Ég steig í fyrsta skipti á göngu­skíði 6. des­em­ber 2018 og var stút­full af rang­hug­mynd­um út á hvað skíðaganga gekk. Ég hélt að þetta væri þægi­legt stroll á jafn­sléttu. Þetta væri svona 50 km kraft­ganga á skíðum. Í staðinn komst ég að því „the hard way“ að þetta er kapp­hlaup á skíðum upp og niður mis erfiðar brekk­ur. Ég þurfti að anda hressi­lega í bréf­poka við þessa upp­götv­un og ef ég hefði ekki verið búin að deila þessu plani mínu að fara í Land­vætt­inn út um all­ar triss­ur þá hefði ég lík­lega pakkað sam­an á fyrsta degi og gefið skíðin mín.

Það sem drep­ur þig ekki styrk­ir þig

Þessi of­notaði frasi er samt svo fá­rán­lega rétt­ur. Með því að vita ekki al­menni­lega hvað ég var að fara út í neydd­ist ég til að tak­ast á við aðstæður sem ég hefði aldrei gert ef ég hefði vitað bet­ur. Það fyrsta sem ég sá þegar ég var búin að setja á mig göngu­skíðin á Ísaf­irði var brekk­an ógur­lega sem hræddi úr mér líftór­una síðast þegar ég kom.

Ég ákvað að rifja upp hvernig mér leið og las bloggið sem ég skrifaði um þessa lífs­reynslu:

„Við vor­um lát­in labba upp brekku, mér fannst hún óþægi­lega há og svo þurft­um við að skíða niður hana aft­ur.  Mér leið eins og ég hefði verið sett upp á Esju, þetta var fár­an­lega há brekka á svona byrj­enda­nám­skeiði en eft­ir á að hyggja var hún meira eins og Himmel­bjer­get. Ég fór ekki fal­lega niður þessa brekku, rúllaði meira niður eft­ir að hafa dottið nokkr­um sinn­um. Svo vor­um við sett í stærri hring með miklu stærri brekk­um og meira að segja einni beygju.“

Ég gat ekki annað en hlegið þegar ég sá þessa hræðilegu brekku. Þetta er ekki einu sinni brekka. Þetta er eig­in­lega meira eins og aflíðandi slakki með pínuponus­lít­illi hækk­un. Veit ekki einu sinni hvort að þessi hækk­un sé mæl­an­leg á Stra­va. Þessi of­ur­langi hring­ur reynd­ist vera ca 1 km og þessi miklu stærri brekka með beygju var líka mjög hóf­leg. Á þeim tíma sem ég sá þær fyrst fannst mér þær vera óvinn­andi veg­ur og ég varð mjög stressuð þegar ég heyrði að brekk­urn­ar í Bláfjöll­um væru miklu stærri og miklu bratt­ari. Innst inni var ég pínu sann­færð um að ég myndi aldrei ná tök­um á göngu­skíðum, hvað þá að geta klárað Fossa­vatnið. Mig langaði hins veg­ar miklu meira að klára Fossa­vatnið en að láta þessa innri rödd vinna þannig að ég gerði það eina sem var í stöðunni. Ég fór aft­ur og aft­ur og aft­ur á göngu­skíði og í hvert skipti varð ég aðeins betri. Ég fór á fleiri nám­skeið og smátt og smátt leið mér bet­ur í brekk­um.

Hérna má lesa allt um hvernig gekk að byrja á göngu­skíðum og Fossa­vatnið 2019

Hel­vít­is gjá­in

All­ir sem hafa lesið Ronju Ræn­ingja­dótt­ur kann­ast við Hel­vít­is gjána sem fáir þora að stökkva yfir. Mín hel­vít­is gjá reynd­ist vera Banka­stjóra­beygj­an. Ég kynnt­ist henni á fyrra nám­skeiðinu mínu á Ísaf­irði, eða sko næst­um því. Rifj­um aðeins upp kynn­in af henni.

„Næsta dag vor­um við sett í stærri hring og stærri brekk­ur og þá kom sér vel að hafa fleiri en einn kenn­ara.  Níu nem­end­ur fengu einn kenn­ara og svo fékk ég minn einka­kenn­ara, hvers vegna var það? Jú, loft­hræðslan tók völd­in, ég fraus í brekk­unni og þurfti eig­in­lega að skríða niður hana og fór svo bara ann­an hring en hinir.“

Þetta var hin um­rædda Banka­stjóra­beygja. Flest­ar skíðagöngu­beygj­urn­ar bera ákveðið nafn til heiðurs þeim sem á flott­asta fallið í beygj­unni og yf­ir­leitt fengið gott bein­brot í leiðinni. All­ar beygj­urn­ar nema Als­ga­ar­dbeygj­an sem heit­ir í höfuðið á Thom­as Als­ga­ard sem fór svo hratt í gegn­um beygj­una að elstu menn muna ekki annað eins. Ég bíð „spennt“ eft­ir Fast­eigna­sala­beygj­unni.

Ég vissi al­veg að ég þyrfti að fara í Banka­stjóra­beygj­una á þessu nám­skeiði. Hún er hluti af hring sem er alltaf far­inn. Ég var samt ekk­ert al­veg viss um hvernig það myndi ganga. Myndi ég horf­ast í aug­un á ótt­an­um og sigra hana eða myndi hún sigra mig aft­ur?

Á öðrum degi á nám­skeiðinu var skíta­veður seinni part­inn. Það var ekki svo kalt en það var snjó­koma og mik­ill vind­ur. Eft­ir svo­lít­inn tíma sagði Heim­ir skíðakenn­ari. Þið eruð svo frá­bær hóp­ur. Ef þið treystið ykk­ur til þá get­um við farið hærra og farið niður Banka­stjóra­beygj­una. Banka­stjóra­beygj­una, helv. banka­stjóra­beygj­una.

Ég er ekk­ert viss um að ég sé kom­in á þann stað í líf­inu að þora niður Banka­stjóra­beygj­una. Ég man ennþá þenn­an óstjórn­lega ótta sem greip mig síðast þegar ég fór í hana. Þessi til­finn­ing að hafa ekki stjórn á neinu og vera í raun skít­hrædd um líf sitt og limi. Ég leit á Brynj­ar og spurði mjög slök. Lang­ar þig að fara lengra? Hann hélt það nú. Hann var al­veg í stuði til að fara lengra. Ég ákvað því að girða mig í brók og fara með hópn­um. Það fór nú samt al­veg um mig þessi hugs­un að það væri ansi stutt í skíðaskál­ann og lítið mál að fara þangað ein og bíða eft­ir hópn­um. Mér fannst það samt of mik­il upp­gjöf. Ég meina, ég er búin að ganga Fossa­vatnið. Við fór­um því áfram og kom­um loks­ins að brekk­unni þar sem Banka­stjóra­beygj­an er. Sem ég stóð þarna uppi fannst mér hún líta furðulega sak­leys­is­lega út. Það var að vísu ekk­ert spor og þetta var æf­ing í plóg en samt, mér fannst hún virka mjög viðráðan­leg. Ég lét því slag standa og skellti mér í plóg. Kom niður stand­andi og þegar ég hitti aft­ur á Heimi spurði ég hann hvort að brekk­an væri virki­lega búin. Jú, kom­in niður. Já há, hel­vít­is gjá­in var þá ekki meira mál en svo að ég stóð hana niður og fannst hún viðráðan­leg.

Hvað kenn­ir þetta okk­ur? Til að ná ár­angri er víst best að æfa sig aft­ur og aft­ur og aft­ur og allt í einu get­ur þú það sem þú hélst að væri ómögu­leiki.

Hin heil­aga snjókúla

Við vor­um samt á báðum átt­um með að fara á þetta nám­skeið. Við höf­um passað okk­ur vel í Covid, farið eft­ir fyr­ir­mæl­um og það virkaði mögu­lega óskyn­sam­legt að fara á göngu­skíðanám­skeið á Ísaf­irði. Vala sendi nokkra upp­lýs­inga­pósta sem róuðu okk­ur og sýndu okk­ur að það væri farið eft­ir öll­um sótt­vörn­um og gott bet­ur. Þrátt fyr­ir að það væru ca 40 manns bókaðir á nám­skeiðið þá var hópn­um skipt upp í 10 manna snjó­kúl­ur sem sköruðust hvergi. Við vor­um öll með okk­ar einka­kenn­ara. Mat­saln­um var skipt upp og snjó­kúl­urn­ar fengu út­hlutaðan tíma í mat­sal, rútu og kennslu þannig að hver kúla blandaðist aldrei við aðra kúlu. Ég er ekki einu sinni viss um að ég gæti þekkt mína kúlu á förn­um vegi þar sem við vor­um annað hvort var­in með gler­aug­um og buff­um á skíðum eða með grím­um í rút­unni og mat­saln­um. Þannig að ég get ekki annað en mælt heils­hug­ar með því starfi sem er unnið á Ísaf­irði og hvernig þau stóðu að öllu. Kenn­ar­inn okk­ar Heim­ir var stút­full­ur af fróðleik og fljót­ur að lesa hvern nem­anda og leiðbeina hvernig við gæt­um bætt okk­ur. Það sem ég tek með mér heim eft­ir þetta nám­skeið er að ég þarf að bæta mig í að ganga upp brekk­ur og ýt­ing­ar. Ekki mis­skilja, ég þarf að bæta alla þætti. Þetta eru bara þeir tveir þætt­ir sem ég þarf að bæta mest. Ég á til að of­hugsa ef ég reyni að laga allt í einu þannig að ég set fókus­inn á þetta á næst­unni.

Hvað á að taka með sér á skíðagöng­u­nám­skeið?

Síðast þegar ég fór þá sótti ég í visku­brunn Hildu vin­konu sem hafði á allskon­ar nám­skeið sem og keppn­is­ferðir. Hún hafði þetta stutt og laggott. Taktu bara nóg af úti­vistar­föt­um með þér. Fínt að hafa til skipt­ana þegar við svitn­um. Ég skildi reynd­ar ekk­ert hvað hún talaði um þegar hún sagði, svitna. Ég sagði á móti, ég svitna aldrei. 2 árum seinna er ég kom­in í mun betra form og æfi af meiri ákefð og geri eins og all­ir aðrir, ég svitna hell­ing. Í des­em­ber 2018 dugði lít­ill bak­poki fyr­ir öll mín úti­vistar­föt. Ég átti ekki einu sinni til skipt­anna. Í janú­ar 2020 var ég búin að bæta úr því og ákvað því að taka bara nógu mikið með mér. Ég pakkaði í stóra tösku og tók allt með sem mér datt í hug að ég gæti notað. Eft­ir á hyggja notaði ég svona 30% af því sem ég pakkaði niður. Þannig að mögu­lega þarf ég eitt­hvað að end­ur­hugsa að taka ALLT með mér.

Hvað er framund­an?

Það eina sem ég var virki­lega ósátt við á þessu nám­skeiði er að Brynj­ar bætti sig miklu meira en ég og er í raun orðinn betri en ég á göngu­skíðum. Hann er fljót­ari að fara upp brekk­ur en ég er miklu betri í plóg.

Hvað ger­ir kona þá? Jú, hún skrá­ir sig á annað nám­skeið á Ísaf­irði með vin­kon­um og „gleym­ir“ að láta kær­ast­ann vita.

Næsta mál á dag­skrá. Mæta eins oft og ég get í Bláfjöll og von­andi Heiðmörk líka. Æfing­in skap­ar meist­ar­ann og mér finnst stór­kost­legt að geta ör­bætt mig aft­ur og aft­ur og aft­ur og allt í einu geta hluti sem ég hélt að ég myndi aldrei ná tök­um á. Einnig að fara á annað nám­skeið á Ísaf­irði og mastera ýt­ing­ar og ganga upp brekk­ur.

Hægt er að fylgj­ast með veg­ferð Ásdís­ar á In­sta­gram: