Hörður Þorleifsson

Hörður Þorleifsson var fæddur í Reykjavík 28. maí 1928. Hann lést á hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð í Kópavogi 24. maí 2025.

Foreldrar hans voru Þorleifur Eyjólfsson arkitekt, f. 1896 í Hjallakróki í Ölfushreppi, d. 1968, og Guðlaug Margrét Halldórsdóttir húsfreyja, f. 1901 á Arnheiðarstöðum í Fljótsdalshreppi, d. 1978. Systkini Harðar voru Þóra, f. 1927, d. 2017, Laufey, f. 1930, d. 2021, Nanna Sigfríður, f. 1931, d. 2025, Leifur, f. 1935, d. 2021 og Guðlaug, f. 1935, d. 2013.

Fyrri kona Harðar var Hulda Tryggvadóttir, f. 1924, d. 1987. Synir þeirra eru: 1) Hjalti, f. 1951, rafeindaverkfræðingur, kvæntur Ólöfu Helgu Guðmundsdóttur, f. 1950. Stjúpsonur: Gunnar Óskarsson. 2) Egill, f. 1953, d. 2022, vélaverkfræðingur. Fyrri kona hans var Karitas Jensdóttir, f. 1952, d. 2019. Synir þeirra eru: a) Axel Viðar, f. 1977, kvæntur Katherine Anne Brenner. Dóttir þeirra er Ísabella Kæja. b) Pétur Már, f. 1983, kvæntur Guðrúnu Helgu Guðmundsdóttur. Börn þeirra eru Ingólfur Ari og tvíburarnir Gréta Sól og Heiða Ósk. Seinni kona Egils var Vilborg Marteinsdóttir, f. 1956, d. 2015. dóttir hennar og stjúpdóttir Egils er Marta Halldórsdóttir. 3) Kjartan, f. 1953, rafeindaverkfræðingur. Fyrri kona hans var Ása Oddsdóttir, f. 1956. Dóttir þeirra er Hulda Jenný, f. 1977. Seinni kona Kjartans er Svanhvít Guðmundsdóttir, f. 1960. Synir þeirra eru: a) Hörður Ingi, f. 1987. b) Elvar, f. 1989. c) Daníel, f. 1993. Seinni kona Harðar var Finnfríður Jóhannsdóttir, f. 1936, d. 2005. Synir hennar og stjúpsynir Harðar eru Jóhann, f. 1958, d. 2020, og Viðar, f. 1963, Traustasynir. Eftirlifandi sambýliskona Harðar er Jónína Ólöf Helgadóttir, f. 1930. Börn hennar eru Helgi, f. 1952, Böðvar Örn, f. 1954, Ragnar Emil, f. 1955, og Anna Jóhanna, f. 1961, Sigurjónsbörn.

Hörður lauk stúdentsprófi frá MR 1948 og embættisprófi í læknisfræði frá HÍ 1954. Hann fékk lækningaleyfi 1956 og sérfræðileyfi í augnlækningum 1965. Hann var aðstoðarlæknir á Hvammstanga 1954-1955, kandídat á Landspítalanum 1955-1956 og síðan héraðslæknir á Hvammstanga 1956-1961. Árið 1961 fór Hörður í sérnám til London í sex mánuði og sótti sér síðan frekari menntun í Svíþjóð. Þar starfaði hann á augndeild Akademiska sjukhuset í Uppsölum 1961-1964 og á taugasjúkdómadeild Háskólasjúkrahússins í Umeå árið 1964. Hann var aðstoðarlæknir á Landspítala 1964 og Borgarspítalanum 1965. Hörður dvaldi einnig við nám á Moorfields Eye Hospital og Institute of Ophthalmology í London árin 1961, 1971 og 1984.

Frá árinu 1966 var Hörður augnlæknir í Reykjavík og um langt árabil fór hann í reglulegar augnlækningaferðir út á land. Hann starfaði einnig á Regionsjukhuset í Örebro 1966 og sjúkrahúsinu Sólheimum í Reykjavík 1966-1967. Hörður var sérfræðingur á augndeild Landakotsspítala 1969-1996 og var lengi ráðgefandi augnlæknir á Hrafnistu í Reykjavík. Hörður sat í stjórn Læknafélags Reykjavíkur, var formaður samninganefndar sérfræðinga og átti sæti í stjórn Augnlæknafélags Íslands þar sem hann gegndi jafnframt formennsku um tíma.

Útför Harðar fer fram frá Digraneskirkju í dag, 10. júní 2025, og hefst athöfnin klukkan 14.

Elsku Hörður minn.

Þú átt skilið þökk og hrós,

það ég rétt um segi.

Verði alltaf ljós við ljós,

sem lýsi þína vegi.

(Jónína Ólöf Helgadóttir)

Mikið er ég þakklát fyrir að leiðir okkar lágu saman. Takk fyrir yndislega samveru.

Ástar- og saknaðarkveðjur.

Þín

Jónína Ólöf (Didda).

Hörður augnlæknir er látinn í hárri elli, en hann varð tæplega 97 ára gamall. Hörður fékk lækningaleyfi árið 1956. Sama ár var hann skipaður héraðslæknir í Hvammstangahéraði, Á Hvammstanga kviknaði áhugi hans á augnlækningum. Hann hóf nám í augnlækningum 1961 og fékk sérfræðingsviðurkenningu 1965. Hann sérhæfði sig síðan í augnskurðlækningum. Hörður starfaði á augndeild Landakotsspítala frá stofnun deildarinnar 1969, og allan sinn starfsaldur. Hörður var farsæll læknir og vel látinn af skjólstæðingum sínum.

Ég kynntist Herði fyrst árið 2006 þegar móðir mín og hann urðu ástfanginn og hófu sambúð. Mamma var þarna 75 ára og búin að vera ekkja í 23 ár. Hörður var 77 ára þegar þau hittust. Hann var líka ekkill. Lífskraftur Harðar var ótrúlegur á þessum tíma. Dansinn var áhugamál þeirra beggja og þau dönsuðu með Kátu fólki og eldri borgurum gömlu dansana. Þá fóru þau reglulega í leikfimi hjá Íþróttafélagi aldraðra í Kópavogi. Hörður var formaður þess félags í mörg ár. Annars var aldrei stoppað á þessum fyrstu sambúðarárum, reglulegar göngu- og sundferðir, og faríð í mörg ferðalög bæði innanlands og utan. Mamma og Hörður höfðu mörg sameiginleg áhugamál og lífsskoðanir. Bæði voru þau algjört bindindisfólk, og elskuð kveðskap og ortu bæði.

Þó að Hörður væri stöðugt á ferðinni var hann mikill grúskari. Hann hafði gaman af tækjum, og sérstaklega myndavélum og tölvum, einnig lestri bóka.

Að lokum vil ég þakka Herði fyrir samfylgdina og góð kynni. Mamma og ástvinir Harðar munu geta yljað sér við margar góðar minningar.

Böðvar Örn.

Elsku Hörður minn.

Þú komst inn í líf okkar fyrir tæpum 20 árum þegar mamma kynnti okkur fyrir þér í fermingarveislunni hjá Magnúsi mínum. Mér fannst þetta nú smá skrýtið í fyrstu en mamma var búin að vera svo lengi ein eftir að pabbi dó að ég hélt að þannig myndi það vera áfram. Að frekjan ég hefði hana út af fyrir mig enda erum við mamma mjög nánar. Ég var því smá tíma að taka þig í sátt en það var svo mikið lán að þið skylduð finna hvort annað. Óaðskiljanleg, hamingjusöm og ástfangin upp fyrir haus svo stundum fannst mér það vera einum of. Þið voruð eins og ástfangnir unglingar.

Þú fluttir inn til mömmu fljótlega eftir að þið kynntust og varðst strax stór hluti af minni fjölskyldu enda búum við í sama húsi. Þú tókst að þér afahlutverkið fyrir mín börn og barnabörn og sóttu þau mikið til ykkar á efri hæðina. Kaffisopinn hjá ykkur þegar ég kom heim úr vinnu var fastur liður og heita kakóið sem þú færðir okkur oft á kvöldin, hvort sem okkur líkaði betur eða verr. Svo ég minnist ekki á vöfflurnar sem þú gerðir svo oft.

Mamma var allt í einu farin að skella sér í sund með þér en hún hafði aldrei verið nein sundkona áður en hún kynntist þér. Hún naut þess vel að fara með þér í sund og oft fékk Sigurjón minn að fara með ykkur. Fastur liður hjá ykkur mömmu var leikfimin í kirkjunni og mættir þú í hvern einasta tíma og vildir alls ekki missa úr. Þið mamma voruð dugleg að ferðast saman og sköpuðuð ykkur dýrmætar minningar úr þeim ferðum. Kveðskapurinn var sameiginlegt áhugamál ykkar mömmu svo ég minnist ekki á dansinn en þið kynntust einmitt á Skvettuballi. Þú varst mikill dansmaður og varst fljótur að kenna mömmu sporin og ég heyrði oft í ykkur dansa saman í stofunni niður á neðri hæðina og tónlistin var í botni. Við Ingó hugsuðum stundum hvert okkar væri yngra, þið eða við, því það var oft stuð hjá ykkur á efri hæðinni.

Ég færði ykkur mömmu mat á kvöldin síðustu árin þín þegar þú bjóst heima í Vogatungunni og fékk ég oft að heyra frá þér hvað ég væri dugleg, yndisleg og hjálpsöm og það þótti mér vænt um. Þegar ég kom og færði ykkur mömmu ís þá ljómaðir þú alltaf því það var uppáhaldið. Síðustu árin þegar heilsu þinni fór að hraka og þú að tapa minni voru erfið fyrir okkur öll. En alltaf varst þú glaður. Þegar við komum í heimsókn til þín á Vífilsstaði eða Sunnuhlíð fengum við alltaf bros og þú söngst og trallaðir við ömmubörnin mín. Þú varst alltaf á leiðinni heim aftur og spurðir okkur oft hvenær við færum heim í Vogatunguna, en því miður varð ekkert úr því.

Með kærri þökk fyrir hlýju og væntumþykju til okkar Ingós, barnanna minna og fjölskyldunnar minnar. Elsku Hörður minn, takk fyrir allt.

Anna Jóhanna.

Margar af mínum bestu æskuminningum eru frá heimili afa míns og ömmu, þar sem ég var mikið sem barn. Man ég til dæmis eftir ferðunum sem ég fékk að fara í með þeim til Hvammstanga, þar sem þau sýndu mér hvar þau bjuggu um tíma, og þegar við fórum í tjaldferð í Þjórsárdalinn, svo fátt eitt sé nefnt. Afi kenndi mér svo ótal margt gott, og man ég sérstaklega eftir þegar hann sagði mér að mannorðið væri það mikilvægasta sem hver manneskja ætti. Þetta voru svo sannarlega ekki orðin tóm, heldur gildi sem hann lifði alla tíð sem var augljóst öllum þeim sem hlutu þeirrar gæfu að kynnast honum.

Þó að hann hefði áorkað miklu og unnið mikið alla tíð var alltaf létt yfir honum og gott andrúmsloft á heimili hans og ömmu. Hann og amma voru í dansskóla og tóku stundum nokkur spor í eldhúsinu svo að mér fannst nóg um og kallaði hann „ruglaðasta afa í heimi“. Þessi orðanotkun mín varð stuttu síðar að fyrirsögn greinar í Dagblaðinu Vísi þar sem vitnað var í hann um dansnámið. Húmorinn var aldrei langt undan þótt hann væri einstaklega hugulsamur og ynni mikilvægt starf dagsdaglega.

Í frístundum hans hafði hann mikinn áhuga á tækni og rafeindabúnaði, og oft var hann upptekinn við að lóða saman hluti í alls konar græjur. Hann átti líka mikið bókasafn og mörg verk eftir ýmsa íslenska rithöfunda, þar á meðal Þórberg Þórðarson. Ósjaldan, þegar ég fékk að gista hjá honum og ömmu, las hann fyrir mig Sálminn um blómið eftir Þórberg og eru þetta enn einar af mínum bestu minningum.

Þó að samverustundirnar yrðu færri eftir að amma féll frá kom hann í heimsókn hingað til mín til Flórída árið 2005 og eyddi um viku hjá mér. Mér fannst yndislegt að fá að eyða þessum tíma með afa mínum og á ég margar góðar minningar frá þeirri heimsókn. Samtöl okkar meðan á heimsókninni stóð urðu til þess að ég fór í háskólanám nokkrum mánuðum síðar og hætti ekki fyrr en ég var komin með mastersgráðu, svo góð voru áhrif hans á mig.

Nærvera afa míns, hlýleiki og viska voru einstök og missir okkar allra er mikill. Það var yndislegt þegar hann fann hamingjuna aftur með Diddu sinni og það var augljóst hvað þeim leið vel saman. Hugur minn er hjá henni sem og fjölskyldunni allri.

Hulda Jenný
Kjartansdóttir.

Það er Herði afa að miklu leyti að þakka að mig hefur alla tíð þyrst í hvers kyns fróðleik. Mér er sérstaklega minnisstætt þegar hann gaf mér fyrstu íslensku útgáfuna af Trivial Pursuit-spilinu árið 1987 þegar ég var 10 ára. Auk þess að spila við hann og aðra las ég svörin aftan á spjöldunum og fannst mér ég verða voðalega vitur af lestrinum. Sjálfur var hann sannkallaður viskubrunnur og jós hann gjarnan úr honum enda höfðu hann og amma öðlast mikla lífsreynslu á ferðum sínum um heimsbyggðina.

Hann og amma Hulda ferðuðust nefnilega mjög víða og það á þeim tíma þegar Íslendingar voru ekki byrjaðir að leggja land undir fót í miklum mæli. Þegar ég var rúmlega 10 ára spurði ég hann hversu margra landa hann hefði komið til. Hann sagði að þau væru eitthvað í kringum 60! Á þessum tímapunkti átti hann tæplega 40 ár ólifuð og áttu mörg lönd eftir að bætast í sarpinn.

Hann ferðaðist ekki aðeins víða erlendis heldur einnig mikið um Ísland og gisti jafnan í tjaldi með ferðafélögunum enda var hann ekki fyrir bruðl og sýndarmennsku. Sú undantekning var þó frá þessu að hann festi gjarnan kaup á nýjum og spennandi græjum á undan öðrum, eins og einkatölvu og bílsíma, enda var hann allsendis óhræddur við að tileinka sér nýjustu tækni.

Það gerði hann einnig sem augnlæknir en hann var frumkvöðull í aðgerðum á augasteinum með frystingu og aðgerðum við sjónhimnulosi. Maður gerði sér fljótlega ljóst að augnlæknirinn Hörður afi naut mikillar virðingar, jafnt meðal annarra lækna sem og úti í samfélaginu. Það að vera augnlæknir og geta skorið í augun á fólki, eitt viðkvæmasta líffærið, er ekkert minna en stórmerkilegt enda er um að ræða starf sem krefst mikillar nákvæmni og handlagni. Þegar ég óx úr grasi og átti meiri samskipti við mér eldra fólk kom berlega í ljós hversu margir könnuðust við hann eða höfðu verið sjúklingar hjá honum. Þótt hann hafi þurft að fara á eftirlaun sökum aldurs var hann enn með góðan handstyrk og fínhreyfingar og hefði hæglega getað haldið áfram störfum.

Hörður afi var alltaf örlátur við mig og sýndi öllu því sem ég tók mér fyrir hendur mikinn áhuga, hvort sem það tengdist námi, leik eða störfum. Hann var sérlega félagslyndur og með eindæmum geðgóður maður. Mig rekur ekki minni til þess að hafa nokkru sinni séð hann í vondu skapi eða reiðan.

Þetta góða skap og ástríða fyrir hreyfingu, einkum samkvæmisdönsum, hjólreiðum og sundi, gerði honum án efa kleift að lifa heilbrigðu og þróttmiklu lífi þetta lengi. Ég er þakklátur fyrir það að hann gat búið heima, hjá Diddu sinni, alveg fram á síðasta haust þegar líkaminn fór loks að gefa sig. Það er vart hægt að kvarta yfir því að hafa náð tæplega 100 ára aldri og átt svona athyglisvert lífshlaup.

Afi gerði sér vel grein fyrir því og ákvað að rita ævisögu sína sem hann gaf svo sjálfur út fyrir örfáum árum. Hann var afskaplega stoltur af því að hafa getað komið henni frá sér áður en það varð um seinan.

Guð blessi þig, afi minn, og við sjáumst í Sumarlandinu um síðir.

Axel Viðar Egilsson.

Við hittum Hörð fyrst í apríl árið 2006. Amma og Hörður voru óaðskiljanleg og þótti okkur systkinunum það frekar skrítið til að byrja með því amma hafði alltaf verið ein frá því við mundum eftir okkur. Við sáum fljótt hvað Hörður var góður við ömmu og varð hann strax hluti af fjölskyldunni. Hann var alltaf áhugasamur um það sem var að gerast í okkar lífi. Hörður var alltaf fyrstur af stað þegar einhver var slappur á heimilinu til að meta ástandið og hafði Hörður tröllatrú á joði sem átti að virka á alls konar kvilla.

Herði þótti gríðarlega vænt um bílinn sinn. Við systkinin kölluðum bílinn hans Rauðu hættuna því Hörður þeyttist um á bílnum með ömmu hvert sem leið þeirra lá og síðustu árin, áður en hann lagði bílnum, var hann farinn að tjasla honum saman því hann vildi alls ekki kaupa sér nýjan. Þessi bíll var að hans mati bestur og enginn annar bíll myndi koma í hans stað.

Hann var mjög hjálpsamur og vildi alltaf svo vel með öllu sem hann gerði og eigum við systkinin margar skemmtilegar sögur sem við gleðjumst yfir í dag. Ein af þeim var að hann dreif sig út til að aðstoða við að þrífa bílinn ef Magnús og Sigurjón voru komnir út á plan en stundum greip hann í kústinn til að sópa laufunum af þakinu, bræðrunum ekki til mikillar gleði, en hann vildi svo vel.

Hann var mjög góður við börnin okkar og ljómaði alltaf þegar þau birtust. Þeim fannst alltaf gaman að kíkja upp til ömmu og Harðar og var mikið sport að fara í flugherminn í tölvunni hjá Herði. Harmonikkutónlistin var aldrei langt undan og var hann alltaf til í að dansa og sprella með börnunum. Hörður var mikill sælkeri og fannst honum mjög gott að fá sér súkkulaðimola og ís og nutu börnin góðs af því. Oft létu þessi yngstu sig hverfa upp til ömmu og Harðar og sáust svo aftur brosandi með súkkulaði út um allar kinnar.

Þótt Hörður hafi verið mikill sælkeri hugsaði hann alltaf vel um heilsuna og fóru þau amma saman í leikfimi á meðan heilsan leyfði. Hann var líka duglegur að gera æfingar heima og stundum sátum við systkinin á neðri hæðinni og heyrðum einhverja dynki fyrir ofan okkur. Þá var Hörður á fullu í æfingum og gaf ekkert eftir. Hörður passaði vel upp á mataræðið þrátt fyrir súkkulaðiátið og voru þau amma oft mikil krútt þegar þau skiptu mat sín á milli, því ekki vildu þau borða of mikið.

Hörður var mikill ferðalangur og ferðuðust þau amma mikið og vorum við systkinin búin að missa tölu á því hversu mörg skemmtiferðaskip þau fóru í. Hörður var alltaf mjög duglegur að taka myndir. Honum þótti rosalega gaman að sýna okkur myndirnar sem hann hafði tekið og var alltaf stemning að sitja saman á myndasýningu hjá Herði. Sýningarnar tóku oft langan tíma því myndirnar voru fjölmargar og þó að einhver úr hópnum þyrfti frá að hverfa þá hélt sýningin ótrauð áfram.

Helsta lífsmottó Harðar var að rífast aldrei og lifa í hamingju og það munum við systkinin taka með okkur út í lífið. Hörður var okkur sem afi og langafi barnanna okkar og eigum við eftir að sakna hans mikið. Hvíldu í friði elsku Hörður.

Eyrún Ósk, Sigrún Ólöf, Magnús Þór, Sigurjón Emil og fjölskyldur.

Ég er þakklát fyrir að hafa kynnst Herði. Hann var góður, blíður og umhyggjusamur maður. Ég mun aldrei gleyma hlýju hans og umhyggju þegar hann hjálpaði mér í veikindum sem ég glímdi við í einni af fyrstu heimsóknum mínum til Íslands.

Hörður var alltaf í góðu skapi og fullur af lífsþrótti. Hann var örlátur, greindur og ávallt góðviljaður. Hann lifði innihaldsríku lífi og skilur eftir sig djúp og eftirminnileg spor. Harðar verður sárt saknað af mörgum, þar á meðal mér.

Katherine Anne
Brenner.

Herði kynntist ég fyrir hálfri öld, vorið 1975, er ég hóf sérnám á augndeild Landakotsspítala. Hann var þá sérfræðingur þar og einn afkastamesti augnlæknir landsins. Ég held að hann hafi komið að augnskoðunum stórs hluta þjóðarinnar áður en yfir lauk. Skoðunartækni Harðar var óvenju vönduð, sem gerði hann að góðum og eftirsóttum augnlækni. Þá var hann handlaginn með afbrigðum og flestum skurðlæknum áræðnari.

Þrátt fyrir mikla vinnu taldi hann aldrei eftir sér að segja okkur yngri mönnunum til, enda virtist hann alltaf hafa nægan tíma eins og títt er um þá sem miklu koma í verk. Útsjónarsemin var ekki síður til staðar við ýmis önnur störf eins og viðhald húsa og bílaviðgerðir. Hann gerði allt með heilum hug og gleði og ég veit að bifvélavirkjar áttu það til að hringja í Hörð og ráðfæra sig við hann þegar viðfangsefnin voru flókin og illviðráðanleg.

Hörður naut sín vel á ferðalögum og var þar oftar en ekki í leiðtogahlutverki og hrókur fagnaðar.

Hörður var sérlega glaðlyndur alla sína löngu ævi, naut lífsins og farnaðist vel. Ég minnist þess eitt vor að Hörður sá dýrindis norsk fjallahjól í verslun og lagði til að við keyptum slíka gripi. Fórum við iðulega í kvöldhjólatúra um bæinn og eitt árið þegar hann var kominn vel á efri ár lét hann sig ekki muna um að hjóla með syni sínum þvert yfir hálendi Íslands. Hörður var jafnan heilsuhraustur, enda hófsemdarmaður á mat og drykk og hugaði vel að heilsu sinni með dansi og reglubundinni leikfimi. Síðustu ár var hann ötull í leikfimihópi aldraðra í Digraneskirkju.

Það er með söknuði að ég kveð góðan dreng og mikla fyrirmynd.

Guðmundur Viggósson augnlæknir.

Hörður læknir er dáinn. Hugurinn reikar aftur til októbermánaðar árið 1956 þegar ég flutti til Hvammstanga. Maðurinn minn, Sigurður H. Eiríksson, var heimagangur hjá Herði og hans konu, Huldu Tryggvadóttur, sem bjuggu þar með þrjá litla drengi, Hjalta, Kjartan og Egil, og mér var strax tekið eins og einni af fjölskyldunni.

Við Siggi tengdumst þessari fjölskyldu sterkum vináttuböndum sem héldust öll þessi 69 ár. Er við hittumst var kveðjan alltaf eins hjá Herði: „Þið eruð með mínum tryggustu vinum og hafið alltaf verið það öll þessi ár.“

Hörður var léttur og kátur með góðan húmor, það var oft kátt í stofunni hjá þeim Huldu. Þarna stofnuðum við Hulda og Magnea, ljósmóðir og hjúkrunarkona, Fegrunarfélagið sem hafði það að markmiði að gera umhverfi sjúkrahússins fallegt. Hörður og Siggi voru meðstjórnendur.

Hörður fór utan til náms í nokkur ár, oft komu kort frá þeim. Er heim kom bjuggu þau í Reykjavík. Þar var alltaf opið hús fyrir mína fjölskyldu og er margt að þakka.

Hörður var heilsugóður, stundaði bæði dans og leikfimi, en hann vantaði einn dag í 97 ár er hann lést.

Ég og mín fjölskylda þökkum af alhug fyrir öll árin 69. Allri fjölskyldu Harðar vottum við innilega samúð.

Bless Hörður.

Ingibjörg Pálsdóttir (Lilla Páls).

Hörður Þorleifsson augnlæknir sinnti lækningum í sérgrein sinni um árabil bæði á Íslandi og í Svíþjóð. Snemma á starfsferlinum var hann skipaður héraðslæknir á Hvammstanga, 1956-1961. Að loknum störfum þar árið 1961 fluttist hann til Svíþjóðar til sérnáms í augnlækningum. Þar sérhæfði hann sig í ýmsum tegundum flókinna augnaðgerða, svo sem við sjónhimnulosi.

Á héraðslæknisárunum var rekið sjúkrahús á Hvammstanga. Var það í tengslum við móttöku héraðslæknis og dvalarheimili aldraðra. Á sjúkrahúsinu var ágætlega búin skurðstofa og nýtti Hörður sér hana. Hann gerði ýmsar aðgerðir, svo sem botnlangaskurði, og lagaði kviðslit. Ýmsir áverkar eftir slys voru einnig á aðgerðalistanum. Bráðafæðingarhjálp var einnig af og til liður á dagskránni. Bifvélavirki staðarins hafði hlotið þjálfun í að svæfa sjúklinga fyrir aðgerð. Svæfingarnar fóru þannig fram að grisju var haldið þétt fyrir vitum sjúklings og bifreiðavirkinn hellti eter úr lítilli flösku á grisjuna og bað sjúklinginn að telja upp að tíu. Yfirleitt náði sjúklingur ekki að telja svo langt; hann sofnaði áður. Svo var bara aðalatriði að halda svæfingunni passlega djúpri. Mér vitanlega gerðist þetta án vandræða. Þetta var mörgum árum áður en Hvalfjarðargöng komu til sögunnar og flestir þjóðvegir án bundins slitlags. Á veturna voru þeir oft lokaðir vegna snjóþyngsla.

Héraðslæknirinn þurfti oft að fara í vitjanir og stundum langar leiðir. Í febrúar 1957 vann hann það afrek að ganga norður yfir Þorgrímsstaðafjall í snjókomu og byl um hávetur. Hann gekk á skíðum og heim aftur við annan mann. Allir akvegir voru ófærir en sjúklingurinn fékk viðeigandi meðferð með sýklalyfjum og batnaði fljótt.

Hörður og kona hans Hulda Tryggvadóttir voru áhugasöm um alla ræktun. Þau stunduðu trjárækt með hjálp vina á gróðursnauðum skika norðan við sjúkrahúsið. Vöxtur trjánna var mjög hægur í fyrstu en nú er þarna stæðilegur lundur sitkagrenis sem skýlir bæði læknishúsi og sjúkrahúsi.

Hörður var ákaflega farsæll í starfi sínu á Hvammstanga. Þegar undirritaður var skipaður héraðslæknir á sama stað árið 1975 til eins árs varð mér oft hugsað til hans og hans starfa bæði hér á landi og erlendis. Hann var maður mikilla mannkosta.

Á stund milli stríða hefur hann efalaust setið við eldhúsgluggann í læknisbústaðnum og virt fyrir sér Balafjöllin í hánorðri eða þá flutt sig yfir í borðstofuna þar sem Eiríksjökull blasti við í öllu sínu veldi á góðum degi.

Innilegar samúðarkveðjur til fjölskyldunnar.

Ingimundur

Gíslason.