Úlfar Gunnlaugur Brynjólfsson fæddist að Efri Þverá í Fljótshlíð 4. janúar 1932. Hann lést á Heilbrigðisstofnun Suðurlands 28. maí 2025.

Foreldrar hans voru þau Brynjólfur Úlfarsson, bóndi frá Fljótsdal í Fljótshlíð, f. 1895, d. 1979, og Ólafía Guðlaug Guðjónsdóttir, húsfreyja frá Stóru-Mörk, f. 1902, d. 2002. Systur hans voru Hanna Kristín, f. 1929, d. 2023, og Ragnheiður Guðný, f. 1947.

Eftirlifandi eiginkona Úlfars er Rósa Aðalsteinsdóttir, f. 1941. Börn þeirra eru: 1) Steinarr Bjarni Guðmundsson, f. 1961, maki Vigdís Birna Sveinsdóttir, f. 1957, og eiga þau dæturnar Þóreyju Rósu Stefánsdóttur, f. 1989, og Sigrúnu Birnu, f. 1998. 2) María, f. 1963, maki Haraldur Bjarnason, f. 1963, og eiga þau börnin Kristínu Ingunni, f. 1983, Freyju Rós, f. 1987, og Kristófer Þorra, f. 1992. 3) Guðlaug, f. 1966, hún á börnin Samúel, f. 1988, Úlfar Kára, f. 1992, og Agnesi, f. 1999. 4) Brynjólfur Hrafn, f. 1968, maki hans er Guðfinna Björk Hallgrímsdóttir, f. 1972. 5) Elín Rósamunda, f. 1969, hennar börn eru Kristján Hrafn, f. 1997, og Rósa Diljá, f. 1999. 6) Aðalsteinn Úlfar, f. 1972, maki hans er Brynhildur Hilmarsdóttir, f. 1975, og eiga þau synina Eyþór Orra, f. 2003, og Kára Stein, f. 2012. 7) Svanur Bjarki, f. 1980, börn hans eru Ólafía Rún, f. 2008, Aron Bjarki, f. 2010, og Kristín Alma, f. 2018. Barnabarnabörn Úlfars eru orðin 13 talsins

Úlfar fæddist að Efri Þverá en flutti ungur með foreldrum sínum að Stóru-Mörk undir Eyjafjöllum. Hann var bóndi að Stóru-Mörk en ók auk þess skólabíl í rúm 40 ár. Hann kynntist Rósu konu sinni einmitt í gegn um þá vinnu þegar hún kom sem kennari að Seljalandsskóla. Tæki og tækni voru áhugamál Úlfars og hann var alla tíð einstaklega laginn við vélar og smíðar af hvaða tagi sem var. Ef vantaði varahlut var hann stundum bara smíðaður á staðnum. Útivera og ferðalög voru áhugamál sem hann naut og margar ferðir voru farnar með Rósu og góðum félögum, um hálendið og á erlendri grundu

Útför Úlfars fer fram í dag frá Stóra-Dalskirkju í dag, 14. júní 2025, og hefst athöfnin klukkan 13. Streymi:
www.mbl.is/utfarir-i-dag

Ævisaga

Ég var lítill bátur

á ólgandi hafi.

Tvö lítil börn sátu í bátnum

og héldu hvort utan um annað.

Himinháar öldur kaffærðu bátinn

– aftur og aftur. –

Skyndilega skolaði okkur inn á
lygna vík.

Þú varst stór, jarðfastur klettur

og við bundum bátinn við
klettinn.

Börnin stækkuðu og fóru burt,

og nú er ég lítill, tómur bátur,

bundinn við klett í lygnri vík,

og mig langar ekki aftur út á hafið.

Þetta litla ljóð gerði ég eftir að ég, 24 ára gömul, fráskilin með tvö lítil börn, kom að Seljalandsskóla, til að kenna, hitti fallega skólabílstjórann, og vissi að leiðir okkar myndu liggja saman í framtíðinni.

Nú, tæpum 60 árum seinna, verð ég að kveðja hann. Við bjuggum saman, unnum saman og vorum saman allan sólarhringinn. Það þola ekki öll sambönd, en við vissum að þetta var lífið. Börnin urðu sjö, stoð okkar og stytta.

Nú á kveðjustund er mér þakklæti efst í huga, þakka Guði, sem gaf mér öll þessi ár við hlið hans, og alla stóru fjölskylduna okkar.

Nú veit ég að hann er á góðum stað, laus við þrautir og veikindi, og ég hlakka til endurfundanna.

Vertu sæll, ástin mín. Við sjáumst!

Rósa Aðalsteinsdóttir.

„Það er nú svo og svo er nú það.“

Þessi orð heyrði maður oft sögð sveitinni, en nú þegar þú, elsku pabbi, hefur kvatt okkur munu þau ekki heyrast eins aftur.

Mínar dýrmætustu minningar eru án nokkurs vafa allar stundirnar sem ég átti með þér í fjárhúsinu og sauðburðinum. Ef ná þurfti kind sem átti í erfiðleikum með burð þá sagðir þú mér að fela mig aftast á vagninum og stökkva á hana þegar traktorinn keyrði fram hjá. „Þú ert markmaður í fótbolta, notaðu það til þess að skutla þér á hana.“ Og vitið menn, þetta virkaði í hvert einasta sinn hjá okkur.

Við áttum líka margar góðar stundir við eldhúsborðið. Stundum við spil og stundum skákborð. Þú þuldir upp vísur og ljóð og ég reyndi að skrifa þær niður jafn óðum. Eins og t.d. þessi:

Ellin hefur æ þann sið,

öldungana´ að leggja að velli.

En hún ræður ekkert við

Óla gamla´ á Lagafelli.

Það var nú lengi vel eins og með fyrrnefndan Óla gamla að ellin ætlaði ekkert ráða við þig og þú orðaðir það best sjálfur nokkrum dögum áður en þú kvaddir, að þú værir allt of gamall til að vera að standa í þessu.

Húmorinn þinn var alveg einstakur og hvernig þú komst oft með skemmtileg tilsvör sem komu fólki í opna skjöldu. Sérstaklega fannst þér gaman að stríða afgreiðslufólki og ekki síður læknum og hjúkrunarfólki.

Minningar eru óteljandi með þér, pabbi, sem munu fylgja mér út ævina. T.d. þegar ég var lítill og við fórum til allavega sjö landa í Evrópu. Svo fórum við seinna til Danmerkur og fórum í Legoland. Það var ótrúlega skondið þegar þú og mamma fóruð í lítinn tveggja manna bát. Báturinn skrapaði botninn á skurðinum svo að bátarnir á eftir hrönnuðust upp. Það sem var hlegið.

Svo voru það allar jeppaferðirnar um hálendið og útilegurnar. Ein minningargrein er hvergi nærri nóg til þess að telja allt upp.

Svo þegar ég flutti að heiman og fór að mennta mig og eignast fjölskyldu. Þá varðst þú líka besti afi í heimi. Börnin mín elska þig svo mikið og þau muna eftir hverjum einasta þúsundkalli sem þú laumaðir til þeirra þegar þau voru að kveðja þig í sveitinni. Alltaf náðu þau líka að „plata“ þig til að taka þátt í hinum ýmsu leikjum og alls konar vitleysu sem þeim datt í hug. Eins og fataleikurinn þar sem þú endaðir með dúkkukjól á hausnum. Það var gaman. Við erum svo þakklát fyrir þig pabbi/afi að þú getur ekki ímyndað þér hvað það er sárt að hafa þig ekki hjá okkur.

Ég veit ekki alveg hvernig lífið verður án Úlfars afa. Það verður skrítið og svo tómlegt, það veit ég. En minningarnar hlýja okkur og við erum alveg viss um að við eigum eftir að hittast aftur þegar okkar stundir renna upp. Þú skilar kveðju til allra frá okkur, pabbi minn.

Við elskum þig. Við munum alltaf sakna þín. Við munum aldrei gleyma þér.

Hlátur vakti hundrað falt,

húmoristinn mesti.

Þakkir fyrir allt og allt,

elsku pabbi besti.

Kveðjustundin erfið er,

allir hennar kvíða.

Andinn kemur, andinn fer,

en áfram dagar líða.

Söknuðurinn syngur hátt,

sortinn færist yfir.

Eitt er víst, þú muna mátt

að minning þín hún lifir.

(SvaBja)

Þinn sonur,

Svanur Bjarki
Úlfarsson og börn.

Elsku pabbi minn. Ótal minningar þjóta um hugann. Öll þessi hefðbundnu sveitastörf sem við fengum að vinna með honum frá því við vorum lítil. Enginn var of lítill til að gera gagn enda var það skemmtilegast. Þá fannst okkur við vera ómissandi. Og óbilandi metnaður að gera pabba ánægðan með verkin. Hann verðlaunaði með því að trúa manni fyrir einhverju ennþá meira fullorðins. Ég man á afmælinu mínu þegar ég var 12 ára, þá bað hann mig að slóðadraga heljarstórt tún (fannst mér). Þetta var mikil upphefð og ég ætlaði ekki að fást til að koma og drekka afmæliskaffið. Þetta var hans aðferð til að gleðja mig á afmælinu mínu. Húmorinn hans var óborganlegur og hægt að segja margar sögur um það. Við köllum hann Eyjafjallahúmor – en ég freistast nú til að kalla hann Hábæjarhúmor. Pabbi gat allt, smíðað allt, gert við allt, saumað á saumavél, stoppað í sokka, eldað og bakað. Hann keyrði skólabílinn í 40 ár og var elskaður þar eins og annars staðar. Hann og Halli minn náðu vel saman. Pabba fannst alltaf fyndið þegar Halli sagði: Komdu fljótt aftur, það er svo gaman þegar þú ferð. Hann var yndislegur afi og hafði gaman af því að fá barnabörnin í heimsókn.

Heilsan gaf sig með hækkandi aldri og hann var tilbúinn að fara í sumarlandið þegar kallið kom. En það er allt einhvern veginn svo skrítið og óraunverulegt þegar hann er ekki lengur hér. Við yljum okkur við ótal minningar.

Elsku pabbi, takk fyrir allt og takk fyrir að vera pabbi minn í 60 ár.

Þín dóttir,

María Úlfarsdóttir.

Pabbi

Einhvern daginn verð ég stór
og sterk,

eins og þú, pabbi.

Hugrökk og dugleg, með ró og seiglu,

vinn hvert verk af metnaði.

Ég verð samt aldrei jafn lagin,

aldrei jafn örugg.

En það gerir ekkert til,

því þú hjálpar mér.

Hvernig skrifar maður minningagrein um föður sinn án þess að það verði heil bók?

Ég er mikið búin að brjóta heilann um hvað eigi heima í svona grein og hvað ekki. Pabbi var alveg efni í heila bók og hann var okkur öllum svo óendanlega margt og allt sem hann var, var svo mikilvægt fyrir okkur.

Eins og flest börn vissi ég frá upphafi að ég ætti besta pabba í heimi, þegar ég eltist og varð fúllyndur unglingur höfðum við ekki um jafn margt að tala en svo varð ég fullorðin og sá þá aftur að auðvitað var pabbi sá sem vissi best og gat gefið bestu ráðin.

Pabbi hafði ekki mikið um hlutina, en þegar hann lagði eitthvað til málanna var það vandlega úthugsað og það tók því aldrei að þræta við pabba því hann hafði oftast rétt fyrir sér. Hann var spar á hrós og skammir enda man ég hvert einasta skipti sem ég var skömmuð og hvert hrós lýsir eins og stjarna í myrkri því hvoru tveggja var öruggt mál að þú hafðir unnið þér inn fyrir.

Pabbi hafði ákaflega sterka og hlýja nærveru. Þegar ég var búin að suða um það lengi að vera vakin eldsnemma á morgnana til að fara með honum til kinda að leita lamba í sauðburðinum, lofaði hann að vekja mig. Vakningin fór þannig fram að hann kom að rúminu mínu, stoppaði þar smástund og fór svo niður að fá sér kaffi. Engin hróp, ekki einu sinni ýtt við mér. Það þarf varla að taka það fram að ég var komin á fætur og niður í eldhús á innan við tveimur mínútum.

Einu skiptin sem hann varð fyrir vonbrigðum með mig, eftir því sem ég best veit, var þegar ég reyndi að smíða eitthvað eða jafnvel hengja upp myndir á veggi. Það fórst mér aldrei vel úr hendi. Pabbi hins vegar var með smiðsauga og þurfti hvorki hallamál né málband til að hengja myndir eins, upp á millimetra (ég hef mælt), meira að segja eftir að honum var farin að förlast sjón verulega klikkaði þetta ekki. Honum var það alveg óskiljanlegt hvernig ég fór að því að gera flesta hluti skakka, jafnvel þó að ég reyndi að nota málband og hallamæli.

Eftir að ég varð fullorðin og eignaðist mín eigin börn hef ég þakkað fyrir það hvern dag að þau skyldu fá að njóta þess að eiga hann að afa. Hann var afinn sem alltaf var hægt að leita til. Ekki var til það leikfang eða tæki sem hann gat ekki gert við, lagað eða gert enn betra.

Elsku besti pabbi í heimi, ég kveð þig með söknuði en horfist líka í augu við að það er eiginlega sjálfselskast af öllu, því ellin var orðin þér erfið og dauðinn líkn.

Við hittumst aftur en þangað til skal ég taka við, að skilja smáræði eftir í vösum barnanna eins og þú gerðir svo oft.

Þín elskandi dóttir,

Guðlaug.

Erum við þá búin að tala um allt og eigum við þá að segja bless í bilinu. Eigum við að snöggkveðja ok bæ, syngjandi eða rólega. Þannig enduðu öll okkar símtöl. Við urðum frá fyrstu kynnum góðir vinir. Sú vinátta hélst alla tíð. Núna sitja eftir fallegar minningar um góðan vin sem ég eignaðist.

Þú hringdir ávallt í mig þegar ég átti afmæli, núna síðast í apríl. Svo skemmtilegt að rifja upp símtalið fyrir nokkrum árum þegar þú sagðist vera búinn að kaupa afmælisgjöf handa mér. Þegar ég sagðist hlakka til að opna afmælisgjöfina þá kom í ljós að þú varst búinn að borða hana. Það kallaði fram eitt af okkar mörgum hlátursköstum og áttum við eftir að rifja þessa sögu upp á afmælisdögum okkar.

Heimasíminn okkar var ekki bara sími heldur talstöð, við skiptumst á að segja „yfir“. Það var svo margt sem við göntuðumst með í símtölunum eins og þegar við bjuggum til okkar eigin útvarpsstöð; Góðan daginn þetta er Rás2 og ½ í umsjón Úlla og Guffa. Ekki einungis eru símtölin í minningunni heldur allt sem við gerðum í eldhúsinu í sveitinni. Spiluðum ólsen-ólsen og ekki má gleyma uppáhaldinu þínu að tefla sem gat tekið langan tíma. Eldhúsið breyttist oft í snyrtistofu þegar þú fékkst rakstur, fótabað og klippingu. Eins og á alvöru snyrtistofu var bullað um allt og ekkert eins og Engan sem þú bjóst til. „Enginn er hjá mér! Er Enginn hjá þér? Enginn getur verið alls staðar. Það er gott að eiga Engan sem góðan vin.“

Mér finnst alltaf gott að eiga nóg af klaka í frysti. Það kallaði endalaust á hlátur þegar þú opnaðir frystinn og sagðir: Það er bara ekkert kjöt hérna! Bara klaki!

Kærleik þinn og elsku sýndir þú á margan hátt. Eftir atvikið þegar ég var næstum drukknuð í ánni eftir miklar leysingar voru auðskiljanlega allir í miklu áfalli. Mér er alltaf minnisstætt þegar ég kom inn í eldhús eftir langt heitt bað til að ná kuldanum úr mér að þú stóðst við eldhúsvaskinn og þvoðir fötin mín. Það þótti mér mjög vænt um.

Elsku besti vinur minn og tengdapabbi. Kærleikurinn, umhyggjan og bullið okkar mun lifa í minningunni. Svo manstu að nú hefur þú forskotið á að æfa þig á gönguskíðin. Eins gott þú verðir búinn að æfa þig nóg í fyllingu tímans svo við verðum sigursælt keppnislið á Ólympíumótinu mikla.

Þinn vinur og tengdadóttir,

Guðfinna.

Það er erfitt að lýsa afa mínum í nokkrum orðum en ef ég ætti að gera það þá myndi ég nota orð eins og: húmoristi, góðhjartaður, dýravinur og kannski bara bestur.

Minningar mínar af afa eru margar en ég ætla þó bara að skrifa um eins og tvær hér. Sumarið 2006 ákvað fjölskyldan mín að halda í sína fyrstu utanlandsferð öll saman. Þetta voru ég og bræður mínir ásamt mömmu og pabba og amma og afi komu líka með. Við fórum til Spánar og þar vorum við í tvær vikur. Þegar við fórum í fyrstu búðarferðina til þess að kaupa inn þá rákumst við á eggjabakka með 16 pínulitlum eggjum í. Við komumst seinna að því að þetta voru dúfuegg. Þegar við komum aftur í íbúðina var sett upp eins konar verksmiðja þar sem pabbi var við pottinn að sjóða eggin, afi tók utan af þeim og rúllaði upp úr salti og ég át þau svo. Þetta voru svo mörg egg að það tók mig mörg ár að geta borðað egg aftur eftir þetta.

Afi var ofboðslega laginn í höndunum og gat lagað nánast hvað sem er og ef hann gat það ekki þá var ég viss um að það væri ekki hægt. Hann tálgaði einu sinni fyrir mig fugl, en viðurinn sem hann hafði notað var blautur, afi fékk þá snilldarhugmynd að reyna að þurrka hann með því að skella honum bara í örbylgjuofninn. Fuglinn lifði þessa ferð af en rétt naumlega þar sem það kviknaði í honum en afi náði að slökkva eldinn áður en ekkert varð eftir. Fuglinn situr nú á hillu í stofunni heima hjá mér með stóran brunablett á maganum. Hann afi átti sérstakt samband við þau dýr sem ég hef átt. Það var bara stundum eins og hann gæti talað sama tungumál og þau.

Afi var hafsjór af gátum og vísum. Hann var alltaf að kenna mér hinar og þessar gátur og fóru heilu bílferðirnar austur á Höfn í það að kenna mér alls konar nýjar vísur og gátur. Hér kemur ein af fyrstu gátunum sem hann kenndi mér, ætli ég hafi ekki verið svona sex eða sjö ára þegar ég lærði þessa og þið getið líklega ekki leyst hana:

Holdið skilur seint við sál,

sjá þar nafn í felum.

Faðirinn heitir fremst á nál,

fæddur í tveimur pelum.

Takk fyrir allt, elsku besti afi minn. Ég mun sakna þín mikið, elska þig.

Þín afastelpa,

Agnes.

Hann Úlfar var fjórtán ára þegar ég fæddist þannig að heiminn man ég ekki án Úlfars, en nú er komið að því. Mæður okkar voru systur, aldar upp í hábænum í Stóru-Mörk, þar sem Úlfar hefur lengstum átt heima. Ég hef oft sagt frá því hversu gaman var að sitja undir eldhúsborðinu í Stóru-Mörk og hlusta á þá frændur mína, Úlfar og Fjölni, spjalla. Fjölnir var rúmu ári eldri en Úlfar og mæður þeirra systkinabörn frá Stóru-Mörk. Þessar samræður voru eitt það skemmtilegasta í bernsku minni. Þeir voru svo ótrúlega fyndnir og orðheppnir.

Jólin 1954 vorum við, móðir mín og ég, í Stóru-Mörk. Það voru eftirminnileg jól, ævintýraleg, því ekkert rafmagn var komið í hábæinn og olíulamparnir með lampaglasinu gáfu bæði birtu og skugga. Við Ragnheiður, yngri systir Úlfars, vorum á svipuðum aldri, 7-8 ára, og náðum vel saman, þá og síðar. Einni jólagjöf man ég vel eftir frá þeim jólum. Það voru pakkar frá Úlfari, annar til mín og hinn til Ragnheiðar. Í þeim voru bílar sem keyrðu sjálfir væru þeir trekktir upp. Í minni mínu sátum við á gólfinu með teppi, bjuggum til brekku úr því og kepptum um hvor bíllinn drifi hæst. Bíll var besta gjöfin og Úlfar vissi hvað okkur þætti gaman.

Snemma vissi ég að auk þess að vera skemmtilegur, var Úlfar einstaklega hjálpsamur við sveitunga sína við hitt og þetta og sérlega handlaginn. Ungur fór hann í byggingarvinnu og heyskap á aðra bæi, gerði við vélar og búsáhöld fyrir fólk í sveitinni, auk þess sem hann klippti bændur og börn og spilaði á tiltæk hljóðfæri. Það var mikill kostur að eiga frænda sem gat allt. Eini gallinn var sá að hann vildi aldrei þakkir né laun. Þegar æviárunum fjölgaði, fékk ég erfðaland á ættaróðalinu og fór að byggja sumarbústað. Þá var sama um hvað ég bað Úlfar, alltaf bjargaði hann málum. Þegar upp var staðið voru vinnudagarnir hans við nefndan sumarbústað orðnir fleiri en samviska mín leyfði ólaunaða. En Úlfar þáði ekki endurgjald. Þá fékk ég þá snjöllu hugmynd að gefa honum vandað hallamál, það hlyti að gagnast í allri smíðavinnu og bílastússi. Nokkru seinna frétti ég hjá frændfólki okkar, að hallaskynjun hans hefði alla tíð verið fullkomin, jafnvel svo að í keppni ungra manna við hann, aldraðan, um það hver mæti best beina línu, kom í ljós að Úlfar hafði gleggsta augað. Óneitanlega neyðarleg gjöfin frá mér.

Spyrja má hvort fjölhæfnin hafi háð Úlfari að einhverju leyti, þó sá kostur hans dygði okkur hinum vel. Hann hefði samt ekki verið Úlfar ef hann hefði tekið upp á því að sérhæfa sig í einhverju. Ekki er langt síðan við Úlfar áttum góða umræðu, sem hann hóf, um sálina, hugtakið sem getur verið til vandræða í sálfræðinni. Nú er stóra spurningin hvort hann hafi fundið út úr því heimspekilega máli.

Við erum mörg sem söknum Úlfars og mikill er missir Rósu og barnanna þeirra, Maríu, Guðlaugar, Brynjólfs, Ellu Rósar, Aðalsteins og Svans. Við Geir og Bjarni Þór sendum þeim innilegar samúðarkveðjur. Hugur okkar er líka hjá öllum öðrum afkomendum, auk Badda og hans fólks og Ragnheiðar og fjölskyldu hennar.

Guðrún Bjarnadóttir (Rúna).

Úlfar, minn kæri frændi, hefur kvatt.

Frá fjögurra ára aldri og fram á unglingsár dvaldi ég á sumrin í Hábænum í Stóru-Mörk undir Eyjafjöllum. Bændurnir sem tóku mig að sér voru Guðlaug (Lauga), frænka mín í móðurætt, og maður hennar, Brynjólfur (Billi). Sonurinn Úlfar var tæpum áratug eldri en ég. Ég man ekki mikið eftir systrum Úlfars á þessum tíma, Hönnu Kristínu sem var elst og Ragnheiði sem þá var smákríli, en tengslin við þær styrktust sannarlega með árunum.

Hvílík forréttindi að vera þarna í sveit! Lauga frænka var kærleiksrík, fróð og skemmtileg en Billi bóndi var frekar þögull en alltaf góður. Ég naut einnig alúðar Úlfars frænda sem alltaf var fús að hjálpa mér, leiðbeina og opna fyrir mér leyndardóma hinna ýmsu véla og verkefna sem til féllu. Hann var mér því bæði sem fræðari, tilsjónarmaður og vinur.

Ég var ætíð meira í útivinnu með Úlfari og Billa en í inniverkunum. Úlfar fól mér það skemmtilega og mikilvæga verkefni að fara heim af engjum með lestina. Ég sat þá á fremsta hestinum í heybandslestinni og stýrði heimferðinni. Sokki gamli var alltaf látinn „reka lestina“ og enginn hestur „heltist úr lestinni“ á minni vakt!

Úlfar var átrúnaðargoð mitt á þessum árum, töframaðurinn sem kunni á öll tæki og tól, gerði við það sem bilaði og smíðaði það sem vantaði. Á tímabili var hann eftirsóttur hárskeri karlanna í sveitinni. Skólavist var talin honum óþörf – þekkingin og kunnáttan væri honum í blóð borin. Líklega hefði hann samt aflað sér réttinda í einhverri tæknigrein ef búskapurinn hefði ekki þarfnast starfskrafta hans.

Kímnigáfa Úlfars átti engan sinn líka. Í jeppanum með honum var ég í stanslausu hláturskasti því að hann sá alltaf fyndnar hliðar á tilverunni. Hann kunni líka að laga kímnigáfuna að aldri og þroska viðmælandans hverju sinni.

Það voru gleðifréttir þegar Úlfar frændi eignaðist konu og hana ekki af verri endanum, hana Rósu. Ekki aðeins bættist hún við fámennið á bænum heldur fylgdu henni tvö elskuleg fyrirmyndarbörn af fyrra hjónabandi. Og svo urðu börnin samtals sjö. Hvílíkt barnalán!

Á fullorðinsárum fékk ég að gjöf frá Laugu og þremur systrum hennar spildu í landi Stóru-Merkur. Þá dvaldi ég og fjölskyldan oftar í Stóru-Mörk. Ég leyfi mér að fullyrða að undir Fjöllunum er fegurst á landi hér. Fyrst dvöldum við þar í tjaldi og þá styrktust tengslin við Úlfar og Rósu. Eftir að við komum okkur upp sumarbústað – með dýrmætri aðstoð völundanna Aðalsteins og Brynjólfs Úlfarssona – hittum við Úlfar og Rósu æ oftar. Þá kynntumst við betur yndislegum börnum þeirra og urðum vitni að þeirri sterku samhjálp og samkennd sem einkennir þessa fjölskyldu.

Úlfar og Rósa tóku sér alltaf tíma til að taka á móti mér og eiginmanninum þegar við knúðum dyra. Við sátum því oft í vellystingum praktuglega í Hábænum þar sem skrafað var og hlegið enda var fyndni Úlfars í fullu fjöri.

Kímnigáfu Úlfars naut fólkið hans fram á síðasta dag.

Elsku Rósa og stórfjölskylda, ég sendi ykkur innilegar samúðarkveðjur.

Lengri grein á

www.mbl.is/andlat/minningar

Hanna Kristín Stefánsdóttir.