Stefán Oddgeir Sigurðsson fæddist á Skíðastöðum í Lýtingsstaðahreppi 8. júní 1941. Hann lést 27. maí 2025.

Foreldrar hans voru hjónin Sigurlaug Guðmundsdóttir húsmóðir, f. 1911, d. 2003, og Sigurður Stefánsson, bóndi á Brúnastöðum, f. 1906, d. 1968. Bróðir Stefáns var Sigurður Sigurðsson, f. 1936, d. 2019.

Stefán var giftur Jónínu Hólmfríði Friðriksdóttur, f. 9. desember 1950. Foreldrar Jónínu voru Friðrik Ingólfsson garðyrkjubóndi, f. 1924, d. 2004, og Sigríður Magnúsdóttir húsmóðir, f. 1925, d. 2021. Börn Stefáns og Jónínu eru: 1) Sigurður Villi, f. 1972, giftur Sigurbjörgu Guðdísi Hannesdóttur, f. 1976. Þeirra börn: a) Sóley Líf, f. 2005, b) Sara Líf, f. 2005, d. 2007, c) Stefán Freyr, f. 2009, d) Pétur Logi, f. 2012. 2) Friðrik Smári, f. 1973, giftur Rikke Busk, f. 1974. Þeirra börn: a) Lea Siff, f. 2001, Lea Siff á dótturina Ísabellu Ronju, f. 2020, b) Svend Emil, c) Freyja Siff, f. 2009, fyrir átti Friðrik Smári Stefán Snæ, f. 1996. 3) Halldór Þorleifs Stefánsson, f. 1975, giftur Elísabetu Sigurðardóttur, f. 1974. Þeirra börn: a) Nína Margrét, f. 2001, b) Sigurður Hákon, f. 2006, c) Magnús Pálmi, f. 2009, 4) Stefán Eiríks, f. 1980, giftur Steinunni Völu Sigfúsdóttur, f. 1980. Þeirra börn: a) Snorri Þór, f. 2005, b) Friðrik Trausti, f. 2006, c) Nikulás Flosi, f. 2009, 5) Dagný Stefánsdóttir, f. 1982, í sambúð með Róberti Loga Jóhannessyni, f. 1970. Þeirra börn: a) Arnar Logi, f. 2009, b) Kolbrún Embla, f. 2012.

Stefán ólst að mestu upp í Reykjavík til 15 ára aldurs, fyrst með foreldrum sínum sem þá bjuggu í Reykjavík. Þegar Stefán var um fimm ára fluttu foreldrar hans á Brúnastaði í Lýtingsstaðahreppi en Stefán var á heimavist við Heyrnleysingjaskólann í Stakkholti 3 til 15 ára aldurs. Stefán fór þó á sumrin til fjölskyldu sinnar í Skagafjörðinn.

Stefán vann hin ýmsu störf á sinni starfsævi, hann var til sjós frá hinum ýmsu sjávarplássum á yngri árum. Hann vann á Keflavíkurflugvelli, hjá Rarik og við brúargerð. Eftir að Stefán kynntist Jónínu árið 1971 settust þau að í Laugarmýri þar sem þau hófu búskap, fyrst í stað með sauðfé en snemma skiptu þau yfir í garðyrkju og ráku Garðyrkjustöðina í Laugarmýri þar til starfsævi lauk. Meðfram garðyrkjunni var Stefán löngum á togara frá Sauðárkróki ásamt því að vinna við trésmíðar um tíma.

Stefán hafði mjög gaman að því að ferðast og fór í margar ferðir um landið, oftar en ekki með sínum kæru vinum úr Heyrnleysingjaskólanum sem voru honum eins og önnur fjölskylda. Hann naut þess mjög að ferðast erlendis, hafði unun af því að skoða heiminn og tók einstaklega vel eftir öllu á sínum ferðum.

Útför Stefáns fer fram í Sauðárkrókskirkju í dag, 11. júní 2025, klukkan 14.

Hlekk á streymi má finna á: www.mbl.is/utfarir-i-dag

Þá er rétt að rifja upp – orðin mín.

Þau eru stirð. Þau eru fá.

Þau sjálfsagt aldrei flugi ná.

Þau munu engu að síður alltaf bíða þín.

„Blessunin þetta þér, Stebbi minn!“

Það voru margar ferðir sem farnar voru með blóm og matjurtir frá Garðyrkjustöðinni í Laugarmýri til Sauðárkróks, Siglufjarðar og Ólafsfjarðar. Fátt þótti mér skemmtilegra en að fá að fara með pabba í eina slíka, helst til Sigló eða Ólafsfjarðar því þá var allur dagurinn tekinn í ferðina. Líklega hef ég verið í kringum 12 ára aldur þegar við pabbi þræddum götur bæjanna og börðum dyra í öðru hverju húsi til að færa heimilisfólki blómapantanir sínar. Það gekk auðvitað á ýmsu því að stundum, eftir að ég hafði bankað feimnislega á dyr, var fátt um svör og engir farsímar til að hringja í. Þá voru góð ráð dýr og tíminn til að afhenda knappur enda margar sendingar sem þurfti að koma til skila áður en hægt var að halda heim. Þegar ég rölti svo vonlítill til baka í bílinn hvar pabbi beið undir stýri þá leit ég til hans og yppti öxlum eins og til að segja í gegnum glerið: það er enginn heima, förum bara í næsta hús, þá sendi hann mig hiklaust aftur að húsinu til að berja fastar, hringja nokkrum sinnum bjöllunni eða jafnvel banka á bakdyrnar. Ég man vel að mér þótti þetta allt hið vandræðalegasta mál að ganga svona hart fram í þessum viðskiptum. Þegar ég mætti svo aftur að bílnum, enn með blómasendinguna í fanginu og hristandi hausinn til að gefa til kynna að það væri sannarlega enginn heima og það væri fullreynt þá steig hann út, dæsti og sagði: „Blessunin þetta þér, Stebbi minn“ og átti þá við „æ greyið mitt …“. Svo tók hann sendinguna og gekk hreint til verks, hann barði að dyrum – fast – og gekk svo rakleitt inn.

Þegar inn var komið þá kallaði hann „halló, halló …“ líkt og hann myndi heyra svarið sem á móti kæmi en þetta voru sennilega varnaðarorð til þeirra sem kynnu að leynast heima og voru óviðbúnir innrás. Þá kom það fyrir að hann fann húsfreyjur við hinar ýmsu athafnir eins og í baði. Þá afsakaði hann sig einfaldlega, tilkynnti erindið og beið svo fyrir utan. Oftar en ekki hafði hann erindi sem erfiði og kom þá út sigri hrósandi og það var auðvelt að sjá af brosandi andlitinu nákvæmlega allt sem þurfti: „Sko!“

Hann kláraði það sem hann tók að sér, hann gerði það alveg hiklaust. Mér fannst oft, þegar ég horfði á hann á spjalli við fólk hvort sem það var við leik eða störf, eins og hann hefði ekki verið látinn vita af því að hann væri heyrnarlaus og hans samskipti væru einhverjum takmörkunum háð. Hann var alltaf blátt áfram, einlægur, bjartur og jákvæður. Enda átti hann vini og kunningja alls staðar af landinu frá hinum og þessum störfum sem hann hafði unnið á sínum yngri árum, sem allir töluðu af aðdáun og hlýju um hann.

Ég hugsa oft til þessa eiginleika pabba og velti því fyrir mér þegar ég hika, hvað myndi hann gera? Hann spurði einfaldlega alveg fordómalaust og gekk svo beint til verks.

Hann var frábær fyrirmynd.

Ég elska þig og mun alltaf sakna þín.

Stefán Eiríks Stefánsson.

Í dag kveð ég elsku pabba, sem lést 27. maí eftir skammvinn veikindi. Ég hef oft hugsað um það hvernig það hefur verið fyrir 5 ára pabba að vera kominn í Heyrnleysingjaskólann ásamt öðrum krökkum og dvelja þar veturinn í heimavist, þar með talið yfir jólahátíðir, en á sumrin fór hann heim og svona gekk þetta til 15 ára aldurs. Það er erfitt að setja sig í spor barns fjarri fjölskyldu og í ofanálag að þurfa að þola harðræði í skólanum. Á þessum tíma var talið að heyrnarlausum farnaðist best ef þau lærðu talmál og varalestur í stað táknmáls. Var þeim því bannað að tala táknmál. Í gegnum skólagönguna og harðræðið er mér ljóst að á milli nemendanna myndaðist mjög sterk tenging og vinátta sem að hélst út alla ævina. Ég á afar kærar minningar af heimsóknum vina pabba í sveitina, það urðu ævinlega miklir fagnaðarfundir þegar vinir pabba birtust, oftar en ekki nokkrir í hóp. Það leið ekki á löngu þar til vinahópurinn var kominn til stofu og fór að „tala saman“ á táknmáli auðvitað. Það voru ekki lætin í þeim nema endrum og eins þegar hlátrasköll glumdu úr stofunni.

Pabbi hafði mikinn áhuga á bílum en það var ekki sjálfsagt að pabbi væri keyrandi því að það var ekki fyrr en 1964 sem að heyrnarlausum var leyft að taka bílpróf. En bílprófið tók hann og naut þess svo sannarlega að keyra (helst amerískan bíl), ekki nóg með að hann þveraði landið heldur vafðist það ekkert fyrir honum að keyra erlendis. Ég bjó um tíma í Lúxemborg og þar heimsótti hann mig eitt sinn og bað mig um að lána sér bílinn. Ég hváði við, en hann bað bara um kort og að ég pantaði gistingu og hélt svo af stað. Ég sat eftir með ástæðulausar áhyggjur. Pabbi skilaði sér alsæll til baka búinn að skoða það sem hann langaði að skoða og fannst þetta auðvitað ekkert tiltökumál.

Ég minnist söluferða með pabba um allt Norðurland vestra með gulrófur og kartöflur, bönkuðum á nánast öllum sveitabæjum og reyndum að koma þessum kræsingum í verð. Blómasöluferðir til Ólafsfjarðar og Siglufjarðar eru einnig minnisstæðar. Síðustu ár var pabbi hættur að keyra og heimsóknum vinanna fækkaði, en þá naut hann þess að tala við vini sína í gegnum netið löngum stundum og það þurfti að heyra í þeim nokkrum. Mér er ljóst að pabbi fór á mis við margt vegna fötlunar sinnar en aldrei kvartaði hann, þrátt fyrir heyrnarleysið var pabbi eldklár. Hann las mikið og fylgdist mikið með fréttum og lét sig varða öll heimsins mál. Pabbi kenndi mér að tefla og var liðtækur skákmaður, auk þess var mikið spilað á heimilinu og þar var pabbi afar slyngur. Undir það síðasta örlaði á smá pirringi hjá honum yfir því hvað honum hafði hrakað við taflborðið, en hann var þó alltaf til í leik og þá helst við barnabörnin sem nutu þess mjög að tefla við afa sinn.

Elsku pabbi ég verð þér ævinlega þakklátur fyrir allt sem þú hefur gert fyrir mig, þú kenndir mér að lífið er leikur sem ber ekki að taka of alvarlega en umfram allt kenndir þú mér æðruleysi.

Hvíl í friði elsku pabbi, þú varst algjör töffari og ég kveð þig með stolti.

Halldór Þorleifs Stefánsson.

Elsku pabbi minn Stefán Oddgeir Sigurðsson kvaddi þennan heim 27. maí 2025 aðeins nokkrum dögum fyrir 84 ára afmælisdaginn sinn, fæddur 8. júní 1941. Hann lifði löngu lífi sem hafði djúp áhrif á okkur öll sem fengum að kynnast honum.

Pabbi var maður með sterkan karakter, hlýtt hjarta og mikla lífsgleði. Hann hafði mikinn áhuga á bílum. Hann gat gleymt sér við að skoða, lagfæra eða ræða um bíla við alla sem vildu hlusta og áttum við ófáar stundir í bílskúrnum við bílviðgerðir saman.

Lengst af vann hann sem sjómaður, starfsævi sem var bæði krefjandi og gefandi í senn. Í áratugi sigldi hann um hafið og lagði á sig erfiði til að sjá fyrir fjölskyldunni sinni. Þrátt fyrir langar fjarverur var hann alltaf traustur klettur í lífi okkar fjölskyldunnar. Við systkinin vissum að þegar hann kom heim af sjónum var hann alltaf fullur eldmóðs og gleði yfir því að vera með okkur.

Pabbi kenndi okkur að meta vinnusemi, heiðarleika og styrk, en líka að njóta lífsins og gleðjast yfir litlu augnablikunum. Hann hafði einstakt lag á að segja sögur af lífinu á sjónum og ferðalögunum sem hann fór með félögum sínum. Þetta eru sögur sem munu lifa áfram í fjölskyldunni um ókomin ár.

Hann var ekki bara góður pabbi, heldur líka góður afi, bróðir, tengdapabbi og vinur. Við fjölskyldan eigum margar góðar og skemmtilegar samverustundir sem við munum varðveita. Það er erfitt að ímynda sér lífið án hans en á sama tíma erum við svo þakklát fyrir allt sem hann gaf okkur. Minningarnar um hann eru ómetanlegar og hann mun ávallt lifa í hjörtum okkar.

Hvíldu í friði, elsku pabbi. Við elskum þig og söknum.

Þinn sonur,

Sigurður Villi Stefánsson,
Sigurbjörg Guðdís
Hannesdóttir,
Sóley Líf, Þórarinn,
Stefán Freyr og Pétur Logi.

Stebbi var á margan hátt einstakur tengdafaðir og fyrirmynd. Þó hann hafi, að okkar mati sem yngri erum, stundum verið aðeins of mikið af gamla skólanum var hann líka nýjungagjarn.

Ég man til að mynda ekki eftir að hafa nokkurn tímann séð hann hræra í potti eða hella upp á kaffi. En þrátt fyrir núll færni í eldhúsinu, svo ég segi það bara hreint út, var æðislegt að borða með honum og elda fyrir hann mat. Stebbi var nefnilega áhugasamur um bókstaflega allt sem lagt var á borð fyrir hann og spenntur að smakka nýjungar, hvort sem það var eitthvað sem ég var að prófa mig áfram með, eins og glútenlaust frækex og þeyttur gúrkudrykkur, eða eitthvað meira spennandi eins og bragðsterkur marokkóskur pottréttur. Þegar hann var svo spurður að því hvernig honum líkaði, fékkstu ávallt strangheiðarlega endurgjöf í orðum og með handahreyfingum til undirstrikunar „jaaaá, þetta er mjög gott, mjög gott“ og svo benti hann með fingrinum um að fá meira á diskinn eða „neeeei, ekki gott“ og með snöggri handahreyfingu dregin skýr lína um að meira vildi hann ekki sjá.

Við Stebbi áttum það sameiginlegt að vera miklar félagsverur og njóta þess að vera innan um fólk. Hann var vinamargur og sótti held ég allar samkomur hjá Félagi heyrnarlausra í Reykjavík sem voru margar. Hann tileinkaði sér samskiptaforritin Skype og Facebook snemma og notaði mikið. Þá hikaði hann ekki við að renna suður á vinafundi, hvernig svo sem viðraði úti. Á meðan hann ennþá treysti sér til að keyra, fengum við hann því reglulega í heimsókn suður og náðum með honum góðum stundum í annars alla jafna þéttri dagskrá hans.

Stebbi var ekkert alltaf að stressa sig á að boða komu sína, hann mætti bara, enda efaðist hann ekkert um að hann væri velkominn. Sem hann líka ávallt var. Eitt föstudagskvöldið gerðist það reyndar að ég var, ótrúlegt en satt, barnlaus og ein heima. Ég hafði gripið dýrmætt tækifæri og boðið nokkrum vinkonum í mat og drykk. Nú skyldi sko spjallað, hlegið og dansað. Þegar við vorum nýsestar við matarborðið og ég við það að bjóða gestum að gjöra svo vel heyri ég útidyrahurðina opnast og askvaðandi gengur inn skælbrosandi og glorhungraður tengdapabbi minn. Í smástund hugsaði ég, ahhh … hvernig leysi ég úr þessu, en sá svo fljótt að það voru óþarfa áhyggjur. Stebbi var alsæll með félagsskapinn og átti ekki í neinum vandræðum með að falla inn í vinkonuhópinn minn, át og hló með okkur (og ábyggilega að okkur) og lét sig svo hverfa til vina sinna. Fyrir honum skipti held ég engu með hverjum hann sat til borðs. Mikilvægast var bara að það væri nóg af fólki.

Tengdapabbi minn vildi ekki verða gamall maður eins og hann sagði oft síðustu ár, fyrir honum var það bæði ópraktískt og leiðinlegt.

Ég hugga mig við það að hann var tilbúinn að kveðja okkur í bili og nú er hann kominn á góðan stað, til fundar við marga vini.

Steinunn Vala Sigfúsdóttir.