Owen Dal­by fiðluleik­ari og Meena Bashin víólu­leik­ari tóku ást­fóstri við Ísa­fjörð þegar þau komu þangað fyrst fyr­ir meira en ára­tug í tengsl­um við tón­list­ar­hátíðina Við Djúpið. Á þess­um tíma bjuggu þau í New York og fannst ekki neitt annað koma til greina en að gifta sig fyr­ir vest­an í júlí 2014. Nú, 11 árum síðar snúa þau aft­ur vest­ur í fyrsta sinn frá brúðkaup­inu með börn­in sín og koma fram á hátíðinni Við Djúpið en loka­veisla tón­list­ar­hátíðar­inn­ar fer fram í Vig­ur.​

„Ég varð eig­in­lega orðlaus þegar ég kom fyrst til Ísa­fjarðar. Mér fannst nátt­úr­an svo ótrú­lega fal­leg, ósnort­in og heil­ög á ein­hvern hátt. Það var svo sterkt að finna að hér var lands­lag sem hafði ekki verið yf­ir­tekið eða eyðilagt af byggð og fram­kvæmd­um. Mér fannst Ísa­fjörður vera dæmi um sam­fé­lag sem lifði með land­inu, annaðist það og verndaði. Þetta var staður sem virki­lega snerti hjartað,“ seg­ir Bashin sem er kom­in aft­ur til Íslands, 11 árum eft­ir að þau hjón­in gengu í hjóna­band á Ísaf­irði 2014. 100 gest­ir frá Banda­ríkj­un­um og aust­ur­lönd­um mættu til Ísa­fjarðar og er ekki er hægt að segja annað en þau hafi upp­lifað æv­in­týri. Óveður gekk yfir Ísland og ekki reynd­ist unnt að sigla út í Vig­ur þar sem vígsla og veisla áttu að fara fram. 

Hún seg­ist hafa fundið sterkt fyr­ir því þegar þau fóru af landi brott 2014 að þau vildu heim­sækja Ísland aft­ur. 

​„Strax þegar við fór­um viss­um við að við vild­um snúa aft­ur. Það var sam­bland af stór­brot­inni nátt­úr­unni og fólk­inu. Svo hlýtt og mót­tæki­legt sam­fé­lag. Greip­ur hafði byggt upp svo ein­stak­an kjarna í kring­um Við Djúpið. Við töl­um um „salt of the earth“, fólk sem er jarðbundið, ein­lægt og ekki fast í bull­inu. Ég fann að fólkið lifði með skýr­ari for­gangs­röðun og ró. Það hafði djúp áhrif á mig,“ seg­ir Bashin og á þá við Greip Gísla­son stjórn­anda tón­list­ar­hátíðar­inn­ar Við Djúpið. 

„Þegar ég læt hug­ann reika til brúðkaups­ins þá upp­lifði ég sterkt að hlut­irn­ir voru ekki að fara sam­kvæmt upp­runa­legu áætl­un­inni. Það var ákveðin óvissa í loft­inu. Ekki beint stress, held­ur meira eins og til­finn­ing­in að þurfa að sleppa tök­un­um og treysta því sem væri að mót­ast. Það er það sem ég man einna helst, svona í hrein­skilni. En það sem stend­ur sterk­ast eft­ir er hvernig sam­fé­lagið tók utan um okk­ur. Allt varð svo sam­stillt. Fólk sem við þekkt­um og jafn­vel þekkt­um alls ekki, kom sam­an og hjálpaði okk­ur að skapa eitt­hvað fal­legt og eft­ir­minni­legt. Þetta var ekki bara brúðkaup, held­ur sam­eig­in­leg at­höfn þorps­ins, þar sem við fund­um hvað það get­ur verið magnað þegar marg­ir leggja hönd á plóg­inn. Það var virki­lega fal­legt.“

Hvernig líður þér að koma aft­ur til Íslands? 

„Ég verð mjög til­finn­inga­söm bara við að hugsa um það. Spenn­an er mik­il, en líka eitt­hvað dýpra innra með mér. Við erum að snúa aft­ur á stað sem hef­ur haft djúp áhrif á líf okk­ar. Að koma núna með börn­in okk­ar sem voru ekki einu sinni til þegar við vor­um þarna fyrst, það er mjög sér­stakt. Það er eins og fal­leg­ur hring­ur lok­ist, og við séum að bjóða næstu kyn­slóð vel­komna inn í eitt­hvað sem okk­ur þykir heil­agt. Ísa­fjörður varð hluti af okk­ar sögu, bæði í gegn­um tón­list­ar­hátíðina og brúðkaupið. Að fá að deila því núna með börn­un­um okk­ar og hitta aft­ur fólkið sem okk­ur þykir vænt um. Það er mjög dýr­mætt,“ seg­ir hún.