Ásta Sigríður Hannesdóttir

Elsku fallega mamma mín, ég varð steinhissa þegar þú loksins fórst. Þú varst jú búin að hrista öll veikindi af þér, mjaðmagrindarbrot, sárt hjartaáfall, covid í tvígang o.fl. og þess vegna hélt ég að þú myndir líka hrista svolítinn bjúg í hjarta og byrjandi lungnabólgu af þér. Þú varst jú alla tíð svo mikill nagli! En þú ákvaðst að fara og hjá þér var elsku besta og yndislega Hanna Kristín, kletturinn þinn og sú sem þekkti þig best af öllum. Og þú fórst á föstudagskvöldi, þannig að við höfðum helgina til að átta okkur á þessu.

Elsku mamma mín, svona stutt eftir andlát eru hjörtu okkar eftirlifandi aum og orðlaus, en mitt er að fyllast af djúpu þakklæti. Það var svo skemmtilegt að alast upp hjá ykkur pabba, svo mikið hlegið og gantast og þar eð þið voruð komin í nokkur efni þegar ég fæddist keyptuð þið handa mér píanó og gáfuð mér tónlistarmenntun. Og, já, bestu menntun yfirhöfuð. Við systkinin áttum að hafa það miklu betra en þið höfðuð það þú misstir jú mömmu þína þriggja ára gömul og í okkur pumpað metnaði. Við áttum að standa okkur í lífinu og vera góð við aðra. Á heimili ykkar ríkti jafnrétti kynjanna, þið pabbi voruð jafningjar og hann sagði við okkur mamma ræður, mamma á. Þú hlóst og sagðir jafnvel futafut og hann tók oft stríðnislega um hökuna þína, sem honum fannst passa svo vel inn í lófann hans. Þú sjálf varst alltaf að, vaknaðir fyrst allra, útbjóst ljúffengt skólanesti, stússaðist á meðan við vorum í skólanum, eldaðir besta mat í heimi, söngst kát með dægurlögum sem spiluð voru í útvarpinu. Þú breyttir reglulega til í íbúðinni, þér fannst svo nauðsynlegt að fá tilbreytingu og við krakkarnir hjálpuðum þér við að færa húsgögnin. Þú varst hæstánægð, en það tók okkur krakkana tíma að venjast róttækum breytingunum. Þú hjálpaðir með heimalærdóminn, talaðir við vinkonur í síma, eldaðir kvöldmat, bakaðir kökur og stoppaðir loks í sokka um miðnætti, þegar við vorum löngu sofnuð.

Þú spilaðir á gítar og söngst fyrir okkur mér fannst sópranröddin þín fegurri en hjá fegursta lævirkja þú söngst með vinkonum þínum, söngst í Þjóðleikhúskórnum og fékkst þar einsöngshlutverk. Svo fórstu að læra snyrtifræði og allt í einu voruð þið Hanna Kristín, valkyrjurnar, komnar saman í atvinnurekstur og þú fljótlega af elju og skörungsskap í ýmsa félagastarfsemi. Já, þú varst alltaf að. Og við stolt af þér. Þú hættir svo til að geta fylgt pabba eftir til Kanada, þar sem hann var í þriggja ára virðingarstöðu. Seinna þegar ég komst kvikmyndaleikstjóranám í Þýskalandi ákvaðst þú að taka litla drenginn minn að þér í tvö ár, þangað til ég væri búin að koma undir mig fótunum, og þegar ég var síðar að taka kvikmyndir flaugst þú út til mín til að passa Andra minn á meðan. Hvílíkur klettur! Já, það varst þú elsku mamma mín, algjör klettur.

Og aftur gerðir þú okkur steinhissa. 82 ára gömul ferðu á myndlistarnámskeið og málar eftir það mikinn fjölda vatnslita- og olíumálverka. Hvílík færni og kunnátta! Þú varst sko ekkert blávatn, elsku mamma mín, heldur herforingi og eðallistakonusál, það sannaðir þú enn og aftur og nú stútfyllist hjarta mitt af stolti og þakklæti fyrir að hafa fengið að eiga þig sem móður og förunaut í lífi mínu.

Franz minn, sem alla tíð bar mikla virðingu fyrir þér, langar að biðja mig að skila miklu þakklæti til þín fyrir bátsferðina á Baskaton-vatni, þar sem þú varst sundurbitin af mýi en kvartaðir aldrei og faldir bólgurnar undir klæðnaðinum til að eyðileggja ekki ánægju okkar. Við Franz, Andri, Níní og Lúis biðjum svo fyrir hjartans kveðju til elsku pabba, elsku Kristínar ömmu og sérstaklega til elsku Vilborgar ömmu, sem þú fékkst nú að loksins hitta aftur eftir heil 93 ár! Það hafa orðið miklir fagnaðarfundir! Lifið nú öll heil og hamingjusöm í himnaríki! Sjáumst þar! Wir freuen uns auf euch! Wir lieben Dich!