Þórólfur Kristján Beck fæddist 1. september 1944 í Reykjavík. Hann lést á Landspítalanum í Fossvogi 27. maí 2025.

Faðir hans var Konráð Þórólfsson Beck, stjórnarráðsfulltrúi, og móðir hans Sigríður Kristjánsdóttir Beck, húsfreyja í Reykjavík.

Þórólfur lauk stúdentsprófi frá Menntaskólanum í Reykjavík 1964 með I. einkunn. Cad juris frá Háskóla Íslands 13. júní 1970 með I. einkunn. Hdl. 1. febrúar 1974 og hrl. 24. nóvember. 1980.

Þórólfur starfaði um tíma sem fulltrúi hjá ríkisskattstjóra í Reykjavík, bæjarlögmaður Kópavogs 1970-1982, framkvæmdarstjóri Lífeyrissjóðs bænda og rak eigin lögmannsstofu frá 1982 til ársins 1998.

Fyrsti maki Þórólfs var Margrét Magnea Kjartansdóttir, þau giftust 10. maí 1967 en skildu 8. ágúst 1974. Annar maki Þórólfs var Ragnheiður Lilja Benediktsdóttir, þau giftust 28. ágúst 1974 en skildu 22. mars 1977. Dóttir þeirra Sigríður Beck, f. 29. september 1974 í Reykjavík. Þriðji maki Þórólfs er Kirsti Lauritsen Beck, þau giftust 30. desember 1978. Börn þeirra eru Tómas Beck, f. 26. janúar 1980, og Katrín Dagmar Beck, f. 22. ágúst 1982. Barnabörn Þórólfs eru þau Sturla Beck, Sindri Beck, Tristan Arnar Beck, Katla Björg Beck, Eyþór Jökull Beck, Hjörtur Logi Beck, Bjartur Helgi Kristinsson, Bjarni Þór Guðmundsson og Kristján Ýmir Guðmundsson.

Útför Þórólfs fer fram frá Áskirkju, Reykjavík, í dag, 12. júní 2025, klukkan 13.

Pabbi.

Þá ertu kominn til mömmu, elsku pabbi. Það hefði verið gaman að hafa þig lengur hjá okkur en við fáum víst engu um það ráðið, við biðjum öll að heilsa mömmu. Það er dáldið furðulegt, jafnvel óraunverulegt að vera skrifa til þín þessi orð en þó kannski hluti af ferlinu að kveðja þig.

Mig langaði rétt til að segja þeim sem lesa þetta hversu góður pabbi þú varst, eiginmaður og hvaða minningar þú skilur hérna eftir þig. Þú varst alltaf blíður og opinn fyrir öllu því sem við tókum upp á. Þú varst alltaf til staðar til að aðstoða, hlusta og ráðleggja eftir besta megni. Samband þitt og mömmu var einstaklega fallegt og voruð þið alltaf ein eining jafnvel þótt mamma hafi tapað fyrir krabbameini 2013. Hún er búin að vera með þér allan þennan tíma og er falleg sú tilhugsun að vita að nú séuð þið aftur sameinuð.

Í æsku man ég eftir hversu mikill dugnaður var alltaf í þér. Þú varst að vinna, eflaust frumkvöðull í skokki, varst í spilaklúbbi og lagðir mikla áherslu á samveru okkar fjölskyldunnar í fríum heima og erlendis. Alltaf eitthvað á dagskrá. Á öllum vígstöðum var upplifun mín svo jákvæð. Vinir þínir voru góðir og traustir og voruð þið saman í spilaklúbbi til þíns síðasta dags. Þú varst reyndar hættur að skokka en varst mjög áhugasamur um hvað ég var alltaf að gera og yfirleitt hringdir þú alltaf þegar ég var að hlaupa, sú minning mun fylgja mér um ókomna tíð. Á unglingsárunum voruð þið foreldrar mínir alveg ótrúlega góð í að styðja okkur systkinin í rétta átt í lífinu án þess að hafa of mikil áhrif á hvert stefnan var tekin. Þið leyfðuð okkur að standa á eigin fótum, gera mistök og voruð til staðar þegar eitthvað á bjátaði. Þegar litið er um öxl hefði mátt halda að þið væruð búin að fara á öll þau foreldranámskeið sem í boði eru í dag. Fjölskyldufundir um allt: hvert á að fara í sumarfrí, umgengni í eldhúsinu ábótavant, finnum lausnirnar saman og margt fleira í þessum dúr.

Vinir okkar systkina höfðu orð á því hversu hlýlegt heimili okkar var í móttökum og hversu opin og lífsglöð þið hjónin voruð í garð allra sem tengdust okkur börnunum ykkar. Allir báðu að heilsa þér ef ég sagðist vera að fara hitta þig og alltaf þótti mér svo vænt um það.

Pabbi, það var ekki alltaf dans á rósum, lífið, og þú sýndir það mörgum sinnum hvað í þér býr þegar á reyndi. Þrautseigja og eljusemi einkenndu þig og þú lést ekki skoðanir annarra hafa áhrif á það hvernig þið leystuð saman verkefnin sem urðu á vegi ykkar mömmu.

Veiðivötn, Spánn, Mallorka, Grænland og endalausar ferðir innanlands eru minningar sem þið mamma gáfuð okkur og erum við svo þakklát fyrir allar þessar stundir. Gleði og glens voru alltaf hluti af þessum ferðalögum – sem og mamma með vegahandbókina og þú gefandi stefnuljós út um allar trissur.

Þú varst æðislegur pabbi, takk fyrir allt,

Knús.

Love

Tómas.

Nú er hann fallinn frá gamall og góður vinur minn, Þórólfur Kristján Beck. Leiðir okkar lágu fyrst saman í Menntaskólanum í Reykjavík 1960 og þau bönd sem tengdu okkur strax við fyrstu kynni reyndust traust. Við vorum saman í D-bekknum öll menntaskólaárin en þá skildi leiðir að því leyti að Kristján innritaðist í lagadeild H.Í. en ég reri á önnur mið, innritaðist í íslenskudeild H.Í. Kristján var ávallt hreinskilinn maður og ég minnist þess að hann furðaði sig mjög á því hvernig mér hefði getað dottið slík vitleysa í hug. „Þú getur í hæsta lagi orðið menntaskólakennari,“ sagði hann.

Kristján var ágætur námsmaður og víðlesinn. Ég minnst þess að hann hafði þegar á ungum aldri lesið Grimbergs Verdenshistorie enda var hann ágætur dönskumaður á minn mælikvarða. Kristján var að því leyti heimspekilegur í hugsun að hann gat litið á hlutina frá ýmsum og oftar en ekki óvæntum sjónarhornum. Á háskólaárunum útlistaði hann t.d. fyrir mér að maðurinn þyrfti að búa yfir um 10 grunnþáttum og allir yrðu þeir að vera í góðu lagi ef vel ætti að fara. Nýlega rifjaði ég upp þessa kenningu hans fyrir honum og spurði hann jafnframt að því hvort hann teldi mig 'normal'. Ekki stóð á svarinu frekar en fyrri daginn: „Nei, fjarri fer því,“ sagði hann. Við fórum ekki frekar út í þá sálma.

Fyrir allmörgum árum var efnt til skákklúbbs hér í Reykjavík og hlaut hann nafnið 'Kóngaklúbburinn'. Upphafsmenn voru undirritaður og Ragnar heitinn Ragnarsson en aðrir kóngar voru Þórólfur Kristján, Alexander Georg Árnason, Herluf Klausen og Ármann Örn Ármannsson. Um nokkurra ára bil hittust kóngarnir reglulega, alloft með gestum úr stúdentsárgangi MR-1964, og þá var félagsskapurinn í fyrrirúmi frekar en manntaflið sjálft. Eftir á að hyggja finnst mér eins og límið sem hélt kóngunum saman hafi verið hve ólíkir þeir voru. Hér að ofan gat ég þess að ég hefði fallið á normal-prófi Þórólfs. Ætli nokkur hinna kónganna hefði staðist það próf?

Þórólfur var um margt sérstakur maður, hann gaf lífinu lit. Eftir hann genginn er lífið heldur litlausara en áður. Lífið var um sumt fremur mótdrægt Þórólfi, hann átti löngum við veikindi að stríða. En í einkamálum sínum var hann gæfumaður, mikill fjölskyldumaður. – Ég votta fjölskyldu hans dýpstu samúð mína.

Jón G. Friðjónsson.

Stundum á ævinni kynnist maður ómetanlegu fólki sem reynist manni það vel á réttu tímabili að það mótar tilveru manns um langt skeið. Kristján og Kirsti eiginkona hans voru slíkt fólk.

„Pabbi hans Tomma“ kölluðum við vinirnir Þórólf Kristján sem starfaði sem lögfræðingur um áratugaskeið. Tomma kynntist ég sjö ára á Kársnesinu og við vorum límdir saman í áratugi eftir það. Ég var heimilisköttur á Kópavogsbrautinni þar sem þau hjónin tóku á móti mér af hlýju og ást. Kristján hafði gaman af okkur strákunum, hann hló að okkur og, eftir því sem árin liðu, líka með okkur. Kristján sýndi tilveru okkur virðingu, hann passaði upp á okkur en gaf okkur líka svigrúm til þess að vera til.

Á Kópavogsbrautinni var ég alltaf velkominn inn á þeirra heimili. Það var alltaf pláss fyrir einn disk í viðbót við kvöldverðarborðið. Ég fór með þeim í bíó, útilegur og ár eftir ár í veiðiferðir í Veiðivötn sem eru mér afar dýrmætar minningar. Þannig naut ég þess að tilheyra þeirra dásamlegu fjölskyldu. Þau hjónin kenndu mér margt og voru mér eins og annað par af foreldrum. Ég lærði að veiða fisk, hnýta flugu, planta trjám, slá gras, renna mér á skíðum og spæla egg.

Við Tommi brölluðum ýmislegt og Kristján hjálpaði okkur í mörgu. Hann leyfði okkur að troðfylla skottið á bílnum sínum af útbrunnum flugeldum eftir áramótin sem við hrúguðum upp í þrettándabrennu og kveiktum í. Kristján leyfði okkur að keyra bílinn sinn í óbyggðum langt undir bílprófsaldri, hann borgaði okkur fyrir að hjálpa sér að planta trjám á litlum reit sem þau hjónin áttu við Hafravatn. Hann sýndi okkur vinunum alltaf mikla alúð, hann gaf okkur frelsi til að leika okkur en steig inn ef við prjónuðum yfir okkur.

Á menntaskólaaldri breyttist heimili þeirra í félagsmiðstöð þar sem Kristján bankaði lauflétt á dyrnar annað slagið til að vera viss um að allt færi vel fram. Um leið var hann boðinn og búinn að skutla okkur á böll eða sækja þegar á þurfti að halda.

Kristján þurfti ekki alltaf að láta mikið fyrir sér fara en hann var launfyndinn og skemmtilegur maður. Hann umgekkst alla af mikilli og einhvers konar fallegri virðingu. Hann tók vel utan um sitt fólk og ég var svo lánsamur að fá að tilheyra þeim hópi.

Kristjáni reyndist afar erfitt að missa Kirsti enda voru þau samrýmd hjón þar sem hún stýrði heimilishaldi af mikilli mildi. Síðast þegar ég hitti Kristján var það í skírnarveislu hjá einu af barnabörnum hans. Ég er ekki í vafa um að allir kostir þeirra hjóna haldi einkennum sínum í börnum þeirra og barnabörnum þótt þau sjálf hafi yfirgefið okkur.

Tomma, Katrínu, Diddu og þeirra fjölskyldum votta ég mína dýpstu samúð. Það er sjónarsviptir af Kristjáni en fjölskylda hans og vinir eiga af honum einstakar minningar sem ég vona að ylji þeim í sorginni. Blessuð sé minning hans.

Pétur Krogh Ólafsson.