Pétur Sigurðsson fæddist 29. júlí 1942. Hann lést 23. maí 2025.

Útför Péturs fór fram 11. júní 2025.

Pétur starfaði lengst af við sjómennsku, bæði sem stýrimaður og skipstjóri, og var þar traustur leiðtogi sem naut virðingar. Hann hafði ávallt skýra sýn á gildi agans – en aldrei án hlýju. Það var örugglega sú sýn sem var áhrifavaldur þess að hann hóf störf hjá Vernd árið 2002, þar sem hann starfaði sem matráður. Þar vann hann óeigingjarnt starf sem ráðgjafi, stuðningsaðili og hlustandi fyrir einstaklinga sem voru að reyna að byggja upp líf sitt að nýju eftir erfiða dvöl í fangelsum.

Eldhúsið á Vernd varð hans óformlega skrifstofa – staður trúnaðar, hreinskilni, stuðnings og trausts. Þar komu margir til hans í leit að orðum, hlustun eða huggun. „Ég hef alltaf haft góðar tilfinningar til fólks sem hefur ratað á rangan veg,“ sagði hann eitt sinn. Hann sá manneskjuna, ekki bara fortíð hennar. Þessi mannúð og heilindi gerðu það að verkum að ótal einstaklingar treystu honum – og héldu margir sambandi við hann allar götur síðan. Slíkt traust fæst ekki nema það sé áunnið. Hann trúði á umbun, hann trúði á möguleika fólks – og lifði þá trú í verki. Á Vernd var Pétur enginn venjulegur starfsmaður – hann var hjarta hússins. Hann eldaði mat fyrir „strákana-stelpurnar sínar“, tók á móti þeim í eldhúsinu, með kærleik og stundum alvöru þar sem rætt var um um lífið, tilveruna, sorgina og svartholið.

Það fór þó enginn í gegnum Pétur, hann var traustur en einnig mjög ákveðinn, það var mikil þörf á slíkum manni í þá stöðu sem Pétur leysti af hendi. Á haustin tók hann skrefið enn lengra, jólin að nálgast. Þá setti hann upp kennsluskrá, fékk til liðs við sig bakara, kökuskreytingameistara, matreiðslufólk og aðra handverksmenn – allt með það að markmiði að veita skjólstæðingum Verndar verkfæri, sjálfstraust og virðingu. Þar lærðu menn að baka, elda og skreyta – en fyrst og fremst lærðu þeir að þeir gátu skapað eitthvað sjálfir. Þeir lærðu að þeir skiptu máli.

Hann var svo ótrúlega stoltur af fólkinu sínu, sonum, tengdadætrum og þá sérstaklega af barnabörnum sínum. Fólkinu að vestan, arfleifð sinni og tengslum fjölskyldunnar við starf KFUM og KFUK. Sögurnar af veiðiferðunum á sumrin sem sagðar voru þá eru í dag orðnar partur af fjölskylduarfleifð. Péturs- ferðalög þar sem börn og barnabörn og allir hinir voru drifin vestur, út í náttúruna í ævintýri, væntingar um góða veiði og enn betra nesti. Pétur lagði dag og nótt í undirbúning jafnvel dögum saman: smurði samlokur af alúð og natni, pakkaði með tryggri skipstjórn og hugsaði fyrir öllum. Það var aldrei nein hætta á að barnabörnin yrðu svöng í þessum ferðum. Sagan segir að í einni ferðinni var nestið orðið það umfangsmikið að það þurfti að velja á milli: skilja eitt barn eftir eða veiðibúnaðinn en nestið færi örugglega með. Það varð enginn svangur þegar Pétur sá um nestið eða matseldina. Pétur reyndi ekki að bjarga heiminum með stórum orðum – hann bætti líf fólks með því að gefa af sér, vera til staðar og trúa því að allir ættu annað tækifæri skilið.

Þráinn Farestveit.

Afi Pétur hefur lagt af stað í sína hinstu ferð, inn í sumarlandið þar sem elsku Sigga amma tekur á móti honum opnum örmum. Nú eru þau loks sameinuð á ný.

Við minnumst afa og tengdapabba með hlýju og þakklæti þegar við rifjum upp dýrmætar minningar úr samverunni. Afi Pétur bar djúpa umhyggju fyrir strákunum sínum, tengdadætrum og níu barnabörnum. Hann talaði ætíð af stolti um fjölskylduna og það leyndi sér ekki.

Strax kemur upp í hugann veiðiferðin mikla, árleg ferð í júní með strákunum og stórfjölskyldunni út á Reykjanes við Ísafjarðardjúp. Þessar ferðir snerust oft jafn mikið um mat og samveru og sjálfa veiðina. Nestið var vandlega skipulagt og allir fengu sínar bestu græjur, afi passaði vel að engan vantaði neitt. Vöðluumræðan hófst iðulega strax í janúar þegar farið var yfir hvað þyrfti að bæta fyrir sumarið.

Við minnumst einnig leikhúsferðanna, hann fór með okkur á flestöll barnaleikrit og tryggði að menningarlegu hliðinni væri sinnt. Þegar við vorum að læra Íslendingasögurnar í skóla var hann ómetanlegur, hann mat sagnaarfinn mikils og miðlaði honum af eldmóði.

Afi passaði vel upp á jafnræði, enginn mátti fá meira né minna. Jólagjafirnar voru oft tilbúnar um mitt sumar svo ekkert gleymdist. Stundum gleymdist þó að hann hafði þegar afhent gjafirnar til geymslu, og fáir vissu hvar þær voru. Það vakti ætíð hlýjan hlátur.

Við brosum einnig þegar við minnumst þess hversu duglegur hann var að úthluta barnabörnum verkefnum. Hann passaði að allir fengju eitthvað að gera og launaði það iðulega með einum eða öðrum hætti.

Afi Pétur tók okkur alltaf opnum örmum og fylgdist stoltur með okkur í Ameríkubröltinu. Hann hvatti okkur alltaf til að fylgja draumum okkar, sama hversu stórir sem þeir voru. Það var hans eðli að styðja, hvetja og trúa á fólkið sitt.

Við erum elsku afa Pétri óendanlega þakklát fyrir allt sem hann gerði fyrir okkur. Við kveðjum hann með trega, en með þeirri vissu að hann fylgist áfram með okkur, stoltur og hlýr, og að hann hafi undirbúið okkur vel fyrir lífið.

Þín tengdadóttir og afabörn,

Guðrún, Fannar Logi,
Birta Líf og Hrefna Lind.