Árni Jónsson

Árni Jónsson fæddist í Reykjavík 24. maí 1929. Hann lést á Sóltúni 30. maí 2025.

Foreldrar hans voru Jón Árnason fv. bankastjóri, f. 17. nóvember 1885, og Sigríður Björnsdóttir húsfreyja, f. 25. janúar 1897. Systkini Árna voru Björn, f. 25. ágúst 1926, d. 5. nóvember 1984, og Ingunn Guðrún, f. 15. nóvember 1934, d. 7. apríl 1948.

Árni kvæntist 30. júlí 1954 Giselu Schulze húsfreyju frá Stettin í Þýskalandi, f. 24. mars 1931, d. 9. maí 2021. Foreldrar hennar voru Walter Schulze, f. 4. júlí 1884, og Martha Schulze, f. 31. mars 1898. Börn Árna og Giselu eru: 1) Jón, f. 1. apríl 1953, d. 23. janúar 1999, maki Guðrún Harðardóttir, f. 30. október 1953. Synir þeirra eru a) Árni, f. 10. júlí 1971, maki Lovísa Kristín Einarsdóttir, f. 17. september 1980, þeirra börn eru Jón Einar og Dagrún, Árni átti fyrir Sölku Ósk með Ernu Maríu Einarsdóttur, f. 18. maí 1974, og b) Hörður, f. 10. september 1981, en hann á Guðrúnu Ísold með Elísabetu Maríu Pétursdóttur, f. 28. júlí 1988. 2) Björn, f. 25. júní 1956, d. 6. apríl 2010, maki Guðrún Haraldsdóttir, f. 29. júní 1959. Synir þeirra eru a) Haraldur, f. 23. desember 1981, sambýliskona Jóna Katrín Guðnadóttir, f. 6. janúar 1980, þeirra börn eru Björn Rúnar og Ásdís Björk, b) Arnar, f. 10. nóvember 1987, og c) Brynjar, f. 10. nóvember 1987. 3) Ingunn Guðrún, f. 9. desember 1963, maki Stefán Pétursson, f. 1. janúar 1963. Börn þeirra eru a) Sigríður Gisela, f. 23. september 1989, sem á soninn Pjetur Inga, og b) Pjetur, f. 16. mars 1995.

Árni ólst upp á Laufásveginum í Reykjavík og lauk stúdentsprófi frá MR 1949. Eftir að námi lauk starfaði hann stuttlega við siglingar á strandferðaskipum Sambandsins en eftir það tók hann þátt í að reisa ratsjárstöðvar bandaríska hersins á Heiðarfjalli og Staumnesfjalli. Frá miðjum sjötta áratugnum og þar til störfum lauk vann Árni í Landsbanka Íslands, fyrst í hagdeild, þá í afurðalánadeild, var lengi útibússtjóri á Laugavegi 7 og að lokum um nokkurra ára skeið svæðisútibússtjóri í Breiðholtsútibúi.

Útför Árna fer fram frá Fossvogskirkju í dag, 13. júní 2025, og hefst athöfnin klukkan 13.

Elsku besti pabbi minn, loksins fékkstu að fara. Ég sakna þín svo mikið en á sama tíma er ég innilega þakklát fyrir þína hönd. Samt græt ég en fyrir mér er það staðfesting á hversu mikið ég elskaði þig og þú mig. Þú varst minn trúnaðarvinur og ég þinn. Það fór víst ekki fram hjá neinum að ég var pabbastelpa, Inga litla þín.

Við fráfall afa varðstu höfuð fjölskyldunnar og áfram stoð og stytta ömmu. Þú gerðir þér far um að hjálpa þeim sem leituðu til þín og varst sannkallaður haukur í horni okkar allra. Þegar halla tók undan fæti áttir þú erfitt með að sætta þig við að vera ekki lengur sá sem allir leituðu til, heldur sá sem þáði aðstoð annarra. Þetta var nýtt og erfitt hlutverk, ekki síst vegna þess að kollurinn var enn á fullum dampi en fæturnir farnir að gefa sig. Þessir sömu fætur höfðu borið þig, ungan manninn, norður í Skagafjörð og suður England og Evrópu. Þín heilsurækt allt til hins síðasta var að ganga. Í útlöndum vildirðu rölta út á næsta horn eftir kvöldmatinn áður en við gengum til koju og í Sóltúni fylgdirðu mér fram og horfðir á eftir mér fara.

Þessa dagana renna í gegnum hugann myndir frá Laufási. Páskaborðið og maturinn hennar mömmu og hvernig þú faldir fyrir mér páskaeggið. Mest þótti mér spennandi þegar þú faldir eggið með vagninum sem hérinn dró. Ein skemmtilegasta minningin er þegar þið mamma ákváðuð að búa til pastað sem Svíakonungi þótti svo gott. Ekki voru til nein pastagerðaráhöld, en þú fannst út úr því hvernig nota mætti kústsköft og fleiri óhefðbundin eldhúsáhöld til þess arna.

Það sem þú snerist í kringum mig! Á fimmtudögum, þegar ekkert sjónvarp var og við hlustuðum öll saman á útvarpsleikritið, varstu endalaust að föndra með mér. Við teiknuðum ruglumyndirnar okkar, bjuggum til fiskabúr úr skókassa og það sem mér þótti flottast af öllu, róluvöll úr skókössum með vegasalti, rólu og klifurgrind. Nokkra krakka klipptum við einnig út sem ég gat stillt upp við og á leiktækjunum. Hvaða annað barn átti svona?

Ég naut þess að fá að ferðast nokkuð með ykkur mömmu og þær minningar skjóta líka upp kollinum. Til að mynda allar ferðirnar upp í Botn, hvar ég sofnaði vafin inn í tvídjakkann þinn með Glym fyrir ofan mig, og ferðirnar okkar tveggja norður að Vatnsskarði, með niðursoðið hakkað kjöt og „ferðakartöflur“ í nesti.

Mér er það mikils virði að þið mamma komuð með mér og fjölskyldu minni í ferð til Skotlands og að ég fór með ykkur í nokkrar bændaferðir.

Ekki var önnur tónlist á heimilinu utan við það sem var spilað í útvarpinu. Ég eignaðist hins vegar spiladós, eina af mörgum, sem spilaði Dónárvalsinn og hann dönsuðum við saman, ég standandi á tánum á þér. Þetta var okkar lag.

Að hafa notið svona mikillar ástar og hlýju í æsku og alla tíð er minn dýrmætasti fjársjóður sem ég fæ aldrei fullþakkað ykkur mömmu.

Toodle-o og hipphipp.

Þín Inga litla,

Ingunn Guðrún Árnadóttir.

„Takk fyrir allt elsku afi,“ skrifuðum við fjölskyldan á borðann á kransinn hans tengdaföður míns og vil ég ítreka það í þessum fáu orðum til að kveðja hann.

Árni var mikill fjölskyldumaður og traustur, reyndist sonum mínum vel í öllu sem þeir sóttu til hans og studdi þá eftir að pabbi þeirra féll frá. Hann var alltaf afi frekar en langafi þeirra Sölku Óskar, Jóns Einars, Dagrúnar og Guðrúnar Ísoldar og þeim þótti afar vænt um hann. Árni hélt vel utan um litlu fjölskylduna sína og fylgdist vel með hvað allir voru að gera, hvort sem þeir voru á Ísafirði, erlendis eða bara heima hjá sér.

Laufásvegurinn var reglulegt fjölskylduhús sem öll fjölskylda hans tengdist sterkum böndum. Það var Árna og öllum erfitt að láta húsið frá sér þegar það varð honum ofviða, þá orðinn 94 ára.

57 ár eru síðan ég kom í fjölskylduna á Laufásveginum með Nonna mínum, þá 15 ára unglingur, og alla tíð síðan hef ég þakkað fyrir að eiga Árna og Giselu að. Öll barnabörn þeirra voru í einhvern tíma í pössun hjá þeim og tengdust þeim sterkum böndum.

Árni gerði stutt stopp á Sóltúni og vil ég þakka starfsfólkinu þar fyrir góða umönnun.

Kæri Árni, takk fyrir allt og gott að þið Gisela eru sameinuð aftur því þú saknaðir hennar alla daga.

Þín tengdadóttir,

Guðrún Harðardóttir.

Það er margt sem kemur í hugann þegar rifjaðar eru upp minningarnar með Árna afa. Afa þótti fátt betra en að eyða tíma með barnabörnunum og sýndi þeim ávallt mikinn áhuga. Ótal minningar varðandi það hversu ötull hann var við að ferðast með mér aftur til tíma Forn-Egypta, skoðahíeróglýfur og vekja upp áhuga á ýmsu varðandi mannkynssögu, sem hann var viskubrunnur um. Ástríðan sem hann bjó yfir um sögu heimsins og Íslands, ásamt því á hversu skemmtilegan hátt hann kom þessu frá sér, hafði smitandi áhrif á ungan og fróðleiksfúsan dreng. Þeir voru einnig ófáir göngutúrarnir sem hann fór í með mér um miðborgina þar sem hann hélt áfram kennslu sinni um sagnfræðilega og áhugaverða sögu nágrennisins. Eins var hann ákaflega fróður um ættfræði, uppruna nafna og orða. Honum þótti ekki leiðinlegt að halda heillangar ræður um þessi málefni þegar maður kom í heimsókn til hans. Mér er einnig minnisstætt hversu montinn ég var af því að eiga virðulegan bankakall sem afa og var alltaf mjög spenntur þegar ég fékk að fara inn á einhverja af þeim skrifstofum sem hann vann í. Innst inni grunar mig þó að hann hafi helst viljað vera sagnfræðingur, fornleifafræðingur eða stunda einhverja ævintýramennsku, miðað við mín kynni af honum. „Ég vildi aldrei vinna í banka,“ sagði hann oft í samtölum okkar á milli.

Eitt af því sem lýsir afa mínum vel er að eftir að Guðrún Ísold dóttir mín fæddist spurði hann mig ávallt að því hvernig henni gengi í skólanum eða sundinu og hvernig hún hefði það. Í hvert skipti sem við komum í heimsókn á Laufásveginn, þegar hún var yngri, dró afi fram bolta til þess að fara út í garð og leika við hana með bros á vör og virtist ekki skemmta sér minna en sú litla. Ég er þakklátur fyrir það fallega samband sem þau tvö áttu. Svona var Árni afi í hnotskurn, hann elskaði fjölskylduna sína innilega.

Ákveðinn, þrjóskur, glettinn, fróður og umfram allt hlýr maður á sinn einstaka hátt, sem vildi sjá til þess að allir hans nákomnu væru öruggir. Ávallt tilbúinn að aðstoða við öll þau fjárhagsmál eða aðra praktíska hluti sem fólkið hans glímdi við.

Það er erfitt að ímynda sér framtíðina án þess að hafa afa til þess að ráðleggja sér um hin ýmsu mál. Allt frá því að amma kvaddi 2021 hefur afi viljað fara til hennar, það veitir manni huggun í sorginni að þau séu sameinuð á nýjan leik ásamt strákunum sínum.

Hvíldu í friði elsku afi og langafi okkar.

Hörður og Guðrún Ísold.

Þann 30. maí síðastliðinn ákvað afi Árni að nú væri þetta komið gott og kvaddi þennan jarðneska heim 96 ára að aldri.

Það er erfitt að ná utan um þennan missi en við afi vorum mjög náin. Hann var höfuð fjölskyldunnar og tók það hlutverk mjög alvarlega, vildi allt fyrir alla gera alveg fram á síðasta dag. Ekki er hægt að telja upp allar þær yndislegu stundir sem við áttum saman. Skemmst er að minnast þess að við gátum horft endalaust saman á allar þær Chaplin-spólur sem afi átti eða Cirque du Soleil-sýningar sem hann hafði tekið upp á þýsku stöðvunum, að ég tali nú ekki um þá iðju okkar að spila spil eins og veiðimann, ólsen-ólsen og löngu vitleysu. Voru þetta verðlaun eftir að hafa klárað heimalærdóminn hér í denn en ég var svo heppin á mínum yngri árum að afi sótti mig alla jafnan í skólann og keyrði með mig á Laufásveginn þar sem amma Gisela beið eftir okkur með heitan hádegismat. Þetta var okkar rútína fimm daga vikunnar í mörg, mörg ár en ekki eru allir svona heppnir með afa og ömmu.

Ég velti því líka oft fyrir mér af hverju afi var ekki fornleifa- eða sagnfræðingur en hann var víðlesinn og hafði einstaklega mikinn áhuga á öllu tengdu sögu og hans uppáhaldi, híeróglýfum.

Afi var íhaldssamur maður og var ég frekar stressuð að segja honum frá þeirri ákvörðun minni að eignast barn ein. Hann vissulega spurði spurninga eins og honum var einum lagið en hvatti mig áfram og þegar sonurinn kom í heiminn sá hann ekki sólina fyrir honum. Það er meira segja ekki langt síðan að hann ýjaði að því að ég ætti nú bara að skella í annað barn, ef ég treysti mér til.

Sama hvað verður þá er ég þakklát fyrir allan stuðninginn sem hann sýndi mér í gegnum árin, á öllum stigum lífsins. Nú veit ég að hann er kominn þangað sem hann þráði að fara, til síns lífsförunauts, ömmu Giselu.

Ég elska þig afi. Takk fyrir allt sem þú gerðir fyrir mig, fyrir Pjetur Inga og fyrir fjölskylduna. Þar til við sjáumst næst.

Sigríður Gisela Stefánsdóttir.

Það var ekki upplitsdjarfur ungur maður sem mætti á Laufásveginn um jólin 1982 í boði heimasætunnar og hitti þar fyrir Árna, Giselu konu hans og aðra fjölskyldumeðlimi. Áhyggjurnar voru ástæðulausar. Árni tók vel á móti stráknum og hefur ekki borið skugga á samfylgdina síðan.

Árni lauk stúdentsprófi frá MR 1949. Eftir prófið fór hann ásamt góðvini sínum í nokkurra mánaða gönguferð um Evrópu eftirstríðsáranna. Vinirnir höfðu ekki mikið á milli handanna en þeim mun meiri áhuga á að kynnast aðstæðum fjarri heimahögunum. Ferðalög voru eitt af áhugamálum Árna sem kom víða við, bæði með konu sinni en einnig sem háseti á skipum SÍS, þar sem hann starfaði um stutta hríð eftir heimkomuna.

Við tók nokkurra ára verkefni á Straumnesfjalli á Hornströndum við að reisa ratsjárstöð fyrir herinn. Þetta þótti Árna skemmtilegur tími, slark af ýmsu tagi, s.s. flug með DC 3-vélum hersins með áfasta fallhlíf, búinn að skrifa undir að fara ekki í mál ef eitthvað færi úrskeiðis. Fjarvistir frá konu og börnum gerðu að verkum að hann hóf störf í hagdeild Landsbankans. Árni fann fljótt að hann vildi heldur framkvæma en skrifa skýrslur og flutti sig því í afurðalán þar sem hann naut sín vel. Umsvifin voru mikil og hann kom að verkefnum þar sem þurfti að taka til hendinni, stundum í ágreiningi við útgerðarmenn og stjórnmálin. Það hjálpaði að Árni var alla tíð réttsýnn og strangheiðarlegur. Hann tók síðar við útibúinu á Laugavegi 7 og lauk störfum sem svæðisútibússtjóri í Breiðholtsútibúi.

Árni var ættarhöfðingi og vildi allt fyrir fjölskylduna gera, virkaði stundum hrjúfur en var mjúkur inn við beinið. Samband hans við barnabörnin var mjög náið enda þau flest alin upp að hluta hjá þeim hjónum á meðan foreldrarnir voru á fullu í vinnu. Það voru forréttindi að börnin voru sótt í skóla og þau oftast búin að læra þegar við foreldrarnir kláruðum okkar dag.

Árni var málamaður sem hjálpaði honum eflaust þegar hann var að kynnast Giselu, sem kom til landsins með Esjunni 1949. Þau giftu sig 1954. Hann hafði mikinn áhuga á sagnfræði fornaldar og var vel lesinn. Hann hafði mikla skoðun á fjármálum og landsmálum þótt ekki væri hann pólitískur. Við rökræddum oft, jafnvel eftir að Árni var kominn á tíræðisaldurinn og því fór fjarri að við værum alltaf sammála, sem skyggði þó aldrei á okkar góða samband.

Líf Árna var ekki eingöngu dans á rósum. Það var honum áfall að missa báða syni sína langt fyrir aldur fram. Þá var það honum mikill missir þegar Gisela féll frá 2021 en þau voru mjög samrýnd hjón. Giselu kallaði hann lífsförunautinn sinn, sem voru orð að sönnu.

Við göntuðumst oft með að Árni flutti aldrei að heiman. Hann fæddist í nýbyggðu húsi foreldra sinna á Laufásvegi, bjó þar með þeim um hríð, keypti af þeim húsið og flutti ekki út fyrr en í fyrra, 95 árum seinna.

Nú er komið að kveðjustund. Ég þakka Árna farsæla samfylgd og allt sem hann gerði fyrir mig og mína.

Stefán.

Í dag minnumst við elsku Árna, en hann var kær fjölskylduvinur og fylgdi okkur í gegnum lífið.

Árni og faðir okkar, Hermann, kynntust þegar þeir hófu nám saman við Ágústarskólann í Iðnaðarmannahúsinu við Tjörnina á stríðsárunum og voru þeir vinir og félagar alla ævina. Eftir útskrift úr MR flæktust þeir saman um Evrópu og voru margar sögurnar sem við heyrðum um ótrúleg ævintýri þeirra á sérstökum tímum í Evrópu. Þegar þeir stofnuðu fjölskyldur urðu eiginkonur þeirra bestu vinkonur og við systurnar góðar vinkonur Ingu, dóttur hans. Hafa þau bönd styrkst með tímanum og er Inga einn af okkar nánustu vinum í dag.

Á laugardögum þegar við vorum krakkar hittust fjölskyldur okkar oft, ýmist heima hjá okkur eða á Laufásveginum heimili Árna og Giselu, sem var sannkallað fjölskylduhús, ávallt fullt af lífi og fjöri. Þá var borðaður góður matur, mikið spjallað og hlegið.

Í gegnum árin ferðuðust Árni og Gisela mikið með foreldrum okkar bæði innanlands og utanlands og fengum við oft að fylgja með. Eigum við ljúfar minningar frá þeim ferðum þar sem áherslan var alltaf á upplifun og nýja reynslu. Við krakkarnir vorum dregnir á fjöll og söfn, í kirkjur, veitingahús og á knæpur frekar en á klassískar sólarstrendur. Þessar ferðir lögðu örugglega grunninn að því hvernig við svo héldum áfram að ferðast seinna í lífinu. Þá var alltaf beðið í spenningi eftir að Árni, Gisela og Inga kæmu í heimsókn í Botnsdalinn, en það var sannarlega einn af hápunktum hvers sumars.

Árni var hjálpsamur, ákveðinn og fróður maður. Hann hafði mikinn áhuga á sagnfræði og var gaman að spjalla við hann um heima og geima, maður kom aldrei að tómum kofanum hjá honum. Hann hafði líka lifað tímana tvenna og sagði oft mjög áhugaverðar sögur frá því í gamla daga, sögur af sjónum, frá herstöðinni á Vestfjörðum, síldarárunum á Siglufirði og ævintýrum í Finnlandi og Ameríku.

Árni var ómissandi gestur í vikulega föstudagskaffinu í Hólmgarðinum sem móðir okkar og Gisela komu á fyrir meira en 50 árum og verður hans sárt saknað þar.

Elsku Inga og fjölskyldur, við sendum ykkur kærar samúðarkveðjur.

Sigríður Helga og Guðbjörg Edda.