Sum­arið er tími ástar­inn­ar og hinar björtu sum­ar­næt­ur bjóða upp á stemn­ingu sem hvergi er að finna ann­ars staðar í heim­in­um. Það er því ekki skrýtið að fólk vilji láta inn­múra ást sína í birtu og yl með fugla­söng í bak­grunni.

Flest­ir gera það eft­ir nokk­urra ára ástar­sam­band eða þegar reynt hef­ur aðeins á sam­bandið. Það get­ur verið heil­mikið mál að skipu­leggja brúðkaup. Það kost­ar pen­inga að gifta sig ef slá á upp stórri veislu og það er mik­il­vægt að til­von­andi hjón­in séu nokkuð sam­mála um í hvað eigi að eyða og hvað eigi að spara. Hverj­um eigi að bjóða og þar fram eft­ir göt­un­um. Hjóna­band er í raun samn­ingaviðræðnalest án Ástráðs Har­alds­son­ar sátta­semj­ara. Hjón þurfa á hverj­um degi að taka ákv­arðanir sem þurfa að vera í fullu sam­ráði og í sátt.

Ég er svo lán­söm að hafa fundið ást­ina og gifst henni á fal­leg­um sum­ar­degi fyr­ir nokkr­um árum. Þótt ást­in sé sterk og ég viti að hann myndi í al­vöru ganga inn í brenn­andi hús til að bjarga lífi mínu, þá sýður stund­um upp úr. Sem er í raun mjög ósann­gjarnt af minni hálfu þar sem hann hef­ur reynst mér betri en eng­inn frá fyrsta degi sam­bands­ins.

Um dag­inn brjálaðist ég yfir litl­um og ómerki­leg­um hlut sem gerði það að verk­um að ég gólaði á hann í talskila­boðum. Sem er óvana­legt. Ég þoli ekki talskila­boð og opna þau yf­ir­leitt ekki ef mér eru send slík skila­boð. Hann var ekki ánægður með þessa send­ingu og þegar mér var runn­in reiðin spurði hann mig hvort við gæt­um fækkað þess­um rifr­ild­um eitt­hvað. Hann var bú­inn að reikna það út að þris­var á ári fari allt á hliðina á milli okk­ar.

„Meðal­ald­ur fólks er 83 ár. Ef við erum lán­söm eig­um við eft­ir að eiga 30 góð ár sam­an og ef við ríf­umst heift­ar­lega þris­var á ári þá ger­ir það 90 skipti í heild­ina. Ertu ekki sam­mála mér um að við þyrft­um að reyna að fækka þess­um skipt­um?“ sagði hann og tók utan um mig.

Auðvitað var ég sam­mála því. Það er ekk­ert eins glatað og að vera upp á kant við leiðtoga lífs­ins.

Þegar búið var að setja rifr­ildi síðasta ára­tug­ar upp í graf kom í ljós að rifr­ildi aukast þegar streita fer yfir hættu­mörk vegna vinnu. Rifr­ildi snar­minnka í frí­um og þegar við fáum tíma til að vera tvö ein í friði. Reynd­ar hef­ur rifr­ild­um farið fækk­andi með ár­un­um. Ætli tím­inn hjálpi fólki ekki að skilja hvort annað, ef karl get­ur ein­hvern tím­ann skilið konu og öf­ugt.

Reynsl­an hef­ur að minnsta kosti kennt mér að oft er betra að þegja. Sumt sem ger­ist er svo mikið smá­mál að það er betra að minn­ast alls ekki á það. Eins og til dæm­is þegar maður­inn minn fékk and­lit­skremið mitt lánað til að bera á þurra fæt­ur og fór svo úr hjóna­rúm­inu inn á bað með þeim af­leiðing­um að leif­arn­ar af and­lit­skrem­inu stimpluðust við gólfið með fal­leg­um fót­spor­um. Þetta gerðist um pásk­ana og ég ákvað að vera ekk­ert að minn­ast á þetta. Stuttu síðar voru and­lit­skrema­fót­spor­in horf­in af par­ket­inu. Hann hafði komið auga á þetta sjálf­ur, enda með nokkuð góða sjón.

Þegar páska­tert­an, sem ég hafði varið drjúg­um tíma í að baka, rann út af kökudiski og beint í gólfið og ég varð miður mín sagði hann að þetta skipti engu máli. „Við þurf­um eng­an eft­ir­rétt. Erum við ekki búin að borða nóg af súkkulaði?“

Það sem ég hef lært er að hjón þurfa sinn eig­in tíma þar sem skemmti­dag­skrá er eng­in. Fólk þarf oft meiri tíma til að anda – ekki ólíkt öll­um Hjalla­stefnu­börn­un­um sem hafa kjarnað sig í gegn­um tíðina. Alla­vega ef mark­miðið er að fækka rifr­ild­um næstu 30 ára um 47% eða svo.

Tengd­ar frétt­ir

Marta María

43 ára og alls ekki miðaldra

• Heima­til­bún­ar þján­ing­ar
• Upp­lif­un­ar­hönnuður óskast til starfa
• Kirkju­g­arðar Reykja­vík­ur kveða upp stóra dóm yfir móður
• Sauma­nám­skeið sem fór úr bönd­un­um

» Fleiri tengd­ar frétt­ir