Pistlar:

Þessi 11% launamunur kynjanna hefur hinsvegar ekkert gufað upp þótt það hafi verið lítið talað um hann síðustu mánuði. Launamunur kynjanna hefur einhvern veginn drukknað í ESB-umræðu og skuldaniðurfellingu, makríldeilu og lekamálum ráðherra.

Reglulega birtast litlar fréttir um að eitt og eitt fyrirtæki á stangli hafi fengið Jafnlaunavottun VR. Jafnlaunavottunin er byggð á breskri fyrirmynd og geta fyrirtæki sótt um þótt starfsmenn þess séu ekki félagsmenn í VR. Auðvitað er Jafnlaunavottun VR eitthvað sem fyrirtæki ættu að sækjast eftir, en mér finnst lítill fréttapunktur í því að 19 fyrirtæki (samkvæmt upplýsingum á heimasíðu VR) hafi fengið Jafnlaunavottun eftir að hún var fyrst kynnt í febrúar 2013.

Ég velti því fyrir mér hvort það þurfi ekki að setja fram einhverja gulrót fyrir fyrirtæki þannig að þau hefðu beinan hag af því að vera með einhverskonar jafnlaunastefnu. Fyrirtækjarekstur er í fæstum tilfellum góðgerðarstarfsemi heldur snýst hann um beinharða peninga. Þess vegna dettur mér í hug hvort það væri hægt að koma því þannig fyrir að fyrirtæki sem væru með Jafnlaunavottun VR fengju skattaafslátt í einhverju formi. Svo má aftur velta því fyrir sér hvort peningurinn færi ekki strax aftur inn í hagkerfið með þessu fyrirkomulagi...

Ef jafnrétti á að nást þurfa konur að vera sterkar og sjálfstæðar. Auðvitað þurfa þær að komast í stjórnir fyrirtækja og ná völdum í viðskiptalífinu en það hangir meira á spýtunni. Lífið snýst nefnilega ekki bara um viðskiptalífið og að konur fari að græða á daginn og grilla á kvöldin eins og karlarnir. Í heiminum er stór hópur kvenna sem eiga einhvern veginn engan séns vegna fátæktar og geta ekki látið til sín taka því þær eiga enga möguleika. Þær eru fastar í vonlausum aðstæðum, sumar í ofbeldissamböndum og jafnvel með allt of mörg börn á sínu framfæri sem gerir það að verkum að þær komast ekki úr sporunum.

Í nýútkominni bók Bjargar Guðrúnar Gísladóttur, Hljóðin í nóttinni, er íslenskum raunveruleika á eftirstríðsárunum lýst afar vel. Þar átti móðir Bjargar Guðrúnar engan séns. Hún gat ekki séð fyrir börnunum sínum sjálf og neyddist því til að búa með drykkjusjúkum eiginmanni sem beitti hana kerfisbundnu ofbeldi bæði andlegu og líkamlegu. Ef hún hefði fengið einhvern félagslegan stuðning hefði hún líklega getað staðið á eigin fótum og boðið börnunum sínum upp á betra líf.

Ég sé ekki annað en að það séu næg tækifæri fyrir Femínistafélag Íslands og það veiti ekki af að bretta upp ermar og hjóla í menn og málefni. Karlarnir myndu nefnilega aldrei láta einhvernetdólgslæti slá sig út af laginu...