„Ég var týpa þegar ég var lít­il, átti sauma­vél og var alltaf að breyta föt­um því ég vildi ekki vera klædd eins og aðrir,“ seg­ir Tinna Berg­mann Jóns­dótt­ir fata­hönnuður sem á sér lang­an fer­il í tísku­heim­in­um. Eft­ir nám í Bretlandi stofnaði hún sitt eigið fata­merki og starfaði sem stílisti fyr­ir þekkt­ustu tísku­hús heims í London. Ástin dró hana heim til Íslands og tel­ur hún framtíðina í há­tísku vera í lít­illi versl­un sem hún opnaði ný­verið í miðbæ Reykja­vík­ur.

Á ung­lings­aldri skráði hún sig í fata­hönn­un­ar­nám í Fjöl­braut­ar­skól­ann í Garðabæ en fann sig illa í nám­inu. Í kjöl­farið kláraði hún hár­greiðslu­nám hér á landi en hélt svo út til Eng­lands. Eft­ir tvö ár í starf­inu var hún stödd á tísku­sýn­ingu og heillaðist al­veg. „Þá hugsaði ég, vá þetta er það sem ég vil. Þetta voru lista­verk úr öðrum heimi.“

Tinna velti fyr­ir sér hver næstu skref henn­ar gætu orðið þar sem hana vantaði grunn í fata­hönn­un.

„Það er erfitt að kom­ast í þessa góðu skóla úti, þeir eru auðvitað bara nokkr­ir sem eru virt­ast­ir og ég var ekki með rétta grunn­inn. Svo ég byrjaði á að sækja um í grunn­nám, svo­kallað Art Foundati­on, sem áttu að vera þrjú ár á mennta­skóla­stigi. Ég byrja í því námi og er að klippa til hliðar,“ út­skýr­ir Tinna. Hún endaði þó aðeins á að vera eitt ár í nám­inu og var út­skrifuð fyrr en aðrir.

„Ég var al­gjör­lega með á heil­an­um að kom­ast ein­hvers staðar inn í góðan skóla. Ég sótti því um í De Mont­fort Uni­versity. Á þeim tíma bjóst ég ekki við því að kom­ast inn því ég hafði heyrt hvað það væri mik­il sam­keppni. Það eru yfir þúsund manns sem sækja um og 75 sem enda á því að kom­ast inn. En ég ákvað að gefa þessu séns og gerði mitt allra besta. Ég und­ir­bjó mig ótrú­lega vel fyr­ir viðtalið en var alltaf með varapl­an í höfðinu því ég vissi að marg­ir væru með mun sterk­ari grunn. En ég var sjúk­lega hepp­in að kom­ast inn.“

„Það erfiðasta sem ég hef gert“

Tinna myndi hugsa sig tvisvar um með að fara aft­ur í list­nám í Englandi.

„Ég myndi aldrei gera þetta aft­ur, guð minn góður,“ seg­ir hún hlæj­andi. „Ef ég hefði vitað að þetta væri svona. Maður hef­ur þessa ímynd um að þetta sé svo skemmti­legt og list­rænt en svo er þetta það erfiðasta sem ég hef gert.“

En mynd­irðu segja að þú vær­ir með harðari skel í dag fyr­ir vikið?

„Já, al­gjör­lega. Það er svo mikið um niðurrif. Það er verið að reyna að halda þér niðri svo þau geti byggt þig aft­ur upp. Við vor­um 75 sem byrjuðum í nám­inu en aðeins 20 sem út­skrifuðumst. Fólk fór grát­andi heim á hverj­um degi og maður svaf ekki í þrjú ár. Gleymdu jóla­frí­inu því það voru alltaf stór skil eft­ir jól­in,“ rifjar hún upp.

„Svo þetta var rosa­legt,“ seg­ir hún og hlær.

„En í dag þegar ég er gagn­rýnd þá bít­ur ekk­ert á mig. Það er bara annarra manna skoðun og hef­ur eng­in áhrif á mig. Það var nú oft hlegið af mér í nám­inu því ég svaraði oft kenn­ur­um mín­um sem eng­inn ann­ar þorði að gera. Það er kannski Íslend­ing­ur­inn í manni. Auðvitað var þetta erfitt en maður verður sterk­ari. Ef þú þolir þetta, læt­ur þig hafa þetta þá kem­urðu út úr nám­inu mun betri hönnuður.“

Ástríðan verði að vera til staðar ann­ars klári fólk ekki námið. „Þeir sem héldu að þetta væri bara skemmt­un, töff og vildu bara djamma. Þeir auðvitað hættu á fyrsta ári.“

Hún seg­ist hafa komið hóg­vær­ari úr nám­inu. „Maður sér svo mikið af hæfi­leika­ríku fólki. Fólkið sem eru með manni í nám­inu, það eru all­ir góðir.“

„Ég get ekki verið skuldug“

Eft­ir námið hélt Tinna aft­ur til London og stofnaði fljótt sitt eigið fata­merki. „Ég fór beint í það. Mig langaði að prófa. Ég vann til hliðar í út­still­ing­um, byrjaði hjá COS og var með fata­merkið mitt til hliðar.“

Hún seg­ir þetta hafa verið bilaða og kostnaðarsama vinnu. Þar hafi að auki verið erfitt að koma sér á fram­færi í einni af stærstu tísku­borg­um heims­ins.

„Ef þú þekk­ir eng­an þá er svaka­leg vinna að kom­ast inn á réttu sýn­ing­arstaðina og búa til sterk tengsl við þá sem kaupa inn. Það var skemmti­leg reynsla því það sýndi mér aðra hlið á þess­um heimi.“

„En þetta var þannig að ég var alltaf að vinna líka til að halda mér uppi,“ seg­ir Tinna. Eft­ir nokk­urn tíma fór bolt­inn að rúlla. Virt­ar tísku­versl­an­ir eins og Selfridges og Neim­an Marcus fóru að sýna merki Tinnu áhuga.

„Svo þetta fór í góða og rétta átt en maður varð fljót­ur að átta sig á hlut­un­um. Neim­an Marcus gerðu svo­kallaða til­raunapönt­un. Fyr­ir þeim eru þetta 300 stykki af hverri flík en eft­ir að þetta kem­ur til þeirra þá hafa þeir þrjár vik­ur til að hætta við, það var inn í þeirra skil­mál­um. Ég man eft­ir að hafa setið með pabba mín­um og farið yfir þetta. Þá var annað hvort að fá fjár­festi og eiga þá lítið í mínu eig­in fata­merki eða mögu­lega stofna mér í mikla skuld. Hingað til hafði ég náð að gera þetta skuld­laust. Það var erfið ákvörðun að ákveða að taka pásu. Þetta var ekki rétti tím­inn fyr­ir merkið, ég hafði ekki efni á þessu. Ég get ekki verið skuldug og skil þá ekki sem geta það, ég fengi bara kvíðak­ast,“ seg­ir Tinna.

„Ég trúi því að ég hafi verið með mjög góða vöru. Þetta var vel út­hugsað og gæðin voru góð. Öll efn­in voru ofin í Bretlandi og þetta var eins vist­vænt og ég gat. Ég saumaði allt sjálf til að byrja með og endaði svo í flottri verk­smiðju. Þar kynnt­ist ég meira að segja þeim sem sneið klass­íska Burberry-ryk­frakk­ann og fékk að sníða með hon­um kápu.

Ég var fljót að fatta að þú get­ur verið með bestu vöru í heimi, en þú sel­ur hana ekki því það vant­ar upp á viðskipta- og markaðshliðina. Svo ég ákvað að geyma þetta aðeins og styrkja hitt hjá mér. Ég hugsaði, kannski leyfi ég mér að hanna aft­ur þegar ég er kom­in með meiri reynslu.“

Stílisti fyr­ir stærstu tísku­hús heims

Eft­ir þessa stóru ákvörðun fór Tinna á fullt í há­tísku­heim­inn. Hún hóf störf hjá franska fata­hönnuðinum Isa­bel Mar­ant, var yf­ir­maður í versl­un­inni í London og starfaði sem stílisti til hliðar.

„Ég var mikið að vinna sem per­sónu­leg­ur stílisti fyr­ir flott­ar kon­ur sem þurftu smá hjálp. Þar myndaði ég frá­bær­ar teng­ing­ar. Ég var á samn­ingi hjá Stellu McCart­ney, MaxM­ara, Fendi og Victoriu Beckham. Þar kynnt­ist ég allt ann­arri hlið aft­ur. Þar var ég far­in að þekkja önn­ur og fleiri merki vel og vinna rosa­lega náið með kúnn­an­um. Það var svo spenn­andi að átta sig á sem hönnuður hvað kon­ur eru að kaupa, vera í og nota því ég vann fyr­ir svo marg­ar mis­mun­andi kon­ur.“

Það er eitt sit­ur eft­ir sem henni finnst eiga við flest­ar kon­ur. „Það er magnað hvað við erum all­ar með okk­ar óör­yggi. Ég var stund­um að vinna fyr­ir súper­stjörn­ur, fólk sem maður horf­ir á og það er eins og það sé photos­hoppað en það er sama hvernig fólk lít­ur út, það er alltaf eitt­hvað. Mér finnst við kon­ur ekki vera nógu góðar við okk­ur. Þær voru marg­ar með þann mis­skiln­ing til dæm­is að ef þær eru lág­vaxn­ar þá geta þær ekki klæðst hinu og þessu. Það er mýta því það snýst ekki um það, þetta snýst um hlut­föll en ekki hæð. Svo þetta var allt ann­ar skóli.

Í þessu starfi fór ég á tísku­sýn­ing­arn­ar með merkj­un­um og var þá baksviðs að máta föt­in til að reyna að átta okk­ur á því hverju þyrfti mögu­lega að breyta til að föt­in gengu upp. Ég var til dæm­is á síðustu sýn­ingu Karl Lag­er­feld fyr­ir Fendi. Það stend­ur sér­stak­lega upp úr.“

Kom heim með brotið hjarta og kynnt­ist kær­ast­an­um

Svo kom að því að þú flutt­ir aft­ur heim til Íslands, hvað varð til þess?

„Það var al­veg ógeðslega, hallæris­lega fyndið. Ég kom heim með brotið hjarta eft­ir einn Breta. Kom heim í þrjá daga yfir jól aðeins með nátt­föt í tösku. Á þess­um þrem­ur dög­um hitti ég Guðbrand, kær­asta minn. Það var eig­in­lega bara þannig,“ seg­ir Tinna.

Hún flutti þó ekki strax heim, var með ann­an fót­inn hér á landi en hinn úti í London og starfaði sem stílisti. Parið vildi vera sam­an og seg­ir Tinna að hún hafi fljótt áttað sig á því að hún yrði að flytja heim.

„Hann er hæst­ar­rétt­ar­lögmaður og erfiðara fyr­ir hann að flytja. En ég var með kvíðak­ast. Þessi heim­ur er ekki til hérna heima. Svo það var erfitt að flytja heim en ég gerði það hægt,“ seg­ir Tinna.

„Ég fór út að vinna í út­still­ing­um en ég tók nokkra daga í mánuði. Ég starfaði í út­still­ing­um hjá Har­vey Nichols, Li­berty’s, Harrods og Selfridges. Svo ég hélt alltaf litlu tánni í London.“

Hún fann fljótt að hún var fljót að missa putt­ann af púls­in­um. „Þetta er hraður heim­ur og allt í einu leið mér ekki nógu vel. Ég var að stílisera og ég fann að ég var ekki með allt á hreinu og vissi ekki hvað væri til og svona. Svo var ég orðin smá þreytt á þessu og ákvað að sækja um vinnu hér heima. Og flutti bara.“

Eft­ir þrett­án ár í tísku­heim­in­um í London voru flutn­ing­ar heim til Íslands mik­il viðbrigði. Tinna sagði þó ekki skilið við tísk­una held­ur hóf störf hjá NTC ehf. og opnaði GK Reykja­vík.

„Mér fannst ekki vera pláss fyr­ir mig neins staðar, ég get ekki lýst því bet­ur. Mér fannst ég þurfa læra allt upp á nýtt eins og með inn­kaup­in og svona. Þegar ég var að kaupa inn fyr­ir Isa­bel Mar­ant þá voru vin­sæl­ustu stærðirn­ar 34 og 36, það er ekki þannig hér. Stutt­bux­ur eru best­sell­er í Par­ís, selj­ast ekk­ert í London og lítið hér. Pils selj­ast mjög hratt í London en varla hér. Maður verður að vera al­gjör svamp­ur en samt vill maður nýta reynsl­una og reyna að setja smá krydd. Þetta var áhuga­verð reynsla.“

Öryggi barn­anna skipt­ir öllu

Það leið ekki á löngu þar til Tinna og Guðbrand­ur ákváðu að stofna sam­an fjöl­skyldu og fæddi Tinna tvö börn á und­ir tveim­ur árum. „Þegar ég eignaðist börn­in þá fannst mér ég lenda. Þá var ég ótrú­lega ánægð með að vera hér. Mér fannst London ein­blína annað hvort á fjöl­skyld­una eða fer­il­inn. Það sem skipti mig mestu máli er ör­yggi barn­anna minna og hér er ör­yggið mikið. Fjöl­skyld­an kom mér niður á jörðina.“

Hún viður­kenn­ir þó að hún eigi það til að hugsa til Bret­lands með trega. „Þetta á að ein­falda hlut­ina en flæk­ir þá í raun­inni. Ég get átt erfitt með að horfa á breska þætti. Svo verður maður lé­legri á báðum tungu­mál­um,“ hlær Tinna.

Í fæðing­ar­or­lofinu opnaði Tinna litla versl­un í kjall­ara­her­bergi heima hjá sér, hringrás­ar­versl­un­ina Buy­mychic. Þar finn­urðu vel valda notaða merkja­vöru og allt hand­valið af Tinnu. Móðir henn­ar, Guðrún Berg­mann, aðstoðaði hana og fann sig vel í þessu með dótt­ur sinni. Mæðgurn­ar eru enn sam­an að þessu í dag og seg­ir Tinna það ómet­an­legt að geta starfað með móður sinni í dag eft­ir all­an þenn­an tíma sem hún varði er­lend­is.

„Þetta er gæðavara sem leit­ar eft­ir nýj­um eig­anda. Allt inn í búðinni finnst mér flott og það er allt hand­valið af mér. Fyr­ir mér er þetta kremið af hringrás­inni. Ég er með reynslu úr há­tísku­heim­in­um og vildi koma hringrás­ar­hreyf­ingu á þenn­an markað því hann er ekki til,“ út­skýr­ir Tinna.

Varstu búin að vera með hug­mynd­ina lengi í mag­an­um?

„Ógeðslega lengi. Árið 2017 kaupi ég lénið og þá er ég ennþá bú­sett í London. Það var þegar ég var á fullu að vinna sem stílisti með alla kúnn­anna. Ég var fljót að sjá sem stílisti, þar sem pen­ing­ur­inn er mik­ill og þar sem verið er að kaupa al­veg svaka­lega mikið af föt­um þá er aðeins brota­brot af þessu notað. Það er al­veg sama hvað þú ger­ir og hver þú ert, við erum flest­ar svona. Ég hef unnið með það mörg­um kon­um að ég veit að við not­um ekki meira en svona tutt­ugu pró­sent af fata­skápn­um okk­ar. Mér finnst það svo magnað,“ seg­ir Tinna.

„Fólk elsk­ar hug­mynd­ina að ein­hverri flík en líður kannski ekki vel í henni. Það er svo týpískt. Mér finnst líka oft verið að selja kon­um of litl­ar stærðir. Það er ekki verið að horfa á sniðið endi­lega.“

Upp­haf­lega sá hún fyr­ir sér að opna Buy­mychic í London og var hún byrjuð að selja flík­ur á milli kúnn­anna sinna. Þannig hófst æv­in­týrið. „Mörg­um kúnn­um fannst meira spenn­andi að vita hvað ég ætti hjá mér þegar ég væri að klæða þær fyr­ir gala eða am­FAR-gala til dæm­is. Þær vildu síður það sem var til í búðum svo þaðan kom hug­mynd­in.“

Tinna þurfti þó aðeins að end­ur­hugsa hlut­ina þegar hún var flutt heim til Íslands. „Ég var aðeins óör­ugg. Ég eyddi mikl­um tíma í að gera vef­versl­un­ina allt fæðing­ar­or­lofið og var með þetta heima. Ég var ekki viss hvort ís­lensk­ar kon­ur væru til­bún­ar í þetta.“

Framtíðin í há­tísku í miðbæ Reykja­vík­ur

Nú hef­ur Tinna opnað versl­un Buy­mychic á Óðins­götu 8b í miðbæ Reykja­vík­ur. Mæðgurn­ar standa vakt­ina sam­an.

„Mig hef­ur dreymt um svona hringrás­ar­versl­un þar sem upp­lif­un­in er eins og að labba inn í nýja versl­un og fólk fái þjón­ustu eins og hjá Stellu McCart­ney og Isa­bel Mar­ant til dæm­is. Þannig á þetta að vera. Ég er með fullt af merkj­um og flest föt­in eru bara al­gjör klass­ík. Há­tísk­an fer í hringi en vörumerki eins og Max Mara og Isa­bel Mar­ant eru alltaf með grunn­lín­ur. Isa­bel Mar­ant með sebra- og hlé­b­arðamynstrið sem er alltaf töff og Max Mara er alltaf klass­ískt,“ seg­ir Tinna.

„Það styrkti mig líka aðeins að eign­ast börn­in því hvernig heim vilj­um við skilja eft­ir? Í þess­um tísku­bransa er of­fram­boð af öllu. Það er held­ur bet­ur ódýr­ara að kaupa gæðavöru því hún end­ist leng­ur. Það er ekki spurn­ing að þetta er framtíðin í há­tísku.“

Hvernig hafa viðtök­urn­ar verið?

„Ég hef verið í skýj­un­um með mót­tök­urn­ar frá því ég opnaði. Þetta er draum­ur að ræt­ast,“ svar­ar Tinna.

Hún seg­ir fagnaðarefni hve vel hef­ur verið tekið í versl­un­ina og hún sé far­in að fá kon­ur til sín sem hún bjóst endi­lega ekki við. „Þetta eru kon­ur sem eru van­ar að kaupa merkja­vöru og vita hvað þær vilja. Þær þekkja merk­in, vita hvað þetta kost­ar nýtt og hvaða vöru þær eru að kaupa,“ seg­ir Tinna.

„Ég þekki þenn­an há­tísku­bransa vel en það sem mér finnst geggjað er að þær sem hafa ástríðu fyr­ir föt­um og kaupa mikið af merkja­vöru, eru auðvitað enn að því, en eru líka að kaup af hringrás­inni. Ég hélt það myndi aldrei ger­ast. Svo það er klár­lega vit­und­ar­vakn­ing, þetta er klár­lega að breyt­ast og það ger­ir það með betra fram­boði.“

Mikið af eft­ir­lík­ing­um í um­ferð

Er mikið til af merkja­vöru hér á landi?

„Já, það eru auðvitað alltaf þessi vin­sælu merki. En fjöl­breyti­leik­inn kom mér á óvart en það eru líka þær sem eru að koma í versl­un­ina sem ég tengi við. Þær sækja í conceptið og eru með flott­an stíl. Það hef­ur þó líka komið mér virki­lega á óvart hvað það er mikið af feik vör­um í um­ferðinni líka.“

Hún seg­ir vörumerki eins og Max Mara, Za­dig & Voltaire, An­ine Bing, Kristen­sen Du Nord, Gucci, Ganni, Spak­manns­spjar­ir, Stein­unn, Al­ex­and­er Wang, Prada og Fil­ippa K séu einna vin­sæl­ust og það sé gam­an að bjóða upp á ein­stak­ar vör­ur. „Ég hef verið með Dolce & Gabb­ana flík­ur sem keypt­ar voru í Los Ang­eles á síðustu tíu árum, al­gjör fjár­sjóður. Það er svo gam­an að finna eina flík sem pass­ar á þig og þú fýl­ar. Það eru líka mikið af ung­um skvís­um að koma núna því ungt fólk vill föt sem eng­inn ann­ar á. Svo það eru klár­lega komn­ir svona slowfashi­on-mó­gúl­ar hingað. Næsta skref hjá mér er að gera eitt­hvað svona fyr­ir herra líka.“