Gréta Ólafía Ágústsdóttir fæddist 14. febrúar 1936 í Lækjarhvammi í Austur-Landeyjum. Hún lést á hjúkrunarheimilinu Grund 21. maí 2025.

Foreldrar hennar voru Ágúst Guðlaugsson, f. 14.8. 1903, d. 26.8. 1991, og Guðmunda Steinunn Ólafsdóttir, f. 4.4. 1904, d. 12.10. 1996. Hún ólst upp í Lækjarhvammi ásamt tveimur systkinum, Ingibjörgu, f. 1933, d. 2019, hún var gift Þorsteini Guðlaugssyni, börn þeirra eru Steinunn Jakob og Berglind, og Ingva Guðlaugi, f. 1934, sem er giftur Hjördísi Marmundsdóttur og eiga þau tvö börn, Elfu og Aðalstein.

Gréta giftist Einari Inga Jónssyni frá Núpi, f. 1.3. 1937, þann 4. ágúst 1962. Þau fluttu til Reykjavíkur árið áður og bjuggu í kjallaraíbúð á Kambsvegi. Í sama húsi bjó Ingibjörg systir Grétu.

Dóttir Grétu er Hafdís, f. 1959, faðir hennar er Jóhannes Jóhannesson.

Sonur Grétu og Einars er Jón, f. 1962, giftur Huldu Emilsdóttur, f. 1962, sonur hennar er Gísli Elí Guðnason, f. 1979, giftur Söndru Kristínu Jónsdóttur, f. 1979. Þeirra börn eru Kamilla Mist, f. 2000, Emilía Marín, f. 2004, og Nadía Mýr, f. 2008.

Börn Jóns og Huldu eru: a) Andri, f. 1991, giftur Hildi Sigrúnu Einarsdóttur, f. 1991. Börn þeirra: Einar Breki, f. 2017, Viktor Ingi, f. 2019, og Sóley María, f. 2023. b) Karen, f. 1993, gift Berki Hrafni Sigurbjörnssyni, f. 1997. Börn þeirra: Emilía Mjöll, f. 2021, og Marinó Ingi, f. 2023.

Gréta var sveitastelpa sem langaði að læra meira og fór í Húsmæðraskólann á Laugarvatni. Hún vann stóran hluta ævinnar við saumaskap heima og í fyrirtækjum, m.a. fyrir Heimilisprýði. Eins var hún mikil hannyrðakona, prjónaði og saumaði út. Hluta ævinnar vann hún í fiski á Kirkjusandi og við fleiri störf. Einnig vann hún sem gæslukona á gæsluvöllum Reykjavíkur.

Þau Einar voru bæði úr sveit. Á meðan foreldrar þeirra bjuggu í sveitinni voru ófáar ferðirnar farnar þangað. Seinna keyptu þau land við Gíslholtsvatn í Holtum og reistu þar sumarbústað. Þar varð þeirra sælustaður og voru ófá handtökin við að rækta upp landið og halda bústaðnum við. Þegar þau voru komin á eftirlaun fluttu þau í bústaðinn um páska og komu til Reykjavíkur á haustmánuðum. Gréta greindist með parkinsonsjúkdóminn 2016 og síðustu æviárin dvaldi hún á Grund ásamt Einari.

Útför Grétu fer fram frá Háteigskirkju í dag, 12. júní 2025, og hefst athöfnin klukkan 11.

Elsku mamma.

Það er sárt að sjá á bak þér eftir öll þessi ár. Huggun í þeim harmi er að vita af þinni sterku trú en þú efaðist aldrei um að líf væri að loknu þessu. Gott er að vita af því að þú ert núna laus við allar kvalirnar og erfiðleikana sem fylgdu þessum andstyggðarsjúkdómi sem parkinson er. Við hin sitjum hins vegar eftir með stórt skarð þar sem nærvera þín var.

Þær eru ótal margar minningarnar frá löngum ferli okkar saman. Alltaf varst þú stór hluti af lífi mínu og tilbúin að hlusta. Það var gott að hafa þig á hliðarlínunni og vita af kærleikanum sem aldrei var neinn efi um. Við áttum margar góðar stundir bæði í sumarbústaðnum og á Blöndubakkanum og gátum rætt endalaust um gróður, blóm o.fl. Blómaáhugann áttirðu ekki langt að sækja til hennar ömmu en ég man ennþá eftir öllum blómunum hjá henni. Áhugi á andlegum málefnum var mikill og þú reyndir oft að sannfæra aðra sem ekki trúðu á neitt framhaldslíf. Í ljósi þessa langar mig til að deila ljóði eftir Rumi þýddu á ensku af Coleman Barks í minni lauslegu þýðingu.

Vendu þig.

Smátt og smátt, vendu þig.

Þetta er það sem ég vil segja.

Vendu þig af því að vera fóstur

sem þiggur næringu úr blóðinu,

yfir í ungbarn sem drekkur mjólk,

yfir í barn á föstu fæði

að leita eftir visku,

og elta ósýnilegri bráð.

Ímyndaðu þér að ræða við fóstur.

Þú gætir sagt: „Heimurinn
fyrir utan er mikilfenglegur
og fjölbreyttur.

Þar eru hveitiakrar, fjallaskörð

og aldingarðar í blóma.

Á nóttunni er himinninn þakinn
stjörnuþokum

og í sólinni dansa vinir í
brúðkaupi.“

Þú spyrð fóstrið af hverju

það kúldrist í myrkrinu með
augun lokuð.

Hlustaðu á svarið.

Það er enginn „annar heimur.“

Ég þekki bara það sem ég upplifi.

Þú hlýtur að sjá ofsjónir.

Það eru engin orð til að lýsa söknuðinum þegar hjartfólginn einstaklingur kveður okkur. Ég enda því á að segja það sama og við sögðum oft þegar við kvöddumst, vitandi það að hver stund gat verið lokakveðjustundin. Takk fyrir allt, mamma mín.

Hafdís Einarsdóttir.

Hún Gréta föðursystir mín hefur verið partur af lífi mínu frá upphafi.

Svo bar til að móðir mín var komin til höfuðborgarinnar og beið þess að frumburðurinn kæmi í heiminn. Dvaldi hún hjá ömmu og afa en systurnar Gréta og Ingibjörg bjuggu í sömu götu með sínum fjölskyldum.

Mamma og Gréta voru góðar vinkonur. Þær kynntust upphaflega á vertíð í Eyjum er Gréta fékk mömmu með sér þangað því hún hafði trú á stelpunni þó að þær þekktust ekki mikið. Gréta las rétt í spilin og í Eyjum náðu þær vel saman og úr varð ævilöng vinátta.

Þegar þarna var komið við sögu, vildi Gréta ólm stytta mömmu biðina eftir frumburðinum og bauð henni í bíltúr. Vildi hún sýna henni nýju íbúðina þeirra Einars sem þá var í byggingu. Lá leiðin upp í Breiðholt. Á þeim tíma var sú leið ekki bein og breið eins og nú, heldur grýtt og alveg einstaklega holótt. Upphófst mikill hristingur og skakstur og skipti engum togum að fæðingin fór í gang og leit ég þar dagsljós hið fyrsta sinn eftir að við mamma höfðum með harðfylgi náð inn á fæðingardeild.

Allt frá þessum fyrsta bíltúr var Grétu mjög umhugað um litla snáðann sem þarna kom í heiminn. Breytti þar engu þó að með tíð og tíma yxi hann úr grasi og breyttist úr ungbarni í stútungskarl. Alltaf var Grétu jafn hlýtt til hans og umhugað um heilsufar, líf hans og störf. Þegar ég svo sjálfur eignaðist fjölskyldu, spurði Gréta foreldra mína ávallt frétta af okkur og hvað strákarnir mínir væru að bralla.

Pabbi og Gréta voru náin systkini allt frá æskuárum. Einhvern tíma sagði pabbi mér að hann hefði aldrei kynnst jafn heilsteyptri manneskju og henni Grétu. Það er hverju orði sannara. Þegar við systkinin vorum að alast upp og fjölskyldan skrapp í bæinn var heimsókn til Grétu og Einars í Blöndubakka einn af föstum punktum og ávallt tilhlökkunarefni. Þau hjónin voru höfðingjar heim að sækja og til þeirra var gaman að koma því þar á bæ voru eldri krakkar, Hafdís og Nonni, sem gátu lumað á ýmsu sem spennandi var að skoða. Líka var gaman þegar þau hjón komu í heimsókn á Hlíðarveginn. Þá var glatt á hjalla og systkinin, pabbi og Gréta, nutu þess að eiga stundir saman og spjalla um nýja tíma og gamla og jafnan var velferð fjölskyldumeðlima þeim efst í huga.

Gréta og Einar áttu sér líka paradís í sumarbústað við Gíslholtsvatn. Þar voru þau hjón í essinu sínu og samhent. Í bústaðnum sinnti Gréta gróðrinum enda varð allt fallegt og blómstraði í höndunum á henni en Einar var fiskinn, veiddi vel og dró björg í bú.

En nú er lífsgangan hennar Grétu á enda. Margs er að sakna en ekki leikur þó á því vafi að hinum megin eru fagnaðarfundir. Gréta fær þar höfðinglegar móttökur. Þar er móttökunefndin sem við áður heimsóttum í bæjarferðunum með ömmu, afa, Ingibjörgu og Steina fremst í flokki og þegar hugsað er til þess, veit maður að engu er að kvíða. Fyrir hönd okkar á Hlíðarveginum segi ég takk fyrir allt, Gréta mín, við sjáumst síðar.

Einari, Hafdísi, Nonna og ömmubörnum votta ég innilega samúð.

Aðalsteinn Ingvason.