„Við átt­um strax margt sam­eig­in­legt en það sem ein­kenndi okk­ur báðar var þessi drif­kraft­ur,“ seg­ir Eyrún Anna Tryggva­dótt­ir, ann­ar eig­anda barna­vöru­versl­un­ar­inn­ar Bíum Bíum. Eyrún rek­ur versl­un­ina ásamt bestu vin­konu sinni, Olgu Helenu Ólafs­dótt­ur. 

„Það eru marg­ir sem tala um að gera hitt og þetta en við ákveðum bara að kýla á hlut­ina,“ bæt­ir Olga við.

Þær kynnt­ust í átt­unda bekk og áttuðu sig fljótt á því að þær myndu vilja starfa sam­an í framtíðinni. Fyrsta var­an þeirra var minn­ing­ar­bók fyr­ir ný­fædd börn sem er enn til sölu í dag. Síðan þá hef­ur mikið vatn runnið til sjáv­ar, þær hafa stækkað fyr­ir­tækið jafnt og þétt og eru eig­end­ur einn­ar stærstu barnafata­versl­un­ar lands­ins. 

Í grunn­skóla fóru þær fljót­lega að stunda ým­is­legt sam­an hvað fé­lags­lífið varðar.

„Við vor­um í skemmt­i­nefnd­um og skipu­lögðum hitt og þetta. Það er ekki hægt að vinna með öll­um vin­kon­um sín­um en við fund­um fljótt eft­ir að við kynnt­umst að við smell­um sam­an á marg­an hátt.“

Eft­ir grunn­skóla ákváðu þær að mennta sig á ólík­an hátt svo styrk­leik­ar beggja gætu nýst í starfi.

„Þetta var ákveðið mjög snemma þótt við viss­um ekk­ert hvað við ætluðum að fara að gera eða hvað við mynd­um gera í framtíðinni,“ segja þær hlæj­andi.

Olga ákvað að fara í lög­fræði og Eyrún í viðskipta­fræði. Það varð þó ekki fyrr en þær urðu báðar ófrísk­ar árið 2016 að ein hug­mynd fædd­ist í leiðinni.

„Við sát­um í Kringl­unni, báðar ólétt­ar og töluðum um að það hafi ekki verið nein minn­ing­ar­bók sem gef­in hafði verið út síðan árið 1985,“ seg­ir Olga.

„Svo fyrsta verk­efnið er minn­ing­ar­bók­in okk­ar sem er enn í sölu. Við pínd­um vin­kon­ur okk­ar til að kaupa ein­tak og seld­um önn­ur ein­tök á Snapchat. Og svo vind­ur þetta upp á sig,“ segja þær og hlæja. Bók­in hef­ur selst í tugþúsund­um ein­taka. 

Í kjöl­farið fara þær að bæta við sig fleiri barna­vör­um og stofna Von Versl­un. Þeim fannst vanta upp á úr­valið hér á landi á viðarleik­föng­um. Versl­un­in stækkaði hratt á stutt­um tíma.

„Við höf­um alltaf stækkað á ró­leg­an hátt, án þess að fá aukið fjár­magn og taka lán. Við pöntuðum ekki aðra send­ingu fyrr en við vor­um bún­ar að selja fyrri og við átt­um alltaf fyr­ir næstu send­ingu. Þetta var þægi­leg­ur vöxt­ur og við vor­um ekki að spenna bog­ann of snemma,“ segja þær.

Ein­yrkj­ar sjá um allt

„Það er skemmti­legt að finna fyr­ir vext­in­um þegar rýmið sem þú ert ný­kom­in inn í er orðið of lítið. En það þarf að vanda sig á markaðnum og við höf­um lært svo mikið af þessu,“ seg­ir Olga.

„Ein­yrkj­ar gera allt. Þú af­greiðir, skúr­ar, þríf­ur kló­settið, sérð um bók­haldið, vinn­ur markaðsefni og út­hýs­ir engu því hver króna skipt­ir máli,“ seg­ir Eyrún.

„Heims­far­ald­ur­inn var góður tími fyr­ir okk­ur. Það var að hægj­ast á markaðnum og fólk hélt sig heima við. Við flutt­um okk­ur í Ármúla og áður en við viss­um vor­um við hætt­ar í vinn­unni og ætluðum að veðja á þetta. Við sögðum að ef við ætluðum ekki að fara alla leið þá yrðum við að hætta,“ seg­ir Eyrún.

Árið 2022 fá þær sím­tal og er boðið að skoða kaup á barnafata­versl­un­inni Bíum Bíum. Fyr­ir­tæk­in pössuðu vel sam­an að þeirra sögn þar sem Von var aðallega með barna­leik­föng og Bíum Bíum með barna­föt.

„Við höf­um oft hlegið að því að við vilj­um ekki hafa það ró­legt,“ seg­ir Eyrún.

Rauð barna­föt selj­ast ekki hér á landi

Halda stóru vörumerk­in sig við sín­ar búðir hér á landi?

„Með flest merk­in þá erum við einu söluaðilarn­ir. Ísland er þannig markaður. Þú get­ur ekki verið að selja stórt vörumerki í mörg­um versl­un­um. Þeir eru byrjaðir að átta sig á því, birgjarn­ir úti, að versl­an­irn­ar munu ekki leggja á sig í markaðssetn­ingu til að aðstoða við sölu á merk­inu ef það er víða,“ seg­ir Olga.

„Maður held­ur vel um sín vörumerki og við erum í góðu sam­bandi við þau. Þetta eru per­sónu­leg sam­skipti, það er núm­er eitt, tvö og þrjú, þetta verður að vera þannig,“ bæt­ir Eyrún við.

Það hef­ur verið mik­ill skóli að þeirra mati að halda góðum sam­bönd­um við birgja og fara þær reglu­lega út á sýn­ing­ar til að panta vör­ur.

„Með tím­an­um fer maður að geta haft áhrif á vörumerk­in því þau spyrja hvað kúnn­inn okk­ar vill,“ seg­ir Eyrún.

„Það hef­ur oft verið grín­ast með það að það sé ekki hægt að fram­leiða neitt rautt eða gult fyr­ir Íslend­inga því það selst ekki. Það kaup­ir eng­in rauð föt nema fyr­ir jól­in, það er eini rauði lit­ur­inn sem flýg­ur,“ segja þær hlæj­andi.

Ný­lega fluttu þær í rými í Ármúla þar sem Snúr­an var áður. Nú eru þær með versl­un, lag­er og skrif­stofu á sama stað sem er mik­ill kost­ur að þeirra mati.

„Það er gam­an að sjá hvernig Múl­inn er orðinn að skemmti­legu svæði. Það er mikið og skemmti­legt líf hérna og við elsk­um að vera á þessu svæði.“

Alltaf í vinn­unni

Nú eru marg­ir sem reyna eins og þeir geta að skilja að vinnu og einka­líf, hvernig geng­ur það hjá ykk­ur?

„Við erum alltaf í vinn­unni. Ef versl­un­in er opin þá erum við í vinn­unni. En við reyn­um líka að vera góðar að minna hvora aðra á það þegar önn­ur okk­ar er í fríi, þá er hún í fríi. Með tím­an­um stækka síðan verk­efn­in, þeim fjölg­ar og það er ekki hægt að vera í öllu,“ svara þær.

Þær segj­ast vera með öfl­ug­ar stelp­ur í vinnu og þær geti andað létt­ar nú þegar þær ákveða að taka sér frí.

„En fæðing­ar­or­lof og sum­ar­frí eru aldrei tek­in, þetta skipt­ir okk­ur miklu máli. Það er ekki hægt að slökkva á sím­an­um, ábyrgðin er alltaf okk­ar,“ seg­ir Eyrún.

„Það þarf líka að taka þetta sam­tal við maka. Þeir vita að þó að við séum í fríi þá get­ur það verið þannig að við séum að senda tölvu­pósta á sund­laug­ar­bakk­an­um.“

Vinnu­dag­arn­ir eru oft­ast í kring­um tólf klukku­stund­ir. Eft­ir að versl­un­in lok­ar þarf að klára að svara tölvu­póst­um, setja nýj­ar send­ing­ar inn í kerfið eða borga reikn­inga.

Gera þetta sam­an

Hef­ur margt komið upp á milli ykk­ar?

„Það hef­ur aldrei orðið þannig að það hafi orðið eitt­hvað ósætti. Okk­ur hef­ur tek­ist að ræða allt, rök­ræðum auðvitað en svo erum við farn­ar að hugsa um hvað við ætl­um að borða í há­deg­inu,“ seg­ir Eyrún.

„Miðað við harkið, fjölda vinnu­tíma, svefn­leysi, þreytu og stress þá hugs­um við frek­ar hvað við gæt­um ekki gert þetta án hvor annarr­ar. Allt sem ég geri hef­ur áhrif á henn­ar líf og öf­ugt svo við ger­um þetta sam­an. Þetta snýst um ofboðslega virðingu og traust.“

En hvernig hef­ur þetta verið með til­komu skandi­nav­ískra net­versl­ana, líkt og Boozt?

„Ég myndi ekki segja að þetta væri auðvelt. En það sem ger­ist með sam­keppni er aukið aðhald. Þetta hjálpaði okk­ur að halda vel á spil­un­um, veita betri þjón­ustu og pakka fal­lega inn til dæm­is. Þetta fer eft­ir því hvernig þú ákveður að horfa á þetta,“ svar­ar Eyrún.

„Það kem­ur inn risa­stór net­versl­un og þá er ekki hægt að fara í fýlu. Þú hugs­ar bara nú ætl­um við að gera bet­ur.“

Nú til dags vill fólk fá hlut­ina strax og þær hafa fundið fyr­ir því í aukn­um mæli. „Það kem­ur inn pönt­un og þá þýðir ekki að dóla sér með að taka hana til. Upp­lif­un fólks fer svo inn á sam­fé­lags­miðla svo það þarf að vanda okk­ur á öll­um sviðum,“ segja þær.

„Auðvitað vær­um við til í að það væri meiri sveigj­an­leiki, minni send­ing­ar­kostnaður til lands­ins og mögu­lega ein­hver sam­tök hér á landi sem væru til í að vernda ís­lensk fyr­ir­tæki, litlu aðilana. Við erum bara eyja.

En á hvernig Íslandi viltu búa á? Viltu ganga niður Lauga­veg­inn og það er eng­in búð? Viltu að allt sé á net­inu? Þá hitt­irðu aldrei starfs­fólk. Marg­ir viðskipta­vina okk­ar koma og vilja halda versl­un­ar­rekstri gang­andi á Íslandi, þó að það geti kostað aðeins meira.“

Þær segja versl­un­ar­rekst­ur á Íslandi hafa stór áhrif á sam­fé­lagið.

„Við erum með átta stelp­ur í vinnu sem þýðir að átta fjöl­skyld­ur stóla á okk­ur. Að þær fái laun, að þeim líði vel í vinn­unni og það fer allt út í hag­kerfið.“

Ekki hægt að keppa aðeins í verði

En hvað með af­slátt­ar­daga sem virðast vera orðnir al­geng­ir, finnið þið fyr­ir pressu að taka þátt í þeim?

„Þetta er svo­lítið ís­land í dag. Þetta get­ur orðið of mikið en ég skil hug­mynda­fræðina, síðustu ár hafa verið erfið. Sum­ir bíða eft­ir af­slátt­um, aðrir ekki. En fyr­ir versl­un­ina þá snýst þetta um að vera snjall. Það þarf að hafa mis­mun­andi af­slátt, mis­mun­andi til­boð, af­slátt að sumu og öðru ekki. En þegar þess­ir stóru af­slátt­ar­dag­ar eiga sér stað þá ertu ekki að selja ef þú ert ekki með,“ seg­ir Olga.

„En um leið og þú ferð að keppa í verði þá er ótrú­lega erfitt að halda fyr­ir­tæk­inu gang­andi. Það verður að keppa í öðru eins og gæðum og þjón­ustu. Ann­ars hefst eitt­hvað verðstríð og ef við för­um að stýra okk­ar rekstri eft­ir af­slátt­um annarra þá er þetta orðið frek­ar súrt,“ bæt­ir Eyrún við.

„Við ein­blín­um á kjarn­ann; gott vöru­úr­val, fal­lega inn­pökk­un og að það sé gam­an að kaupa hjá okk­ur.“

Þær vilja ekki verða að hraðtísku­fyr­ir­tæki sem pant­ar allt of mikið og hafa þær passað sig á því í gegn­um tíðina. „Það er óum­hverf­i­s­vænt og ekki fal­leg­ir viðskipta­hætt­ir. Það er of mik­il vinna að selja eitt­hvað á kostnaðar­verði svo við reyn­um að vera skyn­sam­ar, lær­um eitt­hvað með hverju ár­inu,“ seg­ir Olga.

Þær segj­ast ekki hafa getað þetta án hvat­vísi, bjart­sýni og vilj­ans til að taka áhætt­ur.

„Það er ein regla hjá okk­ur; það er bannað að vera nei­kvæðar á sama tíma. Við jöfn­um hvor aðra út. Það er ekki hægt að vera vanþakk­lát­ur í þess­ari vinnu, það er eng­inn dag­ur eins og eng­inn dag­ur ró­leg­ur. Nú er versl­un­in kom­in á draumastaðinn og við ætl­um að reyna að njóta þess að þurfa ekki að hlaupa svona hratt.“