Rósa Signý Gísladóttir fékk loksins bónorð frá Bjarka Bergmann Gunnlaugssyni eftir nítján ára bið um mitt síðasta ár. Parið ákvað að gifta sig nokkrum mánuðum síðar svo tíminn sem þau höfðu til að skipuleggja brúðkaupið var naumur. Aðeins þremur vikum fyrir brúðkaupið var hún stödd í London og brúðarkjóllinn sem hún hafði pantað passaði ekki. Sem betur fer fannst draumakjóllinn í kjallara verslunarinnar sem síðan smellpassaði á hana.
Rósa er dósent í málvísindum, kennir í Háskóla Íslands og vinnur við rannsóknir í Íslenskri erfðagreiningu. Hún hafði verið með breska tískuhúsið Galvan í huga og hefur fylgst með því frá upphafi. Merkið er þekkt fyrir fágaða, klassíska og elegant kjóla og dásamlega brúðarkjóla. Listrænn stjórnandi merkisins er Sóla Káradóttir, dóttir Kára Stefánssonar, fyrrverandi forstjóra Íslenskrar erfðagreiningar.
„Þegar ég fór að plana brúðkaupið þá langaði mig strax að kanna með Galvan,“ segir Rósa.
Varstu með sérstakan kjól í huga? „Já og nei. Ég hafði ákveðinn stíl í huga, mínimalískt útlit. Við vorum búin að ákveða að hafa látlausa og einfalda veislu, bara að drífa í þessu og ég nennti ekki að ofhugsa þetta of mikið. Svo ég ákvað að skella mér í það að reyna að hafa uppi á kjól frá merkinu.“
Hún segist ekki hafa gert sér grein fyrir því hvað það gæti tekið langan tíma að finna sér kjól. „Nema hvað, ég átti ferð til London þremur vikum fyrir brúðkaupið af öðru tilefni, stutta ferð. Ég hugsaði með mér að ég ætti bara að panta tíma hjá Galvan og græja þetta þar. Nokkrum vikum áður, þegar það var stutt í brúðkaupið fæ ég tölvupóst þess efnis að það sé búið að loka búðinni,“ segir hún og hlær.
Í stærri brúðarkjólaverslunum erlendis verður að panta tíma með margra mánaða fyrirvara. Þar eru einungis sýningareintök til að máta og kjóllinn pantaður í kjölfarið eftir málum, sem tekur nokkra mánuði.
„Þá byrjaði smá stress og ég fór að hugsa um hvernig ég ætti að finna þennan kjól.“
Rósa komst í samband við Sólu, sendi henni póst og fékk vingjarnleg svör um að þau myndu reyna að finna lausn á málinu. Í millitíðinni, þegar hún var að vafra um á Instagram, fann hún brúðarkjólaverslunina The Fall Bride í London sem auglýsti kjóla frá Galvan.
„Ég endaði með því í einhverju panikki að kaupa kjól frá þeim á netinu og ætlaði þá bara að máta kjólinn í búðinni og skipta ef hann passaði ekki,“ segir hún.
„Ég skellti mér í búðina og kjóllinn sem ég hafði pantað passaði ekki. Sniðið hentaði mér ekki. Lagerinn í versluninni var miklu minni en heimasíðan gaf til kynna og það var lítið úrval af kjólum sem voru tilbúnir. Þarna voru þrjár vikur í brúðkaupið.“
Til allrar hamingju fannst draumakjóllinn einhvers staðar í kjallara verslunarinnar. Þetta var síður, skáskorinn silkisatínkjóll sem smellpassaði á hana. Kjóllinn heitir Ushuaia og er gullfallegur. Meghan Markle klæddist kjólnum í fagurgrænum lit á forsíðu Variety-tímaritsins árið 2022.
Rósa segir það hafa verið skemmtilega upplifun að heimsækja svona verslun í London, þar fann hún aukahluti sem hún hafði ekki hugsað sér að bera.
„Ég ætlaði mér aldrei að vera með slör því ég er ekki þessi prinsessutýpa og frekar mínimalísk. En ég sá svona lítið slör sem ég var hvött til að máta og ég var mjög ánægð með það.“
Varstu mjög ákveðin með allt fyrirfram eða breyttist eitthvað?
„Ég var alltaf með sama útlitið í höfðinu. Ég vildi einfaldan, mínimalískan silkikjól og það breyttist ekki. En hvernig ég vildi hafa hárið breyttist því ég bætti við slöri.“
En hvað heillaði þig helst við kjólinn?
„Það er hálfgerð slæða utan um hálsinn sem hangir niður sem ég var hrifin af. Það voru smáatriðin sem mér fannst flott. Mig langaði alltaf í ermalausan kjól og þessi var hæfilega frumlegur en samt frekar einfaldur.“
Skömmu fyrir brúðkaupið uppgötvaðist blettur í kjólnum og Rósa varð að koma honum í hreinsun. Í hreinsuninni var honum bókstaflega hent í plastkörfu og slörinu með.
„Ég hugsaði með mér, guð minn góður, þetta er silki og á eftir að eyðileggjast og krumpast. Ég fékk í magann við að horfa á hann í hrúgu,“ segir hún.
„En svo kem ég að ná í hann og þau afhenda mér rangan kjól. Þá hafði númerið misfarist. En hann fannst, það var allt í lagi með hann og allt rosalega fínt. Enn og aftur kom upp eitthvert stress tengt kjólnum, en þetta heppnaðist allt að lokum og mér fannst ótrúlega gaman að vera í Galvan.“
Rósa segist eiga það til að ofhugsa hlutina en fyrir brúðkaupið fann hún ekki orkuna í það. „Það hjálpaði mér að ég hafði bitið það í mig að finna eitthvað frá Galvan og ég var mjög þakklát Sólu fyrir að bjóðast til að hjálpa mér, hún hefði reddað þessu ef kjóllinn hefði ekki fundist í búðinni.“
Heldurðu að það sé betra að stefna á eitt sérstakt merki?
„Algjörlega. Annars getur maður týnt sér á Instagram og fer ofan í einhverja kanínuholu og eyðir allt of miklum tíma. Ég ákvað að hafa þetta einfaldara.“
Hvað varð til að þið ákváðuð að gifta ykkur eftir öll þessi ár?
„Ætli það hafi ekki verið af því að ég tók smá bræðiskast á hann á einhverjum tímapunkti. Þá sá hann að sér,“ segir hún og hlær.
„Við hefðum átt að gera þetta fyrir löngu svo sem. En þetta var ótrúlega gaman.“
Brúðkaupið var óhefðbundið. Veislan var haldin á veitingastaðnum La Primavera í Marshall-húsinu og var í raun og veru matarboð fyrir nánustu vini og ættingja. „Það var ræðubann sem heppnaðist mjög vel. Það voru engin skemmtiatriði og engar ræður heldur var þetta skemmtilegt matarboð. Svo kom plötusnúður í lokin,“ útskýrir hún.
„Athöfnin fór fram á La Primavera á vegum fulltrúa Siðmenntar. Hann gaf okkur saman á staðnum, það var mjög skemmtilegt og mikill húmor. Við erum með smá ógeð á væmnum brúðkaupum og við vildum gera þetta á okkar hátt.“
Þetta hefur verið alveg í ykkar anda?
„Já, það má segja það. Þetta var húmor, flottur matur og partí.“
Hún segir að ræðubannið hafi heppnast mjög vel en foreldrar hennar voru þau einu sem fengu leyfi til að segja nokkur orð. „Fólk gat spjallað og flakkað á milli borðanna. Okkur langaði að skemmta okkur með vinum okkar og að fólk gæti sjálft verið að skemmta sér og spjalla án þess að það sé verið að brjóta upp flæðið með mörgum ræðum.“
Hvað stóð upp úr á deginum sjálfum?
„Þetta skipti mann meira máli en ég hélt. Eftir á fannst okkur þetta rosalega góður og mikilvægur dagur. Ég hélt alltaf að þetta væri meira upp á sýninguna og skírteinið liggur við, en þegar á hólminn var komið var þetta ótrúlega stór stund.“