Pistlar:

Ef einhver hefði sagt að konur ættu eftir að vera trylltar árið 2015 að díla með eigur sínar og sætu heilu og hálfu kvöldin í tölvunni hefðu örugglega einhverjir haldið að um grín væri að ræða.

Hversu fyndið er það að draga fram flík í fataskápnum, stilla henni upp, taka mynd af henni, setja hana á einhverja lokaða grúppu á Facebook og bíða eftir lækum og viðbrögðum. Svo er skipst á skilaboðum og skonsurnar mæla sér mót í heimahúsum til að klára dílinn. Að hitta einhvern sem þú hefur aldrei hitt til að selja honum fötin þín er náttúrlega bara stórkostlega spaugilegt og skemmtilegt.

Og fyrir svona konur eins og mömmu sem lifir dálítið ráðsettu og formföstu lífi gefur þetta alveg auka-fyllingu og spennu. En það er þó ekki á færi allra að skilja ánægjuna sem felst í þessum viðskiptaháttum.

Mamma átti dásamlegt samtal við síðhærðan og skeggjaðan mann sem hún deilir lífi sínu með þegar þau voru stödd uppi á 21. hæð á hótelherbergi í San Francisco rétt fyrir áramótin. Í samtalinu var verið að fara yfir vonir og væntingar til lífsins og aðeins verið að vinna í markmiðum fyrir 2015. Í þessu samtali ældi mamma því óvart upp úr sér að það sem truflaði hana mest væri hvað hún ætti mikið af fötum og dóti. Hvað þetta þrengdi eitthvað ógurlega mikið að henni – svo mikið að hún væri við sturlunarmörk. Hann skildi ekki alveg hvað hún var að fara og eftir smástund sagði hann:

„Ertu að segja mér að áramótaheitið þitt sé að selja föt á bland.is,“ spurði hann og hló.

Einmitt... hann hló, sem er kannski ekkert skrýtið því karlpeningurinn á bágt með að skilja fatavesenið sem getur fylgt konum. Líklega er skýringin sú að menn vilja helst hafa konur án fata og skilja ekki hvað fer mikil orka og tími í að pródúsera hvað fer best með hverju og hvað sé klæðilegt. Fyrir þeim er þetta oftast algert aukaatriði. Karlar myndu aldrei selja af sér sokkana eða beltið því karlar eru stórtækir. Þeir selja bara stóra jeppa, stór dekk, stóra forhitara og stór og fyrirverðarmikil sjónvarpstæki.

Ein af uppáhaldssíðunum á Facebook er lokuð og kallast „Merkjavara föt, skór & aukahlutir“. Síðunni er reyndar stjórnað af karli en af því að hann er samkynhneigður fatahönnuður skilur hann mömmu og vinkonur hennar. Og hann stjórnar síðunni með harðri hendi. Eins og nafnið gefur til kynna má ekki selja neitt sem ekki flokkast undir merkjavöru og hafa orðið líflegar umræður um hvað sé „merki“ og hvað ekki. Nýlega var Karen Millen hent út af síðunni og allt varð brjálað.

Þótt tilgangurinn með þessu öllu sé að einhver annar fái að njóta þess sem maður notar ekki sjálfur og sé gert til þess að mamma geti dregið andann inni á eigin heimili án þess að kafna getur þetta snúist í höndunum á manni.

Áður en ég varð meðlimur síðunnar vissi ég til dæmis ekki að mig langaði í vínrauða Louis Vuitton-tösku úr lökkuðu leðri eða Marc Jacobs-skó með hvítu kögri og bölvaði því svo í sand og ösku að skórnir væru í stærð 37 en ekki 39. Var meira að segja að hugsa um að fara að skoða þá bara svona til þess að athuga hvort fóturinn hefði ekki aðeins rýrnað með hækkandi aldri. Í samfélagi þar sem fataúrval er ansi takmarkað koma svona síður eins og himnasending fyrir konur með smekk fyrir fíneríi. Svo má ekki gleyma því að þetta er drepfyndið sport sem getur nú aldeilis hresst upp á tilveruna. Þar sem það eru alveg góðir þrír mánuðir í sumarið er ágætt að drepa tímann í skammdeginu og fylla veskið af 500-köllum... eða eitthvað!