Á fyrsta fundi okk­ar Gylfa fyr­ir rúm­lega ára­tug hnaut ég um hvað hann var lífs­glaður, já­kvæður og hress. Þegar við kynnt­umst bet­ur átti ég eft­ir að kom­ast að því að það var ástæða fyr­ir viðhorfi hans til lífs­ins. Harm­ur­inn hafði knúið dyra í lífi hans þegar hann var 26 ára gam­all.

„1996 er móðir mín myrt af bróður sín­um og það var eitt­hvað sem maður býst aldrei við að lenda í. Að ein­hver sé tek­inn frá manni svona snemma. Það er rosa­lega erfitt að viður­kenna þann mögu­leika að þetta geti yfir höfuð gerst,“ seg­ir Gylfi þar sem við sitj­um á mann­laus­um bar á far­sótt­ar­hót­el­inu sem hef­ur verið hans annað heim­ili síðasta eina og hálfa árið eða síðan veir­an fór að geisa í sam­fé­lag­inu.

Þegar hann og faðir hans fengu upp­lýs­ing­ar um að móðir hans væri lát­in vissu þeir ekki að um morð væri að ræða. Móðir hans hafði gert sér ferð norður í land til að heim­sækja bróður sinn til að gera upp erfið mál eft­ir and­lát ömmu Gylfa.

„Mamma var asma­veik og við feðgarn­ir vor­um eig­in­lega viss­ir um að asm­inn hefði dregið hana til dauða. Dag­inn eft­ir að við frétt­um af and­lát­inu för­um við til Ak­ur­eyr­ar, en hún hafði verið að heim­sækja bróður sinn sem framdi verknaðinn. Þegar við lent­um þar beið lög­regl­an eft­ir okk­ur þar sem þetta hafði verið and­lát í heima­húsi. Við för­um upp á lög­reglu­stöð og ég fór í stutta yf­ir­heyrslu hjá lög­regl­unni en pabbi var þarna í fleiri fleiri klukku­tíma. Ég beið eft­ir hon­um frammi og vissi ekk­ert hvað var að ger­ast. Á lög­reglu­stöðinni mætt­um við bróður mömmu, morðingja henn­ar, og geng­um eig­in­lega í fangið á hon­um. Hann vottaði okk­ur samúð sína og við sögðum sömu­leiðis enda viss­um við ekk­ert hvað hafði raun­veru­lega gerst á þess­um tíma­punkti. Þegar pabbi losnaði úr yf­ir­heyrsl­unni hjá lög­regl­unni fór­um við upp á hót­el og kveikt­um á sjón­varp­inu. Þar var fyrsta frétt að morð hefði verið framið á þess­um bæ og mynd af bæn­um. Þannig frétt­um við að hún hefði verið myrt,“ seg­ir Gylfi.

Þegar ég spyr Gylfa hvernig þeir feðgar hafi brugðist við seg­ir hann að það hafi verið mikið áfall að fá þess­ar frétt­ir og líka að fá þær með þess­um hætti.

„Ég man að við lit­um á hvor ann­an og sögðum eig­in­lega ekki mikið. Allt í einu heyr­um við í sír­enu og stuttu síðar var lögg­an mætt á hót­elið. Hún bað okk­ur af­sök­un­ar á því að þetta hafi lekið í frétt­ir. Okk­ar fyrstu viðbrögð voru að við vild­um fá að sjá hana strax. Ég hef séð lík, bæði fyr­ir þenn­an tíma og eft­ir, en þetta var sjón sem ég mun aldrei gleyma. Ekki bara var þetta mamma mín sem lá þarna, en þarna sást að and­látið hafði ekki boriðað með eðli­leg­um hætti,“ seg­ir hann.

Var hún með áverka?

„Áverk­arn­ir voru sýni­leg­ir okk­ur. Þá varð þetta raun­veru­legra. Svo tóku við rétt­ar­höld bæði fyr­ir héraði og Hæsta­rétti í mál­inu. Hann fékk nú ekki lang­an dóm fyr­ir þetta. Ég held að hann hafi setið inni í sex ár,“ seg­ir Gylfi.

Skrifaði upp á lán

Við ræðum um aðdrag­anda morðsins og í ljós kem­ur að móður­bróðir Gylfa og banamaður móður hans hafði fest kaup á jörðinni en móðir hans og amma tóku lán fyr­ir hann því hann var gjaldþrota.

„Til að byrja með borgaði hann af lán­inu og stóð í skil­um. Mánuði áður en mamma fór norður deyr amma. Þar af leiðandi féll lánið á mömmu og pabba. Þess vegna fór mamma norður til að fá bróður sinn til að und­ir­rita papp­íra svo mamma og pabbi gætu tekið veð í jörðinni fyr­ir því láni. Und­ir þessa papp­íra var aldrei skrifað. Lánið féll svo á pabba og með réttu eða röngu ákváðum við feðgarn­ir að ég tæki hluta af lán­inu á mig. Í hrun­inu og árin eft­ir hrun var þetta orðinn svo þung­ur biti að ég missti húsið. Þetta lán gerði föður minn eigna­laus­an og sjálf­an mig líka,“ seg­ir Gylfi og held­ur áfram:

„Um svipað leyti og móður­bróðir minn losn­ar úr fang­elsi byrj­ar hann að hóta mér og börn­un­um mín­um líf­láti því hann stóð í þeirri trú að ég hefði stolið frá hon­um mynda­al­búmi sem eng­inn fót­ur var fyr­ir. Svo missi ég vinn­una og hjóna­bandið fer í vaskinn. Ég var á þeim stað í til­ver­unni að öll sund virt­ust lokuð,“ seg­ir Gylfi.

Ekki eitt held­ur allt

Þá er ekki allt upp­talið. Stuttu síðar deyr faðir hans, föður­syst­ur hans og amma hans og svo deyja hund­arn­ir hans þrír. Gylfi seg­ir að það hafi verið erfitt að fóta sig í til­ver­unni á þess­um tíma.

„Það sem hjálpaði mér mikið á þess­um tíma var að börn­in voru mikið hjá mér og ég þurfti að halda áfram þeirra vegna en einnig sjálfs mín vegna. Ég hef alltaf notað húm­or. Ég hef alltaf notað gleðina því það á að vera gam­an að vera til. Þegar eitt­hvað dap­ur­legt ger­ist verður maður að leggja sig fram um að hafa gam­an. Maður þarf að finna það já­kvæða og leyfa sér að brosa því það bæt­ir og kæt­ir,“ seg­ir Gylfi. Stuttu síðar fékk hann vinnu á bíla­leigu og náði smám sam­an að rétta úr kútn­um.

Lærði að hjálpa fólki

Stuttu eft­ir and­lát móður hans 1996 rakst Gylfi á aug­lýs­ingu í Morg­un­blaðinu þar sem Rauði kross­inn var að aug­lýsa eft­ir fólki í viðbragðshóp. Gylfi sótti um, lærði áfalla­hjálp og er bú­inn að hlúa að öðrum síðan hann upp­lifði sinn harm í fyrsta skipti.

„Þessi vinna kom mér í þá vinnu sem ég er í í dag, að reka þetta far­sótt­ar­hús sem ég er bú­inn að vera vak­inn og sof­inn yfir í meira en ár. Það að mamma hafi verið myrt og öll sú sorg í kring­um það kom mér í raun­inni hingað. Það er mömmu að þakka að ég er hér. Ég vissi ekk­ert hvers vegna ég fór að læra þessa sál­rænu skyndi­hjálp. Ég er hérna í dag vegna þess hvernig fór fyr­ir henni,“ seg­ir hann og það fær­ist meiri hlý­leiki í rödd­ina.

Oft er sagt að það séu mis­jafn­ar leiðir til guðs og fólk leiti ólíkra leiða til að kom­ast í gegn­um harm­inn. Þegar ég spyr Gylfa hvernig hann hafi komið stand­andi út úr því að missa mömmu sína með þess­um sorg­lega hætti seg­ist hann hafa upp­lifað all­ar til­finn­ing­ar heims­ins.

„Ég upp­lifði lam­andi ástand. Tím­inn stóð í stað en fór líka fram hjá á þúsund kíló­metra hraða. Ég tók mér nokk­urra daga frí frá vinnu, ég var að vinna á Viðskipta­blaðinu á þess­um tíma. Ég man að mér fannst erfiðast þegar fólk fór að votta mér samúð sína. Þá komst það al­veg inn að beini og ég þurfti að viður­kenna fyr­ir mér og fleir­um að þetta hefði gerst. Þá ósjálfrátt fór maður að leita í hald­reipi sem var þá húm­or­inn. Stuttu eft­ir að mamma lést fyllt­ist heim­ilið af blóm­um og mér fannst það mjög niður­drep­andi,“ seg­ir hann.

Var þetta eins og að ganga inn í blóma­hel­víti?

„Já, fólk mein­ar vel en þegar þú ert kom­inn í hundruð blóm­vanda þá verður þetta niður­drep­andi. Einn dag­inn fór ég til dyra þegar enn ein blóma­send­ing­in kom. Mamma var í alls kon­ar fé­lags­starfi og all­ir voru að sýna hlýhug með því að senda blóm. Ná­granni minn var úti að bóna bíl­inn sinn þegar enn einn send­ill­inn kom. Þegar hann er far­inn seg­ir ná­grann­inn eitt­hvað á þá leið, „Ég veit ekki al­veg hvað er í gangi, en til ham­ingju vin­ur.“ Þetta var svo óvænt, en allt annað en all­ir voru að segja við mig þannig að ég gat ekki annað en sprungið úr hlátri. Ég sagði hon­um ekk­ert hvað væri að ger­ast. Þetta var meðal sem ég fékk með hlátr­in­um, það var eins og meðal. Ég sagði þáver­andi kon­unni minni hvað hefði gerst og var enn þá í hlát­urskasti og ég skamm­ast mín fyr­ir það. Þá seg­ir hún við mig: „Veistu, þótt mamma þín hafi dáið þá dó hlát­ur­inn ekki með henni,“ seg­ir Gylfi og rifjar upp hvað þetta at­vik hafi hresst hann mikið við og gefið hon­um spark í rass­inn.

„Mamma var mik­ill grín­ari og hafði gam­an að því að hafa gam­an og hún hló mikið. Hlát­ur­inn má ekki deyja með þeim sem fer. Með góðum minn­ing­um lifa þær lengst. Við mun­um það góða og við mun­um það skemmti­lega. Hvort viðkom­andi tók til í her­berg­inu sínu eða ekki skipt­ir engu máli held­ur gleðin. Þetta er það sem lif­ir miklu frek­ar.“

Hef­ur þú haft ein­hvern tíma til að hafa gam­an síðasta árið?

„Já, ég hef haft gam­an allt síðasta ár. Ég hef alltaf lagt mikla áherslu á það sem stjórn­andi að það þurfi að vera skemmti­legt á vinnustaðnum án þess að vera að meiða að sjálf­sögðu. Til að létta okk­ur lífið.

Við erum að kljást við mjög veikt fólk hérna. Við höf­um verið með fólk hérna sem hef­ur misst maka sinn vegna Covid og þurft að vera í ein­angr­un hjá okk­ur í tvær vik­ur á eft­ir og þarf mikla hugg­un. Við verðum að geta létt á okk­ur þegar við erum inn­an um sam­starfs­fólk okk­ar svo við drög­umst ekki niður í sorg­ina líka. Sím­inn minn hring­ir all­an sól­ar­hring­inn og ég losa um spennu með því að hlæja. Þess á milli fer ég upp í hest­hús og moka skít,“ seg­ir hann.

Fyrstu þrjá mánuðina í far­sótt­ar­hús­inu bjó Gylfi bók­staf­lega á hót­el­inu og eft­ir að veir­an fór á fullt skrið í júní hef­ur hann tekið tvær frí­helg­ar.

„Ég fer „all in“ í verk­efni en við erum alltaf að von­ast til þess að þessu verk­efni sé að ljúka. Þessi vinna er mjög gef­andi og ég fæ mikið út úr því að tala við fólk og hjálpa því.“

Er það til­gang­ur lífs­ins?

„Til­gang­ur lífs­ins er ekki að vinna of mikið held­ur að láta þér og þínum líða vel. Ham­ingja og vellíðan er ekki keypt. Hún er búin til af okk­ur sjálf­um. Ég á til dæm­is ekk­ert. Ég missti allt þegar ég varð gjaldþrota. Ég leigi og stend í skil­um. Það er hollt og gott. Allt sem ég á, á ég sann­ar­lega og mér líður vel. Ég hitti vini mína, börn­in mín og ég hef gam­an að því að vera til. Það er ofboðslega gam­an að vera ég. Þú ætt­ir að prófa það,“ seg­ir hann og hlær.