Símonía Kristín Helgadóttir fæddist á Þingeyri við Dýrafjörð 1. október 1927. Hún lést á Hrafnistu Hafnarfirði 3. júní 2025.

Foreldrar hennar voru Jóhanna Bjarnadóttir, f. 2. júní 1889, d. 1. júní 1982, og Helgi Símonarson, f. 15. desember 1893, d. 12. janúar 1980. Simma, eins og hún var alltaf kölluð, var fimmta í röðinni af sjö systkinum. Þau eru: Ólafur Jakob, f. 24.12. 1920, d. 10.6. 2010, Hulda, f. 10.8. 1922, d. 17.10. 1924, Jósep, f. 16.6. 1924, d. 6.8. 2018, Hulda Guðbjörg, f. 5.10. 1925, d. 6.3. 2000, María Jóna, f. 22.7. 1930, Sigríður Markúsína, f. 15.7. 1933. Auk þess ólst upp með þeim Jóna Björg Jósepsdóttir, f. 17.1. 1949.

Símonía giftist 19. september 1953 Guðjóni Snóksdalín Sveinbjörnssyni, f. 7.12. 1928, d. 7.5. 2018. Börn Símoníu og Guðjóns eru: 1) Jóhanna Sigríður, f. 26.5. 1953, maki Vilhjálmur Jón Guðbjartsson, f. 1948, d. 2020. Börn þeirra eru: a) Dröfn, f. 1972, maki Elfar Úlfarsson. Börn þeirra eru: Alexander, maki Auður Sif, Ósk, maki Sandra Lilja, Vilhjálmur Jón og Jóhanna Inga. b) Guðjón, f. 1976, maki Rebekka Sif Kaaber. Börn þeirra eru: Bára Margrét og Eva Sóley. c) Símon Elvar, f. 1983, maki Bryndís Einarsdóttir. Barn þeirra er Bragi. 2) Sveinbjörn, f. 31.1. 1956, maki Kristín Viktorsdóttir, f. 1957. 3) Ingibjörg Hulda, f. 9.12. 1965. Langalangömmubörn eru tvö, Elfar Ingvi og Álfheiður Bjargey.

Símonía ólst upp á Þingeyri til 14 ára aldurs, þá fluttist hún á Patreksfjörð ásamt fjölskyldu sinni. Árið 1945 flutti Símonía til Hafnarfjarðar og síðan til Reykjavíkur. Fyrst um sinn starfaði hún m.a. á saumastofu og á Hótel Borg. Símonía og Guðjón hófu búskap sinn á Háteigsvegi 46. Árið 1958 fluttu þau á Laugarnesveg 92, í blokk sem þau reistu í félagi við fleiri. Árið 1966 hóf Símonía störf á leikskólanum Laugaborg. Þar starfaði hún fyrst sem starfsstúlka á deild og svo í eldhúsinu í rúman áratug. Því næst starfaði hún í nokkur ár í eldhúsinu á hjúkrunarheimilinu við Lönguhlíð. Árið 1973 flutti fjölskyldan í Efstaland 12 og bjó þar í á fjórða áratug. Upp úr 1980 hóf Símonía störf í eldhúsinu á leikskólanum Birkiborg og Furuborg við Borgarspítalann, og starfaði þar allt þar til hún hætti störfum vegna aldurs. Þau hjónin ferðuðust mikið og stunduðu útvist, meðal annars gönguskíði. Símonía var mikil handavinnukona og eftir hana liggur ýmis útsaumur og handverk.

Útför Símoníu fer fram frá Áskirkju í dag, 13. júní 2025, klukkan 11.

Í dag kveðjum við tengdamóður mína, Símoníu Kristínu Helgadóttur, sem lést á Hrafnistu í Hafnarfirði 3. júní síðastliðinn.

Þegar ég kynntist Simmu fyrir 27 árum var hún komin í hóp heldri borgara. Ég minnist hennar alltaf sem síungrar konu, létt á fæti og kvik í hreyfingum. Hún var barngóð, stálminnug og elskaði að spjalla um hin ýmsu málefni enda kona með ákveðnar skoðanir.

Simma lifði fyrir fjölskylduna og hafði mikinn áhuga á fólkinu í kringum sig. Hún hafði mikinn áhuga á hannyrðum og naut þess að hafa falleg blóm í kringum sig. Henni var hugleikið að vera vel tilhöfð og þegar hún hafði heilsu til elskaði hún að fara í fataverslanir og koma við fötin. Á seinni árum var orðin hefð hjá okkur Bjössa að færa henni nýja flík eftir að hafa verið erlendis og þá ljómaði hún af gleði.

Þegar við Bjössi komum í heimsókn þá byrjaði hún oft á að segja: „Ég þarf að segja ykkur svolítið.“ Akkúrat þarna skín í gegn hvað hún fylgdist vel með og var alltaf með á nótunum.

Simma, þú varst einstök. Minning þín lifir í hjarta mínu.

Margs er að minnast,

margt er hér að þakka.

Guði sé lof fyrir liðna tíð.

Margs er að minnast,

margs er að sakna.

Guð þerri tregatárin stríð.

(Valdimar Briem)

Þín tengdadóttir,

Kristín.

Elsku amma Simma með brúnu og hlýju augun sín hefur kvatt þennan heim.

Amma var alltaf til staðar fyrir fólkið sitt, það var hennar forgangur í lífinu. Hún var skemmtileg, bráðskörp, stálminnug, hreinskiptin og með yndislega nærveru. Hún hafði einstakt lag á að skjóta inn hnyttnum tilsvörum með stríðnislegu augnaráði og naut þess að fá fólk til að hlæja. Það tókst henni vel vegna þess að hún var svo næm og tók eftir öllum þeim smáatriðum sem gera samskipti fólks svo rík. Þannig átti hún líka auðvelt með að vinna hug og hjörtu fólks hvert sem hún fór. Amma var af kynslóð sem ólst upp við allt aðrar lífsaðstæður en við þekkjum í dag en bjó yfir innsæi, hlýju og næmni sem gaf henni nútímalega sýn á lífið. Hún var alltaf með opinn huga og fordómalaus. Amma var glæsileg kona, hún elskaði falleg föt og skartgripi og var alltaf óaðfinnanlega tilhöfð. En samtímis var hún einstaklega nægjusöm og sýndi alltaf mikla ráðdeild, eiginleikar sem einkenndu hennar kynslóð. Hún var drífandi, vann hratt og féll aldrei verk úr hendi.

Amma vann nærri alla sína starfsævi í eldhúsum í leikskólum. Aðspurð sagðist hún reyndar ekki hafa haft neitt sérstaklega gaman af því að fást við matargerð en hins vegar hefði hún ávallt notið þess að starfa í leikskólum vegna þess að börnin væru svo dásamleg! Amma hafði unun af því að skapa og var afar fær í höndunum, prjónaði, heklaði og saumaði alla tíð. Þrátt fyrir mikla gigt og nærri enga sjón þá fengu öll langömmubörnin prjónaðar kisur frá henni í jólagjöf síðastliðin jól. Afi hafði brennandi áhuga á útivist og á því sviði sameinuðust áhugamál þeirra í tíðum gönguskíðaferðum.

Ferðalög utanlands voru þó þeirra mesta ánægja. Afi hafði djúpan áhuga á menningu, sögu og listum viðkomandi landa en amma naut þess mest að vera í sólinni, skoða í búðum og fylgjast með mannlífinu. Hún kom alltaf heim úr ferðunum með eitthvert fallegt góss handa fólkinu sínu sem henni hafði tekist að prútta niður í óvenju lágt verð með því að tala eingöngu íslensku! Amma þurfti nefnilega ekkert annað tungumál, áhugi hennar á fólki og opinn persónuleiki gerði það að verkum að hún náði strax tengingu, sama hvort fólk skildi hana eða ekki. Þegar hún fór eitt sinn með Siggu systur sinni til Krítar þá vinguðust þær svo vel við heimafólk, bara með brosi, látbragði og íslensku, að þær enduðu með að vera boðnar í krítverskt brúðkaup! Þegar amma og afi komust á efri ár og heilsan tók að gefa sig tók amma því með æðruleysi og reisn. Hún kvartaði aldrei, heldur leitaði alltaf leiða til að gera það besta úr aðstæðum. Hún lét aldrei hjá líða að sýna þakklæti þeim sem veittu henni hjálp eða hlýju. Móðir mín og móðursystir eiga sérstakar þakkir skildar fyrir að sinna ömmu á hennar efri árum af einstakri natni, umhyggju og óeigingirni. Við fjölskyldan þökkum starfsfólki Hrafnistu í Hafnarfirði jafnframt af öllu hjarta fyrir einstaka umönnun, fagmennsku og alúð.

Elsku besta amma mín, takk fyrir hverja þá stund sem við áttum saman og okkar órjúfanlegu bönd. Þín

Dröfn.

Símonía Kristín Helgadóttir, alltaf kölluð Simma, hefur kvatt. Simma hefur alltaf verið til staðar í lífi mínu. Með andláti hennar er farin síðasta tengingin við kynslóðina sem gekk götuna á undan. Mér kemur í huga orðið mildi þegar ég hugsa til Simmu. Ég las nýlega ummæli um konu þar sem sagt var, hún var skemmtileg kringum sig. Sama má segja um Simmu hún var mjög skemmtileg kringum sig, blíð og brosmild og alltaf fór ég betri af hennar fundi. Ég hitti oft þær systur, Simmu og Maríu, við kaffiborðið þar sem þær bjuggu. Þær voru svo fallegar, þessar háöldruðu systur, og þó margt væri farið að hrjá þær líkamlega var gleðin aldrei langt undan. Það var svo fallegt að sjá og skynja hvað þær studdu og styrktu hvor aðra.

Simma fylgdist afar vel með öllu sínu fólki og afkomendum. Það var yndislegt að koma í íbúðina hennar og sjá hvað hún var umkringd myndum og minningum af öllu sínu fólki.

Innilegar samúðarkveðjur til allra aðstandenda Simmu. Gott er að eiga góðar minningar.

Droplaug Pétursdóttir.