Kristín Jóhanna Holm fæddist á Siglufirði 17. júlí 1934. Hún lést 7. maí 2025.

Kjörforeldrar Kristínar voru Jörgen Sofus Holm, f. 11. mars 1899, d. 7. júlí 1998, og Sigurbjörg Gunnarsdóttir, f. 17. júní 1907, d. 26. febrúar 1963. Foreldrar Kristínar voru Anna Kristín Bjarnadóttir, f. 27. ágúst 1913, d. 10. mars 1947, og Páll Steinar Einarsson, f. 30. janúar 1905, d. 13. janúar 1973. Fósturbróðir Kristínar var Daníel Baldursson, f. 3 október 1942, d. 16. júlí 2022. Systkini Kristínar eru Ólöf Guðbjörg Pálsdóttir, f. 3. desember 1936, d. 8. ágúst 2018. Stefán Valur Pálsson, f. 1. júlí 1929. Kolbrún Pálsdóttir, f. 10. apríl 1932, d 1. apríl 2011. Ragnar Pálsson, f. 22. október 1932, d. 21. febrúar 2011. Hafdís Þóra Ragnarsdóttir f. 2. janúar 1946.

Þann 8. júní 1957 giftist Kristín Aðalsteini Gíslasyni vélfræðingi. Börn Kristínar og Aðalsteins eru: 1) Rúnar Jörgen, f. 17. október 1957, maki Sigríður Ásta Árnadóttir, börn þeirra Árni Aðalsteinn og Hrefna Kristín; 2) Bára, f. 24. febrúar 1959, börn hennar Eydís Edda, d. 23. mars 2009, og Oddur; 3) Sigurbjörn Gísli, f. 25. september 1963, maki Kristín Gísladóttir; og 4) Gunnar, f. 11. apríl 1969, maki Bryndís Harðardóttir, börn þeirra Thelma, Eydís og Arnar.

Útför hennar fer fram frá Neskirkju, Reykjavík, í dag 12. júní 2025, klukkan 13.

Móðir mín Kristín Jóhanna Holm fæddist á Siglufirði 17. júlí 1934. Aðstæður foreldra hennar voru ekki góðar sem varð til þess að Sigurbjörg Gunnarsdóttir og Jörgen S Holm, búsett á Siglufirði, tóku hana að sér og ættleiddu. Skólagangan var hefðbundin og er hún hafði aldur til fékk hún sumar vinnu við síldarsöltun og viðvik sem til féllu í ört stækkandi bæjafélagi. En Reykjavík hafði aðdráttarafl. Vinkona hennar hafði flutt suður og lýsingar hennar á Reykjavík höfðu þau áhrif að móðir mín ákvað að fara suður þar sem hún fékk húsaskjól hjá vinkonunni.

Hún gekk í ýmis störf í Reykjavík en örlögin voru ráðin þegar hún réði sig í vinnu í Sjómannaskólanum. Þar var við nám í vélstjórn ungur Seyðfirðingur, Aðalsteinn Gíslason, sem náði athygli hennar. Þau drógust saman og hófu búskap í Heiðargerði í Reykjavík. Þau gengu í hjónaband og pabbi var ráðin sem vélstjóri hjá skipadeild SÍS. Fljótlega kom ég til sögunnar. Bára systir mín gerði vart við sig nokkru síðar og því varð íbúðin of lítil og við fluttum í Mávahlíð. Til þess tíma höfðu þau leigt íbúðirnar og nú var orðið tímabært að kaupa. Kaplaskjólsvegur varð fyrir valinu, Því fylgdu KR og Melaskóli og stórt leiksvæði í allar áttir. Þaðan á ég aðeins góðar minningar. Og aftur gildnaði mamma undir belti. Sigurbjörn gerði þá vart við sig.

Það fór ágætlega um okkur Vesturbænum og jafnvel þegar pabbi kom í land var pláss fyrir hann. Og það var einmitt í einni landlegu sem mamma tjáði pabba að hún ætti von á sér enn á ný. Það hafa sjálfsagt verið blendnar tilfinningar sem bærðust innra með honum þegar hann áttaði sig á að það væri komið að lífsstílsbreytingu (hugtak sem þekktist ekki á þeim tíma). Þegar Gunnar kom til sögunnar hafði pabbi fengið vinnu við sitt hæfi í landi og aukavinnu í Breiðholti við að koma stærra þaki yfir fjölskylduna og þar voru vökulögin ekki virt.

Mamma hafði verið í hlutastöfum í gegnum tíðina enda nóg sýsla heima við, en hvergi var hún ánægðari en hjá Póstinum. Það var ferska loftið, hreyfingin og skemmtilegu stelpurnar sem voru þar við störf sem gerðu gæfumuninn. Á sumrin fóru foreldrar mínir um landið á jeppunum sínum sem pabbi innréttaði og gerði að ferðabílnum, þar sem öllu var haganlega komið fyrir. Mamma neitaði að sofa í tjaldi en hún hafði látið sig hafa það í þá daga þegar við krakkarnir vorum yngri og fylgdum með. Auk þess fóru þau utan þegar færi gafst, ýmist á eigin vegum, í skipulegum ferðum eða með félögum sínum í Oddfellow.

Pabbi lést 5.nóvember 2016 á dvalarheimili en mamma hafði annast hann heima eins lengi og kostur var. Þrátt fyrir mikla breytingu á högum mömmu við fráfall pabba gekk henni vel að aðlagast nýjum aðstæðum. Hún var sjálfstæð, jákvæð og félagslind, ferðaðist innanlands og fór til Kanarí að sjálfsögðu.

Blessuð sé minning þeirra.

Rúnar.

Hin raunverulega saga lífsins liggur á milli línanna. Í verkum sem eru unnin í hljóði og koma ekki fram í æviágripum. Þannig vann mamma sín verk. Hún kom okkur systkinunum fjórum á legg og hélt sérlega fallegt og smekklegt og hreint heimili án þess að gera mikið úr því eða búast við skjalli eða jafnvel þakklæti. Að hún væri daglega að framkvæma þrekvirki fór fyrir ofan garð og neðan hjá mér sem barni og unglingi. Og sem fullorðnum manni líka, þar til ég byrjaði loks að stíga í vitið og hætta að líta á lífið sem sjálfsagt mál.

Mamma ólst upp á hinum kaótísku síldarárum á Siglufirði. Bærinn var yfirfullur af fólki sem kom þangað til þess að taka þátt í uppgripunum sem silfur hafsins skilaði af sér. Fólk kom, kynntist og fór. Börn fæddust.

Mamma fór ung í fóstur hjá Jörgen Holm og Sigurbjörgu Gunnarsdóttur sem síðar gengu henni í foreldrastað. Þetta var það besta sem gat fyrir hana komið. Og okkur börn hennar líka, því svona eignuðumst við þá fjölskyldu sem við þekkjum. Amma dó ung, en afi Jörgen og Danni frændi voru okkar fjölskylda, hvað sem genetískum skyldleika leið.

Þegar sá yngsti okkar var orðinn 10 ára fór mamma aftur út á vinnumarkaðinn. Réð sig sem bréfbera há Pósti og síma og vann þar í rúm 25 ár. Þrátt fyrir að ég efist um að hún hafi séð þetta sem framtíðarstarf, þá gaf það henni mun meira en bara starfsöryggi. Hún hafði yndi af félagsskapnum við stallsystur sínar og ræktaði hann fram undir það síðasta með reglulegum kaffifundum, löngu eftir að þær höfðu allar sest í helgan stein. Vinnan lagði líka grunninn að einstakri hreysti sem entist mömmu langt fram á hin efri ár. Þessu komst ég að þegar ég var ráðinn í afleysingar hjá Póstinum ein jólin. Þetta var á þeim árum þegar allir Íslendingar sendu öllum hinum Íslendingunum jólakort og ég, óharðnaður unglingurinn, var sendur út í norðanhríðina bæði í efra og neðra (Breiðholti) með tonn af jólapósti á hvorri öxl. Einhvers staðar þarna í kófinu, næstum orðinn úti á milli Aspar- og Æsufells, hvarflaði að mér að þetta gerði mamma mín alla daga, vetur, sumar, vor og haust. Bara vann sitt verk án þess að gera úr því mál. Stóð sína plikt. Eins og konan mín, nafna hennar, sagði: „Það eru töggur í henni mömmu þinni.“ Hún hélt sér við með sífelldum æfingum og göngutúrum. Labbaði vestan úr bæ til Báru systur, eða austur í bæ í sjúkraþjálfun. Sýndi ótrúlegan dugnað og aga. Töggur.

Þrátt fyrir fjarlægðina milli Íslands og Kaliforníu varð samband okkar sterkara eftir því sem á leið. Hún var mín eigin fréttaveita þegar kom að málefnum líðandi stundar. Ég fékk að vita allt um skandala í pólitíkinni, komst að því að Bríet og GDRN voru ekki sama manneskjan og að Prins Póló var ekki bara súkkulaðikex. Samverustundirnar urðu sífellt mikilvægari með tímanum. Hún kom til LA og hélt upp á 82 ára afmælið sitt með okkur. Fimm árum síðar kom hún í Aðaldal og fagnaði árunum 87. Og gleðistundunum í eldhúsinu á Klapparstígnum með Kristínunum mínum tveimur við eldamennsku, vínglas eða sérrílögg við hönd mun ég aldrei gleyma.

Það er sagt að sársaukinn við að missa ástkært foreldri hverfi aldrei. Að með tímanum verði hann bara auðveldari að umbera. Og ég er sáttur við það. Því sársaukinn er merki um kærleika sem var, er og verður alltaf til staðar. Og fyrir hann er ég þakklátur.

Takk elsku mamma fyrir allt sem þú gafst og gerðir fyrir mig.

Sigurbjörn Aðalsteinsson.

Í dag kveðjum við elskulega tengdamóður mína, Kristínu Holm. Hún var einstök kona, það var bara til ein Kristín Holm.

Ég kom inn í líf hennar fyrir um 20 árum þegar við Gunnar, örverpið hennar, fórum að stinga saman nefjum. Þau hjónin buðu okkur skötuhjúum í síðdegiskaffi á fallegum sunnudegi, Kristín var búin að baka ljúffengar pönnukökur með sultu og rjóma. Hún fór ekki leynt með hvað hún var hissa að heyra að ég drykki ekki kaffi, það tók hana mörg ár að venjast því og taka í sátt. „Viltu bara vatn?“ spurði hún ævinlega en þrátt fyrir að við drykkjum ekki kaffi saman vorum við miklar vinkonur.

Væntumþykja, kærleikur og hlýja umvöfðu okkar samband. Mér þykir óendanlega vænt um hvað hún var opinská, alltaf mjög hreinskilin en gætti orða sinna vel. Við áttum svo mörg símtöl, „hæ Bryndís mín, ég vildi bara heyra í þér“, eða þá að hún vildi þakka fyrir matarsendingar sem ég hafði gaukað að henni. Við ræddum oft uppskriftir og hollustu, það var einstakur heiður að hún leitaði ráða hjá mér þegar hana langaði að elda eða baka eitthvað hollt enda var Kristín eins og ung kona langt fram á níræðisaldur, valhoppaði eins og stelpa úr miðbænum niður í Borgartún á æfingu, gekk ávallt mikið og keyrði eins og skörungur til okkar í Garðabæinn eða til að hitta vinkonur sínar á kaffihúsi.

Hún sinnti sínu fólki vel og veigraði ekki fyrir sér að bjóða okkur öllum í mat á Klapparstíginn. Þar var ávallt kátt á hjalla, sögur sagðar með tilheyrandi flissi sem var svo óendanlega smitandi og allir farnir að hlæja með. Kristín var óhrædd við tæknina, spjallaði á snjallforritum, notaði heimabanka og nýtti allar þær sjónvarsstöðvar sem húsið bauð upp á. Kristín var sjálfri sér nóg og veigraði ekki fyrir sér að búa ein. Hún undi sér vel ein heima en elskaði að sækja leikhúsin og tónleika í Hörpu í bland.

Elsku Alli mun taka vel á móti henni, hann var án efa farið að lengja eftir henni. Hjartans þakkir, elsku Kristín, fyrir að umvefja okkur ást og umhyggju, ég mun ávallt hugsa til þín með hlýju, mín kæra.

Bryndís.

Tengdamóðir mín, Kristín Jóhanna Holm, hefur kvatt þessa jarðvist.

Ég minnist hennar með hlýju. Hún var af kynslóð þeirra sem ólust upp við ólíkar og erfiðari aðstæður en við sem á eftir komum, ættleidd af góðu fólki á Siglufirði og átti þar góð ár sem barn og unglingur. Seinna flutti hún suður en hugurinn mikið á Sigló. Fann ástina sína, eignaðist fjögur börn og með seiglu við uppeldi barnanna og eiginmanninn fjarri, á sjó löngum stundum, komu þau sér upp húsi eftir flutninga ört stækkandi fjölskyldu og voru meðal frumbyggja í neðra Breiðholti.

Kristín var hlý og ljúf en bar ekki tilfinningar á torg, hafði góða kímnigáfu og gat ætíð fundið spaugilegar hliðar á lífinu. Hún fylgdist vel með fréttum og mannlífinu, ættingjum og vinum, var dugleg að ganga og hreyfa sig og bjargaði sér vel. Hún saknaði eiginmannsins, hans Alla síns, en síðustu ár hans tóku á.

Nægjusemi, hógværð og hlýja einkenndi Kristínu og ég vil þakka okkar samleið og það sem börnin mín fengu í veganesti frá henni.

Góða ferð í sumarlandið og sjáumst seinna, kæra Kristín.

Ó, leyf mér þig að leiða

til landsins fjalla heiða

með sælu sumrin löng.

Þar angar blóma breiða

við blíðan fuglasöng.

Þar aðeins yndi fann ég

þar aðeins við mig kann ég

þar batt mig tryggða band

því þar er allt sem ann ég,

það er mitt draumaland.

(Jón Trausti.)

Sigríður Ásta.

Elskulega nafna mín hefur nú kvatt þennan heim og okkur, 90 ára að aldri.

Það sem ég var heppin með tengdamóður og varð hún með árunum ein af mínum bestu vinkonum. Við gátum iðulega gleymt okkur við spjall, allt frá fyrstu kynnum fyrir 28 árum á Fornastekknum þar til ég kvaddi hana í síðasta sinn í síma frá Kaliforníu. Ekki grunaði mig þá að það yrði hinsta kveðjustundin, enda vorum við Sigurbjörn á leiðinni til Íslands nokkrum vikum síðar. Það tekur mig sárt að hafa ekki fengið að knúsa þig í síðasta sinn, elsku nafna mín, en minningarnar lifa.

Hugurinn reikar til jólanna okkar saman á Klapparstígnum, en við bjuggum oft hjá henni í Íslandsheimsóknum eftir að tengdapabbi kvaddi. Þá var glatt á hjalla við sögur af æskunni á Siglufirði og ferðalögum þeirra Alla í gegnum árin. Lífsneistinn hennar kom þá sterkt í gegn, enda fannst henni fátt skemmtilegra en að ferðast og sagði kostulega frá. Og ekki sparaði hún við okkur dýrindissérríið frekar en þessi dýrmætu minningabrot.

Ógleymanleg er afmælisferð um Norðurlandið, er hún kom að heimsækja okkur í Aðaldalinn sumarið 2021. Þá veigraði hún sér ekki við hellaklifur í Dimmuborgum né að arka niður að Dettifossi, þá 87 ára gömul. Við áttum fullt í fangi við að halda í við hana, enda alla tíð heilsuhraust og dugleg að hreyfa sig hvernig sem viðraði.

Einnig fylgdist hún grannt með málefnum og menningu líðandi stundar, hafði gaman af að ræða þjóðfélagsmálin og hafði oft sterkar skoðanir á hlutunum. Hún þreyttist sjaldan á að viða að sér upplýsingum um heilsu og næringu, sérstaklega á seinni árum. Og þegar hún leitaði til mín eftir ráðleggingum um æfingar eða hverskonar heilsubót, sem hún gerði iðulega, þá vissi ég að hún myndi fara eftir þeim, enda tók hún við öllum þessum nýjungum með opnum huga og þeim ásetningi að rækta sjálfa sig sem best varð á kosið, þó komin á aldur þar sem flestir eru farnir að afskrifa sig. Þetta er ekki öllum gefið.

Minningin um þig mun lifa áfram í hjörtum okkar og ylja um ókomna tíð, elsku nafna. Megi allar góðar vættir fylgja þér í Sumarlandið.

Þín tengdadóttir,

Kristín Gísladóttir.

Mikið sem við munum sakna þín, elsku amma Kristín. Þú varst ávallt til staðar fyrir okkur og sýndir mikinn áhuga á því sem við tókum okkur fyrir hendur. Þú hafðir alveg orð á því ef við vorum með ólakkaðar neglur eða úfið hár og glottir út í annað. Uppáhaldið okkar var að fara til ömmu á Klapparstíg, labba með henni niður í bakarí og snæða svo saman með henni í íbúðinni hennar. Amma lumaði alltaf á konfekti uppi í skáp, djúsfernu eða kakómalti yfir gæðastundum.

Við vorum svo heppin að fá ömmu til okkar um síðustu jól, það eru dýrmætar stundir sem við munum minnast með hlýju í hjarta um ókomna tíð. Hún vildi aldrei neitt í gjöf en var alltaf svo óendanlega þakklát með það litla sem höfðum útbúið fyrir hana.

Takk fyrir allt, elsku amma, þar til næst. Við biðjum að heilsa afa Alla.

Thelma, Eydís og Arnar.