Guðmundur Jónsson fæddist 21. febrúar 1934 í Haukadal í Dýrafirði. Hann lést á hjúkrunarheimilinu Sólvangi 27. maí 2025.

Foreldrar hans voru Elínborg Guðjónsdóttir húsmóðir frá Arnarnúpi, f. 1914, d. 2008, og Jón Guðmundsson, bóndi og formaður frá Vésteinsholti, f. 1906, d. 1987. Systkini Guðmundar eru Sigurlaug Jónína, f. 1935, d. 2019, Kristín, f. 1944, Kristbjörg, f. 1945, Vésteinn, f. 1950, og Jón Friðrik, f. 1952. Einnig var Munda, f. 1938, sem dvaldi oft á Vésteinsholti alltaf álitin ein af systkinahópnum.

Árið 1956 kvæntist Guðmundur Magneu Ernu Auðunsdóttur hjúkrunarfræðingi, f. 1929 í Vestmannaeyjum, d. 2019. Foreldrar hennar voru Steinunn Sigríður Gestsdóttir frá Ljótarstöðum í Skaftártungu, f. 1889, d. 1965, og Auðunn Jakob Oddsson frá Þykkvabæjarklaustri í Álftaveri, f. 1893, d. 1969. Börn Guðmundar og Magneu eru: 1) Auðunn Gottsveinn, f. 1958, maki Anna Þormar, börn þeirra eru Magnea Erna, Daníel, maki Anna Gromova, barn þeirra er Valentína Björk, og Guðmundur, maki Jenný Maggý Rúriksdóttir, börn þeirra eru Benjamín Emil, Auðunn Elí og Emilý Ísold. 2) Elínborg augnlæknir, f. 1960, maki Páll Ólafsson eðlisverkfræðingur, börn þeirra eru Ólafur, maki Þórunn Eva Guðnadóttir, börn þeirra eru Sóley Harpa og Rakel Dögg, barn Ólafs og Guðlaugar er Lilja Björg. Aldís Erna, maki Hilmar Þór Birgisson, börn þeirra eru Sigrún Elfa, Páll Fannar og Nói Freyr. Guðmundur Orri. 3) Elfa leikskólakennari, f. 1963. 4) Steinunn viðskiptafræðingur, f. 1966, börn hennar og Gísla Rúnars Rafnssonar eru Gísli Steinn og Vildís Hekla. Guðmundur fór fyrst til sjós 16 ára á Gullfaxa frá Þingeyri. Var síðan á Sæhrímni og togaranum Guðmundi Júní. Vorið 1956 útskrifaðist Guðmundur úr Stýrimannaskólanum í Reykjavík. Guðmundur og Magnea bjuggu eitt ár í Reykjavík og fluttu síðan til Patreksfjarðar og bjuggu þar í sex ár. Starfaði hann þar við sjómennsku og var lengst af stýrimaður á togaranum Gylfa. Árið 1962 fluttu þau til Hafnarfjarðar. Guðmundur hafði alla tíð sterkar rætur til heimahaganna, átti þar sumarhús og leit alltaf á sig sem Dýrfirðing. Guðmundur stundaði verkstjóra- og verslunarstörf um nokkurra ára skeið en fór síðan aftur á sjó sem stýrimaður á togurum frá Hafnarfirði, lengst af á togaranum Otri. Árið 1990 lauk hann vélavarðaprófi frá Vélskólanum í Reykjavík. Árið 1986 réðst hann til Hafnarfjarðarhafnar sem skipstjórnarmaður og vann þar til ársins 2002 þar til hann lét af störfum sökum aldurs.

Guðmundur var meðlimur í Oddfellow-stúkunni Bjarna riddara frá 1979.

Útför hans fer fram frá Hafnarfjarðarkirkju í dag, 10. júní 2025, klukkan 13.

Mummi tengdafaðir minn var af kynslóð sem flutti „suður“ úr sveit og settust margir ættingjar hans að í Hafnarfirði.

Frá Dýrafirði hefur hann flutt með sér reynsluheim sveitarinnar sem hann ólst upp í, þar sem fjöllin eru há í sjó fram og undirlendi lítið, samgöngur takmarkaðar og mikil nálægð við hafið sem bæði gefur og tekur. Í þessum fallega og sögufræga Haukadal við Dýrafjörð hefur sérstaklega áður fyrr verið gott að búa. Þegar erfiðar aðstæður komu upp hafa nágrannar og ættingjar þurft að standa saman og hugsa vel um hvort annað.

Húsakosturinn í Vésteinsholti hefur verið þröngur fyrir barnmarga fjölskyldu, sem hlýtur að ala af sér tillitssemi og samvinnu innan eða utan heimilisins, sem fjölskyldurnar frá Vésteinsholti bera enn merki um í dag. Áhugi Mumma og umhyggja á hag náungans var honum hugleikin og ef réttu máli var hallað eða ómaklega að einhverjum vegið innan fjölskyldunnar risu fjöll Vestfjarða hátt í hreinskilnum en kurteislegum tilsvörum hans. Við nánast dagleg símasamskipti við fjölskyldumeðlimi seinni árin vissi hann oftast hvar allir voru staddir og hvað þeir voru að gera. Í dag er ekki einu sinni til app sem gerir þetta betur og væri þá sennilega bannað.

Sjómennskan varð aðalstarf hans stóran hluta ævinnar, síðast sem skipstjóri á lóðsbátnum í Hafnarfirði. Allt handbragð hans og umgengni við alla hluti var mjög vandað og skipulega allt á sínum stað, jafnvel niðurnjörvað að sjómannasið eins og kollurinn úti á svölunum heima hjá þeim, rígbundinn við handriðið eins og von væri á brælu á Sólvangsveginum. Á sjónum hefur hann mögulega lært þann orðaforða sem hann fór stundum með ef illa gekk að laga eitthvað og loðir sú þula við minningu hans í huga afkomenda.

Þegar skoðaðar eru ljósmyndir frá langri ævi Mumma má greina hvað lífsskilyrðin breytast hratt með árunum og hve mikil saga og reynsla hverfur þegar líf endar.

Mummi skilur eftir minningu í huga þeirra sem kynntust honum, sem fyrirmynd um góðan og sterkan mann.

Páll Ólafsson.

Við kveðjum nú afa okkar á Álfaskeiði sem hefur sameinast ömmu á ný.

Á tímamótum sem þessum verður manni hugsað til allra góðu minninganna með afa.

Afi hafði mikinn áhuga á skipum og sjóferðum og starfaði lengi á sjó. Stundum vorum við svo heppin að fá að fara með honum að skoða dráttarbátinn sem lá við höfnina í Hafnarfirði meðan afi sagði okkur frá hinum skipunum í höfninni. Heima hjá ömmu og afa var oft kveikt á talstöð þar sem bárust tilkynningar um báta sem voru að koma og fara, hvort það var vegna vinnu eða áhuga vissum við aldrei. Afi átti mörg áhugamál og það var mikið brasað í bílskúrnum á Álfaskeiðinu. Þar var gert að fiskum úr veiðitúrum, komið fyrir djúpsteikingarpotti og stundum stolist í hákarl eða harðfisk en lyktin sem fylgdi inn í húsið kom ætíð upp um hann.

Afi fylgdist vel með fréttum alla tíð og maður gat rætt málefni líðandi stundar allt fram á síðasta dag. Þegar fréttirnar í útvarpinu hófust þurfti að stöðva allan gauragang og læti samstundis heima hjá ömmu og afa, alveg sama hvert tilefnið var. Ef afi sá einhvern afkomenda sinni í fréttum fylltist hann stolti og geymdi fjöldann allan af blaðaúrklippum og lagði heilu viðtölin á minnið.

Afi okkar var stálminnugur og okkur fannst hann geta rakið ættirnar aftur til landnáms hjá hverjum og einum. Hann mundi alltaf eftir að spyrja um barnabarnabörnin og passaði upp á afmælin þeirra.

Þegar við hugsum um afa er ofarlega í huga litli bústaðurinn í Haukadal í Dýrafirði, rafmagnslaus og ekkert rennandi vatn. Maður vaknaði þegar afi okkar, árrisull og með ístru, var byrjaður að arka um trékofann rétt fyrir sex að morgni svo brakaði í öllu húsinu, meðan hann fíraði upp í kamínunni og reyndi að ná útvarpssambandi til að ná fréttunum. Þar þurfti maður að handdæla vatni á hverjum morgni áður en hægt var að komast á fætur. Þar var elduð holusteik og leitað að fallegum gimsteinum fyrir safnið hennar ömmu og ef maður var heppinn gat maður farið með afa út á fjörðinn í bátnum hans.

Afi var einstaklega nákvæmur, hvort sem kom að því að kantskera grasið á Álfaskeiðinu eða raða ostsneiðum á brauð, þá tók hann sinn tíma og vandaði til verka. Þegar skipta þurfti 500 gramma dollu af grjónagraut í tvennt dugði ekki annað en að sækja eldhúsvigtina, svo mikil var nákvæmnin. Ef afa voru falin verkefni eins og að sækja í tómstund þá var alltaf hægt að treysta á að hann yrði mættur fyrir utan á slaginu. Þegar komið var inn í bílinn bauð hann brjóstsykur áður en hann keyrði okkur heim til ömmu. Á leiðinni fengum við að velja tónlistina og þá stóð valið á milli tíu geisladiska sem hann geymdi í hanskahólfinu en diskurinn Riggarobb með Pöpunum var vinsælastur.

Við barnabörnin vorum heppin að búa nálægt ömmu og afa, eða í hjólafæri. Margar af okkar bestu æskuminningum eru frá ömmu og afa, þar sem var alltaf verið að stússast og samveran var það sem skipti mestu máli.

Við kveðjum afa okkar og erum sæl fyrir minningarnar og tímann sem hann gaf okkur og við vitum að amma tók vel á móti honum hinum megin.

Ólafur Pálsson, Aldís Erna Pálsdóttir, Guðmundur Orri Pálsson.

Elsku Mummi bróðir er allur, háði baráttu undir lokin, var ótrúlegur, reis ítrekað upp þótt annað sýndist fram undan. Dauðinn getur verið líkn og vakið þakklæti en hann kveikir minningar og sorgin er hans fylgikona.

Mummi var elstur okkar systkinanna sex á Vésteinsholti og því stóri bróðir, 18 ár á milli elsta og yngsta. Hann hét eftir föðurafa okkar í Hrauni í Keldudal sem drukknaði á Síldinni frá 12 börnum. Dýrafjörður hefur greitt hryllilegan toll í mannslífum til hafsins og var Keldudalur sennilega þar drýgstur greiðandi. Móðurafi okkar frá Arnarnúpi var líka sjómaður, og langfeðgar allir. Blóðið í Mumma var því salt. Hann fór 16 ára á sjóinn, settist í Sjómannaskólann, og eftir það var hafið starfsvettvangur hans nær alla tíð. Ég man ugg ömmu um er hann fór, man þegar hún söng með okkur Kiddu systur: „Það gefur á bátinn við Grænland.“ Þegar kom að „Sértu velkominn heim…“ gerðist eitthvað, ég skynjaði það þótt ég væri barn.

Ég rifja upp atvik á fögru sumarkvöldi eitt sinn þegar Mummi skrapp heim. Heima sváfum við öll í sama herbergi uppi á lofti, nema amma og afi sem áttu sitt „prívat“. Við vorum komin í rúmið nema Mummi, sem skilaði sér ekki upp. Ég gat ekki sofnað, hugsunin um að bróðir væri í raun farinn að heiman leitaði á. Stóra systir einnig. Þegar Mummi kom upp sagði hann við mömmu að fjörðurinn hefði verið svo fallegur að hann hefði ekki haft sig inn. Þá sagði mamma eitthvað á þessa leið: „Já, Mummi minn, þú sérð þetta svona vel af því að þú ert að fara að heiman.“

Ég á líka minningar um Mumma að leggja silunganetið og að annast fjárhúsin með aga fullorðins karlmanns þegar pabbi var fjarverandi. Við litlu systur að skottast kringum hann og reyna að moka grindurnar á meðan hann bar vatnið. Yngri bræðurnir í glugganum að fylgjast með.

Mikil væntumþykja og umhyggja ríkja í systkinahópnum, byggðar á virðingu og kærleika til þeirra sem færðu fórnirnar og vitund um að ekkert er öruggt. Best sé því að vera góð hvert við annað. Strengurinn milli okkar var snúinn í faðmi fjallanna í firðinum fagra og einstakir þættir hans litast af örlögum og lífsbaráttu ættmenna, heiðarleika og kröfunni um að standa sig. Vestfirsk samkenni.

Bróðir minn var glæsilegur maður, hávaxinn, fríður og með einstaklega fallegt bros. Hann hafði þykkt brúnt liðað hár sem ekki lét á sjá fyrr en á efstu dögum. Hann var sætasti strákurinn í Dýrafirði á sinni tíð, gegnheill og góður. En hann var ekki geðlaus. Öðru nær, hann var skapmikill, gat verið fljótur upp, en einnig sáttfús, ljúfur og hjartahlýr. Hann var skipstjóri á sínu „skipi“ til sjós og lands og lét sér annt um sitt fólk.

Undir lokin nutum við systkinin þess að rifja upp liðna tíma, einkum fyrir vestan, og ræða þá. Mummi var afar minnugur og kunni skil á svo mörgu fyrir tíð okkar hinna. Hann fylgdist með fréttum og þjóðfélagsumræðu fram í andlátið, hafði góða frásagnargáfu, var nákvæmur og vildi fara rétt með.

Ég þakka elsku Mumma fyrir allt. Guð gefi honum góðan byr til næstu strandar. Þar bíður hlýr faðmur.

Kristín Jónsdóttir.