Ey­dís Hilm­ars­dótt­ir, inn­an­húss­hönnuður og leiðsögumaður, býr í fal­legu húsi í Hlíðunum ásamt eig­in­manni sín­um og tveim­ur son­um. Þau keyptu húsið árið 2004 og hafa í raun flutt tvisvar inn í það því á tíma­bili bjuggu þau í Kali­forn­íu þar sem Ey­dís lærði fagið og drakk í sig menn­ingu, lifnaðar­hætti og óviðjafn­an­lega stemn­ingu sem rík­ir á vest­ur­strönd Banda­ríkj­anna.

Ey­dís lærði inn­an­húss­hönn­un í IDI, In­ter­i­or Desginers Institu­te, á Newport Beach í Kali­forn­íu þegar hún og fjöl­skylda henn­ar bjuggu á svæðinu um tíu ára skeið. Eig­inmaður Ey­dís­ar, Jón Sig­urðsson, var for­stjóri Öss­ur­ar í 26 ár og vegna vinnu hans þurftu þau að vera nær mörkuðum og því varð Kali­forn­ía fyr­ir val­inu. Ey­dís hef­ur alltaf haft áhuga á því að hafa fal­legt í kring­um sig og er með næmt auga fyr­ir lit­um, lita­sam­setn­ingu og tísku. Því lá bein­ast við að læra inn­an­húss­hönn­un.

Árið 2004 voru Ey­dís og Jón í virkri hús­næðis­leit. Þau voru búin að eign­ast tví­bura­syni sem voru eins og hálfs árs og bjuggu í blokk í miðbæn­um sem var óhent­ugt fyr­ir vísi­tölu­fjöl­skyld­una. Þau voru búin að skoða nán­ast öll ein­býl­is­hús á Reykja­vík­ur­svæðinu þegar þau duttu niður á fal­legt ein­býli í Hlíðunum.

„Við vor­um búin að keyra hérna fram hjá eft­ir ábend­ing­um frá fast­eigna­söl­um en í sann­leika sagt leist okk­ur ekki nógu vel á húsið! En svo lét­um við til­leiðast og skoðuðum það að inn­an. Það merki­lega er, að þegar við geng­um hérna inn viss­um við bæði að þetta væri rétta húsið. Það er ofboðslega gott að búa hérna,“ seg­ir Ey­dís.

„Bein­in í hús­inu eru mjög góð og gólfið fal­legt,“ seg­ir Ey­dís og bend­ir á marm­araflís­arn­ar sem eru í al­rým­inu.

Rifu niður veggi og breyttu eld­húsi

Fyrsta verk Ey­dís­ar var að opna eld­húsið og breyta því, hún mölvaði niður nokkra veggi og setti borðstofu­borðið fyr­ir fram­an eld­húsið sem breytti hús­inu mikið. Eins setti hún upp nýja eld­hús­inn­rétt­ingu. Fyr­ir val­inu varð hvít höldu­laus inn­rétt­ing með svört­um granít­steini eins og var hámóðins á þeim tíma. Inn­rétt­ing­in stenst hins veg­ar vel tím­ans tönn, ekki síst vegna þess að hún hef­ur tekið ör­litl­um breyt­ing­um. Í dag er til dæm­is einn vegg­ur í eld­hús­inu vegg­fóðraður og aðrir flísa­lagðir, sem skap­ar nota­legt and­rúms­loft.

„Við gerðum ansi mikið en ég fékk Hall­dóru Víf­ils­dótt­ur arki­tekt og vin­konu mína með mér í lið. Hún hef­ur besta augað í brans­an­um.

Þegar við flutt­um hingað inn fyrst var ekki í tísku að vera með mott­ur og það var held­ur ekki í tísku að vera með gard­ín­ur. Við vor­um með hvíta fleka fyr­ir glugg­un­um í al­rým­inu sem maður opnaði og lokaði. Þegar sím­inn hringdi þurfti að loka að sér og fara inn í for­stofu því það berg­málaði svo mikið,“ seg­ir hún.

Í dag er hljóðvist­in ekki svona slæm. Hvað gerðir þú?

„Eft­ir að hafa búið í Kali­forn­íu í öll þessi ár og verið þar með teppi víðsveg­ar um rým­in fannst okk­ur það svo nota­legt að við vild­um færa það með okk­ur heim. Við sett­um því teppi á stig­ann á milli hæða og erum með mott­ur í hverju rými og teppa­lögðum vegg­ina í sjón­varps­her­berg­inu. Við keypt­um veggl­ista­verk úr tré frá lista­konu í Texas, sem er fyr­ir ofan eld­hús­inn­rétt­ing­una, en það er tölu­verð loft­hæð í hús­inu. Annað lista­verk úr garni flutt­um við líka með okk­ur heim sem nýt­ur sín vel ásamt hörgard­ín­um sem komu í staðinn fyr­ir hvítu flek­ana í glugg­un­um,“ seg­ir Ey­dís.

Fyr­ir utan teppi og lista­verk kynnt­ist Ey­dís ýms­um fyr­ir­mynd­um í fag­inu vest­an­hafs sem hún fylg­ist vel með. „Nicole Harris er einn minn helsti inn­blást­ur. Hún er geggjuð! Líkt og Kelly We­arstler. Þær hafa kennt mér margt.“

Lærði í Kali­forn­íu

Fjöl­skyld­an flutti á Newport Beach í Kali­forn­íu í janú­ar 2010. Um haustið hóf hún nám í inn­an­húss­hönn­un.

„Ég fann þenn­an frá­bæra skóla sem heit­ir IDI, sem er á Newport Beach. Það kom sér vel því við bjugg­um í tíu mín­útna fjar­lægð frá skól­an­um sem er mik­ils met­inn skóli í inn­an­húss­hönn­un í Banda­ríkj­un­um. Ég dembdi mér í námið strax haustið 2010 og tók það jafnt og þétt. Sum­arið eft­ir ákvað ég að taka sumarönn en ég mæli alls ekki með því. Þá fór Jón til Íslands með strák­ana okk­ar og ég var ein úti. Ég fattaði hvað það var glatað. Þannig að ég gat ekki beðið eft­ir að koma heim og hitta þá. Eft­ir þetta mæli ég ekki með sumarönn­um við neinn,“ seg­ir Ey­dís og hlær.

Nú hef­ur þú alltaf verið góð í að raða hlut­um sam­an og gera fal­legt í kring­um þig. Hvað lærðir þú í nám­inu sem þú kunn­ir ekki?

„Góð spurn­ing, ætli ég hafi ekki fattað hvað ég er mik­ill lita­perri,“ seg­ir hún og hlær.

„Það skipt­ir mig máli að hlut­um sé raðað rétt sam­an. Þú manst þegar við vor­um að vinna sam­an í 17, þá vor­um við oft að raða búðinni upp á nýtt eft­ir vinnu,“ seg­ir hún og hug­ur­inn reik­ar niður á Lauga­veg 91 þar sem við unn­um sam­an árið 1999. Ey­dís var versl­un­ar­stjóri og ég aðstoðar­versl­un­ar­stjóri. Það var á okk­ar ábyrgð að versl­un­in liti ekki út eins og ruslahaug­ur og Ey­dís tók hlut­verk sitt al­var­lega. Þegar hún byrjaði að breyta búðinni héldu henni eng­in bönd enda var hún eins og storm­sveip­ur. Tím­inn í tísku­kastal­an­um er reynd­ar efni í annað viðtal, enda margt ósagt.

„Í skól­an­um var ég í alls kon­ar litakúrs­um þar sem ég lærði mikið um lita­sam­setn­ing­ar sem mér fannst mjög áhuga­vert og gagn­legt. Það hef­ur nýst mér vel.“

Mótaði það þinn stíl að læra í Am­er­íku?

„Það er ekki gott að segja. Vin­kon­ur mín­ar segja að það sjá­ist á stíln­um mín­um að ég hafi lært í Am­er­íku. Yfir það heila held ég að þessi stíll sem ég aðhyll­ist sé tíma­laus. Ég finn fljótt út, bæði á mín­um heim­il­um og á öðrum, hvað pass­ar og hvað ekki. Það þarf að halda í stíl­inn. Það sem ég lærði líka er að hlut­föll­in á heim­il­inu þurfa að vera í lagi,“ seg­ir hún.

Þegar Ey­dís er spurð út í ástríðu sína fyr­ir því að færa til hluti og breyta seg­ir hún að þetta sé henn­ar prjóna­skap­ur. Henn­ar hug­leiðsla.

„Það gef­ur mér svo mikið að færa til hluti þannig að heild­in líti sem best út. Ég geri þetta ósjálfrátt. Þetta er mín nú­vit­und, ég gæti verið að prjóna en ég geri þetta í staðinn,“ seg­ir hún og hlær.

Lagaði til í geymslu ná­grann­ans

Jón, eig­inmaður Ey­dís­ar, kann nokkr­ar góðar sög­ur af upp­röðun­ar­hegðun eig­in­konu sinn­ar. Ein af þeim er sag­an af því þegar Ey­dís tók til í geymslu ná­grann­ans í blokk­inni þar sem þau bjuggu áður en þau fundu ein­býlið í Hlíðunum.

„Þetta er flökku­saga,“ seg­ir hún þegar hún er spurð hvort það sé rétt að hún hafi brot­ist inn í geymslu ná­grann­ans og end­urraðað eig­um viðkom­andi. Í ljós kem­ur að Ey­dís og Jón voru að gera upp baðher­bergi í hús­inu og til þess að píp­ari gæti at­hafnað sig þurfti hann að kom­ast að í geymsl­um húss­ins. Það var víst tölu­vert af dóti, í fer­lega miklu óskipu­lagi, í einni geymsl­unni og tók Ey­dís sig til, eft­ir að píp­ari hafði at­hafnað sig, og raðaði öllu upp á nýtt.

„Áður en ég vissi af var ég búin að taka alla sam­eign­ina í gegn sem fylgdi þess­um þrem­ur íbúðum,“ seg­ir hún og bros­ir.

Var það vin­sælt?

„Nei,“ seg­ir hún og hlær og bæt­ir við:

„Maður­inn minn seg­ir þessa sögu þannig að ég hafi brot­ist inn hjá fólki til að end­ur­skipu­leggja heim­ili þess. Það hljóm­ar miklu bet­ur,“ seg­ir hún og hlær meira.

Milli­veg­ur kem­ur ekki vel út

Eruð þið hjón­in sam­mála um hvernig heim­ilið eigi að vera?

„Nei, ég bara ræð. Ef hjón þurfa að kom­ast að ein­hverri niður­stöðu eða fara ein­hverja milli­leið þá verður ekk­ert varið í heim­ilið. Ann­ar aðil­inn þarf að fá að ráða, þannig er það bara. Hann er mjög glaður með það. Ég er ekk­ert að vasast í sum­um mál­um sem hann er betri í og hef­ur yf­ir­um­sjón með. Hann er mjög sátt­ur við þessa verka­skipt­ingu,“ seg­ir hún.

Hver er þinn upp­á­haldsstaður á heim­il­inu?

„Við erum nátt­úr­lega með þessa sól­stofu. Þar er hiti í gólf­inu og þægi­leg sæti, lampi og hægt að vera með kaffi­bolla og lesa blöðin. Það er svo­lítið mikið miðja í hús­inu. Svo er gam­an að horfa á góða mynd í sjón­varp­inu. Við ger­um það al­veg,“ seg­ir Ey­dís og er þá að vísa í sjón­varps­her­bergið sem er meira eins og bíósal­ur með teppa­lögðum veggj­um og öllu því helsta.

Svona í blá­lok­in spyr ég Ey­dísi hvað hún hafi ætlað að verða þegar hún yrði stór. Ég er að fiska hvort hún sé að lifa draum­inn; að gera fal­legt heima hjá fólki. En það er víst ekki al­veg þannig.

„Ég ætlaði bara að vera flug­freyja eða dans­kenn­ari eins og all­ar hinar,“ seg­ir Ey­dís sem er með margt á prjón­un­um en hún út­skrifaðist ný­lega sem leiðsögumaður og er að opna heimasíðu sína, eyd­is­hilm­ars.com. „Að hanna rými og gera þau eins góð og þau geta orðið inni á heim­il­um fólks er ein af mín­um ástríðum.“