Guðrún Nanna Þorsteinsdóttir

Nanna Þorsteinsdóttir fæddist á Hvammstanga, 14. júlí 1931. Hún lést á Landspítalanum 31. maí 2025.

Foreldrar Nönnu voru Þorsteinn Ásgeirsson, f. 27. júlí 1902, d. 13. ágúst 1980, og Gyða Daníelsdóttir, f. 2. júní 1904, d. 20. ágúst 1963. Systir Nönnu var Fanný Erna Þorsteinsdóttir, f. 24. janúar 1927, d. 22. mars 1956.

Nanna giftist Héðni Skúlasyni lögreglufulltrúa 30. júní 1951. Héðinn var fæddur 26. ágúst 1929, látinn 11. nóvember 1996. Nanna og Héðinn áttu fjögur börn. Þau eru: 1) Margrét, f. 19. maí 1952, gift Ólafi Inga Baldvinssyni, börn þeirra eru Guðný Birna og Hanna Rún, barnabörn þeirra eru sex og langömmubörn eru þrjú. 2) Þorsteinn, f. 13. maí 1954, d. 19. mars 2025. Hann var kvæntur Maríu Birnu Gunnarsdóttur, d. 31. maí 2025. Börn þeirra eru Nanna, Erna og Telma Huld, barnabörn þeirra eru sex. 3) Hilmar, f. 17. apríl 1959, kvæntur Lenu Mariu Nolén. Börn þeirra eru Davíð Axel og Lilja Súsanna. Barn frá fyrra sambandi er Héðinn. Barnabörn þeirra eru tvö og eitt langafabarn. 4) Örn, f. 28. júní 1964, kvæntur Hönnu Hilmarsdóttur. Börn þeirra eru Hilmar Sindri og Héðinn Snær. Barnabörn þeirra eru þrjú.

Nanna ólst upp á Hvammstanga til tíu ára aldurs og flutti þá til Reykjavíkur í Grímsstaðaholtið. 16 ára gömul fella þau Héðinn hugi saman á skautum á Reykjavíkurtjörn. Þau hófu búskap að Fálkagötu en byggðu sér síðan framtíðarheimili að Akurgerði 58. Hin síðustu ár bjó Nanna að Sólvangsvegi 1, Hafnarfirði.

Nanna var alla sína tíð sölukona, lengst af hjá Pennanum, bæði í verslun og heildsölu. Nanna hafði einstaka ánægju af dansi, spilamennsku og var mikil félagsvera.

Útför hennar fer fram í dag, 12. júní 2025, frá Hafnarfjarðarkirkju klukkan 15.

Kæra mamma okkar, við sitjum hér saman og hugsum til þín, allt sem við áttum og reyndum saman. Þú varst einstaklega lífsglöð, varst ávallt kjarninn í okkar stóru fjölskyldu og því ekki að ástæðulausu að við sögðum þig ættarlaukinn okkar.

Margt í þínu lífi var áskorun, allt frá barnæsku, m.a. í sveit, þar sem þú hafðir það hlutverk, alein, að reka kýrnar á milli eyja í Breiðafirði. Þar lentir þú í að flæddi á milli en þú stóðst ekki ráðalaus, 6 ára, heldur skutlaðir þér á bak einni og komst þannig yfir. Einnig fórstu ein í rútu í bæinn í upphafi hernámsáranna þar sem hún var stöðvuð af breskum hermönnum og mættu þeir inn í rútuna gráir fyrir járnum, þú minntist oft á þetta atvik sem hafði á þig mikil áhrif.

Með pabba, æskuástinni þinni, byggðuð þið okkur öruggt heimili. Við vitum í dag að oft var þröngt í búi en aldrei fundum við fyrir öðru en umhyggju og aldrei skorti.

Það var sárt að sjá að þegar við vorum komin á okkar fullorðinsár, þið með bjarta framtíð fram undan, að pabbi skyldi veikjast og í kjölfarið hrundi tilvera ykkar. Þú stóðst frammi fyrir þinni stærstu áskorun í lífinu en mættir henni af æðruleysi og styrk. Löng og erfið ár tóku við sem enduðu á því óhjákvæmilega, með láti pabba. Þá stóðst þú ein, sjálfstæð og með viljann að vopni að eiga gott líf. Að vinna var þér mikilvægt og árin þín hjá Pennanum voru þér gæfurík og þú skilaðir þar af þér langri starfsævi með stolti.

Það var erfitt að missa Dodda okkar, rétt fyrir tveimur mánuðum og svo Maríu mágkonu, nóttina sem þú lást þína banalegu. Þér féll það þungt að þurfa lifa barnið þitt, það eigi ekkert foreldri að þurfa að upplifa.

Yndislegt var að hafa þig hjá okkur heima, þú lást ekki á skoðunum þínum, með ábendingar um hvað betur mætti fara í heimilishaldinu, hvort ekki væri nú betra að hafa þennan eða hinn hlutinn öðruvísi, pólitíkin var mikið rædd og almennt um landsins gagn og nauðsynjar. Fjölskyldan var þér afar mikilvæg, þú vaktir yfir hverju okkar í kærleika og ást. Mikil amma varstu og eiga börnin okkar mikilvægar og kærleiksríkar minningar þar sem þú hjálpaðir okkur með uppeldi, umönnun barna okkar. Bjartur í Sumarhúsum, litli Yarisinn þinn, var þinn fákur sem þú skutlaðir krílunum í, þó stundum styndu börnin upp að amma keyrði dálítið hratt.

Það er ólýsanlega erfitt að hugsa til þess að þú sért farin. Við vitum að þú varst södd lífdaga, varst með okkur, hress og kát, fram á síðasta dag og því er skarðið svo stórt.

Kæra mamma, þú ert með okkur í hjarta um aldir og ævi, kærleikurinn er ástin, umhyggjan, lífið, kærleikurinn ert þú. Svo hittumst við með sól að morgni

Margrét, Hilmar og Örn.

Ég var 17 ára þegar Örn kynnti mig fyrir Nönnu. Hún var hlýleg, örlítið feimnisleg þegar hún heilsaði mér og sagði: „Við heitum næstum því sama nafninu.“ Þessu fylgdi fallegt bros og hlýlegt faðmlag. Ég man ekki eftir öðru en að hafa þekkt Nönnu síðan, engin formlegheit eftir þetta. Hún tók þessu stelpuskotti opnum örmum og hef ég tilheyrt hennar fjölskyldu síðan.

Ég var mikið í Skipholtinu á þessum tíma og fékk að kynnast Nönnu vel. Hún vann fullan vinnudag, hélt heimili ásamt því að sinna Héðni veikum. Þó hún gæti verið þreytt gaf hún engan afslátt af skyldum sínum og hafði einnig tíma til að fylgjast með lífi okkar Arnar, hinna barnanna og barnabarnanna. Fólkið hennar skipti hana miklu máli. Ég sé hana fyrir mér á spjallinu við okkur eftir matinn, nartandi í matarleifarnar sem fengu að standa aðeins á borðinu því hún þurfti að spyrja okkur um gang mála í okkar lífi og spjalla almennt um heima og geima. Verkefnin voru oft á tíðum stór og hefur mér ávallt þótt einkenna þessa fjölskyldu samheldni í blíðu og stríðu.

Eftir að strákarnir okkar fæddust vorum við fjölskyldan svo lánsöm að heimili okkar fylgdi ávallt elsku ömmudúóið. Ömmurnar tengdust vinaböndum og oft pössuðu þær hundana og drengina saman. Nanna orðaði það vel þegar við kvöddum Jöru ömmu og hún skrifaði undir minningagreinina, hin amman. Og hversu mikla huggun ég fékk þegar hún hélt í hönd mína, kreisti fast og sagði hljóðlega, „ég veit elskan“. Og hún vissi. Ég hef alltaf vitað hversu dýrmætar ömmurnar voru á heimilinu og er óendanlega þakklát fyrir þá arfleifð sem þær skilja eftir.

Nanna var skemmtileg og lífsglöð kona sem missti ekki af gleðskap eða hittingi innan fjölskyldunnar og eru þær margar gleðistundirnar sem við minnumst; öll afmælin hennar, Flippers-áramótin, grillveislur, brúðkaup og svo mætti lengi telja. Alltaf var hún mætt, glæsileg og í góðu skapi. Hver gjöf var úthugsuð, hver flík var vel valin og aldrei kom maður að tómum kofunum með umræðuefni við Nönnu. Hún las allar fréttir spjaldanna á milli, hafði sterkar stjórnmálaskoðanir, las úrval bóka, var alæta á sjónvarpsþætti og hefði getað ritstýrt tímariti eins og Hús og híbýli. Hún hafði gaman af að spila, var góður dansari og elskaði slæður og klúta. Hún kafaði einnig djúpt í tilgang lífsins og leitaði víða að svarinu. Við áttum svo ótal mörg samtöl um lífið og tilveruna og einlæg trúnaðarsamtöl sem ég varðveiti í hjarta mínu.

Á tímamótum stendur eftir ljóslifandi minning um sjálfstæða, sterka, vandvirka, glæsilega, greinda, elskulega og skemmtilega konu sem ég sakna óendanlega mikið. Ég er svo þakklát henni fyrir að taka mér opnum örmum og leyfa mér að taka þátt í lífi hennar, vera mér náin og mér stoð og stytta í lífsins ólgusjó. Ég samgleðst henni einnig innilega, hún var tilbúin til nýrra ævintýra, þess fullviss að hún myndi hitta elsku Héðin, Dodda og aðra ástvini sem á undan eru gengnir.

Ég kveð þig elsku Nanna mín í kærleika og með virðingu og þakklæti. Þú verður ávallt með okkur í hug og hjarta. Þín,

Hanna.

Elsku amma mín. Sárt er að kveðja þig en ég veit svo vel að þú ert komin til afa og þér líður vel.

Ég sagði oft við þig að þú værir mikil fyrirmynd, lést ekkert stoppa þig – sund á hverjum degi, ákvaðst að læra skriðsund þegar þú hættir að vinna – fórst það sem þú vildir og gast allt. Þú sást sjálf um bílana þína sem þú nefndir alla, vildir alltaf hafa þá hreina og fína, hjólkoppana í baðkarið og skósvertu á gúmmímotturnar.

Þegar við systurnar vorum litlar þá komstu oft með gjafir til okkar, oftast eitthvað mjög sérstakt sem mér þótti mjög vænt um. Ég man líka svo vel þegar ég fékk að vera hjá ykkur afa og gista með monsurnar mínar í stóra rúminu ykkar.

Ég er þakklát fyrir tímann okkar saman, til dæmis þegar ég fékk að búa hjá þér og eins að vinna með þér í Pennanum og vera samferða þér í vinnuna á bílnum þínum sem þú nefndir Nonna. Hressa amma mín. Þú hélst skopskyninu allt til enda, sem sást ágætlega á sjúkrahúsinu í lokin þegar þú stríddir börnunum þínum á því að þurfa lesgleraugu, því þú þurftir þau ekki sjálf.

Síðustu mánuði hringdir þú stundum óvart í mig og hlóst svo hátt þegar ég hringdi til baka. Þá sagðirðu; ég var ekki að hringja, þetta var óvart. Ég er viss um að það voru einhverjir aðrir að tengja okkur saman og við ættum að heyrast. Úr þessu varð svo oft skemmtilegt spjall og við hlógum oft saman.

Hlakka til að hitta þig næst elsku besta amma mín. Þín,

Hanna Rún.

Elsku amma. Nú hefurðu kvatt þennan heim og eftir stendur tómarúm sem erfitt er að fylla. Þú varst alltaf hjartað í fjölskyldunni – skemmtileg, hlý, góð og alltaf með opna arma fyrir alla og gerðir allt sem þú gast til að fá okkur til að brosa framan í heiminn. Það er erfitt að kveðja, en ég er svo þakklát fyrir hvern dag sem ég átti með þér. Ég ber þig með mér áfram – í hjarta mínu, í sögum sem ég mun segja barnabörnum mínum.

Takk fyrir allt, elsku amma, og hvíldu í friði. Þín,

Birna.