Af hjátrú, smjöri og sprungum

Árni Bergmann sendir þættinum skemmtilega hugleiðingu: „Ég hefi einhvern tíma verið að hugsa um það hve margir elskendur taka ekki í mál annað en að æðri máttarvöld einhvers konar hafi leitt einmitt þau saman. Þótt ekki sé gert ráð fyrir annarri afskiptasemi þessara máttarvalda af lífi þeirra. Um þetta er svofelld vísa:

Við hjátrú er ástin aldrei laus

ef alvara er á ferðum.

Forlög því réðu að rétt ég kaus

þótt ráði ekki öðrum gerðum.“

Megrunartilgangsleysi er yfirskrift þessarar vísu Hallmundar Guðmundssonar:

Fjör'tíu smjörstykki fóru mér af

en fríkkaði þó ekki mikið.

Svo lítil var fegurð sem Guð mér gaf

að gagnslaust er tapaða spikið.

Halldór Guðlaugsson kann góð ráð við því:

Óháð þeim mun sem á útliti sést

mitt álit og lausn gæti verið

eins og á þingi mun auðvelda flest

að anda í kvið, laus við smérið.

Jón Atli Játvarðsson sendir einnig kveðju til Hallmundar:

Megrunartilstand er tæknilegt basl

og takmarkar áraun á leggjum.

Fari af málning og fínasta spartl,

finnast oft sprungur í veggjum.

Einar Jónsson bregður á leik á Boðnarmiði:

Björn er sagður alveg edrú, árum saman;

afskaplega er það gaman.

Atli Harðarson er skjótur til svars:

Dæmalaust er dauft að vera drykkjarlaus

þurr og visinn þöngulhaus.

Þá Sigrún Grímsdóttir:

Í ellinni er einnig gott að eiga flösku

oní nettri dömutösku.

Loks Reinhold Richter:

Ungur var ég dauðadrukkinn, dögum saman,

djöfull var það stundum gaman.

Gunnar Hjálmar Hjálmarsson yrkir um þinglokin:

Hjá ýmsum virðist einlæg trú,

ekki það ég rengi,

í störukeppni stefni nú

sem standa muni lengi.

Ingólfur Ómar Ármannsson hugsar til æskuáranna:

Ástarkoss og armlög hlý

unaðshnoss þér veiti,

meðan fossar æðum í

æskublossinn heiti.