Sveinjón Jóhannesson fæddist í Reykjavík 6. júlí 1947. Hann lést á hjúkrunarheimilinu Mörk 2. júní 2025.

Foreldrar hans voru Jóhannes Árnason og Guðrún Ólöf Sveinjónsdóttir. Hann var elstur þriggja systkina en hin eru Árni og Kristín Andrea.

Fyrri eiginkona Sveinjóns var Helena Albertsdóttir og hann átti með henni tvö börn, Jóhönnu Þóru og Albert. Seinni eiginkona Sveinjóns var Kolbrún Aðalsteinsdóttir og hann átti með henni tvö börn, Brynjar Örn og Aðalstein Janus sem lést 2005. Kolbrún og Sveinjón skildu árið 1987.

Sveinjón var mikill fótboltamaður, hann spilaði á yngri árum með KR og var dyggur stuðningsmaður þeirra alla tíð. Auk fótboltaáhuga stundaði hann golf og hestamennsku. Hann átti fjölda hesta ásamt föður sínum og voru margar fjölskyldu- og vinastundir tengdar því í Víðidalnum.

Hann hóf ungur störf ásamt bróður sínum á skemmtiferðaskipinu Gullfossi, þar til leið hans lá í smíðanám. Hann fékk sveinsbréf í húsasmíði 1968 og hlaut síðar nafnbótina húsasmíðameistari árið 1971. Hann starfaði mest við iðn sína á Íslandi og mörg ár í Danmörku og síðar í Bandaríkjunum þar sem hann bjó í nokkur ár. Hann fluttist aftur til Íslands árið 2001, hóf hann þá störf í Húsasmiðjunni þar til að hann lét af störfum.

Útförin fer fram frá Garðakirkju í dag, 10. júní 2025, klukkan 15.

Kær vinur og vinnufélagi til margra ára, Sveinjón, er fallinn frá.

Svenni alltaf nettur töffari, örlítið eldri en ég, hafði alltaf frá mörgu að segja, með sinni einstöku gamansemi. Tíminn sem við áttum saman, ásamt Árna og Bjössa, var nánast samfelldur hlátur og gleði. Við unnum saman í svokallaðri uppmælingu og þótt stundum hafi verið létt yfir okkur þá voru afköstin oft mjög góð. Vinnusemi „ABBA-flokksins“ var meira að segja töluvert umtöluð.

Heilsu Sveinjóns fór versnandi fyrir mörgum árum og það hélt áfram að ágerast. Við héldum þó reglulegu símasambandi og samtölin snerust alltaf um gamla og góða tíma. Hann kvartaði aldrei en sagði gjarnan í gamni: „Ég hef það fínt – svo lengi sem ég get skeint mig sjálfur.“

Börnum hans og systkinum votta ég mína dýpstu samúð.

Ísleifur Ottesen.