Af skálum, vana og signum fiski

Eiríkur Grímsson las að Laugavegur yrði fær í vikunni, skálar opnaðir og skaflar væru í lautum. Hann orti um þetta:

Nú leitum við út af
láglendisbrautum,

Laugaveg örkum svo glöð og sveitt.

Skálar opnaðir, skaflar í lautum,

en skotfæri yfirleitt.

Ólafur Stefánsson skrifar að hann hafi litið á Vísnahorn og gert vísu af gömlum vana en setti hana bara í dagbókina. „Það er föstudagur þrettándi og þá er betra að fara með gát. Það er góður vani.“ Vísan hljóðar svo:

Ég gæti sem hægast gert vísu,

sem gerði í blóðið heitt,

en forðast að falla í krísu.

Því fær hér enginn neitt.

Erlingur Sigtryggsson var að borða siginn fisk:. „Þegar ég fann bragðið var það svo gott að ég pissaði næstum í buxurnar.“:

Ég er allur útmiginn.

Ánægður þó bara.

Var að borða sjósiginn.

Svona hlaut að fara.

Iðunnarfélagar hittust við Maríuhella í Heiðmörk í gær í gróðurreit félagsins við Grunnuvötn. Næsta víst er að vísa var kveðin sem Ormur Ólafsson orti í þessari árlegu ferð í maí 1991:

Af andans þreki eigum nóg

aukum félags hróður.

Rímum stöku, ræktum skóg,

reynum að vernda gróður.

Við sama tækifæri orti Ólafur Runólfsson langhendu:

Ekki vandi virðist nokkur

að vera hérna dægrin tvö.

Land við höfum helgað okkur

við háspennumastur 27.

Þessi reitur í tilverunni hefur sannarlega orðið innblástur Iðunnarfélögum. Grímur Lárusson orti í júní 1991:

Hér verður alltaf hlýleg vist,

hér verður sól og yndi,

hér verður þrasta hjal á kvist,

hér verður skjól í vindi.

Við fuglaklið og kvæðaraust

í kjarri griða njóta.

Hér mun Iðunn efalaust

alltaf friðinn hljóta.