Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir háskóla-, iðnaðar- og nýsköpunarráðherra finnst gaman að klæðast þjóðbúningi við ákveðin tilefni. Hún skartaði búningi á 17. júní og hvatti vinkonur sínar til að gera slíkt hið sama. Hún hefur klæðst þjóðbúningum frá barnsaldri, fyrst fjögurra ára gömul árið 1994 og svo á Kristnihátíðinni á Þingvöllum árið 2000. Henni fannst líka viðeigandi að klæðast þjóðbúningi þegar hún fylgdi móður sinni, Kristínu Steinarsdóttur, til grafar árið 2012.
„Mér finnst mjög gaman að klæðast þjóðbúning við ákveðin tilefni. Búningurinn er svo tengdur sögu okkar og menningu ásamt því að vera búningur sem hefur þýðingu fyrir mig persónulega og tengsl við báðar ömmur mínar,“ segir Áslaug Arna.
„Ég hef verið dugleg að nota hann 17. júní og hvatt vinkonur mínar til að gera það líka sem eiga eða hafa aðgengi að búning. Þá hef ég notað hann á fleiri hátíðisdögum eins og þegar fullveldinu er fagnað. En líka í jarðarförum, ég klæddist honum til dæmis við svarta skyrtu og svuntu þegar ég fylgdi mömmu minni síðasta spölinn 2012,“ segir Áslaug Arna en móðir hennar, Kristín Steinarsdóttir kennari, féll frá eftir erfið veikindi þegar ráðherrann var 22 ára.
Hver er sagan á bak við þinn þjóðbúning?
„Búningurinn minn er frá Áslaugu Sigurbjörnsdóttur ömmu minni, hún var hjúkrunarfræðingur og prestsfrú í Grundarfirði, en Elsa Pétursdóttir amma mín, sem er 88 ára, saumaði nýja svuntu í tilefni af 80 ára afmæli lýðveldisins. Þar sem mig langaði í bláa og köflótta við búninginn minn. Litlu frænkur mínar sem voru með mér voru líka í búningum sem Elsa saumaði á mig og frænkur mínar 1994,“ segir Áslaug Arna.
Elsa amma Áslaugar Örnu starfaði við búningasaum í Íslensku óperunni í mörg ár og er sérlega handlagin. Árið 2000 saumaði hún fleiri þjóðbúninga á frænkurnar þrjár; Áslaugu Örnu, Agnesi og Rebekku, sem þá voru á aldrinum 8-10 ára gamlar. Þetta var fyrir Kristnihátíðina sem haldin var á Þingvöllum um aldarmótin.
Hvað er hægt að gera til að ýta undir áhuga á þjóðbúningum?
„Ég vona að meiri áhugi kveikni á búningnum þegar hann er sýnilegri. Við eigum að vera stolt af sögu okkar, menningu og sjálfstæði. Þjóðbúningurinn er partur af þeirri sögu. Það er líka mikilvægt að hafa einhverjar útfærslur, kannski gætu peysuföt til dæmis verið aðgengilegri fyrir fleiri,“ segir hún.