Victor Melsted fæddist í Reykjavík 19. apríl 1941. Hann lést á krabbameinsdeild Landspítalans eftir stutt veikindi 29. maí 2025.

Foreldrar hans voru hjónin Páll Melsted, múrari, og Elsa S. Melsted, kjólameistari, á Sólbakka í Reykjavík. Victor var elstur sjö systkina, hin eru: Halldór, f. 1946, Hansína, f. 1949, Stefán, f. 1952, Páll, f. 1954, Ruth, f. 1959, og Ólafur, f. 1965.

Þann 16. júní 1962 giftist Victor eftirlifandi eiginkonu sinni, Rannveigu Árnadóttur (Ranný), f. 5. júlí 1942. Dætur þeirra eru: Hildur, f. 28. ágúst 1965, maki Jón B. Bjarnarson. Birna, f. 15. mars 1973, maki Hjörvar Hjörleifsson, þeirra börn eru: Victor, f. 14. ágúst 1998, maki Sigurbjörg Björgvinsdóttir, og Thelma, f. 7. júlí 2004. Guðbjörg (Gugga), f. 5. maí 1976.

Victor ólst upp í Vesturbæ Reykjavíkur og bjó mest alla tíð í Reykjavík fyrir utan síðustu fimm ár sem þau Ranný bjuggu í Hveragerði.

Hann lauk sveinsprófi í rennismíði frá Iðnskólanum í Reykjavík árið 1963 og starfaði við þá iðn næstu tvo áratugina. Eftir það sinnti hann leigubílaakstri, vörubílaakstri um tíma, og rúma þrjá síðustu áratugi ók hann og gerði út fjallatrukka í akstri með ferðamenn um hálendi Íslands og átti hann í farsælu samstarfi við marga aðila en þó sérstaklega við Bertrand Jouanne hjá Ferðakompaníinu, en þeirra samstarf og vinátta náði vel yfir þrjá áratugi. Hálendisferðir ásamt fjallatrukkum og gömlum amerískum bílum voru líf og yndi Victors og ferðuðust þau Ranný mikið um landið, en þó sérstaklega um hálendið og eyddu þau þar mörgum sumrum ásamt dætrunum þremur og seinna tengdasonum og barnabörnum.

Bílaáhugi Victors kviknaði strax á barnsaldri og deildi hann þeim mikla áhuga með afa sínum og nafna, Victori Strange, en með honum og ömmu sinni, Hansínu Strange, eyddi hann mörgum góðum stundum og var þeim mjög náinn. Seinna deildi hann svo bílaáhuganum með öðrum nafna, dóttursyninum Victori Hjörvarssyni, og áttu þeir ekki síður margar góðar stundir sem og fjölskyldan öll.

Útför hans fer fram frá Grafarvogskirkju í dag, 13. júní 2025, klukkan 13.

Elskulegur bróðir minn hefur kvatt og stórt skarð verið höggvið í systkinahópinn.

Ég er næstyngst í sjö barna hópi foreldra okkar og Victor var átján árum eldri en ég. Ég hef því aldrei þekkt annað en að Victor væri í mínu lífi, ásamt Rannveigu konu hans til rúmlega sextíu ára. Þau byrjuðu sitt samband þegar ég var nýfædd en hann bróðir minn var nú eitthvað feiminn við þetta svo hann hélt mér leyndri fyrst um sinn. Þegar Rannveig komst að þessu var ekki aftur snúið. Frá því áður en ég man hafa þau sýnt mér væntumþykju sem hefur skipt mig miklu máli.

Victor er lærður rennismiður líkt og móðurafi okkar Victor Strange. Victor bróðir er elsta barnabarn móðurforeldra okkar og naut því ýmissa gæða í samvistum við þau. Hann átti því margar minningar sem við yngri systkinin nutum að hlusta á. Hann var minnugur og skemmtilegur sögumaður. En Victor var líka mikill áhugamaður um bíla og hálendisferðir. Hann var einn af frumkvöðlunum sem ferðuðust um óbyggðir Íslands með fjölskyldu sína á sínum rússajeppa. Fjallabak varð hans uppáhald og seinni helming ævinnar varði hann í að keyra og trússa hópa um öll fjöll og firnindi. Það urðu hans ær og kýr. Hálendið var hans staður. Hann var vinnusamur og alltaf að. Lipur og með sinn dillandi hlátur.

Það var mér mikil gleði eftir að ég fór að leiðsegja að hitta minn kæra bróður á hinum ýmsu áfangastöðum. Hann var svo eðal. Keyrandi sínar gömlu fjallarútur og trukka sem voru alltaf svo vel þrifnir og stífbónaðir. Enda var Victor maður sem svo sannarlega vildi hafa allt snyrtilegt og í góðu lagi hjá sér.

Victor og Rannveig reistu sér og fyrir sínar þrjár dætur, Hildi, Birnu og Guggu, fallegt heimili í Fannafoldinni og voru þau ein af frumbyggjum Grafarvogs. Victor var mjög hændur að stelpunum sínum og alla tíð var sterkt samband þeirra á milli. Þær voru blessaðar með að hafa sama áhugamál og tengdust honum sterkt í gegnum fjalla- og óbyggðaferðir.

Rannveig tók líka þátt í þessu. Þegar Victor var að keyra fyrir Safariferðir var hún með eldhúsbílinn í sinni umsjá sem varð til þess að aðskilnaðurinn varð aldrei langur meðan á sumarvertíðinni stóð.

Victor hefur alltaf verið mér fyrirmynd og ég hef alltaf verið stolt af því að vera litla systir hans. Ég fann það vel þegar ég var í ferðaþjónustunni hversu virtur hann var af félögunum og hans er saknað. Þrátt fyrir sín 84 ár var hann alltaf ungur, hress, atorkusamur og virkur. Það var því mikið áfall þegar hann veiktist og var fluttur á bráðamóttöku á afmælisdaginn sinn 19. apríl sl. Hann háði stutta en snarpa baráttu og lést á krabbameinsdeild LSH fimmtudaginn 29. maí.

Minning um góða bróður er mér ofurkær og ég á þær margar sem ég get yljað mér við núna þegar ég hef hann ekki lengur hjá mér.

Elsku stelpurnar hans, Ranný, Hildur, Birna og Gugga, þið hafið misst góðan maka og pabba en ég veit að þið eigið svo margar góðar minningar sem þið eigið eftir að tala um og kætast yfir og það er ég þakklát fyrir.

Guð blessi minningu Victors bróður míns.

Ruth Melsted.

Leiðir okkar Victors lágu saman hjá Halldóri í Safaríferðum þegar ég gerðist fjallakokkur uppúr 1990. Við hittumst fyrst í Skaftafelli, þar sem Safarí hélt úti einu af sínum eldhúsum í sérútbúnum bílum. Þar hitti ég þau hjónin Victor og Ranný í eldhúsbílnum Láru og mér var kennt hvernig elda skal lax fyrir 75 manna hóp, eins og hann væri eldaður fyrir einn mann. Eldhúsið í þessum bíl er besta vinnuaðstaða sem til er, smíðað og hannað af þeim hjónum; fullkomin eldunaraðstaða, vinnu- og geymslupláss. Aftur í bílnum var aðstaða fyrir staffið og góður endir á löngum vinnudegi var að setjast niður við bogadregna borðið og fá sér fjallakakó.

Svo breyttist ferðamátinn og þá unnum við Victor saman á eldhúsbílnum Láru í sérferðum inn á hálendið. Þetta voru oft stórir hóparnir, alveg upp í 95 manns. Við vorum góðir samstarfsfélagar og mjög úrræðagóð og hvað ánægðust vorum við með hvað við vorum bæði góðir raðarara. Við skildum fullkomlega hvað hver sentimetri skiptir máli í fjallaferðum. Enginn annar mátti raða í bílinn en það var alltaf til pláss fyrir sérviskuþarfir okkar, hluti sem létti okkur lífið á fjöllum.

Og svo var það allt bílabrasið og það að koma sér á milli staða gat orðið ævintýralegt. Eldhúsbílatímabilinu lauk þegar Júnimokkinn átti að spila Láru upp brekkuna í Emstrum. Þarna snéru þessar elskur andlitunum saman og bremsurnar gáfu sig á Júnimokknum sem skall framan á Láru, sem stóð föst fyrir, en óökufær. Við áttum að taka á móti nýjum 75 manna hóp inni í Laugum um kvöldið, við horfðum yfirveguð hvort á annað og sögðum: jæja, þá þarf að redda þessu. Lára tæmd yfir í Júnimokkinn – sem auðvitað gekk eins og ekkert væri – og þegar við komumst í símasamband hófust reddingar.

Síðasta tímabilið okkar saman voru Augnabliksferðirnar inn á Langasjó á Bensinum Gamla seig með eldhústjaldið í lestinni. Victor, besti bílstjóri í heimi, mjakaði okkur upp á Breiðbak þar sem göngufólkið fór út og við tók vegarslóði með sandbrekkum og hliðarhalla, og alla leið inn í Skjaldmeyjavík komumst við. Þetta var þegar Langisjór var í hættu og þjóðgarðurinn ekki kominn og oft vorum við þau fyrstu á ferðinni. Að komast þarna inn eftir var ekkert grín og þá var bara að halda sér í og treysta bílstjóranum, því enginn kunni betur á bíla og brekkur en elsku Victor.

Besti, hjálpsamasti og traustasti vinnufélagi, takk fyrir allar samverustundirnar á fjöllum. Það eru margar minningarnar að ylja sér við. Innilegar samúðarkveðjur til fjölskyldunnar.

Brynhildur Þorgeirsdóttir, myndhöggvari.