um Hrunamannaafrétt með þér og veit að fleiri biðu spenntir. Enda varstu reiðmaður mikill og athugull smali. Núna færðu fylgd með reyndum mönnum á fjallið í haust og afi þinn Loftur mun sýna þér staðina, örnefnin og leitirnar.

Það er stórt skarð höggvið í okkar samfélag, að missa Víglund allt of snemma. Það verður ekki fyllt og við munum reyna að læra lifa með því og minnast allra góðu dýrmætu minninganna og samverustundanna.

Elsku fjölskylda Steinunn, Steini, Loftur, Heiðdís Hanna og Svava Björt mínar dýpstu samúðarkveðjur. Samfélagið okkar stendur með ykkur á þessum erfiðu tímum og við reynum öll að hjálpast að við að feta veginn áfram í gegnum söknuðinn og sárin.

Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins degi,

hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.

Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist eigi,

og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast þér.

(Ingibjörg Sigurðardóttir)

Takk fyrir allt Víglundur, þú settir svo sannarlega mark þitt á samfélagið okkar. Þín minning lifir.

Jón Bjarnason.