Sigrún Aspelund fæddist 11. apríl 1946. Hún lést 3. maí 2025.

Útför Sigrúnar fór fram 10. júní 2025.

Í dag minnist ég ástkærrar tengdamóður minnar Sigrúnar Aspelund sem lést á Landspítalanum þann 3. maí síðastliðinn.

Sigrúnu kynntist ég 1988 eftir ferð til Þýskalands en í þeirri ferð kynntumst við Rikki. Sigrún átti að vera í sömu ferð en varð að hætta við á síðustu stundu vegna veikinda og fékk því Rikka til að fara í sinn stað ásamt fleirum með hóp af fólki. Örlögin gripu í taumana og við Rikki kynnumst, þetta var allt skrifað í skýin eins og hún grínaðist stundum með og nefndi oft að ég væri dóttirin sem hún eignaðist aldrei.

Sigrúnu var margt til lista lagt, hún málaði til dæmis postulín af mikilli list, eldaði besta mat í heimi, var ötul í félagsmálum af ýmsu tagi og blandaði sér seinna meir í pólitík og hafði þar sterkar skoðanir og lét rödd sína heyrast. Hún sat í ýmiss konar nefndum og stjórnum og hafði mjög gaman af. Sigrún hafði gaman af veisluhöldum, galdraði fram hinar ýmsu kræsingar og hafði ekki mikið fyrir því.

Sumarbústaður sem þau hjónin áttu við eystri Rangá var þeirra griðastaður og dvöldu þau þar löngum stundum, þar plantaði hún trjám eins og enginn væri morgundagurinn og hafði gaman af og skrásetti allt skipulega í gestabók hússins, tók þar fram hvar plönturnar voru keyptar, hvað þær voru í cm og hvað þær kostuðu. Í dag grisjum við þessa miklu gróðursetningu með hlýju í hjarta.

Sigrún var mikill kvenskörungur og var virkilega seig í að fá fólk til að aðstoða sig og voru þær ekki ófáar sendiferðirnar sem maður fór í, allt til að létta undir þegar hún efndi til stórra veislna og mikið lá við.

Börnin okkar voru ömmu sinni allt og var dekrað við þau í hvívetna, langömmubörnin hennar Ísabella Manda, Frosti Már, Aron Emil og Emil Mói voru hennar uppáhaldsmolar og elskaði hún að grínast með þeim og spilla svolítið, þau voru hennar sólargeislar.

Ég kveð mína ástkæru tengdamóður og þakka fyrir árin okkar i blíðu og stríðu. Nú ertu laus allra þjáninga og getur haldið veislurnar með fólkinu þínu þarna hinum megin. Þangað til næst elsku tengdó. Takk!

Vertu yfir og allt um kring

með eilífri blessun þinni.

Sitji guðs englar saman í hring

sænginni yfir minni.

(Sigurður Jónsson
frá Presthólum)

Þín,

Lilja.

Sigrún Aspelund var þeirrar gerðar að hún mætti öllum sínum verkefnum glöð, jákvæð og lausnamiðuð; það virtist ekki skipta hana máli hvort um gleðileg verkefni væri að ræða eða erfið og leiðinleg. Hún var búin, eða byggði á einhvern hátt persónutöfra sína upp þannig að döprustu sálir fóru sigurvissar af hennar fundi. Þetta átti við um alla; frambjóðendur, umsækjendur, syrgjendur og sjúklinga, svo fáeinu sé haldið til haga. Á óskiljanlegan máta tókst henni, sem ég held að sé stórbrotin og einstök list, að halda sér í senn í fram- og bakvarðasveit; hún sótti fast með sjarma en vék fyrir rökum; hún mýkti lendingar hvort heldur sigur var í höfn eða ósigur.

Flestir framsóknarmenn voru vinir hennar, enda fór þeim það betur vildu þeir upp á dekk á annað borð. Það átti þó engan vegin við um alla framsóknarmenn!

Mér þótti skemmtileg saga Hrafnkels Helgasonar, vinar míns, sem hann sagði mér þegar hann kom heim úr einhverri leiðsagnarferð um Rínardalinn. Hann sagði samferðafólk sitt hafa verið heldur fáfrótt um Njálu og fararstjórann aldeilis alveg úti á þekju; fylgdi því þó ekki frekar eftir. Hann lét sig þó hafa það að kvarta undan fararstjórninni við ferðaskriftstofuna sem síðan kom kvörtuninni áleiðis til fararstjórans. Fararstjórinn, sem var Sigrún Aspelund, hafði samband við þennan óánægða ferðalang og bauð honum út að borða á Hótel Holt hvar málið voru rædd í þaula. Þeim samskiptum lauk með farsælu hjónabandi.

Það var unaðslegt að fylgjast með ást og virðingu þessara hjóna hvors til annars, hvernig þau í gáska, gamni, alvöru, sátt, ósátt en samlyndi þó lifðu þessu lífi.

Á lífsleiðinni hef ég eignast og átt marga trúa og góða vini, en enga eins og Sigrúnu og Hrafnkel. Það eru ekki margar konur sem bjóða í gæsa-stórveislu sem sama (style) stíl og Sigrún Aspelund. „Sæll séra Önundur, við hónin bjóðum ykkur hjónum í gæsaveislu hingað á Vífilsstaði þriðja í jólum, – og þið mætið!

Guð blessi minningu Sigrúnar Aspelund og Hrafnkels Helgasonar yfirlæknis á Vífilsstöðum.

Önundur S. Björnsson.

Elsku Sigrún, það er erfitt að hugsa til þess að þú sért farin. Ég veit ekki hversu oft mig hefur langað til að taka upp símann síðasta mánuðinn og spjalla við þig, það var alltaf gott að heyra í þér.

Ég kynntist Sigrúnu fyrir um 12 árum þegar við störfuðum saman í Framsókn, við urðum strax góðar vinkonur þrátt fyrir dágóðan aldursmun og héldum vinskap alla tíð. Við náðum einstaklega vel saman og gátum spjallað um allt milli himins og jarðar.

Það eru ótal minningar sem koma upp í hugann þegar ég hugsa til Sigrúnar. Við bjuggum um tíma í göngufjarlægð frá hvor annarri sem leiddi til þess að ég var tíður gestur hjá henni, við fengum okkur ófáa vanillukaffibolla yfir spjalli. Við áttum það til að fara í bíltúr hingað og þangað og alltaf var endað á pylsubarnum í Hafnarfirði. Minnisstæðar eru ferðirnar okkar til Munchen, en við fórum tvisvar út saman, hún vissi um alla bestu staðina og var með allt skipulagt, enda vön.

Sigrún var ótrúleg kona, hún átti alltaf skemmtilegar sögur að segja manni frá fyrri tíð. Hún þekkti marga og gat alltaf reddað öllu, sama hvort það var konfekt fyrir jólin eða koma bílnum á bílaverkstæði, hún þekkti alltaf einhvern. Sigrún skipulagði líka marga viðburði á meðan við þekktumst, hún tók öll boð skrefinu lengra, flottustu boðin voru þau sem Sigrún skipulagði.

Sigrún hafði mikinn áhuga á stjórnmálum og tók virkan þátt í pólitísku starfi fyrst hjá Framsókn og síðar í Miðflokknum. Sigrún sá alltaf til þess að góð mæting væri á fundi, hún var öflug að raða á lista fyrir kosningar og fá fólk til að taka þátt í starfinu, því var oftar en ekki leitað til hennar. Ég gat alltaf treyst á Sigrúnu þegar ég þurfti ráð um pólitíkina, hún gaf alltaf góð ráð og hafði alltaf rétt fyrir sér.

Elsku Sigrún, takk fyrir einstaka vináttu, ég mun aldrei gleyma þér.

Þín vinkona.

Fjóla Hrund.