Völundur Jónsson fæddist á Víðivöllum í Fnjóskadal 6. ágúst 1943. Hann lést 21. maí 2025.

Völundur var sonur hjónanna Jóns Kr. Kristjánssonar og Huldu Bjargar Kristjánsdóttur. Systkini hans eru, Karl, f. 1935, Kristján, f. 1937, d. 2014, Álfhildur, f. 1938, og Aðalsteinn, f. 1949.

Minningarstund í Fossvogskapellu í dag, 11. júní 2025, klukkan 15.

Útför fer fram frá Hálskirkju í Fnjóskadal, 27. júní 2025, klukkan 14.

Völundur og Höskuldur kynntust í Laugaskóla og fóru síðan saman í MA. Þar kynntust þau Sigga og urðu í sama vinahópnum. Völundur var sérstakur í háttum og ekki allra en naut sín að mörgu leyti vel í Laugaskóla og í MA. Þar eignaðist hann vini sem hann mat mikils og hélt tryggð við til æviloka.

Völundur var góður námsmaður og nokkuð jafnvígur á allar greinar. Leikfimi og sund voru þó þær námsgreinar sem lágu síst fyrir honum. En ólíkt mörgum í svipaðri stöðu lét hann sér aldrei koma til hugar að fá „vottorð“ í leikfimi eða sundi. Hann lét sig bara hafa það að mæta í alla leikfimitíma og sundtíma þótt þeir hljóti oft að hafa verið honum talsverð raun.

Völundur var vel ritfær, smekkmaður á mál og vandvirkur á því sviði. Hann vann talsvert við yfirlestur og lagfæringar á textum, bæði frumsömdum og þýddum, fyrir ýmsar stofnanir. Hann fékkst líka sjálfur við þýðingar, einkum á fræðilegu efni, en þýddi líka eina barnabók úr sænsku. Hann var ekki hraðvirkur og kvartaði stundum yfir því að fyrir verkefni eins og yfirlestur handrita og lagfæringu texta væri alltaf greitt samkvæmt nokkurs konar uppmælingu. Þar af leiðandi væru þeir sem vönduðu sig minnst og köstuðu höndunum til verksins á besta tímakaupinu. Almennt má segja að hraðinn í samfélagi nútímans hafi ekki hentað honum vel.

Völundur var mikill málvöndunarmaður og honum féll það mjög illa ef málfar var klúðurslegt eða rangt að hans mati. Hann hringdi því stundum í málfarsráðunaut Ríkisútvarpsins til að kvarta yfir einhverju í málnotkun í útvarpinu. Honum þótti líka mjög slæmt ef rangt var farið með söngtexta og ræddi oft um það.

Völundur var mikill áhugamaður um útvarpstækni, útvarpstæki og fjarskipti hvers konar. Hann var sjálfur radíóamatör og í talsverðu sambandi við aðra áhugamenn á því sviði og bar mikla virðingu fyrir öflugum mönnum á þeim vettvangi. Þrátt fyrir þetta var hann í raun og veru ekki tæknilega sinnaður. Hann fékk sér því aldrei snjallsíma, var dálítið tortrygginn út í netið, taldi varasamt að treysta Google og Wikipediu og fésbókin hentaði honum ekki.

Völundur hafði ágæta kímnigáfu og hún naut sín vel í tækifærisræðum hans. Skólasystkinum hans úr MA er t.d. minnisstæð ræða sem hann flutti í samkvæmi á 40 ára stúdentsafmælinu. Þar fór hann yfir einkenni og feril helstu kennara okkar í MA á skemmtilegan hátt. Hann hafði líka gaman af tónlist en var enginn framúrstefnumaður á því sviði frekar en öðrum. Danstónlist frá sjötta og sjöunda áratug síðustu aldar var í uppáhaldi hjá honum og hann hafði líka gaman af því að dansa.

Eftir að heilsan fór að bila dró Völundur nokkuð úr heimsóknum til vina og kunningja og fór í auknum mæli að treysta á símann til samskipta við annað fólk. Þau símtöl gátu oft orðið býsna löng og tekið óvænta stefnu, en algengt umræðuefni var skyldfólk og kunningjafólk fyrir norðan. Gilti þá einu hvort viðmælandinn þekkti þetta fólk eða ekki.

Völundur sýndi fjölskyldu okkar alltaf mikla vinsemd og að leiðarlokum viljum við þakka fyrir langa samfylgd.

Höskuldur og Sigríður (Sigga).