Íslensku­fræðing­ur­inn og fyr­ir­sæt­an Hulda Vig­dís­ar­dótt­ir eignaðist sitt fyrsta barn í janú­ar síðastliðnum, son­inn Hjalta Birg­is­son Huldu­son, með kær­asta sín­um Birgi Erni Sig­ur­jóns­syni. Hulda seg­ist hafa upp­lifað frá­bæra meðgöngu og fæðingu en fái stund­um hálf­gert sam­visku­bit yfir því, en sjálf hafi hún upp­lifað ótta á meðgöng­unni yfir því að eitt­hvað færi úr­skeiðis eft­ir að hafa heyrt ófá­ar hryll­ings­sög­urn­ar af meðgöngu og fæðingu.

Í starfi sínu hef­ur Hulda skrifað mikið, þýtt og gefið út bók. Hún hef­ur einnig starfað sem fyr­ir­sæta bæði hér á landi og er­lend­is og tekið þátt í ýms­um keppn­um fyr­ir Íslands­hönd, nú síðast Miss Multi­verse í Dóm­in­íska lýðveld­inu og World Top Model í New York-borg.

„Þurfti að ganga á eft­ir mér í meira en ár“

Hulda og Birg­ir kynnt­ust fyr­ir tæp­um fimm árum, en á þeim tíma hafði Hulda eng­an áhuga á því að fara í sam­band. „Við kynnt­umst í sam­eig­in­legri út­skrift­ar­veisla hjá einni bestu vin­konu minni úr MR og unn­usta henn­ar sem er einn besti vin­ur Birg­is síðan úr grunn­skóla. Þetta var reynd­ar pínu fyndið – við vin­kon­urn­ar höfðum haldið litlu jól rúm­um mánuði áður og þar sagði vin­kona mín mér frá Birgi og að við vær­um „full­kom­in fyr­ir hvort annað“. Strák­arn­ir héldu síðan spila­kvöld milli jóla og ný­árs þar sem Birg­ir fékk víst að vita af mér og að hann myndi hitta mig í út­skrift­ar­veisl­unni,“ rifjar Hulda upp. 

Þegar þau hitt­ust í veisl­unni var Hulda búin að stein­gleyma því sem fram fór á litlu jól­un­um, en Birg­ir hafði engu gleymt og sett­ist hjá Huldu. „Til að gera langa sögu stutta þá ætlaði ég ekki í sam­band á þess­um tíma en hann var sem bet­ur fer nógu þrjósk­ur og þraut­seig­ur og gafst aldrei upp. Við vor­um sam­an allt það vor en síðan lagðist ég í ferðalög og kom ekki heim til Íslands nema í þrjá daga til að taka jóla­próf og þá hitt­umst við líka,“ bæt­ir hún við. 

Fann strax á sér að hún væri ófrísk

Aðspurð seg­ir Hulda þau Birgi hafa orðið mjög glöð þegar þau komust að því að hún væri ófrísk.

„Ég fann ein­hvern veg­inn strax á mér að ég væri ófrísk, löngu áður en ég tók fyrsta óléttu­prófið. Ég fékk samt aldrei neina ógleði né önn­ur lík­am­leg ein­kenni; mér leið bara eins og ég væri ekki „ein“, eins ein­kenni­lega og það kann að hljóma. Ég var að vinna sem flug­freyja hjá Icelanda­ir allt sum­arið og strax í einu stopp­inu í maí gekk ég inn í Disney-búð á Times Square og keypti lít­inn bangsa, svo viss var ég. Kannski var það ósk­hyggja eða hvort tveggja, grun­ur og ósk­hyggja í bland. Þegar ég kom heim gat ég samt ekki beðið leng­ur og tók óléttu­próf sem var já­kvætt,“ seg­ir hún.

„Ég þori varla að segja frá því þegar ég er spurð“

Hulda seg­ir meðgöng­una hafa gengið von­um fram­ar og að hún hafi ekki upp­lifað ein­kenni sem hún hafði oft heyrt að fylgi meðgöngu, eins og ógleði, brjóstsviða, grind­argliðnun eða bjúg.

„Ég þori varla að segja frá því þegar ég er spurð en satt að segja þá leið mér al­veg eins lík­am­lega á meðgöng­unni og áður en ég varð ófrísk eða eft­ir að ég átti. Ég fann auðvitað fyr­ir hreyf­ing­um þegar krílið byrjaði að hreyfa sig en ekk­ert annað. Ég var mjög hepp­in,“ seg­ir Hulda og bæt­ir við að hún hafi haldið áfram að gera alla þá hluti sem hún var vön að gera. 

Hún ferðaðist mikið á meðgöng­unni, en Hjalti heim­sótti yfir 25 lönd þegar hann var enn í kúl­unni og seg­ist Hulda ekki hafa fundið fyr­ir nein­um óþæg­ind­um á ferðalög­um sín­um en viður­kenn­ir að það hafi stund­um reynst erfitt að finna ger­il­sneydd­an mat.

Hulda seg­ir meðgöng­una hafa verið auðvelda lík­am­lega, en þegar hún lít­ur til baka þá hefði hún viljað slaka meira á and­lega. „Ég spáði alltof mikið í hvað gæti gerst á meðgöng­unni eða farið úr­skeiðis í fæðingu. Maður kemst ein­hvern veg­inn held­ur ekki hjá því að heyra alls kyns hryll­ings­sög­ur úti í bæ og virðist heyra þær frek­ar en þær góðu, því miður. Ég var alls eng­in tauga­hrúga en hafði samt áhyggj­ur innst inni af ýmsu sem reynd­ist allt óþarft,“ seg­ir hún. 

„Ég fæ stund­um pínu sam­visku­bit hversu létt ég fór í gegn­um meðgöngu og fæðingu. Ég veit um fleiri stelp­ur í sömu spor­um, því það er eins og maður þori varla að segja frá því þegar allt geng­ur vel sem mér finnst pínu at­hygl­is­vert. Ég hefði alla­vega miklu frek­ar viljað heyra all­ar góðu meðgöngu- og fæðinga­sög­urn­ar en þær slæmu,“ bæt­ir hún við. 

Reyndi að drífa sig í heim­inn í stiga­gang­in­um

Hulda seg­ir fæðing­una hafa gengið hratt og vel fyr­ir sig, en Hjalti lét ekki bíða eft­ir sér og reyndi að drífa sig í heim­inn í stiga­gang­in­um heima hjá þeim aðfaranótt 30. janú­ar. Hulda á sjálf af­mæli 29. janú­ar og hafði verið með af­mæl­is­boð fyr­ir vini og ætt­ingja þann dag­inn. Þegar hún var að klæða sig fyr­ir boðið tók hún eft­ir því að óléttukúl­an virt­ist vera aðeins neðar en vana­lega en spáði lítið í það þar sem hún fann ekki fyr­ir neinu óvenju­legu og leið vel í veisl­unni. 

„Ég var full­geng­in með hann á af­mæl­is­dag­inn minn en við Birg­ir bjugg­umst þó hvor­ugt við því að fá hann al­veg strax í heim­inn. Við fór­um því að sofa um tvöleytið og nokkr­um tím­um síðar vaknaði ég til að fara á sal­ernið. Áður en við viss­um af vor­um við svo mætt upp á fæðinga­deild,“ seg­ir hún.

Hulda seg­ist hafa þver­tekið fyr­ir að fara upp á fæðinga­deild til að byrja með, enda hafi hún verið hand­viss um að ekk­ert væri að ger­ast og þótti því óþarfi að rjúka af stað til þess eins að vera send aft­ur heim. Hún samþykkti það þó að lok­um með tregðu að fara upp á spít­ala og er í dag afar þakk­lát Birgi og móður sinni fyr­ir að hafa komið sér upp á spít­ala.

Hulda og Birg­ir eru bú­sett á efstu hæð í fjög­urra hæða fjöl­skyldu­húsi, en móðir Huldu býr á neðstu hæðinni. „Mamma kom upp og hringdi upp á spít­ala, en þarna var ég þó lík­leg­ast þegar kom­in með 10 cm í út­víkk­un svo sem bet­ur fer samþykkti ég að mamma færi og næði í bíl­inn,“ rifjar hún upp. „Birg­ir tók mig í fangið og hélt á mér niður fjór­ar hæðir, en í stiga­gang­in­um á leiðinni niður birt­ist ann­ar fót­ur barns­ins, enn í belgn­um, og því ekk­ert annað í stöðunni en að fá blá ljós út á Bergstaðarstræti.“

„Ég þurfti að „halda í mér“ þar sem barnið var ekki í höfuðstöðu og þessi eina gata að heim­an og á spít­al­ann hefði ekki mátt vera lengri. Ég bað Birgi að syngja fyr­ir mig í sjúkra­bíln­um og hann söng Gamla Nóa há­stöf­um alla leið inn á fæðinga­stofu þar sem ynd­is­legt starfs­fólk tók á móti okk­ur. Um leið og ég fékk leyfi til að rembast skaust litli prins­inn svo í heim­inn í ein­um remb­ingi,“ seg­ir Hulda og bæt­ir við að móðir henn­ar hafi rétt náð upp á fæðinga­deild til að vera viðstödd fæðing­una.

Fékk ósk­ir sín­ar upp­fyllt­ar þessa af­mæl­isnótt

Hulda seg­ist hafa fengið all­ar sín­ar ósk­ir upp­fyllt­ar þessa af­mæl­isnótt og því hafi hjarta henn­ar verið fullt af þakk­læti. Bæði Birg­ir og mamma henn­ar gátu verið viðstödd fæðing­una, en það munaði ein­um sóla­hringi að Birg­ir hefði þurft að skjót­ast er­lend­is vegna vinnu í ör­fáa daga.

„Eft­ir fæðing­una leit Birg­ir upp og sá hlát­urgas fyr­ir ofan rúmið, hló og sagði: „Sko, það gafst nú ekki einu sinni tími til að hugsa út í þetta.“ Og það var líka rétt; all­ar pæl­ing­arn­ar og áhyggj­ur af minni hálfu um mænurót­ar­deyf­ingu, hlát­urgas, vend­ingu, fæðing­ar­stofu með baðkari og annað reynd­ust óþarfar. Ég fékk enga deyf­ingu, enda gerðist þetta allt svo ótrú­lega hratt og á svo lygi­lega full­kom­inn máta að ég trúi því varla enn,“ rifjar hún upp. 

„Veðrið var víst al­veg eins og þegar ég fædd­ist og því hvarf mamma smá aft­ur á bak í tím­ann þegar hún mætti aft­ur upp á fæðing­ar­deild slétt­um 29 árum og nokkr­um klukku­stund­um seinna á meðan að hvít­um snjó­korn­um kyngdi fyr­ir utan,“ bæt­ir hún við. 

Hulda seg­ist líka hafa verið þakk­lát fyr­ir að Hjalti hafi komið í heim­inn eft­ir miðnætti og fengi því sinn eig­in af­mæl­is­dag. „Birg­ir gaf mér ein­mitt 29 bleik­ar rós­ir á af­mæl­is­dag­inn minn þar sem ég varð 29 ára þann 29. janú­ar en í veisl­unni gaf frænka mín mér eina bleika rós enn sem mér fannst tákn­ræn og var til­ætluð hon­um,“ seg­ir hún. 

„Á viss­an hátt á maður sig ekki leng­ur sjálf­ur“

Spurð hvernig lífið hafi breyst eft­ir að Hjalti kom í heim­inn seg­ir hún að á sama tíma og allt hafi breyst hafi ekk­ert breyst. „Lífið fékk ann­an til­gang eft­ir að ég átti son minn. Þarna var kom­inn lít­ill ein­stak­ling­ur sem treysti full­kom­lega á mann og var al­ger­lega háður manni frá A til Ö. Lífið krefst meira skipu­lags og hann ræður öllu því það miðast allt við hann. Á viss­an hátt, þá á maður sig ekki leng­ur sjálf­ur og maður hef­ur lít­inn tíma fyr­ir sjálf­an sig,“ út­skýr­ir hún. 

Birg­ir vinn­ur er­lend­is og seg­ir Hulda mik­inn mun vera á því að vera einn með barn en að hafa ann­an aðila með sér. „Birg­ir er besti pabbi í heimi og svo er ég líka mjög hepp­in að búa í sama húsi og mamma mín sem er alltaf boðin og búin til að hjálpa til. Ég skal samt al­veg viður­kenna að stund­um þegar ég er á haus heima, hef lítið sofið um nótt­ina, varið stærst­um hluta dags í brjósta­gjöf og er búin að reyna að koma ein­hverj­um ein­um hlut í verk all­an dag­inn, þá horfi ég löng­un­ar­aug­um á næt­ur­svefn­inn sem Birg­ir fær úti og all­an tím­ann sem hann hef­ur fyr­ir sjálf­an sig til að fara í gokart, hitta vini sína, fara á söfn og sýn­ing­ar eða gera það sem hann lyst­ir, “ seg­ir Hulda.

„Það skrítna er samt að þó ég geti kannski pirrað mig á því í smá­stund, þá myndi ég aldrei skipta við hann þegar á hólm­inn væri komið. Það er líka mjög skrítið að ef ég fer t.d. ein út í búð þá sakna ég Hjalta strax og vildi helst hafa hann hjá mér öll­um stund­um, eins krefj­andi og það get­ur verið,“ bæt­ir hún við. 

Þakk­lát fyr­ir brjósta­gjöf­ina

Hulda seg­ir það hafa komið sér á óvart hve lengi hægt er að halda sér gang­andi án þess að fá al­menni­leg­an svefn, en í byrj­un þurftu þau að vekja Hjalta á þriggja tíma fresti til að gefa hon­um brjóst.

Hjalti er enn á brjósti og von­ar Hulda að hún geti haldið brjósta­gjöf­inni áfram þar til hann verður tveggja ára. „Brjósta­gjöf­in gekk strax mjög vel og ég er hepp­in að það hafa eng­in vanda­mál komið upp í tengsl­um við hana eins og ger­ist stund­um. Ég elska að hafa son minn á brjósti og það er mögnuð teng­ing en eins og flest­ir for­eldr­ar vita ef­laust þá fer drjúg­ur tími af deg­in­um hjá mæðrum í að hafa börn sín á brjósti. Ég pældi ekki mikið í því áður en hann fædd­ist svo kannski má segja að það hafi líka komið mér á óvart hve tíma­frek brjósta­gjöf er. Hann fer á brjóst mörg­um sinn­um á sól­ar­hring og ég geri auðvitað svo til ekk­ert annað á meðan,“ út­skýr­ir hún. 

„Móður­hlut­verkið er besta hlut­verk í heimi og ég elska son minn meira en allt. Ég myndi gera hvað sem er fyr­ir hann og það er kannski ein­mitt það sem er mest krefj­andi. Það er fullt starf að vera með lítið kríli; ég er búin að vera á dag- og næt­ur­vakt á hverj­um degi síðan að hann fædd­ist í janú­ar. Þetta get­ur al­veg verið erfitt en maður gleym­ir því um leið og hann bros­ir sínu blíðasta. Það jafn­ast ekk­ert á við hlát­ur­inn hans og gleðina sem fylg­ir hon­um. Það er end­ur­nær­andi að hafa hann í fang­inu og finna fyr­ir hlýj­unni, fylgj­ast með hon­um þrosk­ast, sjá hann upp­götva heim­inn og læra eitt­hvað nýtt,“ seg­ir Hulda.

„Þetta er stund­um smá limbó á milli þess að vilja stund­um fáör­lít­inn tíma fyr­ir sig en samt ekki missa af neinu hjá hon­um. Ég fæ al­veg „mamm­visku­bit“ ef ég þarf að skjót­ast eitt­hvað og tek hann ekki með,“ bæt­ir hún við.