Hjón­in Anna Lauf­ey Þór­halls­dótt­ir og Lúðvík Lúðvíks­son hafa hreiðrað vel um sig í þjón­ustu­íbúðum DAS á Sléttu­vegi í Foss­vog­in­um en þau fluttu þangað fyr­ir fjór­um árum og sjá ekki eft­ir því. Þau segj­ast alltaf hafa haft já­kvæðnina að leiðarljósi í gegn­um lífið og þau bera það með sér. Anna Lauf­ey er átt­ræð og Lúðvík er átta­tíu og sex ára en þau giftu sig 1. fe­brú­ar 1969 og fagna því von bráðar 56 ára brúðkaup­saf­mæli.

Þau hættu bæði að vinna þegar þau náðu sex­tíu og sjö ára aldri en segj­ast aldrei hafa setið auðum hönd­um. „Það eru þrett­án ár síðan ég hætti að vinna og nítj­án ár síðan Lúðvík hætti,“ seg­ir Anna Lauf­ey en Lúðvík seg­ir að sér hafi þótt erfitt að hætta. „Ég var fyrr­ver­andi skip­stjóri og hafn­sögumaður í Reykja­vík og gegndi einnig störf­um yf­ir­hafn­sögu­lög­manns og fyrst eft­ir að ég fór á eft­ir­laun fannst mér þetta eins og að vera bara að fara í gott sum­ar­frí. Þegar mér fannst þetta orðið held­ur langt frí og ég var orðinn svo­lítið leiður þá fór ég að hitta karl­ana í vinn­unni. Sem bet­ur fer hitti ég þannig á að það var allt á hvolfi og brjálað að gera á hafn­sögu­vakt­inni og þá sagði ég nei nú er ég hætt­ur, lokaði hurðinni og þakkaði Guði fyr­ir að vera laus við þetta þras og vesen,“ seg­ir Lúðvík.

Sátt við að hætta störf­um þrátt fyr­ir að vera ánægð í vinn­unni

Anna Lauf­ey starfaði sem skóla­rit­ari í ein tutt­ugu og sjö ár en þegar hún varð sex­tíu og sjö ára var Lúðvík bú­inn að vera á eft­ir­laun­um í u.þ.b. sex ár. „Ég var mjög til­bú­in að hætta þrátt fyr­ir að elska vinn­una mína. Þegar vinnu­veit­and­inn minn spurði mig um vorið, árið sem ég varð sex­tíu og sjö, hvað ég ætlaði að gera um haustið þá svaraði ég bara án þess að hugsa mig um að ég ætlaði að hætta. Við átt­um sum­ar­bú­stað norður í Fljót­um í ein 53 ár og þegar Lúðvík fór á eft­ir­laun og ég var að vinna í skól­an­um þá dvöld­um við allt sum­arið þar en vor­um í Reykja­vík á vet­urna. Við héld­um þessu svo áfram þegar ég hætti að vinna og vörðum tíma með vin­um og fjöl­skyldu svo í raun­inni fann ég lítið fyr­ir því að setj­ast í helg­an stein. Nú og svo eig­um við kon­urn­ar svo mörg áhuga­mál eins og handa­vinn­una,“ seg­ir Anna Lauf­ey og bæt­ir við að þau eigi líka stóra fjöl­skyldu. „Við eig­um þrjár dæt­ur sam­an og Lúðvík átti eina fyr­ir og svo eig­um við tólf barna­börn og sex barna­barna­börn sem við erum í mjög góðu sam­bandi við.“

Bridge í miklu upp­á­haldi hjá þeim hjón­um

Hjón­in segja mik­il­vægt á þess­um tíma­mót­um að finna sér eitt­hvað að gera og þau bæta við að þau hafi alltaf átt mikið af vin­um. „Við erum líka mikið fyr­ir að spila, bridge hef­ur alltaf verið okk­ar upp­á­halds­spil og við átt­um mjög góða spila­fé­laga lengi vel en svo nátt­úr­lega helt­ist úr lest­inni eins og geng­ur og ger­ist. Hér niðri er boðið upp á fé­lags­vist og stutt í Bridges­am­bandið niðri í Síðumúla,“ seg­ir Anna Lauf­ey og Lúðvík bæt­ir við að þau finni sér alltaf eitt­hvað til að dunda við. „Loks­ins þegar ég hætti að vinna fór ég að hafa tíma til að sinna spila­mennsk­unni, hér áður fyrr var ég svo mikið í vakta­vinnu að ég hafði lít­inn tíma til að hlúa að áhuga­mál­un­um.“

„Við fór­um í dans­skóla á full­orðins­ár­um og fannst það gam­an, það var eins og að fara á ball einu sinni í viku,“ seg­ir Anna. Morg­un­blaðið/​Hanna Ingi­björg Arn­ars­dótt­ir

„Eins og að fara á ball einu sinni í viku“

Auk spila­mennsk­unn­ar seg­ir Anna Lauf­ey að þau hafi lengi vel verið dug­leg að fara í leik­hús og þau hafi líka skráð sig í dans á efri ár­un­um þótt þau séu hætt því í dag. „Við fór­um í dans­skóla á full­orðins­ár­um og fannst það gam­an, það var eins og að fara á ball einu sinni í viku,“ seg­ir hún og Lúðvík bæt­ir hlæj­andi við: „Það var á meðan maður gat enn hreyft sig.“ Þau segj­ast alltaf hafa haft já­kvæðnina að leiðarljósi og hún hafi hjálpað þeim mikið í gegn­um lífs­ins ólgu­sjó.

Þegar hjón­in eru spurð hvernig þau hugi að lík­am­legri heilsu þá seg­ist Lúðvík vera orðinn held­ur værukær og tel­ur sig sitja held­ur mikið í stóln­um sín­um en Anna Lauf­ey gríp­ur fram í og minn­ir á að hann fari tvisvar í viku til sjúkraþjálf­ara og bæt­ir við að hún fari í jóga og vatns­leik­fimi tvisvar í viku. „Ég fer líka tvisvar í viku í sjúkraþjálf­un. Við vor­um kannski ekk­ert sér­lega dug­leg að hreyfa okk­ur hér áður fyrr, það hefði mátt vera betra. Við bjugg­um í þrett­án ár í Mos­fells­bæ eft­ir að við fór­um á eft­ir­laun og þar vor­um við mjög dug­leg að fara í göngu­túra og taka þátt í því sem var í boði fyr­ir eldri borg­ara þar. Við fór­um til dæm­is í ferðir, spiluðum og ég kíkti í handa­vinnu­stof­una,“ seg­ir hún.

Huguðu snemma að því hvar þau vildu búa í ell­inni

Þau segj­ast snemma hafa hugað að því hvað þau vildu fyr­ir framtíðina og hvar þau langaði að búa. „Dætr­um okk­ar fannst við vera svo­lítið út úr þegar við bjugg­um uppi í Mos­fells­bæ en þær voru í Reykja­vík og Hafnar­f­irði. Á meðan við vor­um al­veg hress og maður gat valið og hafnað vor­um við búin að skoða mjög marga mögu­leika. Þegar við svo frétt­um að það ætti að fara að byggja á Sléttu­veg­in­um og sáum mynd­ir og teikn­ing­ar að íbúðunum hér þá ákváðum við bara að bíða eft­ir því að þetta yrði til­búið.“

Búa á fimmtu hæð á Sléttu­vegi með fal­lega kvöld­sól

Þau sóttu síðan um íbúð á fimmtu hæð sem snýr í norður og fengu hana en það hafi verið með ráðum gert að velja íbúð sem sneri í norður því flest­ir ef ekki all­ir biðji um íbúðir sem snúi í suður. „Við erum ekki mikið fyr­ir sól svo þessi íbúð hent­ar okk­ur af­skap­lega vel, hún er björt og við erum með gott út­sýni í norður og sjá­um Perluna vel. Hér er fal­leg síðdeg­is- og kvöld­sól sem er al­veg nóg fyr­ir okk­ur. Íbúðin sem við leigj­um er u.þ.b. 95 fer­metr­ar. Hér eru tvö svefn­her­bergi, stórt baðher­bergi, stofa og opið eld­hús ásamt yf­ir­byggðum svöl­um. Við erum líka með þriggja fer­metra geymslu sem er gott því þá safn­ar maður engu drasli.“ Stærsta húsið sem þau bjuggu í var úti á Seltjarn­ar­nesi þegar börn­in voru lít­il en þau segj­ast smám sam­an hafa verið búin að minnka við sig inn­búið svo það hafi ekki verið erfitt að flytja í 95 fer­metra. Í DAS-blokk­inni á Sléttu­vegi búa u.þ.b. 70 manns í 60 íbúðum en inn­an­gengt er í fleiri þjón­ustu­blokk­ir á svæðinu auk bíla­stæðaskýl­is sem þau hjón­in leigja. „Mér finnst frá­bært að þurfa ekki að skafa af bíln­um í þess­um snjó,“ seg­ir Anna Lauf­ey og bæt­ir bros­andi við að Lúðvík sé hætt­ur að keyra og hún sé því hans einka­bíl­stjóri.

Lífið og þjón­ust­an í blokk­inni einn helsti kost­ur­inn

Hverj­ir eru helstu kost­irn­ir við að búa í þjón­ustu­íbúðum sem þess­um? „Fyr­ir það fyrsta er lyfta í blokk­inni auk mötu­neyt­is og kaffi­húss sem er al­veg til fyr­ir­mynd­ar. Þar er boðið upp á mjög góðan og fjöl­breytt­an heim­il­is­mat. Við verðum líka að taka það fram að hér er al­ger­lega dá­sam­legt starfs­fólk, það er al­veg eins­dæmi hvað all­ir eru góðir við okk­ur. Hér er líka hár­greiðslu­stofa, fótsnyrti­stofa, sjúkraþjálf­ari, jóga og stóla­leik­fimi. Fé­lags­lífið er öfl­ugt og alls kon­ar viðburðir og uppá­kom­ur reglu­lega eins og þorra­blót, vor­hátíð og haust­hátíð. Dagdvöl er starf­rækt á Sléttu­vegi auk þess sem þar er handa­vinnu­klúbb­ur og ým­is­legt fleira. Ný­lega var stofnað hér fé­lag sem heit­ir Fé­lag eldri borg­ara í Foss­vogi og er fyr­ir fólk sem býr í póst­núm­er­um 103 og 108,“ seg­ir Anna Lauf­ey og Lúðvík skýt­ur inn í að fé­lagið heiti Sléttu­úlf­ar. „Fólk úr nærum­hverf­inu kem­ur oft í há­deg­is­mat­inn þrátt fyr­ir að búa ekki í DAS-hús­un­um af því að mötu­neytið er opið fyr­ir alla eldri borg­ara í Reykja­vík en þetta ger­ir það að verk­um að það er oft mikið um að vera í mat­saln­um,“ segja þau.

Mötu­neytið er opið frá 10 á morgn­ana til fimm á dag­inn en auk há­deg­is­verðar­ins er hægt að fá sér kaffi og létt­ar veit­ing­ar all­an dag­inn. Anna Lauf­ey og Lúðvík segj­ast fara oft í há­deg­is­mat­inn en á kvöld­in út­búa þau sér gjarn­an eitt­hvert létt­meti í eld­hús­inu í íbúðinni. „Auðvitað eld­um við stund­um því við erum eins og litlu krakk­arn­ir, við borðum ekki allt sem er í mötu­neyt­inu þó að yf­ir­höfuð sé mat­ur­inn þar sér­lega góður,“ bæta þau hlæj­andi við og benda á að einnig sé lít­il búð starf­rækt í blokk­inni þar sem hægt er að fá snyrti- og gjafa­vöru ásamt ýmsu fleira. Mat­seðill er send­ur í pósti og þau velja hvaða máltíðir þau vilja kaupa fyr­ir hverja viku sem hent­ar þeim vel.

Huga að and­legri heilsu með því að vera virk

Þau gera ým­is­legt til að halda and­legri heilsu og nefna þar fyrst og fremst spila­mennsk­una. „Ég spila mikið bæði bridge með fólki og líka í sím­an­um við ein­hverja aðila úti í heimi,“ seg­ir Lúðvík og bæt­ir við að hann sé núorðið að mestu hætt­ur að lesa en hlusti mikið á hljóðbæk­ur. Anna Lauf­ey kveðst vera meira fyr­ir það að halda á bók­inni. Hún fer í sauma­klúbb að hitta vin­kon­urn­ar. „Ég er alltaf að hóa sam­an hóp­um eins og ár­gang­in­um mín­um úr skóla en ég ólst upp á Sigluf­irði, svo hitt­umst við líka sem vor­um sam­an í Hús­mæðraskól­an­um.“ Hún seg­ir þau hjón­in þar að auki enn vera að ferðast, þó mest inn­an­lands núorðið. „Við erum búin að fara und­an­far­in fjög­ur ár á hverju vori á lúx­us­hót­el í Mý­vatns­sveit með hópi eldri borg­ara í fimm næt­ur þar sem við njót­um lífs­ins og för­um í ferðir. Þetta gef­ur okk­ur mikið. Svo eig­um við dótt­ur sem er bóndi í Aðal­dal svo það gef­ur okk­ur tæki­færi til að hitta fjöl­skyld­una þar.“

„Ekki bíða eft­ir því að eitt­hvað ger­ist“

Anna Lauf­ey og Lúðvík hika ekki þegar þau eru að lok­um spurð hvaða ráð þau geti gefið fólki sem er að kom­ast á eft­ir­launa­ald­ur­inn. „Fyrst og fremst að lifa líf­inu lif­andi! Ekki hætta og setj­ast út í horn og bíða eft­ir að eitt­hvað ger­ist held­ur vera virk­ur og búa þannig til meiri gleði og lífs­ham­ingju í lífið. Það er líka afar mik­il­vægt að vera í góðum tengsl­um við fjöl­skyld­una,“ bæta þau við og segj­ast já­kvæð fyr­ir framtíðinni.

Tengd­ar frétt­ir

Á besta aldri

60 ára af­mæli Andrés­ar Magnús­son­ar

• „Lengi vel fór­um við aldrei neitt í sund­ur og vor­um bara alltaf sam­an“
• „Ég hugsa aldrei um hvort ég sé ung­leg, það skipt­ir mig engu máli“
• „En „prinsippið“ er að vera sátt­ur“
• Dýr­leif farðaði Gróu mömmu sína

» Fleiri tengd­ar frétt­ir