Bernharð Sigursteinn Haraldsson fæddist 1. febrúar 1939. Hann lést 20. maí 2025.

Útför Bernharðs fer fram frá Akureyrarkirkju í dag, 13. júní 2025, kl. 13, en minningarathöfn var haldin 10. júní.

Kær mágur minn Bernharð Haraldsson hefur kvatt jarðlífið og minningarnar um hlýjan, kærleiksríkan mann hrannast upp.

Hann kom inn í fjölskylduna þegar ég var unglingur og small inn í hana eins og hann væri fæddur fjölskyldumeðlimur. Faðir minn, sem var mannþekkjari, hafði þá kenningu að fyrstu kynni af fólki sýndu „hvern mann það hefði að geyma“. Brátt og alla tíð síðan var mjög kært með þeim tengdafeðgum. Eitt sinn sótti Benni foreldra mína frá Hjalla í Kjós til Akureyrar og skilaði þeim heim nokkrum dögum seinna. Fjórum sinnum keyrði hann marga klukkutíma fram og til baka en Benna þótti þetta sjálfsögð þjónusta við sína kæru tengdaforeldra og svo gladdi hann líka eiginkonu sína.

Benni, eins og við kölluðum hann, kallaði mig uppáhaldsmágkonu sína og var ég upp með mér af titlinum þangað til ég uppgötvaði að svo kallaði hann okkur allar systurnar. Benni var góður og skemmtilegur ræðumaður. Ég minnist hátíðarræðu sem hann hélt 1. desember í Jóns Sigurðssonar-húsinu í Kaupmannahöfn. Ræðan var um samtímasamfélag, hnitmiðuð, innihaldsrík, og bráðfyndin. Ég fékk að njóta góðrar ræðumennsku hans nokkrum sinnum. Í doktorsveislunni minni sagði hann glettnislega og svolítið ásakandi og vonsvikinn að ég hefði lofað að taka úr honum botnlangann þegar ég væri búin í námi. „Ég er nú ennþá með botnlangann,“ sagði hann við skellihlátur gestanna.

Benni var fæddur kennari og fræðimaður. Hans stóra verkefni í skólamálum var Verkmenntaskólinn á Akureyri sem hann startaði frá grunni og varð hans stolt. Þá kom sköpunargáfa hans, víðsýni og kunnátta vel til þarfa. Verkmenntaskólinn var brautryðjandi á mörgum sviðum og nýjungar blómstruðu. Held ég að mágur minn hafi átt stóran hluta í því. Hann naut þess líka að skapa hefðir nýja skólans, sérstaklega við hátíðlegar athafnir. Þar naut sín kunnátta hans og kærleikur til klassískar tónlistar og bókmennta. Benni tók einnig þátt í stofnun Háskólans á Akureyri. Menntamál voru honum mikilvæg.

Á miðjum starfsaldri fékk Benni hjartabilun. Hefur líklegast ákafi hans og metnaður við að gera Verkmenntaskólann að þeim fyrrimyndarskóla sem hann er átt hluta að máli. Við hjartabilun stækkar hjartað og læknarnir sögðu honum að hann væri með „of stórt hjarta“. Ég gat ekki annað en brosað því það vissum við öll. Mér minnisstætt þegar sonur minn var nýlátinn og ég grátandi átti samtal við þau hjónin í síma. Benni sagði: „Nú þyrfti ég að vera hjá þér svo ég gæti faðmað þig.“ Það eins og margt annað sýndi hvað hann hafði „stórt hjarta“.

Ég minnist með hlýju margra samverustunda á Íslandi, í Danmörku og í Svíþjóð. Eitt sinn sem oftar voru systir mín og Benni í heimsókn hjá mér í Gautaborg. Við sátum úti og Benni naut til fulls veðursins og síldarinnar sem við borðuðum. Eins og hann sagði: „Ég er vitlaus í síld.“ Svo ánægður var hann að hann spurði sposkur hvort ég gæti ekki ættleitt hann – þá gæti hann haldið áfram að njóta. Ég minnist einnig dvalar með Benna og Ragnheiði í Kaupmannahöfn þegar Benni leiðsagði okkur í fótspor Íslendinga. Fróðleikur

hans gerði leiðsögnina eftirminnilega en það kom ekki á óvart þar sem ég vissi að hann var vanur leiðsögumaður á Íslandi.

Eiginmaður minn og Benni náðu vel saman. Þeir höfðu sama húmor, t.d. var „MAD“ og „Storm P“ í uppáhaldi hjá báðum.

Innilegar samúðarkveðjur til Ragnheiðar, Haralds, Hans Braga, Þórdísar, Arndísar, tengdadætra og barnabarna.

Vigdís Hansdóttir.

Benni mágur minn lést 20. maí síðastliðinn. Hann heilsaði mér oft með orðunum „sæl uppáhaldsmágkona mín“. Mér þykir alltaf vænt um þessa kveðju.

Ég kynntist Benna þegar hann fór að vera með Ragnheiði systur minni. Þau bjuggu þá í Reykjavík, en fluttu til Akureyrar þegar hún hafði lokið námi í tannlækningum. Ég heimsótti þau oft til Akureyrar og fékk alltaf höfðinglegar móttökur. Þá var farið til Mývatns, inn í Eyjafjörð og marga aðra staði í nágrenni Akureyrar. Benni var mjög fróður um sögu og landafræði og var unun að hlusta á hann segja frá. Hann hafði líka gaman af því að að segja skemmtisögur af fólki. Mér er líka ógleymanlegt þegar við fórum um Hafrahvammagljúfur skömmu áður en Kárahnjúkavirkjun var byggð. Þegar hann var formaður Lyftingaráðs Akureyrar kom hann oft til Reykjavíkur og gisti hjá mér. Það var góður tími. Eftir að þau fluttu til Reykjavíkur hitti ég þau Ragnheiði oftar og voru þau dugleg að kalla okkur systkinin og maka saman og var þá mikið spjallað. Ég votta Ragnheiði, Haraldi, Hans Braga, Arndísi, Þórdísi, Hönnu, Li Hua, Hildigunni, Örnólfi, Freydísi, Sædísi og Sigursteini Norðfjörð samúð mína.

Helga Hansdóttir.

Deyr fé, deyja frændur. Síminn er þagnaður. Ekki fleiri samtöl um skólamál, ættfræði, fótbolta eða völundarhús lífsins.

Benni var tryggur vinur og vandaður maður, vildi hvers manns götu greiða og hafði þann góða hæfileika að hlusta og íhuga. Fluggáfaður og hlýr húmoristi. Hann hafði djúpa þekkingu á óteljandi sviðum, s.s. landafræði, sögu, íslensku, tungumálum og tónlist. Einnig nördískan áhuga á ættfræði og tók þá jafnan ótæpilega í nefið í þeim pælingum.

Benni var skólamaður af guðs náð og hafði brennandi áhuga á menntamálum, enda varð kennsla og skólastjórnun hans ævistarf. Til síðustu stundar fylgdist hann grannt með straumum og stefnum.

Leiðir Gunnars og Benna lágu saman í Gagnfræðaskóla Akureyrar fyrir meira en hálfri öld. Þar bundust þeir traustum vinaböndum sem aldrei rofnuðu. Benni var áratug eldri en Gunnar og tók hann undir sinn verndarvæng í kennaraliði Gagnfræðaskólans. Þeir voru báðir einbirni og fundu líklega einhvers konar bróðurkærleika hvor í öðrum. Þegar þeir voru ungir stunduðu þeir lyftingar og unnu saman fyrir Lyftingaráð Akureyrar. Þá deildu þeir áköfum áhuga á fótbolta og báru saman bækur sínar að minnsta kosti vikulega alla þessa hálfu öld og í síma eftir að Benni flutti suður. Nú hafa Úlfarnir í ensku deildinni misst góðan mann.

Benni var fyrsti skólameistari Verkmenntaskólans á Akureyri. Skólinn tók til starfa fyrir rúmum 40 árum. Svo mikið er víst að hann barðist eins og ljón fyrir uppbyggingu skólans og það er ekki síst honum að þakka að þar ristu glæsilegustu iðnbrautir sinnar tíðar og framúrskarandi bókasafn, svo ekki sé minnst á að Verkmenntaskólinn á Akureyri er brautryðjandi í fjarkennslu á Íslandi sem hófst þar fyrir mörgum áratugum. Skólinn er reistur á grunni gömlu skólanna, Iðnskólans, Vélskólans og Hússtjórnarskólans og hlutirnir gerðust sannarlega ekki sjálfkrafa. Oft hefur þurft að vinna langa daga, sætta mismunandi sjónarmið, draga andann djúpt og leysa úr allskonar flækjum. Þá hefur húmorinn komið sér vel. Fyrstu árin fór kennslan fram út um allan bæ en svo fóru álmurnar að rísa hver af annarri. Benni var í linnulausum ferðum suður í ráðuneytin í Reykjavík til þess að berjast fyrri fjármagni í uppbyggingu skólans og nýjustu tækninni. Það var þungbær raun fyrir hann að missa starfsþrekið í skólanum í kjölfar erfiðra veikinda, en hann var þá enn á besta aldri til að atast áfram í skólamálunum. En Benni lét ekki deigan síga og tók til við skriftir og ritaði ómetanlegar heimildir um sögu Gagnfræðaskólans á Akureyri, um verkmenntun við Eyjafjörð og Verkmenntaskólann á Akureyri. Einnig ritaði hann mikið verk um bændur og búalið í Skriðuhreppi en þar lágu rætur hans djúpt.

Kæra Ragnheiður, við Gunnar sendum innilegar samúðarkveðjur til þín og fjölskyldunnar. Þökkum bjargfasta vináttu og áratuga tryggð, allar ógleymanlegu stundirnar, matarboðin og kaffibollana við arineldinn í fallega húsinu ykkar í Spónsgerðinu. Orðstír deyr aldregi, hveim er sér góðan getur.

Gunnar Maríu Jónsson og Svanhildur Daníelsdóttir.