Halldóra Málfríður Gunnarsdóttir fæddist í Konráðsbæ í Stykkishólmi 9. september 1927. Hún lést á Sjúkrahúsinu á Akureyri 13. maí 2025.

Fjölskyldan fluttist í Fögruhlíð 1929. Foreldrar hennar voru Kristensa Valdís Jónsdóttir og Gunnar Bachmann Guðmundsson.

Halldóra giftist Gesti Pálssyni frá Víðidalsá í Steingrímsfirði 8. september 1945 og flytjast þau þangað og hefja búskap. Gestur fæddist 20. apríl 1917 og lést 28. mars 1983. Börn þeirra eru: 1) Valdís, maki Bergþór Kristjánsson, þau eiga eitt barn, þrjú barnabörn og þrjú barnabarnabörn. 2) Þorsteinsína Guðrún, maki Jón Arngrímsson, þau eiga þrjú börn og tvö barnabörn. 3) Páll, maki Ósk Fossdal, þau eiga tvö börn, sex barnabörn og eitt barnabarnabarn. 4) Gunnar Backmann, maki Svava Rögnvaldsdóttir, þau eiga þrjú börn og sex barnabörn. 5) Ragnheiður Sigríður, maki Björn Arnarson, þau eiga þrjú börn og fimm barnabörn.

Árið 1969 flytjast þau til Hólmavíkur, árið 1985 flytur Halldóra til Akureyrar í Hjallalund 15 og bjó þar til æviloka.

Útför hennar fer fram frá Akureyrarkirkju í dag, 12. júní 2025, klukkan 13. Jarðsett verður í Hólmavíkurkirkjugarði 13. júní 2025.

Elsku amma. Þér fylgja svo góðar minningar. Þær allra fyrstu eru frá Brunngötunni, þú að lauma að mér malti eða appelsíni úr skrítnum skáp, endalaust að stússast í eldhúsinu. Mér fannst þú stundum dálítið ströng við mig, litlu nöfnuna þína, en líklega var það til að vega upp á móti afa, sem var mýkri en flestir og skemmtilega eftirlátssamur. Ég man þegar ég kom ein í heimsókn, foreldrarnir í foreldrafríi og höfðu gefið mér smá aur að skilnaði. Mér fannst tilvalið að eyða peningunum í daglegar karamellur úr kaupfélaginu, en það þótti þér mikið óráð. Í mótmælaskyni fór ég og eyddi öllum peningunum í staðinn í litríka blýantsyddara, og fór ég að lokum heim með fullan vasa af þeim, handviss um að þennan slag hefði ég einhvern veginn unnið.

Afi dó. Þú fluttir. Aftur var ég send til þín í pössun og þá fannst mér gráupplagt að kaupa mér hárlit fyrir vasapeninginn, enda orðin ögn eldri og dálætið á yddurum runnið sitt skeið. Þú glottir ögn þegar ég kom fram af baðherberginu með appelsínugult hár, staðan einhvern veginn eitt-eitt. Jafntefli.

Það sem mér þótti alla tíð vænt um þig. Mér fannst þú lengi vel næstum undarlega ungleg og vel tilhöfð, næstum ó-ömmuleg á köflum. Barnshugurinn vildi jú meina að alvöru ömmur ættu að vera með hveitikámaðar svuntur og úfið hár, líka mátulega mæðulegar á svipinn, en þannig varstu ekki. Þú varst glæsileg og fín í tauinu. Þér tókst meira að segja að framreiða háa pönnukökubunka án þess svo mikið sem að fá á þig eina hveitiörðu. Hárið alltaf vel lagt, fötin falleg, varaliturinn mátulegur. Jafnvel þegar þú nálgaðist tíræðisaldur fannst mér þú ungleg og glæsileg. Eins og tíminn hefði ákveðið að fara sérstaklega mjúkum höndum um þig.

Í seinni tíð gerðistu ofjarl minn í notkun á samfélagsmiðlum. Það brást ekki að þú varst fyrst til að opna snapptjatt-pósta í fjölskylduhópnum. Þú sagðir ekkert, en við fundum glöggt nærveru þína. Þú fylgdist með úr fjarlægð og sýndir okkur öllum og viðfangsefnum okkar einlægan áhuga.

Ég ætla að vera amma eins og þú. Sæt og góð og mátulega ströng. Baka pönnukökur og dreifa góðgæti úr dularfullum eldhússkápum.

Forstofuskúffurnar mínar eru fullar af ömmuprjónuðum sokkaleistum og vettlingum í öllum regnbogans litum. Allt löngu hætt að passa, enda börnin vaxin úr grasi, en ég fæ mig ekki til að gefa ömmulistaverkin. Þau verða því líklega alltaf í skúffunum. Eins og þú verður alltaf hluti af mér.

Ég þykist ekki vita hvað tekur núna við, hvort þú sért í sumarlandi, hafir hitt afa, sért áfram tengd okkur í gegnum einhvers konar risavaxinn kosmískan samfélagsmiðil. Það sem ég veit er að ég sakna þín sárt og óska þér góðrar ferðar, hvert svo sem henni er heitið. Lífið er ævintýri, en það held ég að dauðinn sé nefnilega líka, bara á öðruvísi hátt.

Takk fyrir allt og allt, elsku besta amma Dóra.

Sigríður Halldóra Pálsdóttir.

Elsku amma. Það verður skrítið að skreppa til Akureyrar þegar þú ert ekki þar til að heimsækja. Mikið á ég eftir að sakna heimsóknanna, þess að spjalla við þig um allt og ekkert og hlæja að allri vitleysunni. Ef það var ekki um hversu ljótar rifnu gallabuxurnar mínar voru og þú réttir mér skæri til að klippa tægjurnar í burtu þá var það hversu litla trú þú hafðir á prjónagetunni minni, alltaf gátum við hlegið saman að því.

Þú varst alltaf dugleg að sýna mér myndir af handavinnunni þinni eða af fjölskyldunni sem þú „stalst”. Ég kenndi þér nú að „stela” myndunum með því að ýta á „save”, skrifaði leiðbeiningar á miða fyrir þig en þú máttir alls ekki segja Gunna frá því að ég hefði kennt þér það. Ég vildi ekki að ég yrði skömmuð ef eitthvað klikkaði en þú varst svo ánægð með að kunna þetta að Gunni frétti nú fljótlega af þessari kennslustund.

Það var alltaf hægt að tala við þig um íþróttir því þú horfðir að ég held á allt sem tengdist íþróttum í sjónvarpinu. Eitt er víst að þú vissir meira um íslenska landsliðið, enska boltann og íslenska hand-, fót- og körfuboltann en ég.

Ég hlakkaði alltaf til að opna jólapakkana frá þér því ég var svo spennt að sjá hvað þú hafðir málað. Það mun ég varðveita alltaf.

Þú varst einstaklega hreinskilin og sagðir alltaf það sem þér fannst og lá á hjarta.

Ég er svo þakklát fyrir allar stundirnar okkar og minningarnar. Ég elska þig, amma mín. Kveðja í sumarlandið.

Þín

Helena.

Elsku amma. Er það þá síðasta myndin, sagðir þú á sumardaginn fyrsta síðastliðinn þegar við tókum eina selfí þegar ég kvaddi þig áður en ég hélt heim. En það var hefð að skella í eina mynd í hverri heimsókn. Já amma, þú hafðir rétt fyrir þér í þetta sinn, þetta var síðasta myndin. Það munu margar myndaminningar koma upp næstu daga og ár á netinu og verða þær dýrmætar. Þú varst nú alveg orðin snillingur í þessum myndatökum en það gekk alveg á ýmsu stundum og hlógum við mikið í fyrra þegar ég ýtti óvart á upptöku fyrir vídeó í stað þess að taka mynd.

Ég segi oft söguna af því þegar ég var eitt sinn sem oftar í heimsókn og við vorum búnar að vera saman að skoða eitthvað skemmtilegt í ipadinum þínum og ég ætlaði eitthvað að opna hann aftur og auðvitað var lykilorð á hann og þú sagðir að það væri 1, 2, 3, 4, 5, 6, og auðvitað sló ég þær tölur á lyklaborðið en ekki opnaðist ipadinn. Spurði þig hvort þetta væri rétt og auðvitað varstu með þetta á hreinu og þuldir þetta upp fyrir mig aftur og ég sló inn þessar tölur aftur en ekkert gekk. Þá ákvað ég nú bara að láta þig fá ipadinn og þú varst nú ekki lengi að opna hann en þú ýttir á 1 og ýttir 6 sinnum og þá auðvitað opnaðist hann. Þannig að leiðbeiningarnar voru réttar en ég náði þeim nú ekki alveg í þetta sinn. Það var alltaf gaman að skoða myndirnar þínar sem þú hafðir tekið og varst með í ipadinum og þér þótti nú ekki leiðinlegt þegar bætt var við myndasafnið þitt.

Það eru margar minningar frá Hólmavík, gistinætur í litla herberginu sem var fyrir innan hjónaherbergið hjá þér og afa á Brunngötunni og já, það voru ansi margar nætur sem ég gisti. Öll aðfangadagskvöldin sem við vorum hjá ykkur og síðan voru áramótin hjá mömmu og pabba. Eftir að þú fluttir til Akureyrar urðu hefðirnar öðruvísi og því var það ótrúlega gaman þegar þú komst fyrir nokkrum árum hingað suður og varst með okkur um áramótin í Garðinum hjá mömmu og pabba.

Á jólum beið ég alltaf spennt eins og lítið barn eftir því að fá jólapakkann frá þér, já og alveg fram á síðustu jól. Það var svo gaman að fá allt fallega handmálaða postulínið frá þér sem er alltaf í notkun og ekki má gleyma vettlingunum því það var líka spennandi að sjá hvaða litur var á þeim. Það kom alltaf eitt par á hverjum jólum. Þú meira að segja hafðir fyrir því stundum að fela þá í jólapakkanum og þá hélt að það kæmu ekki vettlingar … en ég held það hafi aldrei klikkað og við grínuðumst með það hvernig þetta færi þegar þú myndi kveðja okkur … hvað yrði um vettlingahefðina okkar. Þú sagðir þá að ég myndi líklega rukka fyrir þá á einhvern hátt og líklegast í jarðarförinni þinni.

Ég á eftir að sakna þess að geta ekki heimsótt þig þegar ég kem til Akureyrar. Ég lét þig ekkert endilega alltaf vita þegar ég var að koma þangað en hringdi þá í þig spurði hvort þú værir heima og alltaf spurðir þú þá: Ertu hérna núna? Og síðan var bjöllunni hringt.

Elska þig amma mín og sakna og er þakklát fyrir öll þau ár sem við áttum saman.

Halldóra Þórdís (Halla).

Amma, það er erfitt að hugsa til þess að við getum ekki lengur komið við hjá þér í Hjallalundinum þegar við fjölskyldan förum norður til Akureyrar. Heimsókn til þín var alltaf fastur punktur í ferðunum okkar, og það klikkaði aldrei að Elvar Guðni spurði: „Amma, áttu köku?“ Og alltaf áttir þú köku – sem var borðuð með bestu lyst.

Ótal minningar fljúga í gegnum hugann þessa stundina, sumarbústaðaferðir, ferðalög og ótal heimsóknir til þín þegar ég var yngri. Þú varst alltaf hreinskilin og sagðir þína skoðun. Mér var sagt þegar ég var yngri að þú hefðir sagt þegar ég fékk nafnið mitt að þú yrðir „sko löngu dauð“ þegar ég yrði fermd. En við vorum saman – ekki bara þar, heldur líka í útskriftinni minni, þegar börnin mín fæddust og á brúðkaupsdaginn minn. Þú varst alltaf með okkur.

Það er ómetanlegt að hafa fengið að eiga þig svona lengi, og enn dýrmætara að börnin okkar Kalla fengu að kynnast langömmu Dóru.

Ég tel mig hafa fengið margt frá þér – meðal annars pönnukökubaksturinn og kleinusteikinguna. Eins og þú sagðir alltaf: „Þetta fylgir nafninu.“ Og ég er alveg viss um að það sé rétt hjá þér, amma mín.

Elsku amma – vonandi hefur þú það gott í sumarlandinu.

Halldóra Málfríður Gunnarsdóttir.