Friðleifur Ingvar Friðriksson fæddist 10. september 1950 í Reykjavík. Hann lést á líknardeildinni í Kópavogi 26. maí 2025.

Foreldrar hans voru Friðrik Magnús Friðleifsson myndskeri, f. 1922, d. 1989, og Guðrún Ólafsdóttir, f. 1922, d. 2005. Systkini Friðleifs eru Þórunn Jónsdóttir, f. 1940, d. 2008, Ólafur Friðriksson, f. 1945, Halldóra Kristín Friðriksdóttir, f. 1946, Axel Þórir Friðriksson, f. 1956, Friðrik G. Friðriksson, f. 1958, Ólöf Jóna Friðriksdóttir, f. 1960 og Árni Friðriksson, f. 1961.

Hinn 28. desember 1974 kvæntist Friðleifur eftirlifandi eiginkonu sinni, Hrönn Friðgeirsdóttur, f. 21. júlí 1950. Börn þeirra eru: 1) Friðrik Magnús Friðleifsson, f. 27. júlí 1976, 2) Stefán Friðleifsson, f. 1. nóvember 1979, maki hans er Hulda Björg Þórisdóttir, f. 11. október 1979, börn þeirra eru Adam H. Stefánsson, f. 15. september 2009, og Davíð H. Stefánsson, f. 27. október 2016, 3) Dísa Friðleifsdóttir, f. 20. ágúst 1981, börn hennar eru Hera Hrönn Óskarsdóttir, f. 5. febrúar 2009, og Hekla Ósk Óskarsdóttir, f. 12. september 2012, 4) Ingvar Friðleifsson, f. 4. september 1988.

Friðleifur ólst upp í Reykjavík. Hann útskrifaðist úr Réttarholtsskóla og tók seinna vinnuvélaréttindi ásamt meiraprófi. Friðleifur starfaði lengst af fyrir Reykjavíkurborg á hinum ýmsum vinnuvélum. Síðar starfaði Friðleifur hjá ÓG Bygg við byggingarstörf. Á seinustu starfsárunum starfaði Friðleifur sem dagforeldri ásamt eiginkonu sinni. Á meðan Friðleifur starfaði fyrir Reykjavíkurborg tók hann virkan þátt í réttindabaráttu starfsmanna. Hann tók að sér trúnaðarstörf fyrir Dagsbrún ásamt því að sitja í samninganefndum fyrir stéttarfélagið í fjölda ára.

Friðleifur var ástríðuveiðimaður og sinnti því áhugamáli fram á síðustu stundu. Ásamt því að stunda stangveiði hafði hann mikinn áhuga á fluguhnýtingum. Friðleifur var meðlimur í Stangveiðifélagi Reykjavíkur og starfaði lengi í árnefnd félagsins við Sogið. Hann var einnig í kastnefnd Stangveiðifélagsins til fjölda ára.

Útför Friðleifs fer fram frá Grafarvogskirkju í dag, 12. júní 2025, klukkan 13.

Það er óraunverulegt að sitja hér og skrifa minningargrein um pabba aðeins 3 mánuðum eftir að hann greindist með illvígan sjúkdóm. Rifja upp ferðalögin, veiðiferðirnar og góðu minningarnar sem sitja eftir af dýrmætu samverustundunum.

Þegar við systkinin vorum yngri þá vann pabbi alltaf mikið og mamma sá meira um heimilishaldið, en um leið og það var komið sumarfrí þá var okkur öllum komið fyrir í fjölskyldubílnum og keyrt út á land að elta sólina. Því eigum við systkinin hlýjar minningar frá ferðalögum um landið því það var í sumarfríunum sem pabbi hafði nægan tíma til að vera með okkur og við nutum þess að vera dregin í göngu- og ævintýraferðir um landið.

Pabbi var mikill veiðimaður og var það hans helsta áhugamál. Á sínum yngri árum stundaði pabbi bæði stangveiði og skotveiði en á seinni árunum áttu stangveiði og fluguhnýtingar hug hans allan. Á uppvaxtarárunum mínum var alltaf farið í veiðiferðir í hinar ýmsu ár eða vötn í kringum landið. Ekki var hægt að keyra yfir brú án þess að fá sögur af veiði í þeirri á sem keyrt var yfir, en helst þurfti að stoppa og sjá hvort það væri hægt að sjá fiska í ánni.

Pabba tókst að smita mig af þessari sjúku veiðidellu. Hann gaf sér tíma til að kenna mér helstu aðferðirnar við veiði og þá sérstaklega á flugustöng, en þó þannig að best væri að ég reyndi sjálfur og spyrði ef ég lenti í vandræðum. Þegar ég var yngri man ég eftir því að hafa suðað og beðið um að fá að fara með í veiðiferðirnar, hvort sem þær væru hæfar börnum eða ekki enda gerði ég engan greinarmun á. Stundum tókst mér að suða mig inn á að fara með og stundum ekki.

Þegar ég var orðinn eldri þá fékk ég að fara meira með í veiðiferðirnar og síðan byrjuðum við pabbi að skipuleggja ferðir sem við fórum tveir saman í. Í dag eru þær ferðir ómetanlegar minningar um gæðastundir sem við feðgarnir áttum. Ekki nóg með vera pabbi minn heldur var hann einnig minn helsti veiðifélagi og við áttum oft löng símtöl um veiði og ævintýrin sem biðu okkar. Því miður dugði tíminn ekki til fyrir þau ævintýri sem við vorum búnir að skipuleggja fyrir sumarið.

Elsku pabbi, takk fyrir allar góðu minningarnar. Ég mun sakna þín.

Stefán Friðleifsson.

Kveðja frá Stangaveiðifélagi Reykjavíkur.

Árnefndir eru mikilvægur þáttur í samfélagi Stangaveiðifélags Reykjavíkur. Þar veljast saman menn og konur sem vilja láta gott af sér leiða innan félagsins. Hlutverk árnefnda er að vera tengiliður stjórnar SVFR við veiðiréttareigendur og vera ráðgefandi um framkvæmdir á svæðinu.

Friðleifur var svo sannarlega einn af þessum dýrmætu félagsmönnum. Hann sat í árnefnd Sogsins frá árinu 1980 og átti þar góðar stundir ásamt félögum og fjölskyldu. Árnefndin var í góðu sambandi við landeigendur, þar sem ríkti traust og vinátta. Með félögum sínum til meira en 40 ára, þeim Gísla, Óla og Guðmundi, átti Friðleifur stóran þátt í að gera svæðið aðlaðandi og aðgengilegt fyrir félagsmenn.

Þegar ráðist var í að byggja nýtt hús í Bíldsfelli voru það ófá handtök árnefndarinnar sem skiptu sköpum í húsbyggingunni. Friðleifur þekkti alla leyndardóma Sogsins, hvort sem var um lax eða bleikju að ræða. Hann var iðinn veiðimaður og þar af leiðandi nokkuð fiskinn. Friðleifur hlaut Veiðivonarbikarinn árið 1997 fyrir stærsta flugulaxinn sem veiddur var á svæðum félagsins – sextán punda lax sem hann landaði við Tunnuna í Alviðrulandi á rauða Frances-túbu nr. 1.

Sem tengiliður stjórnar við árnefnd Sogsins var ég einu sinni þeirrar gæfu aðnjótandi að vera boðin í mat til árnefndarmannanna í Bíldsfellið. Þetta var á fallegum, stilltum haustdegi; stráin farin að gulna og loftið kalt og tært. Ég keyrði upp að veiðihúsinu, fann matarlyktina í loftinu og heyrði hlátrasköllin út á bílastæði. Þetta varð eftirminnileg kvöldstund þar sem ég fékk að sitja með reynsluboltum Sogsins, hlusta á veiðisögurnar, borða góðan mat og finna vináttuna og kærleikann í hópnum.

Þeir sögðu mér söguna af því þegar þeir, á síðasta veiðidegi Bíldsfellsins, 28. september 2004, nær tvöfölduðu veiðitölur sumarsins á einum degi. Í bókinni höfðu verið skráðir 57 laxar en að deginum loknum voru þeir orðnir 93 – heilir 36 laxar veiddust þennan dag. Þegar þeir segja þessa sögu birtist hún ljóslifandi fyrir manni; inni á milli rokhlæja þeir, því eins og þeir sögðu sjálfir var þetta lyginni líkast.

Friðleifur hlaut, ásamt félögum sínum, silfurmerki félagsins árið 2013.

Stangaveiðifélagið þakkar Friðleifi I. Friðrikssyni, félaga nr. 68, ómetanlegt starf hans í gegnum tíðina.
Farðu vel, félagi.

Fyrir hönd Stangaveiðifélags Reykjavíkur,

Ragnheiður Thorsteinsson.